ตอนที่ 50.“ก็อย่าบอกสิ” ราชาวดีพูดเสียงเข้ม และก็ทำให้ทุกคนที่ติดตามหล่อนมาต้องก้มหน้ายอมโดยดุษฎีตยาคีย์รู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับท่าทางและคำพูดของแขกที่มาเยือน ราชาวดีเหมือนกับไม่ใช่สามัญชนธรรมดา“ฉันขอโทษ... สักวันฉันจะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง” ตยาคีย์แทบรับไหว้แขกสาวที่ยกมือประกบกันเป็นดอกบัวตูมสวยงามแทบไม่ทัน“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ภาคก็พ้นขีดอันตรายแล้ว”“เขาชื่อภาคหรือคะ” ราชาวดีเลิกคิ้วสูง พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงคนไข้ จ้องมองใบหน้าที่บอบช้ำของผู้ชายที่ช่วยชีวิตหล่อนไว้จากผู้ไม่หวังดี“ทวิภาคค่ะ แต่... คุณเป็นเพื่อนกับเขา ไม่รู้จักชื่อเขาหรือคะ” ความแปลกใจเต็มกระแสเสียงของตยาคีย์ หล่อนเห็นราชาวดีอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมา“ฉันกำลังจะถูกทำร้าย แต่เขาเข้ามาช่วยเอาไว้ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ฉันจะนับว่าเขาเป็นเพื่อนของฉัน...” ราชาวดีตอบเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันไปหาผู้ติดตามของตนเอง“รสา...” หญิงเจ้าของชื่อรีบเดินนำถุงใส่อะไรบางอย่างมาส่งให้กับนายสาวของตนเองราชาวดีรับมาไว้ในมือ ก่อนจะยื่นให้กับตยาคีย์ “นี่คือน้ำใจของฉัน”“อะไรคะ...” ตยาคีย์ถามด้วยความสงสัย จ้องมองถุงผ้าสลับกับใบหน้
ตอนที่ 49.มาร์โคไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างไร้ความกังวลใจ“แต่ปกติคุณวินัยจัดจะตายไป ทำไมถึง...” ตยาคีย์พูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ“ก็คุณไง คุณทำให้ตารางชีวิตของผมรวนอย่างไม่น่าให้อภัย... แต่รับรองได้ว่า ผมจะลงโทษคุณให้หนักเลยทีเดียว เมื่อเราอยู่บนเตียงด้วยกัน”คำพูดตรงๆ ของผู้ชายตรงหน้ามีผลทำให้แก้มสาวแดงก่ำ ไฟร้อนๆ เริ่มเคลื่อนไหวในกระแสโลหิตอีกครั้ง“มายสำคัญขนาดนั้นที่ไหนกันคะ มายก็แค่ผู้หญิงที่คุณซื้อมาเท่านั้น...”ก้มหน้าซุกลงกับแผงอกกำยำของมาร์โคอย่างขัดเขิน มือบางที่เคยกั้นขวางเนื้อตัวของเขาไว้ ยกขึ้นโอบรอบเอวของเขาด้วยความรักใคร่ ทิฐิในหัวใจค่อยๆ ระเหยกลายเป็นไอจนหมดสิ้น“แต่ผมจริงใจกับคุณ...”น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนน่าฟัง และมันก็ทำให้หัวใจดวงน้อยของหล่อนเต้นระส่ำ สมองจอมละโมบฝันล่วงหน้าไปถึงครอบครัวที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็กชาย เด็กหญิงที่ถอดแบบมาจากเขาราวกับแกะลูกๆ ของหล่อนและเขา... ตยาคีย์ยิ้มหวาน เมื่อวาดภาพใบหน้าของเด็กๆ พวกนั้นไว้ในสมองน่ารัก น่าชังเหลือเกิน... ลูกแม่ พึมพำอยู่ในใจด้วยความปลื้มปิติแต่เพียงไม่นานภาพฝันหวานพวกนั้นก็พังทลาย“แม้ผมจะยังให้คำต
