ตอนที่ 9 ลงทุนขนาดนี้...ไม่รักได้ไง

ตอนที่ 9 ลงทุนขนาดนี้...ไม่รักได้ไง

คืนนั้นฮันส์ก็พาเพื่อนไปเลี้ยงฉลองหลังจากที่เขาได้จดทะเบียนสมรสกับเวฑิตาแล้ว

“ฉันว่าข้อตกลงมันแปลก ๆ ว่ะ” โจนาธานเอ่ยกับฮันส์เมื่อนั่งคุยกันไปได้สักครู่ใหญ่

“ฉันยังไม่ก็ไม่อยากจะคิดอะไร..ตอนนี้ ” ฮันส์ตอบเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง เพราะนักธุรกิจอย่างเขามีหรือว่าจะไม่รู้ แต่เพื่อแลกกับหญิงสาวที่เขาหลงรักแล้วละก็ อะไรก็ยอมทั้งนั้น

“แกคงหลงรักยัยคัพเค้กนั่นแล้วซิ...”

"......." ฮันส์มองหน้าเพื่อนแล้วไม่ตอบ มันมีมากกว่าคำว่าหลงรัก มันไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยคบมา

“แล้วจะเอาไง จะเลี้ยงต้อยเอาไว้แล้วค่อยกินตอนอายุครบ 18 หรือว่าจะกินซะตอนนี้เลยวะ”

“คุณเมธีบอกว่าลูกสาวเขายังเรียนอยู่” ฮันส์รีบบอก

“ถามจริง ๆ ตอนแรกแกมองไม่ออกเลยหรือว่าเธอยังเป็นเด็ก”

“มองไม่ออกหรอก ถ้างั้นฉันจะตามเธอไปห้องเธอรึ” ฮันส์อธิบายแล้วพยายามนึกถึงร่างระหงของเวฑิตา ดูแล้วเธอโตเกินวัยซะอีก

“แกนี่น่า....จะหาสาวขึ้นเตียงทั้งทีก็ไม่ดูอายุอานามเลย”

“ไอ้บ้า ใครมันจะไปตรัสรู้วะ ก็เล่นขาวอวบซะขนาดนั้น”

“แสดงว่าเธอคง...หุ่นมัธยม นมมหาลัยใช่เปล่าวะ เป็นฉันหน่อยไม่ได้” โจนาธานรีบพูดยั่วเพื่อน

“เฮ่ย ๆ พูดแบบนี้ ฉันขอเตือนเอาไว้ก่อนนะโว้ย ผู้หญิงคนนี้แกห้ามยุ่งเด็ดขาด เพราะเด็กคนนี้ ฉันลงทุนไปเยอะ” ฮันส์รีบบอกให้เพื่อนหยุดความคิดนั้น

“ก็ใช่นะสิ ก็เล่นซื้อหุ้นโรงแรมไปเกือบหมดเลยนี่หว่า” โจนาธานรีบกระแหนะกระแหนเพื่อนทันที

“ไม่หรอกฉันซื้อหุ้นแค่ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์เอง”

“แล้วทำไมแกไม่ไปเป็นประธานโรงแรมซะเลยล่ะ..แบบนี้”

“ไม่...ในข้อตกลงฉันไม่มีหน้าที่อะไรเลยในโรงแรมเลย”

“นี่มันหลอกเอาเงินแกหรือเปล่าวะ”

“หลอกไม่หลอกไม่รู้ แต่ถือว่าฉันให้เขาไปแล้ว ถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันต้องเอาคืนจากยัยเด็กตัวแสบนั่นแน่นอน” ฮันส์แค้นที่เวฑิตาแกล้งหลับโดยไม่รู้ว่ามันคือแผนของเมธี

หลังจากที่คัพเค้กเศร้ามาหลายวัน เพื่อนสนิทอย่างแตงกวา ก็ไม่อยากเห็นเพื่อนไม่เอ็นจอย จึงนัดเพื่อนให้ออกมาเดินเล่นในห้าง เพื่อช็อปปิ้งตามประสาผู้หญิง

“อย่าเครียดไปเลย...เค้ก อย่างน้อย ๆ แกก็ได้ทำเพื่อครอบครัวนะ แตงกวาเอ่ยปลอบเพื่อน

“เฮ่อ! อีกหน่อยฉันก็จะมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วสินะ” เวฑิตาเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ

“แล้วนี่แกจะเอายังไงต่อไป จะสู้หรือจะถอย” แตงกวาเพื่อนสาวเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

คัพเค้กหันมองเพื่อนด้วยแววตาถอดใจ และตามด้วยการกระตุกยิ้มที่มุมปาก ซึ่งเพื่อนสาวรับรู้ได้ดีว่านั่นคือรอยยิ้มของการประชดชีวิต

“ระหว่างผู้หญิงหน้าเงินกับลูกอกตัญญู เป็นแก แกจะเลือกเป็นอย่างไหนล่ะ”

“ฉันเข้าใจแกนะเค้ก แต่การที่จะต้องทนอยู่กับคนที่เราไม่ได้รัก ไปตลอดชีวิต แกจะไหวเหรอ”

แตงกวาขวัญยื่นมือไปจับมือเพื่อนอย่างห่วงใย เธอรู้ดีว่าคำว่า แต่งงาน ไม่ใช่ เรื่องเล่นๆ

“มาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ไหวได้เหรอคะคุณเพื่อน เฮ้อ!...นี่ถ้าฉันเกิดเป็นลูกตาสีตาสาก็คงจะดี จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวล เรื่องหน้าตา ชื่อเสียงเงินทองอยู่แบบนี้”

