หลบๆ ซ่อนๆ

เอาล่ะค่ะ ไม่ว่าต่อจากนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไร ตอนนี้ฉันก็เริ่มทยอยแอบเอาของใช้ที่จำเป็นขึ้นมาบนดาดฟ้าทีละอย่างสองอย่างโดยไม่ให้อาม่ารู้ เพราะอาม่าไม่อนุญาตให้ฉันขึ้นมานอนที่ห้องเก็บของบนดาดฟ้าน่ะสิคะ แต่ก็เอาเถอะ กว่าอาม่าจะรู้นะ ฉันคงย้ายของมาหมดห้องแล้วแหละเนอะ

ฉันใช้เวลาหลายวันเอาเรื่องเลยค่ะ กับการแอบย้ายของและค่อยๆ แอบทำความสะอาดห้องเก็บของบนดาดฟ้าเพื่อดัดแปลงเป็นห้องนอน แต่พอทำเสร็จจนได้ผลลัพธ์เป็นห้องนอนลับๆ เล็กๆ มันก็น่าภูมิใจบอกไม่ถูกนะคะ ฉันรักห้องนี้มาก เพราะมันคือห้องนอนที่อยู่บนดาดฟ้าอย่างที่ฉันต้องการ

แถมระยะนี้ดูเหตุการณ์ต่างๆ บนดาดฟ้าจะสงบดีค่ะ ไม่มีโชว์หวือหวาอะไรมารบกวนฉันอีกเลยตั้งแต่วันที่มีฝนดาวตก ซึ่งถือเป็นปัจจัยสำคัญเลยนะที่ทำให้ฉันไม่ตัดใจที่จะขึ้นมาทำห้องนอนบนดาดฟ้าเนี่ย

“โอ้โห เอาจริงแฮะ”

“อ่าว เจ้ มาเงียบๆ ตกใจหมด แล้วช่วยพูดเบาๆ หน่อยได้มั้ย เดี๋ยวอาม่าก็ได้ยินหรอก”

พี่สาวฉันขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฉันนี่รีบวิ่งออกจากห้องไปปิดประตูเหล็กแทบจะทันที

“บ้า อาม่าอยู่ตั้งชั้นลอยจะได้ยินได้ไง”

...เออ นั่นสิ ระแวงไปนะฉัน...

“แล้วเจ้มีอะไร ขึ้นมาเพื่อ...”

“ก็ขึ้นมาดู ว่าทำอะไร ยังไง ถึงไหนแล้ว... จะว่าไป ห้องก็น่าอยู่นะ น่ายืมนอนเวลาชวนคุณบรรณารักษ์มาค้างที่บ้านจังเลย”

นั่นไง... วางแผนจะยึดห้องนอนฉันเป็นรังรัก ฝันไปเถอะเจ๊...

“เรื่องอะไรล่ะ หมวยไม่ให้ยืมห้องยืมเตียงทำสวีทติดเรทกันหรอกนะ”

“แหม มาทำเป็นรังเกียจ ยังกะตัวเองไม่เคย... เออแฮะ น้องเจ้ยังซิงอยู่นี่ เจ้ลืมไป”

...เหอะๆ เจ้ฉัน น่าจับฆ่าหมกห้องเก็บของซะจริงเชียว บังอาจมาแซวเรื่องซิง... ฉันเพิ่งสิบหกนะ จะให้รีบเสียไปไหนคะเจ๊...

แก๊ก! แอ๊ดดดดดดดด...

เสียงเปิดประตูเหล็กทำให้ฉันกับพี่สาวสะดุ้งสุดตัว รีบออกจากห้องเก็บของมายืนมองประตูเหล็กทันที เพราะกลัวว่าอาม่าจะขึ้นมาตามไปกินข้าว ถ้าอาม่าเห็นว่าฉันขัดคำสั่งอาม่า เนรมิตห้องเก็บของให้กลายเป็นห้องนอนลับๆ ของฉันไปแล้ว ฉันจะซวยเอาน่ะสิ แต่ปรากฏว่า ประตูเหล็กบ้านฉันยังปิดสนิท

ส่วนต้นเสียงเปิดประตูเหล็กเมื่อครู่นี้ ความจริงแล้วดังมาจากดาดฟ้าของเพื่อนบ้านคนเดิม ที่เคยโชว์หวิวตอนมีฝนดาวตกนั่นแหละ ฉันเห็นเธอเดินออกมายืนค้ำขอบปูนฝั่งด้านหน้าตึก ทอดสายตามองถนนด้านล่างบ้าง ท้องฟ้ายามเย็นบ้าง รูปร่างสูงเพรียวกับผมยาวประบ่าของเธอช่างชวนมอง และฉันก็มองเธอจนพี่สาวฉันทักขึ้นว่า

“เฮ้ย... เอาล่ะสิน้องฉัน”

“เอาล่ะสิ อะไรอ่ะเจ้”

“เอาแฟนเป็นผู้หญิงไง”

“โว๊ะ... พูดไปเรื่อย ใครเขาใช้คำว่า เอาแฟน กันเล่า น่าเกลียด”

...เอาแฟนเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ พูดอะไรก็ไม่รู้เจ้ฉัน...

