ตอนที่ 4 อดทนเอาไว้

ตอนที่ 4 อดทนเอาไว้

 ฮันส์บอกกับตัวเองในใจว่า น่า...อดใจไว้ก่อน จะกินของอร่อยต้องใจเย็น ๆ ต้องไม่ต้องรีบร้อนและรอให้ถึงจังหวะดี ๆ มันถึงจะสนุกซาบซ่านถึงใจ รถเลี้ยวเข้าไปในบริเวณแคบ ๆ ของคอนโดเล็ก ๆ ที่เธอบอกทางให้กับเขา พอจอดรถสนิท หล่อนก็รีบก้าวลงจากรถทันทีอย่างรีบร้อนจนเขาต้องทักท้วงขึ้น เพราะกลัวว่าสาวสวยจะเดินหนีเขาไปดื้อ ๆ

“เค้ก!..ผมขอไปรอในห้องคุณได้มั้ย”

“แต่ฉันยังไม่เคยพาใครขึ้นไปบนห้องนะคะ” ใช่แล้วเธอพูดจริง ๆ แม้เอกรินทร์แฟนหนุ่มก็ยังไม่เคยได้ย่างกายไปห้องของเธอเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าคุณไม่ได้ซ่อนใครเอาไว้ ก็ควรจะให้ผมขึ้นไปสิ ผมอยากจะเห็นห้องของคุณ” ถ้าไม่ได้มาทำงานนี้เธอคงปฏิเสธเขาไปแล้ว ผู้ชายอะไรตื๊อชะมัด

เธอตัดสินใจให้เขาขึ้นมาที่ห้องเพราะทนความรบเร้าไม่ไหว แต่ก็เอาเหอะเพื่อครอบครัว และเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันหรอกมั้ง เธอคิดในใจ ระหว่างพาเขาเดินขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของเธอ

ฮันส์ตามหล่อนเข้าไปในห้อง พอเปิดห้องเครื่องปรับอากาศและไฟในห้องก็ติดทันที ไม่นานนักความเย็นฉ่ำก็เข้ามาต้องผิวกาย เขาถือวิสาสะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟากำมะหยี่รูปทรงกลมตัวที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง เดาว่านี่เธอคงเอาไว้รับแขก เขาแอบมองห้องที่อยู่อีกฝั่ง และเดาว่ามันเป็นห้องนอนของเธอ

“คุณนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ ฉันขอเข้าห้องไปอาบน้ำสักครู่” หล่อนบอกกับเขาและพลางหยิบรีโมตทีวียื่นให้

“ขอบคุณครับ แต่บังเอิญว่าผมก็เหนียวตัวมาทั้งวันแล้ว อยากจะอาบน้ำกับคุณด้วยจะได้มั้ย”

“คุณต้องบ้าไปแล้ว แน่ ๆ นี่เราเพิ่งรู้จักกันนะคะ ที่ฉันอนุญาตให้คุณขึ้นมารอในห้องนี้มันก็มากพอแล้ว” เธอต่อว่าเขาทันที ไม่คิดว่าเขาจะทำตัวรุ่มร่ามเช่นนี้

“ผมเป็นคนพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม”

“เสียใจค่ะ พอดีว่าฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่คุณเคยเจอมาก่อนซะด้วย” พูดจบเวฑิตาก็เดินหนี ฮันส์เดินตามเธอไปติด ๆ 

ที่นอนฟองน้ำหนาปึกร่วมศอกอยู่กลางห้องนอน เข้าเดินตามมาหยุดตรงหน้าเธอ ชายหนุ่มไม่พูดพล่ามเขาโน้มตัวมาจูบเธอรุนแรง ไฟพิศวาสแล่นปลาบไปทั่วร่างของแคดดี้สาว เวฑิตาขนเธอลุกชัน ลิ้นของเขาที่แหย่เข้ามาพัวพันในโพรงปากนุ่ม และทันใดนั้นมือเรียวบางก็กระทบกับใบหน้าอันหล่อเหลาของหนุ่มลูกครึ่งทันที

เพียะ!!!

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจที่คุณจะมาทำแบบนี้ และคุณก็กลับไปได้แล้ว” เธอออกปากไล่เขาอย่างไม่ไยดี

“ฉันขอนอนกับเธอคืนนี้ แลกกับเงินหนึ่งล้าน เอามั้ย” ฮันส์ควักเงินสดออกมาจากกระเป๋าเจมส์บอนด์ที่เขาถือเดินตามเธอมา ธนบัตรสีเทาเป็นปึกใหญ่หลายมัดถูกเปิดให้เธอเห็นตรงหน้า เขามีธุรกิจผิดกฎหมายเยอะ ดังนั้นการพกเงินสดติดตัวจึงจำเป็นสำหรับเขา เพราะมันตรวจสอบได้ยาก

เพียะ!!!