ตอนที่ 48.“มันก็ควรจะเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว...”น้ำเสียงของเขากระด้างขึ้นอย่างน่ากลัว สันหลังของหล่อนเย็นวาบ เมื่อเขาใช้มือหนาหมุนล้อรถให้มาหยุดตรงหน้าของหล่อน กลิ่นชายชาตรีจากเรือนกายแข็งแกร่ง กำยำ ของเขาลอยเข้าไปในจมูกจนมึนงง“ผมจะทวงสิทธิ์ของผม... ในวันที่คุณเรียนจบ”หัวใจเต้นตูมตามอยู่ในอก คำพูดของเขาช่างสื่อความหมายได้ตรงประเด็นไม่มีอ้อมค้อม และมันก็ทำให้เนื้อตัวของหล่อนอึดอัดขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด คับแน่นไปในส่วนที่มันไวต่อความรู้สึก ก้อนร้อนๆ คล้ายกับถ่านกำลังจี้นาบอยู่ที่หน้าท้อง “และเมื่อคุณก้าวเข้ามาในเกมส์นี้แล้ว ก็ต้องเล่นให้จบ อย่าแม้แต่จะคิดถอนตัว...”เสียงคำรามของเขาช่างไม่ต่างอะไรกับอุ้งมือของอสูรร้ายที่ลากผ่านสันหลัง มันเย็นวาบจนน่าตระหนก“คือ...มีน...”“ไม่มีการต่อรองใดๆ ทั้งนั้น ผมจะเป็นคนกำหนดกติกาของเกมส์นี้เอง”เหมือนเขาเข้าไปนั่งอยู่ในความรู้สึกนึกคิดของหล่อน เพราะพอจะหาเหตุผลมาต่อรอง เขาก็ชิงตัดบทได้อย่างมืออาชีพช่างน่าทึ่งชะมัด!“เงินสามแสนจะวางอยู่บนเตียงของคุณ ในอีก 5 นาทีข้างหน้า... และขอร้องอย่าผิดคำพูดเด็ดขาด เพราะไม่อย่างนั้น ผมจะไม่ใจดีกับคุณ...”เขาหา
ตอนที่ 47.“กลับไปเถอะค่ะ... คุณต้องทำงานแต่เช้าไม่ใช่หรือคะ” น้ำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงของลมหายใจ“จะไล่กันไปถึงไหนไม่ทราบ... ทูนหัว...”ชายหนุ่มประชดประชันออกมาด้วยความไม่พอใจ ขณะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผู้หญิงที่เขาตัดใจทิ้งไม่ลงสักที“และขอบอกตรงนี้เลยว่า ผมจะกลับก็ต่อเมื่อมีคุณไปกับผมด้วย...”เขาลากเสียงยาว ขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตา“ผมจะไม่ยอมให้คุณคาดสายตาอีกเป็นอันขาด จำเอาไว้ ทูนหัว...”มาร์โคฝังปลายจมูกโด่งลงบนแก้มนวลอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจดันร่างอรชรที่ช่างหลอกตาเหลือเกินของตยาคีย์ให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้อง“แต่มายไม่คิดว่ามันคือความคิดที่ดี...”ยังพูดไม่จบประโยคดี ผู้ชายเจ้าอารมณ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ตัดบทด้วยความรำคาญเต็มทน“หยุดเสียทีเถอะ เลิกต่อต้านสักที และในเมื่อคุณไม่กลับ ผมก็จะอยู่กับคุณที่นี่...”จบคำพูดของเขา ตยาคีย์ก็รีบหันขวับไปจ้องหน้าเขาทันที ก่อนจะร้องห้ามเสียงหลง“ไม่ได้นะคะ คุณจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง ยุงเยอะ และมันก็ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนบนเตียงของคุณสักนิด” ร้องบอกเขาไปด้วยความเป็นห่วง แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่ทำให้หล่อนต
