ตอนที่ 6 สงบศึกวันรับน้อง

        เสียงเพลงเปิดดังกึกก้องในลานกิจกรรมของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ธงราวสีเหลืองทองพลิ้วไหวตามแรงลม นักศึกษาปีหนึ่งนั่งเป็นกลุ่มบนพื้นหญ้า แต่ละคนสวมเสื้อสีขาวและผูกผ้าพันคอสีเหลือง รุ่นพี่ในเสื้อคณะเดินวุ่นวายจัดการกิจกรรม

"เบื่อชะมัด นั่งตากแดดมาเป็นชั่วโมงแล้ว" พีทบ่นพลางนั่งกอดเข่าบนสนามหญ้า

"อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว" เลโอปลอบ เขานั่งข้างๆ พีท สวมหมวกแก๊ปสีดำเพื่อบังแดด

"ทุกปีก็เป็นแบบนี้เหรอวะ? รับน้องตั้งนาน"

"ไม่รู้สิ ปีหนึ่งเหมือนกัน แต่กูได้ยินว่าปีนี้จัดงานใหญ่กว่าทุกปี" เลโอยักไหล่

"อ๋อ เพราะมีเดือนคณะยอดเยี่ยมไงล่ะ" พีทพยักพเยิดไปทางกลุ่มรุ่นพี่ที่กำลังประชุมกันอยู่ ไทเกอร์ยืนอยู่ท่ามกลางรุ่นพี่ปีสอง สวมเสื้อคณะสีเหลืองเข้มพิมพ์คำว่า "STAFF" ด้านหลัง ดูโดดเด่นกว่าใครด้วยความสูงและหน้าตาดี

"เขาเป็นสตาฟต์โครงการด้วยเหรอวะ?" เลโอถามเบาๆ

"เออ ได้ข่าวว่าไอ้ไทเกอร์อาสามาเองเลย บอกว่าอยากช่วยงานคณะ แต่กูว่ามันแค่อยากอวดหล่อมากกว่า" พีทตอบ

"ก็อาจจะจริง" เลโอหัวเราะเบาๆ

ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ไทเกอร์ในฐานะเดือนคณะเป็นที่รู้จักของนักศึกษาวิศวะแทบทุกคน เขาปรากฏตัวในกิจกรรมคณะทุกงาน ทั้งในฐานะพิธีกรและผู้ช่วยจัดกิจกรรม ทำให้มีแฟนคลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะในหมู่นักศึกษาหญิง

"น้องๆ ทุกคนครับ ขอความสนใจหน่อยค่ะ เราจะเริ่มกิจกรรมบ่ายนี้กันแล้ว" เสียงของรุ่นพี่หญิงขึ้นไมค์ดังกังวาน เสียงจอแจค่อยๆ เงียบลง นักศึกษาปีหนึ่งทุกคนหันไปสนใจ

"กิจกรรมบ่ายนี้คือ 'วิศวะนักประดิษฐ์' ซึ่งน้องๆ จะต้องช่วยกันสร้างหอคอยจากอุปกรณ์ที่พี่ๆ เตรียมไว้ให้ หอคอยต้องสูงที่สุด และแข็งแรงพอที่จะวางไข่ไว้ด้านบนโดยไม่แตก"

เสียงฮือฮาดังขึ้นจากนักศึกษาปีหนึ่ง บางคนเริ่มพูดคุยกันถึงแนวทางการสร้าง

"เดี๋ยวพี่จะแบ่งกลุ่มโดยการสุ่ม กลุ่มละ 6 คน และเชิญตัวแทนมารับอุปกรณ์ที่โต๊ะนี้" รุ่นพี่หญิงอธิบายต่อ "มีเวลาทำ 1 ชั่วโมง กลุ่มที่ชนะจะได้รับของรางวัลสุดพิเศษจากคณะ"

"และพิเศษสำหรับปีนี้ เราจะให้รุ่นพี่ปีสองหนึ่งคนเป็นที่ปรึกษาประจำกลุ่ม!" รุ่นพี่อีกคนขึ้นมากล่าวเสริม

นักศึกษาปีหนึ่งเริ่มตื่นเต้น บางคนหวังว่าจะได้อยู่กลุ่มเดียวกับเพื่อนสนิท ขณะที่บางคนลุ้นว่าจะได้รุ่นพี่ที่ปรึกษาคนไหน

