บทที่2 เจ้านาย

หลายวันต่อมา

วินขับรถไปจอดตรงหน้าบ้านไม้ที่บัวตองอาศัยอยู่เพื่อมารับเธอไปทำงาน พอบัวตองได้ยินเสียงรถก็รีบหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากบ้านตรงไปที่รถทันที ก่อนหน้าที่วินจะมารับเธอเนตรนภาโทรมาบอกเธอก่อนแล้ว ว่าจะให้วินมารับไปทำงานที่โฮมสเตย์บนดอย บัวตองดีใจมากที่เธอได้งานทำสักที

"สวัสดีค่ะ" บัวตองยกมือขึ้นไหว้วินทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ

"อืม" วินพยักหน้ารับ

"หนูขอบคุณมากนะคะ ที่หางานให้ทำ" บัวตองพูดในสิ่งต้องการจะบอกออกมาจากใจ

"ถ้าแม่ฉันไม่สงสารเธอ ฉันไม่เสียเวลามารับหรือหางานให้เธอทำหรอก" พูดพลางหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าเด็กสาว

"หนูรู้ค่ะ" บัวตองหน้าเจื่อนลงพร้อมกับก้มหน้าลงมองมือตัวเอง

"รู้ตัวก็ดี ตั้งใจทำงานก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

ใช้เวลาไม่นานนักรถก็แล่นเข้าไปจอดในโฮมสเตย์บนดอยสูงที่มีลมพัดมาเป็นระลอกทำให้รู้สึกสดชื่นอยู่ตลอดเวลา บัวตองจึงรีบลงจากรถด้วยความตื่นเต้น เพราะที่นี่ตกแต่งไปด้วยต้นไม้ดอกไม่นานาชนิดด้วยความสวยงาม วินเห็นบัวตองแสดงอาการชื่นชอบออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก็เผลอยิ้มมุมปากออกมาไม่ได้

"ตามฉันมา" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ค่ะ" เดินตามหลังวินไปติดๆ

วินพาบัวตองเดินตรงเข้าไปหาพนักงานที่กำลังล้างจานอยู่ในครัวสองสามคน พร้อมกับแนะนำให้รู้จักกัน ทุกคนต่างก็แอบแปลกใจที่อยู่ๆเจ้านายก็พาเด็กสาวหน้าตาดีมาฝากให้ทำงานที่โอมสเตย์บนดอยแห่งนี้ด้วยตัวเอง

"เอาล่ะ รู้จักกันแล้วนะ ฉันฝากบัวตองด้วยก็แล้วกัน" วินเอ่ยขึ้น

"ค่ะ คุณวิน" บุ้งพนักงานสาวรับคำ

"ส่วนที่พักได้จัดไว้ตามที่บอกแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ บุ้งจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง" บุ้งหันไปส่งยิ้มให้บัวตอง

"อืม ตามสบายนะฉันไม่กวนล่ะ" พูดพลางจะเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณวิน" บัวตองเรียกวินไว้เสียก่อน

"มีอะไร"

"บัวขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะ แล้วคุณแม่ของคุณด้วย ที่เมตตาบัว"

"อืม ตั้งใจทำงานก็แล้วกัน แค่นั้นแหละที่ฉันกับแม่ต้องการ"

"ค่ะ" ยิ้มรับคำ

"แล้วคุณวินไม่ค้างที่นี่เหรอคะ" บุ้งถามขึ้นเพราะทุกครั้งที่เจ้านายมาจะค้างตลอด

"ค้างสิ ไปเตรียมห้องให้ฉันด้วยก็แล้วกัน" วินพูดพลางหันไปมองหน้าบัวตองแวบหนึ่ง

"ค่ะ ไปกันบัวตองฉันจะสอนเธอทำห้อง" บุ้งเอ่ยชวน

"จ้ะ" บัวตองหันไปมองหน้าวินแวบหนึ่งแล้วเดินตามหลังบุ้งไป

ตกเย็นของวันหลังจากที่บัวตองอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปทานข้าวเย็นกับเพื่อนๆพนักงาน ที่นั่งทานอยู่ก่อนแล้วโดยมีวินทานร่วมโต๊ะด้วย บัวตองไปนั่งลงข้างๆบุ้งแล้วทานไปเงียบๆเธอไม่คิดเลยว่าวินจะเป็นกันเองกับพนักงานขนาดนี้ ส่วนวินก็หันเหลือบไปมองใบหน้าเนียนของเด็กสาวเป็นระยะ จนทานเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน

