บทที่ 3 ชีวิตในกรง

"ทำไมถึงต้องเป็นผม "เมื่อน้ำชาเข้ามานั่งในรถเขาก็ได้เอ่ยถามทันที

"เหตุผลง่ายๆ ฉันเอากับนายแล้วฉันมีความสุขมากกว่าที่ฉันเคยเอากับคนอื่น "

"แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะครับ "

"เข้มก็น่าจะบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอว่าถ้าหากว่านายปฏิเสธจะเกิดอะไรขึ้น "

"ทำไมคุณต้องบังคับผม อย่างคุณจะหาสักกี่ร้อยกี่พันคนมันก็ได้ "

"แต่อย่างนายฉันไม่เคยเจอมาก่อน แล้วถ้าฉันจะเอานายฉันก็ต้องได้ หึ คิดดูให้ดีๆก่อนที่จะปฏิเสธ "

เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาไปมองที่นอกหน้าต่าง แล้วเมื่อน้ำชาหันตามสายตานั้นไปเขาก็เห็นว่าบอดี้การ์ดที่อีกฝ่ายพามา เดินเข้าไปในบ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้นแล้ว

"คุณจะทำอะไร!!! คุณมันบ้าไปแล้วหรือยังไงเด็กๆพวกนั้นเกี่ยวอะไรด้วย "

"เกี่ยวสิ เพราะถ้าหากฉันอยากจะได้นายดีๆนายไม่ยอม ก็คงต้องใช้ไม้แข็งเท่านั้น" เอกภพเขาได้เอ่ยออกมาพร้อมยักไหล่มองมาที่น้ำชา นั่นทำให้น้ำชาต้องนั่งกัดฟันด้วยไม่รู้ว่าจะหาทางออกยังไง

"นายไม่จำเป็นต้องคิดเพราะนายไม่มีทางออกอื่นนอกจากยอม เพราะต่อให้นายไปแจ้งตำรวจนายคิดว่าตำรวจจะทำอะไรฉันหรอ" เอกภพเขาได้เอ่ยตัดความหวังทางรอดของน้ำชาไปเรื่อยๆจนบัดนี้มันไม่มีเหลือแล้ว

"ผมยอมแล้วครับอย่ายุ่งกับเด็กๆของผมเลยครับ "หลังจากที่นั่งเงียบใช้สมองมาสักพักในที่สุดน้ำชาเขาก็ได้เอ่ยออกมาอย่างสิ้นหวัง และเมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็หัวเราะในลำคออย่างมีความสุข

"ตัดสินใจได้ดี ฉันให้เวลานายได้ร่ำลาทุกคน พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันจะมารับตัวนายไป แล้วจะให้คนของฉันมาดูแลที่นี่แทน "

"แล้วผมต้องอยู่กับคุณนานเท่าไหร่ครับกว่าคุณจะยอมปล่อยผม "

"ถ้าฉันเบื่อนายเมื่อไหร่ฉันก็ปล่อย แต่นายไม่ต้องห่วงเพราะฉันเบื่อเร็ว "

เมื่อน้ำชาได้ยินดังนั้นเขาก็หัวเราะสมเพชตัวเองก่อนจะเปิดประตูลงไปจากรถ

"เข้มกลับบ้านฉันจะไปเตรียมบ้านเอาไว้ให้กระต่ายไปวิ่งเล่น "

"บ้านอย่างนั้นหรอครับ "เมื่อเข้มได้ยินดังนั้นเขาก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งทันที เพราะตั้งแต่เขารับใช้ผู้เป็นนายมาผู้เป็นนายไม่เคยพาเด็กขายคนไหนไปบ้านมาก่อนเลยสักครั้งเดียว

"ใช่กลับบ้าน" เมื่อเข้มได้ฟังดังนั้นเขาก็ไม่เอ่ยถามสิ่งใดต่อคำเพียงพาผู้เป็นนายกลับบ้าน

"พี่ชามีอะไรหรือเปล่าพี่ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น" แนนเธอได้เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นคนที่ตรงเคารพเป็นพี่เดินเข้ามา