ฝ่ามือเล็กปะทะกับใบหน้าของชายหนุ่มอีกครับ ฮันส์หันมามองด้วยสายตาโกรธเคือง และสำหรับผู้หญิงคนนี้คืนละหนึ่งก็ถือว่าแพงไปสำหรับเขาแล้ว แล้วเธอยังมาตบหน้าเขาอีก หรือว่าอยากจะได้มากกว่านี้กันแน่

“มันจะมากไปแล้วนะ เงินหนึ่งล้านที่ฉันยอมจ่ายสำหรับเธอมันก็มากพอแล้วนะ” คัพเค้กได้ยินอย่างนั้น ความโกรธก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัว เธอเงื้อมือหวังจะตบหน้าเขาอีกรอบ แต่คราวนี้เขาเร็วกว่าและรับมือเล็กๆ นั้นไว้ได้ แล้วกระชากตัวแค้นดี้สาวเข้ามาหา จนทำให้เธอชนกับแผงอกกว้างของเขา

“ให้เงินไม่เอา อยากให้ฟรี ๆ ละสิท่า...ได้!!! คืนนี้ฉันจะเป็นผัวเธอให้สมใจอยากเลย ฮ่า ๆ ”

ฮันส์ไม่รอช้า ริมฝีปากหยักบดเข้ากับริมฝีปากอิ่มอีกครั้งทันที จนเธอตกใจและเบิกตากว้างพลางใช้แขนผลักร่างสูงออก แต่ร่างสูงนั้นแทบไม่ขยับ เธอทั้งดิ้นทั้งทุบ ทั้งตี แต่ร่างสูงนั้นก็ไม่สะเทือนเลยสักนิด แต่กลับเป็นบดขยี้ริมฝีปากให้แรงขึ้นกว่าเดิม แคดดี้สาวไม่กล้าแม่แต่ลืมตามอง เธอได้แต่หลับตาปี๋ กัดฟันไว้แน่น เธอหายใจไม่ออก ไม่คิดเลยว่าการพาเขามาที่ห้องจะทำให้เธอคิดผิดเช่นนี้ นี่เธอจะต้องมาเจอกับผู้ชายโรคจิตบ้าตัณหาหรือไงกัน

“ช่วยด้วย อื้มมมม!..”

ชายหนุ่มเลื่อนมือมากอดเอวบางเอาไว้แล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังทำให้คัพเค้กสะดุ้งสุดตัวและร้องตะโกนให้คนช่วย เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางนั่น คัพเค้กพยายามผลักร่างสูงแต่ก็ไม่สำเร็จ มือหนาลูบไล้แผ่นหลังเรียบเนียน ริมฝีปากก็ยังคงเคล้าคลึงริมฝีปากเล็กอยู่ เขาควานหาตะขอเสื้อชั้นในไม่พบ ริมฝีปากหนาผละออกจากริมฝีปากเรียวบางก่อนจะได้ถามเธอ

“เพราะอะไร คุณถึงไม่ใส่บรา”

“มันเรื่องของฉัน..ปล่อยได้แล้ว”

“คุณคงตั้งใจอ่อยผมละสิ”

“ความคิดของคุณนี่มันช่างโสโครกสิ้นดี คิดได้ยังไงว่าฉันอ่อย”

“แค่คุณให้ผมมาที่ห้อง ผมก็รู้แล้ว”

“หึ!... ปล่อยฉันเดียวนี้นะ”

“ไม่ปล่อย แต่ผมมีข้อเสนอให้คุณ”

“อืมมมม!!.. อย่า!!! ฉันไม่รับขอเสนออะไรทั้งนั้น”

ในตอนนี้แคดดี้สาวต้องรั้งเสื้อตัวเองเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขาถอดออกได้สำเร็จ ในสมองมึนงงไปหมด ฮันส์ลูบไล้ไปเรื่อย ๆ จนร่างบางสั่นสะท้านเมื่อมือหนาเลื่อนต่ำลงไปถึงสะโพก แล้วหญิงสาวก็ร้องครางออกมา

“อื้อ...อย่า!!”