บัวตองจึงถือโอกาสไปเดินเล่นแถวๆ สวนดอกไม้ ยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าลง เพื่อให้ความมืดมิดเข้ามาปกคลุมแทนที่ มันก็เหมือนชีวิตของเธอที่มีแต่ความมืดมนเพราะมองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลย ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหน่วยน้ำตาที่ล้นเอ่อไหลลงแก้มเนียนทั้งสองข้าง พอดีกับที่วินมาหยุดยืนตรงด้านหลังของเธอ

"เป็นไง เธอพอจะทำงานที่นี่ได้ไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น

"คะ....ค่ะ" บัวตองสะดุ้งตกใจรีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ บัวแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย" ก้มหน้าลงไม่กล้ามองสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าตรงๆ

"ไม่เป็นอะไรแล้วเธอก้มหน้าลงทำไม เงยหน้าขึ้นมาสิ" ร่างหนาเดินเข้าไปประชิดตัวร่างบางใกล้ๆ

"ค่ะ" รับคำแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าคมช้าๆ

พอดวงตาคมกริบเห็นดวงตากลมโตที่แดงก่ำก็พอจะรู้ว่าผ่านการร้องไห้มาหยกๆ มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาจับใบหน้าเรียวยาวด้วยความเผลอไผลพร้อมกับจ้องริมฝีปากบางที่อวบอิ่มตาเป็นมันแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหาย บัวตองเริ่มจะประหม่ากับดวงตาคมกริบจึงรีบถอยห่างออกจากชายหนุ่มตรงหน้าทันที

"หนูขอตัวก่อนนะคะ" ทำท่าจะเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน เธอร้องไห้ทำไม"

"เอ่อ บัวขอไม่ตอบนะคะ"

"จริงสินะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ"

"ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจ" พูดจบร่างบางก็เดินตรงไปยังห้องพักของตัวเองทันที

วินมองตามร่างบางด้วยความรู้สึกเป็นห่วงในใจลึกๆ แต่กลับสลัดทิ้งไปเขาจะเป็นห่วงเด็กที่พึ่งจะเจอและรู้จักแค่ไม่กี่วันเอง มันเป็นไปไม่ได้หรอก แต่เขาแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอยากที่รู้จักและสนิทสนมกับเด็กสาวมากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆที่เคยผ่านมาวินครุ่นคิดอยู่ในใจ

บัวตองนั่งนึกถึงใบหน้าคมของวินที่จ้องมองเธอตาเป็นมันอยู่ในห้องด้วยความแปลกใจสงสัย ที่วินเจ้านายหนุ่มมองเธอแปลกๆ ซึ่งเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพราะเธอไม่เคยมองสบตากับผู้ชายถึงขนาดนั้นแม้แต่แฟนเธอก็ยังไม่เคยจะมีเลย แต่ดวงตาคมคู่นั้นมันกลับทำให้เธอหัวใจเต้นแรงแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

หนึ่งเดือนต่อมา

เด็กสาววัยยี่สิบกำลังก้มหน้าก้มตาล้างจานอยู่ในครัว ที่โอมสเตย์บนยอดดอยสูงด้วยความขยันขันแข็ง เพราะต้องการเงินไปเป็นค่ากับข้าวในแต่ละมื้อกับค่ายาของตากับยายที่แก่ชรามากแล้ว เธออยากจะเรียนต่อแต่ไม่มีเงินจึงไม่มีโอกาสเหมือนคนอื่นๆ ที่ได้ทำตามความฝันของตัวเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาตากับยายต้องทำงานหนักเพื่อส่งเสียเธอเรียน เธอจึงอยากจะแบ่งเบาภาระของท่านบ้าง

"บัวตอง!" เสียงรุ่นพี่ที่ทำงานเรียกเธอเสียงดัง

"ค่ะ พี่บุ้ง" เสียงหวานขานรับ

"ไปช่วยพี่ทำห้องรอคุณวินหน่อยสิ "

"คุณวินจะมาพักที่นี่เหรอพี่" บัวตองถามด้วยความดีใจ

"ใช่จ๊ะ คุณวินเขามาทุกปีแหละ โดยเฉพาะหน้าหนาวแบบนี้"

"แล้วเขามาคนเดียวเหรอจ๊ะ"

"จ้ะ รีบไปกันเถอะ"

