ตอนที่ 5 ประกวดเดือน

 การเปิดเทอมแรกผ่านไปไม่นานกิจกรรมที่เป็นสีสันของคณะก็ถูกจัดขึ้น บรรยากาศในหอประชุมคณะวิศวกรรมคึกคักด้วยเสียงเชียร์ของนักศึกษา ไฟสปอตไลท์หลากสีส่องสว่างบนเวที ป้ายผ้าขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือเวทีด้วยข้อความ

 "ประกวดดาวเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ประจำปี"

เลโอนั่งอยู่แถวกลางๆ ของหอประชุม พีทนั่งข้างๆ กำลังกินขนมจากถุงใบใหญ่ที่แบ่งให้เลโอด้วย

"เบื่อแล้วว่ะ นั่งมาตั้งนานแล้ว รู้งี้ไม่มาดีกว่า"  พีทบ่น

"ก็มึงอยากมาเองไม่ใช่เหรอ?" เลโอเลิกคิ้ว

"กูแค่อยากดูสาวๆ บนเวที นึกไม่ถึงว่าจะมีช่วงพูดนานขนาดนี้" พีทถอนหายใจ

"อย่างน้อยตอนนี้ก็เข้าสู่รอบสุดท้ายแล้ว"  เลโอบอกให้เพื่อนมีกำลังใจกิจกรรมใกล้จบแล้ว

กิจกรรมบนเวทีกำลังดำเนินมาถึงช่วงท้ายแล้ว

"และนี่คือผู้เข้ารอบสุดท้ายของการประกวดดาวเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ประจำปีนี้!" พิธีกรกำลังประกาศผ่านไมโครโฟน

เสียงกรี๊ดดังขึ้นเมื่อผู้เข้าประกวดเดินออกมาบนเวที ฝั่งดาวมีสาวสวยห้าคน ส่วนฝั่งเดือนมีหนุ่มหล่อห้าคนเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือไทเกอร์ที่เดินออกมาด้วยความมั่นใจสูง สวมสูทสีเทาเข้ากับเนคไทสีแดงเลือดนก ผมเซ็ตเรียบร้อย ใบหน้าคมเข้มยิ้มเล็กน้อยทำให้สาวๆ กรี๊ดกันใหญ่

"ว่าแล้วว่าไอ้ไทเกอร์ต้องเข้ารอบ หล่อ รวย เรียนดี นี่มันแพ็กเกจสมบูรณ์แบบชัดๆ"  พีทพูด เลโอไม่ตอบ เขาเพียงมองขึ้นไปบนเวทีอย่างเฉยเมย

"เฮ้ย เด็กผู้หญิงตรงนั้นกำลังส่งเสียงเชียร์ชื่อไทเกอร์เลย สงสัยจะเป็นแฟนคลับ" พีทชี้ไปที่กลุ่มสาวๆ ฝั่งซ้ายของหอประชุม

บนเวที พิธีกรเริ่มถามคำถามรอบสุดท้ายกับผู้เข้าประกวดทีละคน เมื่อถึงตาไทเกอร์ พิธีกรยิ้มกว้าง

"คำถามสำหรับคุณไทเกอร์ คณะวิศวกรรมของเราเป็นที่รู้จักในเรื่องความยากของการเรียนและการแข่งขันที่สูง คุณมีวิธีจัดการกับความกดดันและความเครียดอย่างไรคะ?" พิธีกรและทุกคนรอฟังคำตอบของไทเกอร์

"ผมเชื่อว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยไม่ได้มีแค่เรื่องเรียนอย่างเดียว การเรียนเป็นสิ่งสำคัญ แต่การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนๆ และการทำกิจกรรมก็สำคัญไม่แพ้กัน ผมจัดการกับความเครียดด้วยการเล่นดนตรีและกีฬา โดยเฉพาะบาสเกตบอลที่ผมเล่นมาตั้งแต่เด็ก และที่สำคัญคือการไม่เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น" ไทเกอร์ยิ้มอย่างมั่นใจและไทเกอร์คำตอบที่ชัดเจนของเขา แม้คำตอบฟังดูโอ้อวดเล็กน้อยแต่ก็จริงใจ ทำให้ผู้ชมปรบมือให้เขาอย่างกึกก้อง

