ตอนที่10 ตัดขาดอย่างเป็นทางการ (ตอนต้น)

"หาน... หลี่หาน..." เสิ่นหาน หรือเขาควรจะชื่อว่าหลี่หานพึมพำชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับเป็นคำที่ไม่คุ้นเคย แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความผูกพันอันลึกซึ้งที่ก่อตัวขึ้นในใจ เขามองจี้หยกจักรพรรดิในมือลูกสาวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของผู้หญิงที่เคยเรียกว่าแม่มาทั้งชีวิต... ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเขามาด้วยความลำเอียงกดขี่ และบัดนี้กำลังยื่นคำขาดที่แสนโหดร้าย

"หากอยากจะอยู่ที่นี่ต่อและใช้แซ่เสิ่นแกก็ยอมยกตำแหน่งงานให้อาฉีซะ หากไม่ตกลงแกก็ออกไปจากบ้านนี้โดยที่แม้แต่แซ่เสิ่นแกก็ต้องทิ้งเอาไว้ด้วย" คำพูดของจางหลินยังคงก้องอยู่ในหู

มันคือทางเลือกที่บีบคั้นหัวใจ... เลือกที่จะอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยการหลอกลวงและการกดขี่ต่อไปเพียงเพื่อรักษาแซ่       ที่ไม่ใช่ของตัวเอง

หรือเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างออกไปเผชิญโลกภายนอกด้วยตัวตนที่แท้จริง แต่ไร้ซึ่งหลักประกันใด ๆ ถึงอนาคตที่มองไม่เห็นทาง

เสิ่นฉีและฟางหลานมองมาด้วยแววตาคาดหวังและเย้ยหยัน พวกเขาเชื่อมั่นว่าน้องชาย/น้องเขยที่หัวอ่อนและหวาดกลัวการเปลี่ยนแปลงมาตลอดจะต้องยอมจำนนในที่สุด

จางหลินเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยรอคอยคำตอบด้วยความมั่นใจ นางเชื่อว่าคนที่นางเลี้ยงมากับมือจะไม่มีวันกล้าปฏิเสธนาง แต่แล้ว...สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

เสิ่นหานที่ตอนนี้ตัดสินใจจะใช้แซ่ของตนตามหยกที่ได้มาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความสับสนและเจ็บปวดบัดนี้กลับฉายแววของความสงบนิ่งและความเด็ดเดี่ยวอย่างประหลาด เขามองจางหลินนิ่งนานก่อนจะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและชัดเจนมากกว่าทุกครั้งในชีวิต

"ผมจะตกลงก็ต่อเมื่อคุณให้ผมทำการแยกบ้านและตัดขาดความสัมพันธ์กับผมทั้งหมดโดยที่นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปไม่ว่าผมกับครอบครัวจะเป็นเช่นไรคุณจะไม่นำมาพูดถึงอย่างเด็ดขาด" คำกล่าวของพ่อทำให้เสิ่นเมี่ยวเบิกตากว้างมองไปทางเขาอย่างเหลือเชื่อ

พ่อ...ยอมแลกตำแหน่งงานกับอิสรภาพอย่างนั้นเหรอ แม้ว่าเรื่องนี้จะผิดแผนไปจากที่เธอวางไว้แต่เธอคิดว่านี่ก็เป็นทางออกที่ดีเหมือนกันยังไงซะก็จะได้ไปจากบ้านที่เปรียบเหมือนนรกหลังนี้

"แกว่าอะไรนะ!" จางหลินแทบไม่อยากเชื่อหู นางคิดคำนวณในใจอย่างรวดเร็ว หากว่าหลี่หานเลือกตัดความสัมพันธ์จริงแล้วต่อไปหล่อนจะไปรีดไถเงินจากพวกมันได้ยังไง?

ตำแหน่งงานของเสิ่นฉีมันก็สำคัญแต่แหล่งเงินในอนาคตก็ทิ้งไม่ได้ "แกจะบ้าเหรอ! แยกบ้าน ตัดขาดกันง่าย ๆ แบบนี้น่ะนะ! แกคิดว่าแกจะไปรอดรึไง!" นางจางเริ่มหาเหตุผลมาคัดค้าน

แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะได้พูดอะไรมากไปมากกว่านั้น เสิ่นฉีที่อยากได้ตำแหน่งงานจนตัวสั่นก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

"แม่ครับ! ผมว่าข้อเสนอของอาหานก็ไม่เลวนะ" เขารีบสนับสนุนน้องชายนอกไส้อย่างรวดเร็วกลัวว่าแม่จะเปลี่ยนใจ

"เราก็ได้ตำแหน่งงานที่เราควรจะได้ ส่วนพวกมันอยากจะแยกไปไหนก็เรื่องของมัน ตัดขาดกันไปเลยก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกันอีก"

