รางวัลปลอบใจ3

“ฝ่าบาทคิดอะไรข้าไม่อาจคาดเดาได้ ตำแหน่งของเจี้ยนหลิงไม่ธรรมดา นางสามารถใช้คำพูดของตัวเองต่างคำบัญชาฝ่าบาทได้ อำนาจนี้แม้แต่ไท่จือกับฮองเฮายังไม่อาจเอื้อม”

 หลินลี่หลินซ่อนความรู้สึกริษยา แกล้งยิ้มหวานกลบเกลื่อน

“นางเป็นหญิงแม้จะมีอำนาจแต่หากเหล่าขุนนางไม่ให้ความย้ำเกรงก็ ไม่อาจคลุมคนได้”

“เกรงว่าเป็นฝ่าบาทที่จะสั่งสอนเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์โดยการยกย่องเจี้ยนหลิงและจะต้องมีใครสักคนเป็นตัวอย่างให้ขุนนางคร่ำครึเหล่านั้นรู้ว่า เจี้ยนหลิงมีอำนาจในมือจริงไม่ควรค่อนแคะนินทานาง”

"ท่านพี่เสี่ยวหลินจำเป็นต้องมีสาวใช้ติดตามที่รู้ใจคอยรับใช้ใกล้ชิดอยู่ที่ตำหนักบูรพาจะต้องไม่ให้ใครค่อนแคะได้ว่าไท่จือเฟยเป็นเพียงลูกอนุ"

"ส่งสาวใช้ในบ้านให้นางเสียสองคน คัดเอาคนที่สนิทชิดเชื้อกับ เสี่ยวหลินจึงดี"หลินลี่หลินยิ้มพราว

เพ่ยตงเดินกอดกระบี่ตามเจี้ยนหลิงในตลาดที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน

"นั่นอย่างไรเล่า บุตรีคนโตของบ้านหลิน ท่าดีทีเหลว ในครั้งแรกที่เห็นยิ่งใหญ่เหนือใครแต่สุดท้ายน้องสาวจากเมียอนุของใต้เท้าหลินก็รั้งตำแหน่งไท่จือเฟย"เจี้ยนหลิงยิ้มก้าวเข้าหาคนพูด

"เจ้าพูดถึงข้าใช้ไหม"

"ชะชะใช้ เจ้าจะทำไม"ยัยป้าร่างอ้วนปากยื่นปากยาว

"พูดมาให้หมด เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะได้พูด"

"ทำเป็นโอหัง ปากเจ้ายังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมด้วยซ้ำไป ทำวางท่าเหมือนตัวเองเป็นฮองเฮา"

เพื่อนป้าอีกคนดึงตัวไว้พยายามทำให้หยุดพูดกิติศัพท์ของเจี้ยนหลิง ใครบ้างไม่รู้

"ผลัวะ"

ร่างอ้วนเซถลาเมื่อเจี้ยนหลิงดึงกระบี่ที่เพ่ยตงกอดอยู่ใช้ด้ามกระบี่กระแทกไปที่ปากของนางหญิงอ้วนฟันร่วงกราวเลือดกบปากอ้วนๆ นั้น

"ข้าใช่คนที่มีความอดทนไม่ หมดหรือยังเรื่องที่เจ้าจะว่าข้า"

เพื่อนหนีไปแล้วหญิงอ้วนยกมือกุมปากที่เลือดกลบปากหันหน้าหันหลัง

"ไม่กล้าแล้วคุณหนูใหญ่ ข้าไม่กล้าแล้ว"

กระชากร่างอ้วนมาตรงหน้ากระซิบที่ข้างหูเบาๆ ก่อนจะผลักร่างอ้วนให้ลงไปกองกับพื้น ยายป้าปากมากร้องไห้โฮด้วยความขวัญเสีย

"เพ่ยตง"

ดึงเอาถุงเงินในอกเสื้อของเพ่ยตง โยนใส่ใบหน้าของหญิงอ้วนแล้วเชิดหน้าจากไป

หญิงอ้วนลนลานกอดขาเจี้ยนหลิงไว้แน่น

"คุณหนู คุณหนูใหญ่โปรดอภัยข้าสมควรตายคุณหนู ได้โปรด"