ตอนที่ 46.หล่อนคงต้านทานความเอาแต่ใจอย่างป่าเถื่อนของมาร์โคไม่ได้แน่ หากยังแข็งขืน เขาก็จะยิ่งฟาดหัวฟาดหางเข้าใส่ ผลก็แทบไม่ต้องเดาเลย เพราะหล่อนคงแพ้เขาวันยังค่ำ“งั้นก็รับปากก่อนสิว่าจะกลับไปกับผม... สัญญาว่าจะไม่ทิ้งผมไปไหน”“มันสำคัญหรือคะ ในเมื่อ... มายไม่เหลืออะไรให้คุณอีกแล้ว”ก้มหน้าซ่อนความเจ็บปวดไว้ในอก แต่มือหนาก็เชยคางมนให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับตัวเอง“ผมไม่รู้จะตอบยังไง แต่ขอให้รู้ไว้ว่าตอนนี้ สมองของผมนึกถึงแต่คุณ คุณคนเดียวนะตยาคีย์...”เขาจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย ความรู้สึกบางอย่างได้ถ่ายทอดให้หล่อนจนหมดสิ้น ก็สุดแต่หล่อนเถอะว่าจะสามารถเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อให้หรือเปล่าหัวใจเต้นระทึกแทบจะทะลุออกมาเต้นโชว์เขานอกอก ความรู้สึกรุ่มร้อนเริ่มวิ่งวุ่นอยู่ภายในกาย ยิ่งสบตากับดวงตาคมกล้าเจ้าเสน่ห์ของเขานานเท่าไหร่ ไอ้เจ้าความร้อนก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น และมันก็รู้หน้าที่ดีอย่างน่าให้รางวัล เพราะไม่ช้ามันก็รวมตัวกันวิ่งไปกองที่อยู่หน้าท้องน้อยความอึดอัดกระแทกกระทั้นอยู่ในอก...หล่อนโหยหาอ้อมกอดของเขาอีกแล้ว...“และอย่าปฏิเสธสิ่งที่ผมให้อีกเลย ขอให้เชื่อเถอ
ตอนที่ 45.มาร์โคจ้องมองผู้หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าภรรยาด้วยสายตาคาดคั้น ความหึงหวงแล่นขึ้นมาคับอกตยาคีย์เงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ มาร์โคไม่ได้เป็นอะไรกับหล่อนสักนิด... อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยคิดว่าหล่อนเป็นอะไรกับเขา... มีแค่ความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนร่วมกันหนึ่งคืนเท่านั้นหญิงสาวยังจำคำด่าทอที่เขาสาดซัดเข้าใส่หล่อนไม่ลบเลือน แม้จะรักหมดหัวใจ แต่พอเขามางอนง้อ ไอ้เจ้าความน้อยใจที่มันแอบอยู่ในหลืบของหัวใจก็กำเริบขึ้นมาทันที“มายไม่จำเป็นต้องบอกคุณ... เชิญคุณกลับไปเถอะค่ะ โสเภณีแบบมายไม่คู่ควรแม้แต่จะอยู่ในอ้อมกอดของคุณหรอกค่ะ ปล่อยได้แล้ว”น้ำเสียงที่พยายามบังคับให้มั่นคง แสนจะสั่นเทาจนน่าตระหนกอยากอยู่ใกล้เขา อยากอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ทุกอย่างที่หล่อนต้องการ มันคงไม่มีวันเป็นความจริงขึ้นมาได้มาร์โคเป็นผู้ชายที่เดาใจได้ยากที่สุด และที่เขามาโผล่อยู่ตรงหน้าหล่อนตอนนี้ มากอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนขณะนี้ มันก็คงเป็นเพราะเขายังติดใจเซ็กซ์ที่เร่าร้อนของหล่อนต่างหากล่ะ“คิดว่าผมจะปล่อยคุณหรือไง... หากไม่บอกผมจะลากคุณกลับไปกับผมเดี๋ยวนี้...”หล่อนเห็นดวงตาสีนิลของเขาวาววับไปด้วยความเกรี้ยวกราด