ฟางหลานเองก็รีบพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่ค่ะแม่! พี่ฉีพูดถูกค่ะ ตำแหน่งงานสำคัญที่สุดนะคะ ส่วนเรื่องอื่นช่างมันเถอะ"

จางหลินมองหน้าลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้ที่เห็นแก่ได้อย่างชัดเจน นางลังเลอย่างหนัก ใจหนึ่งก็อยากได้ตำแหน่งงานให้เสิ่นฉี อีกใจก็เสียดายแหล่งเงินที่จะหายไป แต่เมื่อเห็นสายตาแน่วแน่ของหลี่หานและท่าทีกระตือรือร้นของเสิ่นฉี นางก็รู้ว่าคงจะรั้งไว้ไม่ได้แล้ว

"ก็ได้!" นางกัดฟันพูดออกมาในที่สุด แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "ถ้าแกยืนยันจะไปนัก ก็ไป แยกบ้านไปเลยตัดขาดกันไป แต่ตำแหน่งงานนั่นแกต้องเขียนใบลาออกให้เรียบร้อย แล้วก็..." นางปรายตามองไปยังจี้หยกจักรพรรดิในมื      เสิ่นเมี่ยวอีกครั้ง

"หยกนั่นต้องทิ้งไว้ด้วย"

"เรื่องตำแหน่งงาน ผมจัดการให้ได้" หลี่หานตอบรับอย่างหนักแน่น "แต่หยกชิ้นนี้เป็นของผม เป็นของดูต่างหน้าจากแม่  แท้ ๆ ของผม ผมไม่ให้!"

"แก!" จางหลินกำลังจะอาละวาดอีกครั้ง

"พอเถอะค่ะแม่!" คราวนี้เป็นฟางหลานที่รีบห้ามไว้ หล่อนกระซิบกับแม่สามี "เรื่องหยกช่างมันก่อนเถอะค่ะ เอาตำแหน่งงานมาก่อนดีกว่าอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง อีกอย่างหยกนั่นก็สลักแซ่กับชื่อของมันไว้เอามาจะมีประโยชน์อะไรได้"

จางหลินจ้องหลี่หานอย่างกินเลือดกินเนื้อ แต่สุดท้ายก็สะบัดหน้าพรืด "เออ! ไม่ให้ก็ไม่ต้องให้! แต่แกต้องไปทำเรื่องลาออกให้เสร็จภายในวันนี้ แล้วก็ไสหัวออกจากบ้านฉันไปซะ! อย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกแกอีก!"

"เรื่องนี้ไม่มีปัญหา แต่ก่อนอื่นผมว่ารีบไปบอกผู้ใหญ่บ้านให้มาเป็นพยานเรื่องตัดขาดความสัมพันธ์ก่อนดีกว่าเพราะผมกับครอบครัวก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ให้เสียเวลาเหมือนกัน"

คำพูดของหลี่หานเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวทำให้จางหลินโกรธจนหน้าเขียว แต่ก่อนที่นางจะได้เอ่ยปากเสิ่นฉีก็รีบตอบรับทันทีเพราะกลัวว่าเรื่องจะพลิกผัน

"ใช่ครับแม่! รีบไปตามผู้ใหญ่บ้านมาเลยดีกว่าครับ จะได้จัดการให้มันจบ ๆ ไปเสียที อาหานเขาอยากไปเราก็ควรจะปล่อยเขาไปตามทางของเขาจริงไหมครับ" เสิ่นฉีหันไปยิ้มเอาใจหลี่หาน แต่แววตาฉายแววสมใจอย่างปิดไม่มิด

"ใช่ค่ะแม่ ให้พี่ฉีไปตามผู้ใหญ่บ้านเถอะค่ะ" ฟางหลานรีบเสริมทัพสามี

จางหลินมองหน้าลูกชายและลูกสะใภ้ที่แทบจะรอไม่ไหว นางกัดฟันกรอดรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า แต่เมื่อนึกถึงตำแหน่งงานที่มั่นคงของโรงงาน นางก็จำต้องสะกดความไม่พอใจเอาไว้

"ก็ได้! เสี่ยวตง แกรีบวิ่งไปตามผู้ใหญ่บ้านมา! บอกให้มาเป็นพยานเรื่องแยกบ้าน ตัดขาดความสัมพันธ์เดี๋ยวนี้"

เสิ่นตงที่แอบฟังอยู่รับคำอย่างรวดเร็วราวกับกลัวใครจะแย่งหน้าที่ จากนั้นเขาก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปด้วยความเร็วทิ้งให้บรรยากาศในบ้านตึงเครียดยิ่งกว่าเดิม

จางหลินทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง ใบหน้ายังคงบึ้งตึงและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ หล่อนจ้องมองหลี่หานราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก

ในใจกำลังคิดคำนวณถึงผลกระทบที่จะตามมา แม้จะได้ตำแหน่งงานให้ลูกชายคนโตสมใจแต่การตัดขาดกับหลี่หานก็หมายถึงการสูญเสียแหล่งพึ่งพิงและเบี้ยเลี้ยงในอนาคตไปเช่นกัน

เสิ่นฉีและฟางหลานนั่งอยู่ด้านข้างพยายามเก็บอาการดีใจไว้ แต่แววตาที่ลอบมองหลี่หานเป็นครั้งคราวก็เต็มไปด้วยความสมใจและเย้ยหยัน ในที่สุดอุปสรรคชิ้นใหญ่ก็กำลังจะถูกกำจัดออกไป ตำแหน่งงานที่พวกเขาใฝ่ฝันกำลังจะตกมาอยู่ในมือ! ส่วนเรื่องอื่น...ค่อยว่ากันทีหลัง

ทางด้านครอบครัวหลี่หาน พวกเขายืนจับมือกันแน่นเป็นวงกลมขนาดเล็กอยู่กลางห้องโถง หลี่หานยืนตัวตรงแม้ภายในใจจะยังคงสับสนและเจ็บปวดกับความจริงที่เพิ่งรับรู้

แต่การตัดสินใจที่จะตัดขาดและเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยตัวตนที่แท้จริง ทำให้เขารู้สึกถึงความปลดปล่อยและความมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขามองภรรยาและลูกสองคนด้วยแววตาที่แน่วแน่...ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรพวกเขาจะเผชิญมันไปด้วยกัน

เซี่ยอวิ๋นซือซบศีรษะลงบนไหล่สามี น้ำตายังคงคลอหน่วย แต่ไม่ใช่เพราะความเสียใจอีกต่อไปแต่เป็นความตื้นตันใจในความเด็ดเดี่ยวของสามีและความหวังในอนาคตที่กำลังจะเริ่มต้น แม้ว่าตอนนี้จะยังมองไม่เห็นหนทางแต่เธอก็พร้อมจะสู้ไปกับเขา

เสิ่นหยวนยืนอยู่ข้างพ่อมองไปยังย่าและลุงป้าด้วยแววตาที่แข็งกร้าวขึ้น เขาอาจจะยังเด็กแต่เขาก็เข้าใจดีว่าการตัดสินใจครั้งนี้มีความหมายต่อครอบครัวพวกเขามากเพียงใด เขาจะเข้มแข็งและคอยช่วยเหลือพ่อแม่และน้องสาวให้ดีที่สุด

เสิ่นเมี่ยวยืนกุมมือพ่อไว้แน่น เธอมองไปรอบห้องโถงที่เคยเรียกว่าบ้านเป็นครั้งสุดท้าย ในใจกำลังวางแผนขั้นต่อไปอย่างรวดเร็ว...เมื่อออกจากบ้านหลังนี้แล้วพวกเขาจะไปอยู่ที่ไหน? จะหาเงินได้อย่างไร? เธอต้องรีบคิดหาทางให้เร็วที่สุด

เสี่ยวหม่าว สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? มีบ้านเช่าราคาถูกใกล้ ๆ หรือที่พักชั่วคราวแนะนำไหม?

กำลังค้นหาครับเจ้านาย! พบข้อมูลบ้านร้างท้ายหมู่บ้านหลังหนึ่ง เจ้าของย้ายไปอยู่เมืองหลวงนานแล้วอาจจะพอเจรจาขออาศัยชั่วคราวได้ และก็มีห้องเช่าหลังเล็กค่อนข้างเก่าในซอยใกล้ตลาดแต่สภาพค่อนข้างทรุดโทรมครับ ต้องใช้เงินซ่อมแซมอยู่บ้าง

หากอยากให้พ่อเป็นช่างซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าตามที่เราวางแผนกันไว้ ฉันว่าบ้านเช่าใกล้ตลาดน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดี        แต่ว่าหากมันต้องซ่อมแซมฉันก็ไม่รู้ว่าบ้านเราจะมีเงินพอหรือเปล่า เสิ่นเมี่ยวรู้สึกลังเลโดยหลงลืมเรื่องที่แม่ของเธอนั้นได้เคยขอยื่นเรื่องให้ทางโรงงานจัดสรรที่พักเอาไว้ให้ตั้งแต่ต้นปี

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ละวินาทีดูเหมือนจะยาวนานกว่าปกติ ทุกคนต่างจมอยู่ในความคิดของตนเองรอคอยการมาถึงของผู้ที่จะมาเป็นสักขีพยานในการแยกทางครั้งนี้

และแล้ว...เสียงฝีเท้าหนัก ๆ และเสียงพูดคุยก็ดังขึ้นจากหน้าประตูบ้าน เสิ่นตงกลับมาแล้ว...พร้อมกับผู้ใหญ่บ้านรวมถึงยังมีชาวบ้านตามมาอีกเป็นพรวน