เขาได้จังหวะสอดลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากแล้วจัดการไล้เลียไปตามไรฟันแล้วมาหยอกเย้ากับเรียวลิ้นเล็ก ลิ้นเล็กพยายามหลบเขา แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกสยิวมากขึ้น เขาผลักร่างเล็กไปนั่งบนเตียง หญิงสาวแอ่นหลังขึ้นเพื่อพยายามหลบมือปลาหมึก แต่ก็ทำให้หน้าอกอวบไปเสียดสีกับหน้าอกแกร่งของเขา ฮันส์ครางออกมาอย่างพอใจ

“ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้อง”

“คนอย่างผม อยากได้อะไรก็ต้องได้สิ”

ฮันส์ลากมือสากลงไปยังขาเนียนสวยแล้วลูบไล้ขึ้นมาจนถึงหน้าอกอวบ แคดดี้สาวตกใจอีกครั้งเมื่อมือหนากำลังคลึงเคล้นหน้าอกเธออยู่ แล้วเขาก็ละริมฝีปากลากลงมาหาตามลำคอ เท่านั้นร่างบางก็หมดสติลง

ฮันส์หนุ่มหล่อลูกครึ่งวัย 28 มองดูร่างงามของหญิงสาวที่บัดนี้อ่อนยวบลงมาในอ้อมกอด เขาไม่รู้จะทำยังไงจึงต้องประคองร่างเธอให้ค่อย ๆ นอนลงบนที่นอน จากนั้นเขาจึงหยิบกระเป๋าสะพายของเธอขึ้นมาดู

ถึงวินาทีนี้ ฮันส์ยอมรับจริง ๆ ว่าเขากำลังตื่นเต้น กับภาพที่ปรากฏอยู่ข้างหน้า หญิงสาวร่างงามได้สัดส่วน กำลังนอนหมดสติอยู่บนเตียง เขาไล่มองเรือนร่างของหล่อนอย่างช้า ๆ เรือนร่างของเธอช่างยั่วยวนเขาซะเหลือเกิน ความคิดหื่น ๆ และคิดว่าจะลักหลับเธอแล่นผ่านเข้ามาในหัว

เพียงแค่ดึงเสื้อยืดขึ้นไปด้านบนก็มองเห็นฐานของเต้านมอวบเต่งตึง เต้านมอวบคู่สวยที่ขาวผ่องเป็นยองใยช่างยั่วยวนใจเขาเหลือเกิน

ฮันส์พลางก้มลงไปจูมพิต ยอดถันสีสวยไร้บรา ทรวงอกขาวสล้างเบ่งบานของหล่อนออกมาปรากฏกระจ่างแจ้งเมื่อเขาดึงเสื้อยืดขึ้นไปกองไว้จนเลยพ้นเนื้ออกขาว สติรับรู้ผิดชอบกำลังบอกเขาว่าถ้าเขาล่วงเกินเธอครั้งนี้ เขาจะไม่ได้รับความจริงใจจากเธอเลย

ฮันส์หยุดความพิศวาสเอาไว้แค่นั้น แล้วดึงเสื้อยืดเธอลงมาไว้ที่เดิม เขาเดินเข้าไปในห้องนะและออกมาพร้อมกันผ้าขนหนูเปียกหมาด จากนั้นเขาเริ่มเช็ดตัวให้เธอ

เขาล้มตัวลงนอนทั้งที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว เอาวะ!...แค่นอนกอดก่อนก็ได้เดี๋ยวตื่นมาค่อยว่ากัน

ติ๊ดๆๆๆ

เสียง​โทรศัพท์​ปลุก​ให้หนุ่มลูกครึ่ง​ตื่น​ขึ้น​มา เขา​ลืมตา​ก็​พบ​ว่า​หญิง​กำลัง​ซุก​หา​ไอ​อุ่น เขา​เอื้อม​มือ​ไป​หยิบ​กระเป๋า​ของ​หญิง​สาว​แล้ว​ล้วง​โทรศัพท์​ออก​มา เบอร์โทรเข้าโชว์ชื่อที่เธอเมมเอาไว้ว่า

‘ท่านพ่อ’

ท่านพ่อ ฮันส์ตกใจและเขาก็ไม่คุ้นเคยกับภาษาไทยแต่เขาเดาว่าถ้าไม่ใช่พ่อก็ต้องเป็นผู้ปกครองหรือสามีอย่างแน่นอน

“นี่ ยัยเค้ก เมื่อไหร่​จะ​กลับ​บ้าน​ซะ​ที คอนโดไม่ได้เช่าเอาให้ให้แกไม่กลับบ้านกลับช่องนะ” เสียง​ตวาด​ดัง​ลั่นที่ดัง​โทรศัพท์​ของผู้เป็นบิดาทำให้​ชายหนุ่ม​ต้อง​เอา​โทรศัพท์​ออก​ห่าง​หู​ตัวเอง

“ขอโทษ​นะ​ครับ พอดี​ว่า​เค้ก​หลับ​อยู่ คุณมี​ธุระ​อะไร​หรือเปล่า​ครับ” ฮันส์แกล้งถามไป