"ไม่มีอะไรหรอกแนน คนเมื่อกี้เขาเป็นเจ้านายของพี่ เขามาบอกพี่ว่าให้พี่ไปทำงานประจำที่บ้านของเขา "

"มีงานประจำมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอพี่ ดูท่าแล้วบ้านเจ้านายพี่น่าจะรวย เขาน่าจะจ้างพี่แพงพี่จะได้ไม่ต้องทำงานหนักแบบนี้อีกแล้วไง "เมื่อแนนได้ฟังดังนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ไม่รู้เรื่องอะไร เพราะสำหรับเธอนั้นถ้าพี่ของเธอมีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแบบนี้พี่ของเธอก็จะได้ไม่ต้องไปทำไม่ประจำที่ค่าแรงถูกก็ถูกงานก็หนัก

"แต่พี่จะต้องไปอยู่บ้านเดียวกันกับเขา แล้วทุกคนที่อยู่ที่นี่จะทำยังไง "

"พี่ชาไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เมื่อกี้คุณลุงชุดดำเขามาบอกกับพวกหนูว่าเขาจะมาอยู่เป็นเพื่อนหนูแทนพี่ชาเอง แล้วเขาบอกว่าเขาจะมากันหลายคนด้วยเพื่อให้พี่ชาสบายใจ" เด็กสาวคนที่เคยเอ่ยชวนน้ำชากินข้าวเธอได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับหน้าตาที่ยิ้มแย้มดีใจ

"ถ้าทุกคนคิดว่าดีพี่ก็จะไปทำ พี่จะคิดถึงทุกคนนะถ้ามีเวลาว่างๆเดี๋ยวพี่จะกลับมาเยี่ยม "

เมื่อกล่าวจบน้ำชาเขาก็เดินไปที่ห้องของตัวเองพร้อมกับปิดประตูแล้วนั่งร้องไห้อย่างหนักอยู่คนเดียว

"ฮึก...ฮือ...แม่ใหญ่ผมคิดถึงแม่จังเลยครับ ฮึก...ทำไมเรื่องทั้งหมดจะต้องมาเกิดกับผมด้วย" น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมมองไปที่รูปถ่ายของผู้ก่อตั้งสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านพาฝันแห่งนี้

น้ำชาเขาได้นั่งกอดขาตัวเองร้องไห้อยู่อย่างนี้จนถึงเช้า ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาเก็บของเตรียมตัวเพื่อที่จะไปยังนรกที่กำลังจะมา หลังจากที่เขาเก็บของเก็บอะไรได้ไม่นานนรกที่เขาพูดถึงก็มาเยือน

"พร้อมหรือยัง "เอกภพเขาได้เอ่ยถามเมื่อได้เห็นคนตรงหน้ายืนถือกระเป๋าอยู่นิ่งไม่ขยับ

"ใครจะมาอยู่ที่นี่แทนผมครับ" เมื่อเอกภพเขาได้ยินคำถามเช่นนั้นเขาก็เหลือบตาไปมองข้างหลังเล็กน้อยก่อนที่จะมีคนกลุ่มนึงเดินออกมา

"พวกเขาทั้ง 6 คนนี้จะมาอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้แทนเธอ แล้วเธอไม่ต้องห่วงพวกเขาทั้ง 6 คนนี้ล้วนแล้วแต่จบปริญญาตรีสายครุศาสตร์พวกเขาจะทำหน้าที่ทั้งเลี้ยงดูและสั่งสอน" เอกภพเขาได้เอ่ยบอกพร้อมแนะนำคนที่เขาเตรียมเอาไว้ให้

"ถ้าอย่างนั้นผมก็เบาใจ เด็กๆพี่ไปก่อนนะถ้าหากพี่ยังอยู่พี่จะกลับไปเยี่ยมทุกคน" น้ำชาเขาได้หันมาเอ่ยลากลับเด็กๆทุกคนก่อนจะเดินไปขึ้นรถพร้อมกับเอกภพ