"มึงอยากได้รุ่นพี่คนไหนเป็นที่ปรึกษาวะ?" พีทเอนตัวมากระซิบกับเลโอ

"ใครก็ได้ แค่ช่วยให้งานเสร็จก็พอ" เลโอตอบเรียบๆ

"กูว่าทุกคนเข้าใจว่าใครคือพี่ที่ปรึกษาที่ทุกคนต้องการ" พีทหรี่ตามองไปที่ไทเกอร์ซึ่งกำลังคุยกับรุ่นพี่ด้วยรอยยิ้มมั่นใจ

รุ่นพี่เริ่มอ่านรายชื่อกลุ่ม นักศึกษาทยอยแยกย้ายไปรวมกลุ่มกันตามที่กำหนด

"กลุ่มที่ห้า พีท พิทญะ..." พีทลุกพรวดพรูดขึ้นเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง รอฟังรายชื่อเพื่อนร่วมกลุ่ม รุ่นพี่อ่านชื่อต่อไปอีกสี่คนที่พีทไม่รู้จัก ก่อนจะอ่านชื่อสุดท้าย

"...และเลโอ กัณต์ดนัย"

"เยี่ยม! อย่างน้อยกูก็ได้อยู่กลุ่มเดียวกับมึง" พีทยิ้มกว้าง

เลโอลุกขึ้นยืน พยักหน้าด้วยความพอใจเช่นกัน ทั้งสองเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนร่วมทีมอีกสี่คนที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ

"และที่ปรึกษาประจำกลุ่มห้าคือ..." รุ่นพี่ประกาศ "ไทเกอร์!"

เลโอชะงักกึก ใบหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตาฉายแววตกใจ เขาหันไปสบตากับพีทที่ทำหน้าเหยเก

"เวรเอ๊ย !  ทำไมต้องเป็นไอ้นั่นด้วยวะ?" พีทสบถเบาๆ

ทั้งหกคนยืนรออย่างเงียบๆ ไม่นานไทเกอร์ก็เดินมาหาพวกเขา ใบหน้าฉายรอยยิ้มมั่นใจเหมือนเคย แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเลโอ รอยยิ้มนั้นก็เลือนหายไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมายิ้มอีกครั้ง

"สวัสดีครับน้องๆ พี่ชื่อไทเกอร์ ปีสอง จะเป็นที่ปรึกษาของกลุ่มเราวันนี้" ไทเกอร์ทักทาย

"พี่ไทเกอร์ครับ หนูดีใจมากที่ได้อยู่กลุ่มพี่ หนูชื่อน้ำตาลค่ะ" สาวน้อยคนหนึ่งในกลุ่มพูดด้วยความตื่นเต้น

"ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องน้ำตาล แล้วคนอื่นๆ ล่ะชื่ออะไรกันบ้าง?" ไทเกอร์ยิ้มให้

"เลโอครับ" ทุกคนแนะนำตัวทีละคน เมื่อถึงตาเลโอ เขาเพียงพูดชื่อสั้นๆ

"เรารู้จักกันอยู่แล้ว" ไทเกอร์พยักหน้า เขาหันไปหาสมาชิกคนอื่นๆ

"เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ใครเป็นตัวแทนไปรับอุปกรณ์?"

"ผมไปเองครับ" พีทอาสา

"ดีมาก ระหว่างนั้น เรามาคุยกันก่อนว่าจะสร้างหอคอยยังไงดี" ไทเกอร์พยักหน้า

ขณะที่พีทไปรับอุปกรณ์ ทุกคนนั่งลงเป็นวงกลม ไทเกอร์เริ่มถามความคิดเห็น

"มีใครมีไอเดียมั้ยครับว่าเราจะสร้างหอคอยยังไงให้สูงและแข็งแรง?"

