บทที่ 16-ช่วยพี่ชาย

เสน่หามนตรา

บทที่ 16 - ช่วยพี่ชาย

"คุณจะไปไหนคะ? " เสียงเล็กของหญิงสาวที่ม่านฟ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ดังมาจากประตูห้องพักของโรงพยาบาล และเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เมื่อเห็นม่านฟ้ากำลังจะลงจากเตียงโดยไม่ขอคำช่วยเหลือจากสาวรับใช้ที่ เชคฮ บราฮิม นั้นส่งมาดูแลในช่วงที่เขาไม่อยู่ด้วยภาระกิจอันพึงกระทำ...สาวรับใช้ทั้งสองที่คอยมองไม่ห่างสายตา แต่เมื่อม่านฟ้าส่งสายตาพิฆาตทั้งสองจึงถอยหลังร่นกลับไปตามเดิมแต่ก็ยังห่วงใยก็แต่ไม่กล้าขัดต่อสายตานั้น ยังคงคอยมองตลอดหากเธอคนนี้มีอันได้รับอันตรายไปเพียงเล็กน้อย เชคฮ บราฮิม คงลงโทษพวกเธอเป็นแน่ ด้วยคำสั่งที่เด็ดขาดก่อนจะออกไปปฏิบัติภาระกิจ...ห้ามให้นางได้รับอันตรายเด็ดขาด!

"........." ม่านฟ้าได้แต่มองหน้าคนมาใหม่อย่างสงสัย ...เธอคือใคร? ...หญิงสาวรูปร่างสูงราวกับนางแบบในชุดยาวมิดชิดคลุมจนถึงตาตุ่มหรือที่เรียกว่าชุดอาบายะห์ ใบหน้าขาวเนียนละเอียด หน้าตาจิ้มลิ้ม

...หลายวันแล้วที่ม่านฟ้าไม่เจอหน้า เชคฮ บราฮิม ความรู้สึกในใจมันแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนมันขาดหายอะไรบางอย่างไป...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ!?

"ฉันมาตามคำสั่งค่ะคุณม่านฟ้า...ฉันชื่ออาฟียา" หญิงมาใหม่แนะนำตัวด้วยท่าทีเป็นมิตร มีรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า

"รู้จักชื่อฉันได้ยังไง? " หลายวันมาแล้วตั้งแต่ม่านฟ้าเข้าโรงพยาบาล นี่เป็นประโยคแรกที่เธอนั้นเปล่งเสียงพูดยาวเหยียดกว่าที่ผ่านมา เพราะก่อนหน้าเธอใช้แค่สายตามองเท่านั้น...ม่านฟ้าถามออกไปด้วยความสงสัย เธอคนนี้คือใครแล้วรู้ชื่อเธอได้ยังไงในเมื่อเพิ่งเคยเห็นหน้าคร่าตากัน

"รู้ได้ยังไงก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ..." อาฟียาพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนออกมา ใบหน้าจิ้มลิ้มเมื่อมีรอยยิ้มยิ่งทำให้ดูสดใส

"สำคัญค่ะ...เพราะเราไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักกันมาก่อน" ม่านฟ้าจ้องมองหน้าแล้วบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งในแบบฉบับของเธอ

"ฉันอยู่ในปกครองของเชคฮ บราฮิม" อาฟียาตอบกลับ...อยู่ในปกครองของเชฮ บราฮิม อย่างนั้นเหรอ? ที่เขาเรียกว่าหญิงในฮาเร็มสินะ...ม่านฟ้ามองหน้าอาฟียาแล้วบ่นอุบในใจ

"ไม่ใช่หญิงในฮาเร็มค่ะ"

"............" ม่านต้องดวงตาเบิกกว้างมาก เมื่ออาฟียาผู้นี้เอ่ยปากบอกดั่งเธอนั้นอ่านใจคนได้ แต่ก็วางท่าทีนิ่งไว้ให้ดูไม่ตื่นตระหนก

"คุณจะต้องอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของเชคฮ บราฮิม" อาฟียาบอกกล่าวอย่างออกคำสั่ง

"ทำไมฉันต้องอยู่" ม่านฟ้าย้อนถามทันควัน...เรื่องอะไรที่ต้องอยู่กันล่ะในเมื่อที่นี่ไม่ใช่บ้าเกิดนของเธอสักหน่อย

"อยากรู้ก็รอถามท่านเชคฮเองค่ะ"

"คุณเป็นอะไรกับบราฮิมกันแน่" ม่านฟ้าแผดเสียงแข็งย้อนถาม เมื่ออาฟียานั้นเอาแต่ยียวนยั่วอารมณ์ให้เริ่มเกรี้ยวกราด

"สักวันคุณจะรู้เอง"

"ฉันเกรงว่าคงไม่อยู่รอจนถึงวันนั้นหรอกค่ะ" ม่านฟ้าตอบทันควันทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ และเบือนหน้าหลบหนี แต่อาฟียาก็ขยับตัวประจันหน้าตรงข้ามม่านฟ้าโดยไม่เกรงกลัวอะไร...

"ไม่ต้องบอกฉันหรอกค่ะเรื่องนั้น...ขอให้ฉันได้บอกเรื่องเกี่ยวกับคุณดีกว่า" สิ่งใดเล่าที่อาฟียาไม่หยั่งรู้ แต่บางอย่างมันแค่พูดมากไม่ได้เท่านั้น

"หมายถึงอะไร? "

"ไม่มีวันที่คุณจะไปจากชาร์จาห์ แม้นว่าต้องจากไปยังไงก็ต้องได้กลับมาเช่นเดิม" ม่านฟ้าถึงกับงวยงงเมื่ออาฟียาบอกกล่าวดั่งเธอนั้นรู้อะไรมามากเกี่ยวกับตัวเธอ...แต่ว่าเธอเพิ่งพบเจอหน้ากัน จะรู้เรื่องราวขนาดนั้นได้อย่างไร เธอคือใครกันแน่นะอาฟียา!?

"ฉันไม่เชื่อว่าจะเป็นแบบนั้น"

"สักวันคุณจะรู้ด้วยตัวเอง" ดวงตาเฉี่ยวของอาฟียาจ้องสบตาม่านฟ้าอย่างไม่ลดละ...ม่านฟ้าก็เช่นกันสบสายตากับอาฟียาอย่างไม่เกรงกลัว แต่เธอจะรู้ตัวไหมว่ามันคือข้อได้เปรียบของอาฟียาในการทำภาระกิจหัวใจให้พี่ชายของเธอ....