"คำตอบที่ยอดเยี่ยมมากค่ะ" พิธีกรชมก่อนจะดำเนินรายการต่อ

"ดูดีจริงๆ เลยว่ะ ไทเกอร์ ทั้งบุคลิก การพูด ท่าทาง นี่ถ้ามันไม่ได้ตำแหน่งมีหวังงานนี้ล็อคผลแน่ๆ" พีทกระซิบ

"ก็ดูเก่งจริงๆ นั่นแหละ" เลโอเบนสายตาจากเวที เขายอมรับ แม้จะไม่ชอบไทเกอร์ แต่เขาก็ไม่ได้มองว่าอีกฝ่ายไร้ความสามารถ

ภายในเวลาอีกครึ่งชั่วโมง การประกวดก็มาถึงช่วงประกาศผล เสียงกลองรัวดังขึ้นเพื่อสร้างความตื่นเต้น

"และผู้ที่ได้รับตำแหน่งเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ประจำปีนี้ได้แก่..." พิธีกรเปิดซองช้าๆและประกาศชื่อเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์

 "ไทเกอร์ ภูริ มัตถพานิช !"

เสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือดังสนั่นหอประชุม ไทเกอร์ก้าวออกมารับสายสะพายและมงกุฎด้วยรอยยิ้มกว้าง

"ตามคาด" เลโอพูดเบาๆ

"ใช่เลย แต่ดูทางนั้นสิ" พีทพยักหน้า

"บางคนทำหน้าผิดหวังชัดเลย คงหวังมากๆ" เขาพยักพเยิดไปที่ผู้เข้าประกวดคนอื่นๆ

"ขอความรู้สึกหน่อยค่ะ คุณไทเกอร์" พิธีกรยื่นไมโครโฟนให้ไทเกอร์

"ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้รับตำแหน่งนี้" ไทเกอร์พูด น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจ "ผมขอสัญญาว่าจะเป็นตัวแทนคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างสมศักดิ์ศรี และจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดครับ"

"สปีชแบบคลาสสิกเลยว่ะ" พีทกระซิบ

การประกวดจบลงพร้อมกับการถ่ายรูปหมู่ของผู้ชนะการประกวด นักศึกษาทยอยออกจากหอประชุม เลโอกับพีทก็ลุกขึ้นเดินออกไป

"หิวว่ะ ไปกินอะไรกันมั้ย?" พีทถาม

"อืม กูก็หิวเหมือนกัน ไปโรงอาหารกันมั้ย?" เลโอตอบ

ทั้งสองเดินไปยังโรงอาหารที่แน่นขนัดเพราะเป็นช่วงอาหารเย็นพอดี พวกเขาเลือกซื้อข้าวผัดและนั่งลงที่โต๊ะว่างมุมหนึ่ง

"เฮ้ย ดูนั่นสิ" พีทชี้ไปทางประตูทางเข้า ไทเกอร์เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกห้าหกคน เขายังคงสวมสูทและสายสะพายเดือนคณะ รอบตัวมีนักศึกษาเข้ามาแสดงความยินดี

"ดูดังขึ้นมาอีกระดับในพริบตาเลยนะ" เลโอพูดเบาๆ

"ก็เดือนคณะนะเว้ย มีแค่ปีละคน นี่ถ้าเป็นสมัยก่อน ป.ตรีมึงเรียนจบไปแล้ว ยังมีคนจำได้เลยว่ามึงเคยเป็นเดือนคณะ" พีทตอบ

เลโอยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ แต่แล้วเขาก็รู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวที่เงียบลงเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมาเห็นไทเกอร์กับกลุ่มเพื่อนกำลังเดินผ่านโต๊ะของพวกเขาพอดี