“แหมๆ พูดมาได้ว่าอยากจะเกิดเป็นลูกตาสีตาสา ถ้างั้นก็ช่วยดูชุดที่แกใส่ก่อนเถอะ เดรสวาเลนติโน กระเป๋าแอร์เมส ต่างหูชาแนล มือถือหรู ๆ นาฬิกาแพง ๆ และไหนเครื่องสำอางที่อยู่ในกระเป๋าแกอีกล่ะ ทั้งตัวแกเนี่ยซื้อบ้านได้เป็นหลังเลยละมั้ง!” แตงกวาเอื้อมมือไปใช้ปลายนิ้วชี้เชยคางเพื่อนสาวให้สบตาเธอ

“ไหนลองบอกมาสิจ๊ะเพื่อน ยังอยากจะเป็นลูกตาสีตาสาอยู่ไหม” คำประชดประชันของแตงกวาทำให้คัพเค้กถึงกับต้องซี้ดปาก และส่งยิ้มแห้งๆ กลับไป

“เอิ่ม ไม่แล้วก็ได้”

“แล้วนี่พ่อแกจะให้แกแต่งตอนอายุครบ 18 พอดีเลยเหรอ”

“อืม..แต่มีข้อแม้ว่าฉันต้องเรียนจบด้วย”

“เอ่อ!...แต่มิสเตอร์ฮันส์อะไรนั่น ก็มีข่าวกับผู้หญิงรายวัน จีบเช้ากะชวกเย็นแบบนั้น...เชื่อฉันสิ ถ้าเขาไม่รักแกจริง เขาไม่มีทางยอมแต่งงานกับแกหรอกนะ” แตงกวาอธิบายต่อเพราะในแวดวงสังคมก็พอจะรู้กิตติศัพท์ของฮันส์อยู่ไม่น้อย

“แต่เป้าหมายของฉันไม่ใช่อีตาเสือผู้หญิงนั่นแน่นอน ”

“พูดแบบนี้สงสัยจะห่วงความรู้สึกของพี่เอกใช่ปะ...แล้วเค้ารู้เรื่องหรือยังล่ะ”

“ยังหรอก ฉันยังไม่ได้บอกเค้า แต่ฉันอยากจะบอกแกตรงนี้เลยว่า ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับพี่เอก”

“ฉันว่าอีตามิสเตอร์ฮันส์ หล่อกว่าพี่เอกของแกเป็นหลายร้อยเท่าเลยนะ ลุคแบด ๆ ดี แถมยังรวยกว่าอีก เป็นฉัน ๆ ก็เลือกมิสเตอร์ฮันส์อย่างไม่ลังเลเลยล่ะ”

“แกไม่มาเป็นฉัน แกไม่รู้หรอก”

“แล้วนี่ตกลงแกจะเอาไงต่อ” แตงกวาเอ่ยถามเสียงโทนต่ำ ดึงบทสนทนาเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง เด็กสาววัยใกล้จะสิบแปดขบริมฝีปากครุ่นคิด ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกเต็มปอด

“ก็จดทะเบียนไปแล้ว นี่หว่า ถึงเวลาก็คงต้องตามนั้น” เวฑิตาลุกตัวขึ้นยืนเด่นสง่าบนส้นสูงราคาแพงลิบลิ่ว ก่อนจะยึดอกขึ้นดึงเอาความมั่นใจกลับเข้าตัวอีกครั้ง เธอเชิดหน้าพร้อมกับ ยกมือขึ้นกอดอกตามแบบฉบับสาวมั่นทันสมัย

“ก็ถ้าคนอย่าง เวฑิตา อัครโยธินกุล จะต้องยอมแต่งงานกับผู้ชายสักคน ค่าตอบแทนมันต้องมากพอ...มากที่สุดเท่าที่จะมากได้เลยต่างหาก” สาวมั่นตวัดสายตากลับไปยังเพื่อนพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก แววตาแน่วแน่เป็นประกายเปล่งรังสีนางมารร้ายส่งถึงเพื่อนของเธอ

“พอเหอะแก ถึงเวลาเข้าจริง ๆ จะมาแก้ไขทีหลังไม่ได้แล้วนะ”

“งั้นแกมีแผนอะไรจะช่วยฉันได้มั้ยล่ะ”

“แผนฉันไม่มีหรอก แกก็...แต่ง ๆ ไปก่อน แล้วค่อยหย่าทีหลังก็ได้นี่”

“มันคงไม่ง่ายอย่างที่แกพูดหรอก งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่อลังการ แล้วถ้าหย่ากันขึ้นมานะ...หึ คงไม่พ้นเป็นข่าวฉาวแห่งปีแน่นอน” เวฑิตาอธิบายด้วยอารมณ์เซ็งขึ้นมาอีก แตงกวาจึงถึงกับ หน้าถอดสี เฮ้อ...งานนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ สำหรับเพื่อนของเธอจริงๆ สินะ หลังทั้งคู่ชอบปิ้งกันเสร็จก็แวะมาทานอาหารกลางวัน

“แตงกวา นั่งรอฉันแป๊บนะ”

“อ่าว!.. จะไปไหนเหรอ”

“ปวดฉี่อะ..เดี๋ยวมา”

“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย”

“แกสั่งอาหารอยู่นี่แหละ ของฉันเอาเหมือนเดิมนะ”

“โอเค รีบไปรีบมาล่ะ”