สองสาวต่างวัยพากันเดินตรงไปยังห้องพักที่จะจัดเตรียมความเรียบร้อย ให้วินเจ้าของโฮมสเตย์บนดอยแห่งนี้ ระหว่างที่บัวตองกำลังปัดกวาดเช็ดถูก็นึกถึงใบหน้าคมของเจ้านายหนุ่มที่ไม่ได้เจอมานานเกือบเดือนแล้วเพราะติดงานที่บริษัทในเมือง

ไม่นานวินก็มาถึงที่โฮมสเตย์บัวตองกับบุ้งจึงช่วยยกกระเป๋าเสื้อผ้ากับของต่างๆเข้าไปในห้องให้วิน โดยมีวินเดินตามหลังทั้งสองคนเข้าไปในห้องติดๆ วินมองหน้าบัวตองไม่วางตาที่วันนี้เธอสวยผิดหูผิดตาไป

"วันนี้บัวตองสวยไหมคะคุณวิน บุ้งเป็นคนแต่งหน้าให้เองกับมือเลยคะ"

"งั้นเหรอ ฉันว่าไม่แต่งจะดีกว่านะ"

"พี่บุ้งบัวบอกแล้วว่าไม่ต้องแต่งให้ ก็ไม่เชื่อบัว" บัวตองกระซิบคุยกับบุ้งเบาๆ

"เราไปกันเถอะ" บุ้งเดินนำออกไป

"บัวตอง เดี๋ยวชงกาแฟมาให้ฉันด้วยนะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่เธอจะปิดประตูห้องลง

"ค่ะ คุณวิน" หันไปทางชายหนุ่มที่มองมาทางเธออยู่ก่อนแล้ว

"รีบๆ มานะ ฉันรออยู่"

"ค่ะ" รับคำแล้วเดินออกไปทันที

บัวตองถือถาดใส่ถ้วยกาแฟร้อนๆกับน้ำเปล่าเดินกลับมาตรงหน้าห้องพักของวินแล้วเปิดประตูเข้าไปประจวบเหมาะกับที่วินกำลังเปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอวอยู่ แผงอกกว้างกำยำมีหยดน้ำเกาะอยู่ไปทั่วผิวกายเพราะร่างหนาพึ่งจะอาบน้ำเสร็จ บัวตองรีบวางถาดกาแฟลงบนโต๊ะแล้วหันหลังให้วินทันทีด้วยความหัวใจที่เต้นแรง

"เป็นอะไร โทษทีนะ ฉันพึ่งจะอาบน้ำเสร็จ" เดินไปหยุดตรงด้านหลังร่างบาง

"กาแฟอยู่บนโต๊ะ บัวขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว จะรีบไปไหน" มือหนาดึงร่างบางเข้าแนบชิดตัวจนใบหน้าเนียนชนเข้ากับแผงอกกว้างกำยำไม่ทันได้ตั้งตัว

"คุณวินจะทำอะไรคะ" เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว

"ฉันก็จะ" ยกมือหนาขึ้นมาแตะริมฝีปากบางเกลี่ยไปมาเบาๆ

"จะทำอะไรคะ" ถามด้วยความไร้เดียงสา

"เธออยากจะรู้จริงๆ เหรอ"

"ไม่ค่ะ บัวไม่อยากรู้"

วินค่อยๆก้มหน้าลงไปหาริมฝีปากบางช้าๆ จนใกล้แค่ลมหายใจริมฝีปากหนาก็จะประกบจูบริมฝีปากบางแล้ว แต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน พร้อมกับเสียงของบุ้งที่เรียกบัวตองอยู่ตรงหน้าประตู บัวจึงรีบผละออกมาจากร่างหนา

"บัวมีแขกจะเข้ามาพักใหม่ รีบตามมานะ"

"จ้ะ" บัวตองรีบขานรับ

"เธอไม่ควรจะรู้นั่นแหละถูกแล้ว เพราะเธอยังเด็กเกินไป รีบออกไปเถอะเดี๋ยวคนอื่นจะรอนาน" วินพูดเพื่อหักห้ามใจตัวเองและเด็กสาวที่อยากรู้อยากลอง