"โอ้โห! ดูใครอยู่นี่ ไอ้อัจฉริยะบ้านนอก" ไทเกอร์พูดเสียงดัง มองมาที่เลโอ

เพื่อนๆ ของไทเกอร์หัวเราะ เลโอไม่ตอบ เขาเพียงเงยหน้ามองอีกฝ่าย

"เห็นมึงแอบดูกูบนเวทีอยู่นะ ชอบมั้ยที่กูได้เป็นเดือนคณะ? ไม่ใช่แค่คะแนนสอบที่ทำให้คนโดดเด่นหรอกนะเว้ย" ไทเกอร์ยิ้มเย้ยหยัน ในความจริงแล้วไทเกอร์ไม่มีความคิดอยากประกวดเลยแต่ในเมื่อไอ้บ้านนอกได้ที่หนึ่งกับการสอบ เขาก็อยากได้ที่หนึ่งในการประกวดเดือนคณะเช่นกัน การประกวดดาวเดือนของคณะสามารถเข้าประกวดได้ทุกชั้นปี ยกเว้นคนที่ได้ตำแหน่งประจำปีนั้นๆไปแล้ว

"ยินดีด้วย" เลโอตอบสั้นๆ ไม่แสดงอาการหวั่นไหว

"โอ้! ขอบใจ ไม่นึกว่าไอ้บ้านนอกจะรู้จักมารยาท"  ไทเกอร์แกล้งทำเสียงประหลาดใจ

"มึงอ่ะเป็นไรวะ พวกกูแค่นั่งกินข้าวเฉยๆ เนี่ย" พีทเริ่มขุ่นเคือง

"โทษที กูแค่อยากทักทายเพื่อนร่วมคณะ" ไทเกอร์ยักไหล่

          “….” ไม่มีคำตอบจากเลโอแต่อย่างใด

"อยากบอกว่าถ้ามีไรให้ช่วย ก็บอกได้เลยนะ ในฐานะเดือนคณะ กูพร้อมช่วยเหลือทุกคน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงใจแต่แฝงการเย้ยหยัน

"ขอบใจ แต่พวกกูไม่มีอะไรให้ช่วยหรอก" เลโอมองไทเกอร์นิ่ง

"แน่ใจนะ? เด็กบ้านนอกอย่างมึงอาจจะต้องการความช่วยเหลือในการปรับตัวกับสังคมในกรุงเทพฯ  เอาเป็นว่า ถ้าต้องการคำแนะนำ ก็มาหากูได้"  ไทเกอร์ยิ้มกว้าง

"กูว่าพวกมึงไปได้แล้วว่ะ" พีทพูดด้วยความหงุดหงิด

"โห ใจเย็นๆ สิเพื่อน กูแค่เป็นห่วงเพื่อนร่วมคณะ" เขาหันไปสบตากับเลโอ "อย่างน้อยมึงก็ควรจะดีใจที่คณะเรามีเดือนหล่อๆ แบบกู" ไทเกอร์ยกมือขึ้น

"มึงได้เป็นเดือนคณะเพราะมึงหล่อและเก่ง แต่ไม่ได้หมายความว่ามึงมีสิทธิ์มาทำตัวเหนือคนอื่น" เลโอกดเสียงต่ำลง รอยยิ้มบนใบหน้าไทเกอร์หายไป เปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา

 "มึงพูดอะไรนะ?" ไทเกอร์ถามออกไปอย่างไม่ชอบใจ

"มึงเข้าใจที่กูพูดและกูไม่ได้คิดว่านี่เป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้ามึงยังจะมายุ่งกับกูแบบนี้ กูก็ไม่รู้จะทนนิ่งได้อีกนานแค่ไหน" เลโอตอบเรียบๆ

ไทเกอร์ชะงักไปเล็กน้อย ดูเหมือนไม่คาดคิดว่าเลโอจะตอบกลับแบบนี้ แต่เขาก็รีบคืนสภาพเดิม ตั้งแต่เจอมาไทเกอรืไม่เคยเจอใครที่อวดดีและไม่รู้สึกเกรงกลัวเขาเลย

