จับให้ได้ถ้าแน่จริง

หยุดเดินแต่ไม่ยอมหันมาเผชิญหน้าเจี้ยนหลิง

"อย่าเรียกข้าแบบนั้น สิ่งนี่เป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตข้า"

"ไม่จริงหรอก เช่นนั้นองค์ชายจะอ้างความเป็นองค์ชายห้าทำไมกัน"

"เจ้าเคยเห็นคนขลาดเขลา เวลาเอาตัวรอดหรือไม่ คิดเรื่องใดไม่ออกมักจะอ้างสิ่งที่คิดว่าจะทำให้คนอื่นกลัว"

เจี้ยนหลิงยิ้ม รู้ดีว่าคนผู้นี้มิได้ขลาดเขลา

"เชิญองค์ชาย เจี้ยนหลิงหวังว่าโอกาสหน้าจะได้พบกันอีก"

หยางฟงเกาก้าวขาจากไป

"ไม่น่าต้องชักกระบี่ ปกติเพ่ยตงไม่ชักกระบี่ง่ายๆ "

"กลัวว่าคุณหนูจะเป็นอันตราย ข้าประเมินพวกมันสูงไปหน่อย"

กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เจี้ยนหลิงอมยิ้มส่ายหน้าไปมา

ตำหนักบูรพา

เสี่ยวหลินขยำเทียบเชิญในมือปาลงกับพื้น

"ไท่จือเฟย เพ่ยตงส่งเทียบเชิญ"

สาวใช้ที่ฮ่องเต้ประทานมาเอ่ยออกมาอย่างนอบน้อม เสี่ยวหลินหันมายิ้มอ่อนหวาน

"เตรียมของฝากให้พี่สาว ข้าจะเลือกของที่ดีหน่อย เจ้ายกหีบเครื่องบรรณาการของไท่จือที่ต่างแคว้นนำมาถวายให้ข้าเลือกที คงต้องใช้เวลาเลือกเสียนานหน่อย สำหรับพี่สาวเจี้ยนหลิงจะต้องเป็นของที่คู่ควร"

สาวใช้จากไปเสี่ยวหลินเปลี่ยนสีหน้าเป็นกังวลใจยิ่งนัก

"นางตั้งใจเอาคืน"

เกี้ยวของตำหนักบูรพาหยุดนิ่งหน้าตระกูลหลิน ใต้เท้าหลิน หลินซูหลานและฮูหยินรองหลินลี่หลินที่ออกมารับหน้า ไท่จือในอาภรณ์สีขาวกับเสี่ยวหลินที่สวมใส่อาภรณ์สีขาวเหมือนกัน

"หลินเจี้ยนหลัวคารวะไท่จือ ไท่จือเฟย"

"ท่านพ่อตา ท่านแม่ทั้งสอง"หยางฟงแีเอ่ยปาก เสี่ยวหลินก้มหน้าย่อกาย

"ไท่จือเชิญด้านใน เจี้ยนหลิงกำลังเตรียมชายามบ่าย"

"พี่สาวชวนข้ากับไท่จือ เดิม….เราคิดว่าจะต้องดื่มชาเพียงแค่ข้าพี่สาวและไท่จือ"เหลือบตามองหยางฟงฉีที่มีสีหน้าประหลาดใจไม่แพ้กัน เขาเองเตรียมการรับมือเจี้ยนหลิง เสี่ยวหลินนั้นเล่าเกิดความกังวลไปหลายวันเจี้บนหลิงมิใช่คนที่จะ ต่อกรง่ายดายนางล้วนเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวฉลาดเป็นกรด

"เจี้ยนหลินเป็นคุณหนูใหญ่อีกทั้งนางยังรับตำแหน่งพิเศษจากฝ่าบาทนางเป็นธุระปลีกตัวมารับรองพวกเจ้าตามธรรมเนียมพวกเจ้าจะต้องแวะมาดื่มชาที่บ้านหลินครั้งนี้ เจี้ยนหลินช่วยจัดการเรื่องที่พวกเจ้าหลงลืม ให้มาดื่มชาพร้อมกับครอบครัวฝั่งภรรยา"

หลินซูหลาน พูดเสียยืดยาวคล้ายจะตำหนิไท่จือที่ศักดิ์เป็นหลานและเสี่ยวหลินที่เหมือนไม่ให้เกียรติครอบครัวฝั่งภรรยา

"พี่หญิงเสี่ยวหลินกับไท่จือ คงจะใช้เวลาด้วยกันตามประสาคู่แต่งงานใหม่อีกทั้งเสี่ยวหลินยังเด็ก ไม่ได้อยู่แต่กับตำราเช่นคุณหนูใหญ่จึงอาจคิดไม่ถึงข้อนี้"

ซูหลานยิ้ม

"เพราะ อย่างนี้เจี้ยนหลินจึงเหมาะ สั่งการแทนฝ่าบาท แต่เสี่ยวหลินก็เหมาะแค่เพียงภรรยาที่ดี เข้าไปข้างในกันเถอะ น้ำต้มชาคงกำลังร้อนระอุแล้ว"