"ค่ะ"บัวตองรีบเปิดประตูเดินออกไปทันที

พอบัวตองออกจากห้องไปวินก็จัดการแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยโดยที่ภายในหัวก็มีภาพใบหน้าเนียนของบัวตองลอยอยู่เต็มหัวไปหมด แต่เขาก็พยายามจะไม่นึกถึงและสลัดมันทิ้งไป ร่างหนาเดินออกจากห้องตรงไปหาพนักงานประจวบเหมาะกับที่พนักงานกำลังจะไปรับแขกข้างล่างพอดีวินจึงขึ้นรถไปด้วยเผื่อจะได้ช่วยยกกระเป๋าต่างๆช่วยอีกแรง

ระหว่างทางกลับขึ้นมาบนโฮมสเตย์วินก็ทำความรู้จักกับมินลูกค้าสาวที่มาพักคนเดียวเพียงลำพัง พอมาถึงข้างบนวินก็จัดการยกกระเป๋าไปส่งเธอถึงที่ห้อง เพื่อให้เธอประทับใจในบริการโฮมสเตย์ของเขา

ในระหว่างที่มินกำลังนั่งรับลมไปเพลินๆ วินก็เดินเข้าไปหยุดตรงด้านหลังเธอพร้อมกับถือแก้วกาแฟร้อนๆ สองใบ 

"คุณครับ" 

"ค่ะ" มินหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับลุกขึ้นยืน พอเห็นว่าเป็นใครก็ส่งยิ้มให้ตามมารยาท

"กาแฟร้อนๆครับ" 

"ขอบคุณค่ะ" ยื่นมือบางไปรับจากมือหนามาถือไว้ 

"เป็นไงครับ ชอบไหม" 

"ชอบมากเลยค่ะ อากาศดีมากเลยนะคะ" หันไปมองวิวเบื้องหน้าที่เป็นภูเขาน้อยใหญ่สลับกันไปมาและต้นไม้นานาพันธ์ 

"มีอะไรขาดเหลือก็บอกได้ตลอดเลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ" วินเจ้าของโฮมสเตย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยืนจิบกาแฟไปพลางๆ ลอบมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆกายไม่วางตา 

"ขอบคุณคุณวินมากเลยนะคะ แต่ฉันไม่รบกวนดีกว่าค่ะ แค่คุณไปรับฉันข้างล่างและแบกกระเป๋าให้ฉันก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้วค่ะ" 

"ผมเต็มใจครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอก" มองใบหน้าเนียนไม่วางตา จนร่างบางต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาหันไปทางอื่นแทน 

"แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับกาแฟหอมมากเลยค่ะ" 

"ครับ" 

หลายวันต่อมา

พอวินกลับมาถึงโฮมสเตย์หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเพราะมินมีคนดูแลแล้ว ก็ตรงเข้าไปห้องทำงานทันที กำลังนั่งจ้องหน้าจอโน๊ตบุคอยู่ เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มก็เดินถือถาดกาแฟร้อนๆเดินเข้ามาในห้อง มือบางวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะกำลังจะหมุนตัวเดินออกไป วินกลับเรียกไว้เสียก่อน 

"บัวตองว่างไหม" 

"ว่างค่ะ" หันไปมองเจ้านายตัวเองตรงๆ 

"มานวดไหล่ให้ฉันหน่อยสิ" 

"บัวตองนวดไม่เป็นค่ะ" อิดออดไม่อยากจะใกล้เจ้านายตัวเอง เพราะคราวก่อนเธอกับเขาเกือบจะจูบกันอยู่แล้ว  

"นวดไม่เป็นแล้วใครนวดให้ตากับยายเธอ" วินยิ้มมุมปาก

"บัวตองเป็นคนนวดเองค่ะ แต่ว่าบัวตองกลัวนวดไม่ถูกใจคุณวิน"

"นั้นไงที่แท้ก็นวดเป็น จะกลัวอะไรฉันนักหนา"

"บัวตองเปล่านะคะ" ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาวิน

"มาเถอะน่า ฉันจะบอกเองว่านวดตรงไหนบ้าง"

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ" เดินอ้อมไปทางด้านหลังเจ้านายหนุ่ม พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างนวดลงตรงไหล่หนาเบาๆ 

"นั่นแหละ นวดแบบนั่นแหละ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"แบบนี้ใช่ไหมคะ" ลงน้ำหนักมืออีก

"อืม" 

"แล้วคุณมินเป็นยังไงบ้างคะ"

"ดีขึ้นมากแล้วล่ะ จะแต่งงานกับแฟนเขาเร็วๆนี้ แล้วมั้ง" 