"เราน่าจะใช้ตัว X เป็นฐาน แล้วค่อยๆ ต่อขึ้นไป" น้ำตาลเสนอ

"หรือไม่ก็ทำเป็นปิรามิดค่ะ ฐานกว้าง แล้วค่อยๆ แคบขึ้นไป" น้องอีกคนแนะนำ

"มึง... เอ่อ น้องเลโอคิดว่ายังไง? เป็นเด็กคะแนนอันดับหนึ่ง น่าจะมีไอเดียอะไรดีๆ นี่เนอะ" ไทเกอร์พยักหน้า ก่อนจะหันไปมองเลโอและถามออกไปแถมประชดประชัน

ทุกคนหันมามองเลโอ ไทเกอร์จับจ้องด้วยแววตาท้าทาย ทำให้เลโอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่แสดงออก

"จริงๆ ผมว่าฐานสี่เหลี่ยมจัตุรัสน่าจะดีกว่าครับ แข็งแรงกว่า และถ้าใช้หลักการโครงถักจะรับน้ำหนักได้ดี" เลโอตอบอย่างใจเย็น

"โครงถัก?" ไทเกอร์เลิกคิ้ว

"ก็คือการจัดวางวัสดุให้เป็นรูปสามเหลี่ยมซ้อนกัน จะทำให้โครงสร้างแข็งแรงเราเคยเรียนในวิชาฟิสิกส์ตอนม.ปลาย" เลโออธิบาย

"โอ้โห เก่งจัง" น้ำตาลทำตาโต

"ไอเดียไม่เลว แต่กูว่า..." ไทเกอร์กระแอมเบาๆ

"มานี่แล้วครับ!" พีทกลับมาพร้อมอุปกรณ์ ขัดจังหวะการพูดของไทเกอร์ เขาวางกล่องใหญ่ลงตรงกลาง ข้างในมีหลอดกาแฟ กระดาษแข็ง กระดาษนิตยสาร เทปกาว เชือก และกรรไกร

"เยอะจังเลย" น้องคนหนึ่งพูด

"เรามีเวลาชั่วโมงเดียวนะ เรารีบวางแผนกันเถอะ"  ไทเกอร์เตือน

กลุ่มเริ่มระดมความคิด ถึงแม้ไทเกอร์จะพยายามแสดงออกว่าเป็นผู้นำ แต่ทุกคนกลับสนใจไอเดียของเลโอมากกว่า เขาอธิบายแนวคิดโครงถักอย่างละเอียด วาดแผนผังลงบนกระดาษให้ทุกคนเห็นภาพชัดเจน

"งั้นเราลองตามนี้เลยมั้ย?" น้ำตาลถามด้วยความตื่นเต้น

"ก็ได้ ลองดู แต่พี่มีข้อเสนอนิดหน่อย" ไทเกอร์มองแบบของเลโอ ดูเหมือนจะอยากค้าน แต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้า

"ตรงนี้ถ้าเราวางไข่ มันอาจจะไม่มั่นคง เพราะพื้นที่น้อยเกินไป พี่ว่าเราควรทำตรงนี้ให้กว้างขึ้นนิดนึง" ไทเกอร์ชี้ที่ส่วนบนของโครงสร้าง

"ใช่ครับ ผมเห็นด้วย" เลโอตอบสนับสนุนความคิดของไทเกอร์ เพราะความคิดของไทเกอร์ข้อนี้มีเหตุผล เลโอพิจารณาครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

 "งั้นเราต้องเสริมโครงสร้างตรงนี้ให้แข็งแรงด้วย"

ทุกคนเริ่มแบ่งงานกัน เลโอรับหน้าที่ออกแบบและควบคุมการสร้างฐาน พีทกับน้องอีกสองคนช่วยกันตัดและประกอบชิ้นส่วน ส่วนน้ำตาลกับเพื่อนอีกคนทำส่วนบนตามคำแนะนำของไทเกอร์

เลโอและไทเกอร์ไม่ได้พูดคุยกันโดยตรง แต่ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเอง เมื่องานเริ่มคืบหน้า ไทเกอร์ดูประหลาดใจเล็กน้อยที่ไอเดียของเลโอใช้ได้จริง โครงสร้างเริ่มสูงขึ้นและแข็งแรง

"เฮ้ย ทำไมพวกเราเก่งจัง หอคอยสูงแล้วนะเนี่ย"  พีทพูดด้วยความตื่นเต้น

"ยังไม่เสร็จนะ เราต้องทำส่วนบนให้เสร็จอีก" ไทเกอร์เตือน แต่น้ำเสียงเปลี่ยนไป ไม่มีการเยาะเย้ยหรือกวนประสาทเหมือนทุกที