เจ็บจี๊ดไปในใจเสี่ยวหลินรู้ดีว่าทำได้เพียงก้มหน้า

เจี้ยนหลิงในอาภรณ์สีสดใสใบหน้าสวยใส ไม่ได้แต่งแต้มต่างจากเจี้ยนหลิงที่ใบหน้าซีดเซียว

"พี่สาว"ย่อกาย ไท่จือขมวดคิ้ว

"เจ้าเป็นไท่จือเฟย เช่นไรจึงย่อกายให้กับขุนนางตำแหน่งพิเศษที่เสด็จพ่อแค่เพียงกลัวว่าจะเสียของจึงแต่งตั้งนาง"

เจี้ยนหลิงยิ้มกว้างสดใสเสแสร้งว่ามิได้ขุ่นเคือง

"จริงแท้แน่นอน ตำแหน่งไท่จือเฟยได้มายากลำบาก ต้องแย่งชิง แต่ตำแหน่งขุนนางพิเศษของข้าแค่เพียงได้มาง่ายดาย เจ้าก็ไม่น่าทำแบบนี้ ก่อนหน้านั้นพี่สาวก็เคยบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าเป็นถึงไท่จือเฟยไม่ควรย่อกายให้ข้า เลิกทำตัวอ่อนข้อให้กับคนนู้นคนนี้ได้แล้วเสี่ยวหลิน ความจริงเจ้าแข็งแกร่งกว่านั้นเยอะ"พูดเสียงดังฟังชัดบอกเป็นนัยๆว่าเจีัยนหลิงรู้ทันเสี่ยวหลิน

"คุณหนูใหญ่ลงแรงตักเตือนเจ้ายังไม่ขอบคุณพี่สาวอีก"

หลินลี่หลินพูดเหมือนจะให้คนอื่นรู้ว่าเจี้ยนหลิงไม่บังควรสั่งสอนเสี่ยวหลินที่เป็นถึงไท่จือเฟย เจี้ยนหลิงยิ้ม

"ไม่ต้อง ข้าขอห้าม"ไท่จือส่งเสียงดังปกป้องเสี่ยวหลิน

"ข้าไม่อาจตักเตือน แค่เพียงชี้ให้เห็นว่าหากเจ้ายังทำเป็นอ่อนข้อแบบนี้เกรงว่าจะเหมือนที่ผ่านมา ที่เจ้ายืนรอพบข้า ชวนข้าไปที่ตำหนักบูรพา แต่ข้ากับถูกกล่าวหาว่า ไปรังแกเจ้า"

หลินซูหลานขมวดคิ้ว

"มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ"

หลินซูหลานอดที่จะพูดไม่ได้

"เจี้ยนหลิงอย่าพูดพล่อยๆ ใครกันกล่าวหาเจ้า"

ใต้เท้าหลินตวาด หากมองผิวเผินต่างรู้ว่าทุกอย่างจะต้องเป็นเจี้ยนหลิงที่ทำแบบนั้น

"ลูก ไปตามคำร้องขอของไท่จือเฟยที่ไปดักรอพบลูก ก่อนเข้าไปในท้องพระโรง แต่หามีใครรับรู้ไม่ พอไปถึงเกิดการเข้าใจผิดกันขึ้น ลูกจึงตกเป็นคนผิด ครั้งนี้ลูกจึงต้องส่งเทียบเชิญเพื่อให้ทุกคนรู้ว่าไท่จือและไท่จือเฟยมาที่นี่หาได้ปิดบังการมาการไป หากเกิดอะไรขึ้นเจี้ยนหลิงจึงจะพ้นผิด"

เสี่ยวหลินขนลุกซู่ด้วยความกลัวจับใจ หยางฟงฉีหันมองเสี่ยวหลินที่ก้มหน้านิ่ง

"จริงอย่างที่พูดหรือ"ไท่จือถามขึ้น เสี่ยวหลินพยักหน้าขึ้นลง

"คุณหนูใหญ่ตั้งใจสั่งสอนน้อง ลี่หลินต้องขอบคุณแทนเสี่ยวหลินนางยังเด็ก จึงไม่อาจคิดได้เท่าคุณหนูใหญ่"

"คิดไม่ได้เท่า แต่กลับไม่แก้ต่างให้ปล่อยให้คนอื่นมองเจี้ยนหลิงในแง่ร้าย"

หลินซูหลานพูดขึ้น

"เอาล่ะ หมดเรื่องแล้วเจี้ยนหลิงเจ้าคงไม่ติดใจเอาความใช่ไหม ข้าจะไม่ถามว่าตอนนั้นเกิดการเข้าใจผิดอะไรขึ้นแต่เป็นพี่เป็นน้องหนักเบาข้าคิดว่าเจี้ยนหลิง คงพอแยกแยะได้ ครั้งนี้เจี้ยนหลิงเจ้าก็ได้แก้ต่างให้ตัวเองแล้วเสี่ยวหลินต่อไปจะทำสิ่งใดคิดให้มากกว่านี้เจ้าเป็นถึงไท่จือเฟย"