และตั้งแต่ที่พวกเขาเคลื่อนรถออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าแห่งนั้นภายในรถก็ตกอยู่ภายใต้ความเงียบสงบโดยไม่มีผู้ใดส่งเสียงเลยแม้แต่คนเดียวตลอดจนทั้งเส้นทาง

"เป็นยังไงบ้านฉันสวยมั้ย" ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาในตัวบ้านเอกภพเขาก็ได้เอ่ยขึ้น

"สวยครับ มันสวยมาก มันเหมาะกับคุณมากเลยครับ "น้ำชาเอาได้เอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นมันก็ไปไม่ถึงดวงตาของเขา และนี่ก็ทำให้เอกภพรู้สึกไม่พอใจในตัวของน้ำชา

"เธอเป็นอะไรของเธอตั้งแต่ออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นเธอก็ทำเหมือนกับคนกำลังจะตายยังไงอย่างนั้นเลย "และแล้วเอกภพเขาก็ทนไม่ไหวเขาจึงกระชากแขนน้ำชาหันมาถาม

"ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ตลอดหลายปีมานี้ผมทำงานมาหนักมันก็เลยดูเหมือนคนจะตายแบบนี้แหละครับไม่ใช่เรื่องแปลก" น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมพยายามบิดแขนออกจากมือของอีกฝ่ายแต่มันก็ไม่สำเร็จ

"คุณเอกภพครับปล่อยมือด้วยครับ" น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นเมื่อเขารับรู้ได้ถึงความเจ็บจากการบีบของอีกฝ่าย เมื่อเอกภพเขาได้ฟังดังนั้นเขาก็รีบปล่อยมือทันทีประจวบเหมาะกับที่รถมาหยุดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์พอดี

"นี่นะหรอคุกนรกที่จะใช้จองจำฉัน" น้ำชาเขาได้เอ่ยเบาๆกับตัวเองพร้อมมองไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยแววตาที่ว่างเปล่า แล้วเขาก็ได้เปิดประตูลงรถไปพร้อมกับเจ้าของรถ และนั่นก็ทำให้คนรับใช้ทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ต่างก็ประหลาดใจทันทีที่ผู้เป็นนายพาคนอื่นกลับมาด้วย

"ป้าแก้วเดี๋ยวป้าพาคนนี้ไปพักที่ห้องพักข้างๆห้องผม แล้วถ้าเขาต้องการอะไรก็หาให้เขา"

"รับทราบค่ะนายท่าน" เมื่อกล่าวจบป้าแก้วเขาก็ได้เดินนำน้ำชาขึ้นไปที่ชั้น 3 ของบ้านทันที ก่อนที่เขาจะมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องนึงที่อยู่เยื้องกับบันไดทางขึ้นเล็กน้อย

"ห้องนี้คือห้องของคุณค่ะ ส่วนห้องทางนั้นคือห้องของนายท่าน" ป้าแก้วเขาได้เอ่ยบอกพร้อมทั้งเปิดประตูพาน้ำชาเข้ามาภายใน แล้วตลอดเวลานี้ป้าแก้วเธอก็ได้สังเกตบางอย่างว่าคนที่เธอพามานั้นดูเหมือนไม่มีชีวิตเลย

"ขอบคุณครับป้า" น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมมองไปรอบห้องด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

"ถ้ามีอะไรก็เรียกดิฉันได้ทุกเมื่อนะค่ะ" ป้าแก้วเขาได้เอ่ยบอกก่อนที่จะเดินออกจากห้องนี้ไป

ส่วนน้ำชาเขาก็ได้มองไปที่รอบห้องนี้ด้วยแววตาที่ว่างเปล่าก่อนจะไปจัดของเข้าตู้ช้าๆพร้อมน้ำตาที่รินไหล

"น้ำชามึงต้องสู้ ต่อให้มึงสูญเสียศักดิ์ศรีแค่ไหนมึงก็ต้องทำเพื่อชีวิตของเด็กๆจะได้ปลอดภัย"

น้ำชาเขาได้ปาดน้ำตาแล้วเอ่ยบอกกับตัวเองพร้อมทั้งเร่งจัดของเข้าตู้ให้เสร็จเพื่อลงไปหาเจ้าของบ้าน