"จริงเหรอคะ คุณมินสวยขนาดนั้นจะแต่งงานก็ไม่แปลกหรอกค่ะ" บัวตองพูดไปตามที่คิด

"เรียนจบ ม.6 แล้วใช่ไหมเราอ่ะ" วินรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

"ค่ะ จบแล้ว" 

"แล้วจะไปเรียนต่อเมื่อไหร่" 

"ไม่เรียนแล้วค่ะ บัวตองไม่มีเงิน" 

"ถ้าไม่เรียนแล้วจะทำอะไร"

"บัวตองจะทำงานเก็บเงินเยอะๆ ให้ตากับยายจ้ะ" 

"งั้นเหรอ แล้วอยากจะเรียนต่อไหม" ถามหยั่งเชิงออกไปตามที่มารดาต้องการ

"อยากค่ะ แต่บัวตองคงจะไม่มีโอกาสนั้น" หญิงสาวทำหน้าเศร้า 

"ถ้าฉันจะส่งเรียนจนจบเอาไหม แต่มีข้อแม้นะ"

"ข้อแม้อะไรคะ" 

"เรียนจบแล้วต้องมาทำงานกับฉันตกลงไหม"

"แล้วทำไมคุณวินถึงอยากจะส่งบัวตองเรียนล่ะคะ " 

"ฉันสงสารตากับยายเธอ มีกันอยู่แค่สามคนไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอเรียนจบเธอจะได้ใช้วิชาความรู้หาเลี้ยงตากับยายของเธอให้มีชีวิตที่ดีขึ้นยังไงล่ะ ถ้าเธอเรียนจบฉันจะส่งเธอไปทำงานที่บริษัทของฉันดีไหม"  

"บัวตองขอปรึกษาตากับยายก่อนนะจ้ะ บัวตองเกรงใจคุณค่ะ" 

"ก็ได้ ได้เรื่องยังไงก็รีบมาบอกฉันด้วย" 

"ค่ะ" 

วันต่อมาบัวตองเดินเข้าไปหาวินที่ห้องทำงานเพื่อบอกเรื่องที่เธอตัดสินใจที่จะเรียนต่อหลังจากที่เธอปรึกษาตากับยายแล้ว เมื่อมีโอกาสเธอก็จะรีบคว้าเอาไว้เพื่ออนาคตที่สดใสของเธอเอง ร่างบางเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป เจอวินกำลังนั่งทำงานอยู่เงียบๆคนเดียว

"นั่งลงก่อนสิ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ค่ะ" นั่งลงแต่โดยดี

"ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม"

"ค่ะ บัวตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนต่อค่ะ"

"ดี จริงๆมันเป็นความต้องการของแม่ฉันเองแหละ ที่อยากจะส่งเธอเรียน "

"ขอบคุณนะคะ" บัวตองส่งยิ้มให้วิน

"งั้นวันพรุ่งนี้ เธอก็ไปอยู่บ้านฉันเลยก็แล้วกันนะ "

"วันพรุ่งเลยเหรอคะ"บัวตองแอบตกใจเล็กน้อย

"ใช่ แม่ฉันบอกว่าถ้าเธอจะเรียนต่อเธอต้องไปอยู่ที่บ้าน เพราะจะได้อยู่ดูแลแม่ฉันและไปเรียนได้สะดวก"

"ค่ะ แต่ว่าบัวเป็นห่วงตากับยาย"

"เธอไม่ต้องกลัวหรอก เธออยากจะไปเยี่ยมเมื่อไหร่ก็ไปได้ตลอด แต่ถ้าเธอไม่สะดวกก็ตามใจนะ ฉันก็ไม่อยากจะสนใจอะไรเธอหรอก ฉันก็แค่ทำตามที่แม่ฉันต้องการก็เท่านั้นเอง"

"บัวขอโทษค่ะ บัวจะไปอยู่ที่บ้านกับคุณวันพรุ่งนี้ค่ะ"

"อืม เดี๋ยวฉันจะโทรบอกแม่ฉันเอง"

"ค่ะ"

บัวตองเดินกลับไปหาบุ้งเพื่อบอกเรื่องที่เธอกำลังจะไปเรียนต่อ พอเพื่อนร่วมงานทุกคนรู้ต่างก็ยินดีกับเธอด้วย จากนั้นเธอก็กลับเข้าห้องของตัวเองเพื่อจัดกระเป๋าเสื้อผ้าและไม่ลืมโทรบอกตากับยายเรื่องที่เธอจะไปอยู่ที่บ้านของเนตรนรภาในวันพรุ่งแล้ว