เพ่ยตงดึงร่างอ้วนออกจากขาของเจี้ยนหลิงเพราะรู้ว่าเจี้ยนหลงรำคาญไม่น้อย เจี้ยนหลิงถอนหายใจก้าวเดินจากไป เสียงอื้ออึ้งและคนที่มามุงดูต่างเผลอยกมือขึ้นปิดปากกล้วว่าจะเผลอกล่าวคำใดที่เจี้ยนหลิงไม่พอใจ

ใกล้จะถึงบ้านตระกูลหลิน สาวใช้สองคนหอบห่อผ้ามุ่งหน้ายังตำหนักบูรพา

"คุณหนูใหญ่ ข้าสงสัยว่าท่านกระซิบกับหญิงอ้วนคนนั้นว่าอย่างไร"

"อยากรู้จริงๆ หรือแค่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน"

เพ่ยตงยิ้มใบหน้าหล่อเหลากับสว่างใสเมื่อถูกเจี้ยนหลิงเหน็บแนม

"ไม่สนใจหากเป็นเรื่องของคนอื่น..."

อยากจะบอกว่าสนใจเฉพาะเรื่องของคุณหนูเท่านั้น

"ข้าแค่บอกกับนางว่า เมื่อครู่ข้าเห็นนางกำลังพลอดรักกับชู้รักของนางเช่นกัน ข้ายังไม่พูดเรื่องของนางเลย แต่หากนางยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้ ข้าจะส่งข่าวบอกสามีโง่งมของนางที่ยืนขายซาลาเปาที่ท้ายตลาด"

เพ่ยตงอมยิ้มถอนหายใจยอมรับความช่างสังเกตของเจี้ยนหลิงว่ามีมากกว่าใคร คนเช่นไรจึงสามารถเก็บรายละเอียดที่พบเห็นได้ดีเพียงนี้

"ส่งเทียบเชิญไท่จือ กับไท่จือเฟยดื่มน้ำชาที่บ้านหลินให้ข้าด้วย"

"คุณหนู ทำไมต้องเป็นเทียบเชิญจะไม่เป็นพิธีการไปหน่อยหรือไร"

"เพื่อความจริงใจของข้า ข้าไม่ชอบทำอะไรที่ไม่กระจ่างแจ้ง การมาของไท่จือกับไท่จือเฟยครั้งนี้ทุกคนต้องรู้ว่าข้าเชิญมา มิใช่เหมือนที่ไท่จือเคยเอ่ยปากว่าข้าไปราวีเสี่ยวหลินถึงตำหนักบูรพาทั้งๆ ที่เสี่ยวหลินเป็นคนชวนข้าไปที่นั่นในวันนั้นด้วยตัวเอง"

เพ่ยตงประสานมือ

ร่างสูงของใครบางคนวิ่งหัวซุกหัวซุนชนเข้ากับร่างบางของเจี้ยนหลิง เพ่ยตงกางมือกันเจี้ยนหลิงออกห่าง

"ยอมข้ายอมแล้ว อย่าทำร้ายข้าอีก ข้าเป็นถึงองค์ชายห้าเชียวนะ"

อาภรณ์ทำจากผ้าเนื้อดีคนสวมใส่แม้จะมองว่าขะมุกขะมอมแต่หากมองดีดีก็รู้ว่าคนผู้นี้หน้าตาผิวพรรณต่างจากชาวบ้านทั่วไป

"องค์ชายห้า ที่ติดหนี้พนันล้นตัวแล้วยังเมามาย พวกเจ้าจัดการให้เข็ดหลาบ"

"หยุดเดี๋ยวนี้"เจี้ยนหลิงตวาดลั่น

"นางหนู อย่ามายุ่งเรื่องของหอสุริยันพวกเจ้าจัดการ"

เพ่ยตงชักกระบี่ออกในทันทีคนเหล่านั้นถอยไปหลายก้าว

"เพ่ยตง"

เจี้ยนหลิงปรามแต่บุรุษร่างใหญ่ทั้งห้ากลับกรูกันเข้าใส่เพ่ยตงเพราะคิดว่ากำลังเหนือกว่า ชั่วเพียงกะพริบตา กระบี่ในมือก็สร้างบาดแผลให้คนทั้งห้าลงไปกองกับพื้นกุมบาดแผลคนละแห่งสองแห่ง เจี้ยนหลิงส่ายหน้า

คนของหอสุริยันพากับหนีหายไปจนสิ้น ร่างสูงของหยางฟงเกาลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัว

"เจ้าทั้งสองขอบคุณในไมตรี"ทำท่าจะเดินจากไป

"องค์ชาย"