"ดูเหมือนความเป็นอัจฉริยะจะทำให้มึงคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่แต่จำไว้นะไอ้บ้านนอก ในมหาลัยนี้ กูคือคนที่ทุกคนรู้จัก ไม่ใช่มึง"  ไทเกอร์พูดเสียงต่ำ

“นิสัยบูลลี่คนอื่นของมึงนี่จะหายไหมวะ รักษาให้หายสักที”

“นี่มึง”

"ไปกันเถอะว่ะเดือน อย่ามีเรื่อง อย่าไปเสียอารมณ์กับไอ้พวกนี้เลย"เพื่อนคนหนึ่งของไทเกอร์ดึงแขนเขาไว้

"เจอกันใหม่นะ เด็กเรียน" ไทเกอร์จ้องเลโออีกครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มมุมปากและเขาหันหลังเดินจากไปพร้อมกลุ่มเพื่อน

"โคตรน่ารำคาญเลยไอ้นั่น มึงทนได้ยังไงวะ?" พีทบ่น หลังจากไทเกอร์เดินไปแล้ว

"จะให้ทำไงล่ะ? จะให้ตีกับมันในทุกที่เลยเหรอ?" เลโอถอนหายใจ

"ก็จริง แต่มึงก็ตอบโต้เก่งนะ ทำให้มันชะงักไปเลย" พีทพยักหน้า

"กูแค่พูดความจริง" เลโอยิ้มบางๆ

ทั้งสองกินข้าวต่อในความเงียบสักพัก เลโอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขาไม่ได้อยากมีเรื่องกับใคร แต่ไทเกอร์ก็ยังพยายามจะยั่วโมโหเขาไม่เลิก

"มึงว่าไทเกอร์จะตามรังควานมึงอีกนานมั้ย?" พีทถามขณะที่ทั้งสองเดินกลับหอพัก

"ไม่รู้ แต่ตอนนี้มันเป็นเดือนคณะแล้ว จะมีคนจับตามากขึ้น บางทีมันอาจจะเลิกยุ่งกับกูเพราะต้องรักษาภาพลักษณ์"  เลโอตอบตามตรง

"หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ แต่กูไม่ไว้ใจไอ้นั่นเลย ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ"  พีทพยักหน้า

เลโอพยักหน้า ในใจเขาเริ่มรู้สึกระแวงเวลาที่ต้องเจอไทเกอร์ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดทำอะไรเขาต่อไป แต่เขาก็ไม่อยากแสดงให้พีทเห็นว่ากำลังกังวล

"เอาน่า วันนี้เลิกคิดเรื่องนี้กันเถอะ กูมีขนมที่บ้านส่งมาให้ กลับห้องแล้วกินกัน"  เลโอเปลี่ยนเรื่อง

"เยี่ยมไปเลย! กูชอบขนมที่บ้านมึงส่งมา อร่อยทุกอย่างเลย" พีทตาเป็นประกาย

เลโอยิ้ม รู้สึกโชคดีที่มีเพื่อนอย่างพีท ถึงจะมีเรื่องกับไทเกอร์ แต่อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนที่เข้าใจและอยู่เคียงข้าง ช่วยให้การใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยไม่โดดเดี่ยวเกินไป

ขณะเดินกลับหอพัก เลโอหันไปมองหอประชุมที่เพิ่งจัดงานประกวดเสร็จ ป้ายแสดงความยินดีกับผู้ชนะยังคงแขวนอยู่ เขาถอนหายใจเบาๆ รู้ว่าตั้งแต่วันนี้ไป ชื่อของไทเกอร์จะยิ่งเป็นที่รู้จักในคณะมากขึ้นและความขัดแย้งระหว่างพวกเขาก็คงไม่จบลงง่ายๆ

“เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ประจำปี 2568”

“คือ ไทเกอร์ นายภูริ มัตถพานิช”