บททั้งหมดของ เสน่หาเมียนอกหัวใจ: บทที่ 1 - บทที่ 6

หลายวันต่อมาวินขับรถไปจอดตรงหน้าบ้านไม้ที่บัวตองอาศัยอยู่เพื่อมารับเธอไปทำงาน พอบัวตองได้ยินเสียงรถก็รีบหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากบ้านตรงไปที่รถทันที ก่อนหน้าที่วินจะมารับเธอเนตรนภาโทรมาบอกเธอก่อนแล้ว ว่าจะให้วินมารับไปทำงานที่โฮมสเตย์บนดอย บัวตองดีใจมากที่เธอได้งานทำสักที "สวัสดีค่ะ" บัวตองยกมือขึ้นไหว้วินทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ"อืม" วินพยักหน้ารับ"หนูขอบคุณมากนะคะ ที่หางานให้ทำ" บัวตองพูดในสิ่งต้องการจะบอกออกมาจากใจ "ถ้าแม่ฉันไม่สงสารเธอ ฉันไม่เสียเวลามารับหรือหางานให้เธอทำหรอก" พูดพลางหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าเด็กสาว "หนูรู้ค่ะ" บัวตองหน้าเจื่อนลงพร้อมกับก้มหน้าลงมองมือตัวเอง"รู้ตัวก็ดี ตั้งใจทำงานก็แล้วกัน" "ค่ะ" ใช้เวลาไม่นานนักรถก็แล่นเข้าไปจอดในโฮมสเตย์บนดอยสูงที่มีลมพัดมาเป็นระลอกทำให้รู้สึกสดชื่นอยู่ตลอดเวลา บัวตองจึงรีบลงจากรถด้วยความตื่นเต้น เพราะที่นี่ตกแต่งไปด้วยต้นไม้ดอกไม่นานาชนิดด้วยความสวยงาม วินเห็นบัวตองแสดงอาการชื่นชอบออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก็เผลอยิ้มมุมปากออกมาไม่ได้ "ตามฉันมา" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น"ค่ะ" เดินตามหลังวินไปติดๆวินพาบัวตองเดินตรงเข้าไปหาพนัก

หลายวันต่อมา ภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งเนตรนภากำลังพาบัวตองเข้าไปยังร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง พอเข้าไปถึงเด็กสาวก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านด้วยความตื่นตาตื่นใจกับเสื้อผ้าหลากสีสันที่เรียงรายกันอยู่ตรงหน้า เนตรนภาเห็นอย่างนั้นก็อดที่จะยิ้มออกมาให้กับท่าทางของเด็กสาว "เลือกได้ตามใจเลยนะลูก" "น่าจะแพงมากนะคะ ไม่เหมาะกับบัวหรอกค่ะ" "เหมาะสิจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจแม่หรอกลูก อยากจะได้ชุดไหนก็เลือกได้เลย เดี๋ยวแม่จะพาไปดูกระเป๋าและรองเท้าต่อ" "แต่ว่าหนู..." "ถ้าไม่ยอมเลือกเอง แม่จะให้พนักงานจัดการให้เองนะ" "ก็ได้ค่ะ" รีบเดินไปเลือกทันที บัวตองเลือกหยิบเสื้อกับกางเกงอย่างละตัวไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเนตรนภาด้วยความเกรงใจ ยิ่งเธอเห็นราคาที่แพงกว่าราคาเสื้อผ้าในตลาดนัดหลายเท่าก็ยิ่งไม่อยากแม้แต่จะจับต้องด้วยซ้ำ "บัวเลือกได้แล้วค่ะ คุณแม่" "อะไรกันหยิบมาแค่สองตัวเอง" "แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ" "แต่แม่ว่าไม่นะ " เนตรนภามองเด็กสาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดูในความใสชื่อของเธอ จากนั้นก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าให้เด็กสาวด้วยตนเอง บัวตองเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ยืนมองเท่านั้น เนตรนภาเลือกชุดหลากหลายชุดจนล้นมือพนักง

วินขับรถคันหรูแล่นมาจอดให้บัวตองที่นั่งเคียงข้างมาด้วยลงจากรถเพื่อเข้าเรียนตรงหน้ามหาลัยชื่อดัง บัวตองพยายามกดดึงปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยที่คาดตัวเธอเอาไว้แต่เข็มขัดกลับไม่เป็นใจไม่ยอมปลดล็อกออกจากกัน วินเห็นอย่างนั้นก็อดที่จะมองเธออย่างขบขันในใจไม่ได้ "อย่าบอกนะ ว่าปลดล็อกไม่ได้ ฉันไม่มีเวลามาเล่นตลกกับเธอหรอกนะ" วินเอ่ยเสียงเข้ม "ปกติบัวก็ปลดล็อกได้ปกตินะคะ แต่วันนี้ทำไมมันถึงดึงออกยากก็ไม่รู้ค่ะ" พูดพลางใช้มือทั้งกดทั้งดึงเข็มขัดนิรภัยให้ออกจากตัวด้วยใบหน้ามุ่ย "มาฉันช่วย" วินส่ายหน้าให้กับเด็กสาวพร้อมกับปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวเองแล้วเอี้ยวโน้มตัวเข้าไปหาบัวตองใกล้ๆ ก้มลงใช้มือหนาเอื้อมไปอีกฝั่งหนึ่ง "น่าแปลกจริง ทำไมมันถึงล็อกแน่นอย่างนี้นะ" เสียงทุ้มบ่นอยู่ใกล้ๆ เธอ "ได้ไหมคะ" เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับก้มลงมองมือหนาพยายามกดปลดล็อกเข็มขัดให้เธอ "ไม่ได้" วินพูดพลางเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของบัวตองตรงๆ ประจวบเหมาะกับเธอมองเขาอยู่พอดีทำให้สายตาคนทั้งคู่สบมองกันเข้าจังๆ ด้วยใบหน้าที่ใกล้กันแค่ลมหายใจทำให้สันจมูกโด่งได้กลิ่นหอมๆ ลอยเข้ามาเตะจมูกโด่งของเขาเต็มๆ ชายหนุ่มจึงถือโอกาส