ขณะที่ทุกคนยุ่งอยู่กับงาน ไทเกอร์เดินมาใกล้เลโอที่กำลังวัดความสูงของโครงสร้าง

"เรียนมาจากไหนวะ เรื่องโครงถักนี่?" ไทเกอร์ถามเบาๆ

"เรียนเอง ตอนอยู่ ม.5 มีโครงงานวิศวกรรมโครงสร้าง" เลโอเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจที่ไทเกอร์พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงปกติ ไทเกอร์พยักหน้า แล้วกลับไปช่วยน้ำตาลต่อส่วนบนของโครงสร้าง

"พี่ไทเกอร์คะ หนูคิดว่าตรงนี้ควรทำให้แน่นกว่านี้มั้ยคะ?" น้ำตาลถาม

"ใช่ เราต้องทำให้แน่นหน่อย เดี๋ยวรับน้ำหนักไข่ไม่ไหว" ไทเกอร์ตอบ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนทำงานกันอย่างขะมักเขม้น แม้จะไม่ชอบกัน แต่ไทเกอร์และเลโอก็ร่วมมือกันเพื่อทีม ไม่มีการโต้เถียงหรือแสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน สมาชิกคนอื่นๆ ในกลุ่มดูผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อเห็นว่าบรรยากาศไม่ตึงเครียดอย่างที่คาด

"เหลือเวลาอีก 10 นาทีครับ!" เสียงรุ่นพี่ประกาศ

"รีบๆ หน่อยพวกเรา" ไทเกอร์กระตุ้น

ทุกคนเร่งมือ เลโอช่วยเสริมความแข็งแรงของฐานอีกครั้ง ขณะที่ไทเกอร์และน้ำตาลตกแต่งส่วนบนให้เรียบร้อย

"เสร็จแล้ว!" พีทร้องออกมาอย่างดีใจ

"ลองทดสอบรับน้ำหนักไข่ดูมั้ย?" ไทเกอร์เสนอ

ทุกคนเห็นด้วย น้ำตาลค่อยๆ วางไข่ต้มที่เตรียมไว้บนยอดหอคอย ทุกคนลุ้นระทึก แต่โครงสร้างยังคงมั่นคง ไข่วางอยู่บนยอดได้อย่างปลอดภัย

"เยี่ยมมาก!" ไทเกอร์ยิ้มกว้าง ยกนิ้วให้ทุกคน แม้กระทั่งเลโอ

"หมดเวลาครับ !  ทุกกลุ่มกรุณาหยุดทำ และเชิญกรรมการมาวัดความสูงและทดสอบความแข็งแรงได้เลยครับ" รุ่นพี่ประกาศ

กรรมการเดินวัดความสูงของหอคอยแต่ละกลุ่ม ทดสอบโดยการวางไข่บนยอด และพิจารณาความคงทนของโครงสร้าง

"กลุ่มของพวกเราสูงสุดรึเปล่าวะ?" พีทถามอย่างตื่นเต้น

"ไม่แน่ใจ แต่น่าจะแข็งแรงที่สุดแน่ๆ" เลโอตอบ

ไทเกอร์ยืนกอดอกดูกรรมการตรวจสอบผลงานของกลุ่มอื่นๆ เขาหันมามองกลุ่มตัวเอง สีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย

"ถ้าชนะ ก็เป็นเพราะทุกคนช่วยกัน" เขาพูดออกมาอย่างไม่คาดคิด

เลโอเงยหน้ามองไทเกอร์ด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินไทเกอร์พูดอะไรที่ไม่ได้โอ้อวดตัวเอง

หลังจากตรวจสอบทุกกลุ่มเสร็จ กรรมการรวมคะแนนและเตรียมประกาศผล ทุกคนนั่งลงบนพื้นหญ้า รอฟังผลด้วยความตื่นเต้น

"ผลการแข่งขัน 'วิศวะนักประดิษฐ์' ปีนี้..." รุ่นพี่ประกาศผ่านไมโครโฟน

 "รางวัลรองชนะเลิศอันดับสองได้แก่... กลุ่มที่สาม!"

เสียงปรบมือดังขึ้น

"รางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งได้แก่... กลุ่มที่แปด!"

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง น้ำตาลกุมมือเลโอด้วยความตื่นเต้น ทำให้เขาอึดอัดเล็กน้อย

"และรางวัลชนะเลิศ ได้แก่..." รุ่นพี่ชะลอการประกาศเพื่อสร้างความตื่นเต้น