ฉันโวยวายแล้วเดินไปเปิดประตูเหล็ก ฉันกับพี่สาวควรลงจากดาดฟ้าได้แล้ว ใกล้เวลามื้อเย็นเต็มที ฉันไม่อยากเสี่ยงให้อาม่าหรือใครนอกจากพี่สาวฉันขึ้นมาที่นี่

หลังมื้อเย็นฉันก็เก็บตัวอยู่ในห้อง รอเวลาให้ดึกพอที่อาม่าจะเข้านอนเรียบร้อยแล้วนั่นแหละ ฉันถึงคว้าโทรศัพท์มือถือย่องออกจากห้องโดยปิดประตูอย่างเบามือที่สุดเพื่อขึ้นไปบนดาดฟ้า คืนนี้จะเป็นคืนแรกที่ฉันนอนบนดาดฟ้าจนเช้าเลยค่ะ

...ดาดฟ้าจ๋า หมวยเล็กมาแล้ว!!!

“อื้ม... ซีด...”

เอ่อ... เสียง อะไร อีกแล้วเนี่ย? ว่าแต่มานึกครึ้มอะไรตอนที่ฉันขึ้นมาดาดฟ้าทุกทีเลยนะ ไม่สิ... ฉันต้องทนเสียงมลพิษประเภทนี้ให้ได้ ไม่งั้นก็ไม่ต้องอยู่บนดาดฟ้ากันพอดี ตอนนี้ดึกแล้ว ไปนอนดีกว่า

ฉันกลั้นใจเดินเข้าห้องนอน จัดแจงทุกสิ่งอย่างให้พร้อมแล้วล้มตัวลงนอนทันที ความนุ่มสบายของที่นอน หมอนและ ผ้าห่ม ถูกใจฉันมาก เพียงแต่มันไม่ได้ช่วยให้โสตประสาทฉันหลุดไปจากเสียงบนดาดฟ้าของเพื่อนบ้านได้เลย ฉันพยายามนอนให้หลับแล้วนะคะ แต่มันหลับไม่ลงจริงๆ และไม่กี่นาทีหลังจากผุดลุกขึ้นนั่งกอดเข่าบนเตียง ก่อนที่ขาเจ้ากรรมจะพาฉันเดินไปทรุดลงนั่งที่มุมเดิมตรงข้างรั้วปูนที่กั้นระหว่างดาดฟ้าฉันกับดาดฟ้าของเพื่อนบ้าน

ฉันเห็นผู้หญิงผมยาวประบ่า สวมเสื้อยืดสีเทากับกางเกงขาสั้นยืนอยู่ข้างๆ โซฟาเบดตัวใหญ่สีน้ำเงินเข้ม เธอกำลังรวบผมมัดขึ้นเป็นหางม้า และมีผู้หญิงอีกคนกำลังจัดชุดเดรสที่ยับยู่ยี่ให้เข้าที่ก่อนหันมาจุ๊บแก้มคนเสื้อเทาหนึ่งที

...ว้า ฉันมาไม่ทันดูเหรอเนี่ย...

อุ้ย... ล้อเล่นนะคะ ฉันไม่ได้อยากดูซะหน่อย แต่ว่านะ ผู้หญิงชุดเดรสนั่น มันคนละคนกับคนที่มาเมื่อวันที่มีฝนดาวตกนี่นา ชักจะยังไงๆ แล้วสิ คนเสื้อเทานี่ร้ายไม่เบาเลยแฮะ นอกใจแฟนสินะ อืม... แล้วคนไหนเป็นแฟนเธอกันล่ะ น่าสงสัยจริงๆ ... 

...เดี๋ยวนะ คิดบ้าอะไรอยู่เนี่ยหมวยเล็กเอ๊ย...

ฉันมองไปที่โซฟาเบดตัวนั้นอีกครั้ง ตอนนี้ สงครามปะทุอีกรอบแล้วค่ะ แหม แล้วเมื่อกี๊ใส่เสื้อผ้ากันทำไมคะ อันที่จริง คือ แล้วฉันมานั่งแอบดูคนอื่นเขาทำไมกันละเนี่ย เฮ้อ...

ฉันถอยร่นจากรั้วปูนและแง้มประตู้เหล็กเพื่อแทรกตัวเข้าไปแบบเงียบๆ หวังว่า เธอทั้งสองคนนั้นจะไม่รู้ตัว ว่ามีคนๆ หนึ่งวางแผนขึ้นไปนอนบนดาดฟ้าแทบตายแต่อายเสียงครางของพวกเธอจนต้องหนีลงมานอนห้องนอนชั้นสามตามเดิม ฉันเข้าห้องนอนได้ก็พาร่างเพลียๆ ของตัวเองไปยืนสูดอากาศที่ระเบียงแต่พอผ่านไปสักพักฉันก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปที่ดาดฟ้าตึกข้างๆ พลางคิดเบาๆ ว่า

...ป่านนี้สงครามจะสงบรึยังนะ...