Novels by คนเล่านิทาน

"ทำไมถึงต้องเป็นผม "เมื่อน้ำชาเข้ามานั่งในรถเขาก็ได้เอ่ยถามทันที "เหตุผลง่ายๆ ฉันเอากับนายแล้วฉันมีความสุขมากกว่าที่ฉันเคยเอากับคนอื่น " "แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะครับ " "เข้มก็น่าจะบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอว่าถ้าหากว่านายปฏิเสธจะเกิดอะไรขึ้น " "ทำไมคุณต้องบังคับผม อย่างคุณจะหาสักกี่ร้อยกี่พันคนมันก็ได้ " "แต่อย่างนายฉันไม่เคยเจอมาก่อน แล้วถ้าฉันจะเอานายฉันก็ต้องได้ หึ คิดดูให้ดีๆก่อนที่จะปฏิเสธ " เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาไปมองที่นอกหน้าต่าง แล้วเมื่อน้ำชาหันตามสายตานั้นไปเขาก็เห็นว่าบอดี้การ์ดที่อีกฝ่ายพามา เดินเข้าไปในบ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้นแล้ว "คุณจะทำอะไร!!! คุณมันบ้าไปแล้วหรือยังไงเด็กๆพวกนั้นเกี่ยวอะไรด้วย " "เกี่ยวสิ เพราะถ้าหากฉันอยากจะได้นายดีๆนายไม่ยอม ก็คงต้องใช้ไม้แข็งเท่านั้น" เอกภพเขาได้เอ่ยออกมาพร้อมยักไหล่มองมาที่น้ำชา นั่นทำให้น้ำชาต้องนั่งกัดฟันด้วยไม่รู้ว่าจะหาทางออกยังไง "นายไม่จำเป็นต้องคิดเพราะนายไม่มีทางออกอื่นนอกจากยอม เพราะต่อให้นายไปแจ้งตำรวจนายคิดว่าตำรวจจะทำอะไรฉันหรอ" เอกภพเขาได้เอ่ยตัดความหวังทางรอดของน้ำชาไปเรื่อยๆจนบัดนี้มันไม่มีเหลือแล

เมื่อเขานั่งคิดดูตรงนั้นไปได้สักพักเขาก็ต้องเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วไปค้นหาเสื้อผ้าใส่เพื่อที่จะไปจากที่นี่ และเมื่อเขาเปิดประตูออกมาก็ต้องพบกับยักษ์หน้าทะมึงสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่แต่ไม่ใช่คนเดิมกับเมื่อวาน และเมื่อเขาได้เห็นเช่นนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางที่ปกติโดยไม่แสดงพิรุธใดๆทั้งนั้น นั่นจึงทำให้เขาผ่านออกมาจากห้องได้แต่โดยดีโดยที่ไม่ถูกอีกฝ่ายสงสัย เมื่อเขาออกมาจากห้องได้แล้วเขาก็รีบไปที่โซนพนักงานเพื่อไปเอาข้าวของของตัวเองแล้วรีบกลับบ้านโดยที่ไม่ได้ร่ำลาใคร เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเขาก็เข้าไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวแล้วนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "พี่ชาพี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อน้ำชาเขาได้เข้ามาอาบน้ำเป็นเวลานานคนที่อยู่ด้านนอกเขาก็ได้มาเคาะประตูถามด้วยความสงสัย "พี่ไม่เป็นอะไรพี่แค่รู้สึกร้อนเลยเข้ามานั่งแช่น้ำเฉยๆ" เมื่อน้ำชาได้ฟังดังนั้นเขาก็รีบเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา "พี่ชาพี่จะไปนั่งแช่น้ำแบบนี้ไม่ได้นะคะ พี่ก็รู้อยู่ว่าบ้านเด็กกำพร้าของเราค่าน้ำค่าไฟแพงจะตาย" เมื่อเด็กสาวที่เคาะประตูได้ฟังดังนั้นเขาก็ได้บ่นออกมาพร้อมส่ายหัว

ณ โรงแรมแห่งหนึ่งในย่านการค้าหรู ได้มีร่างของชายหนุ่ม 2 คนนอนกอดกันอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข (แน่ใจหรอ ?)อื้ม~~~ เสียงของชายร่างเล็กครางขึ้นในลำคอพร้อมพยายามลุกขึ้นออกจากวงแขนอันใหญ่โตของบุรุษข้างกาย แล้วเมื่อเขาลุกขึ้นมานั่งเรียบเรียงสติได้อีกครั้งเขาก็ต้องเบิกตาโตด้วยความตกใจ แล้วรีบหันไปมองรอบห้องแห่งนี้ทันที นั่นก็ยิ่งทำให้เขาตกใจมากขึ้นกว่าเดิมเพราะไม่ว่าสิ่งใดในห้องนี้ต่างก็เป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย แล้วเมื่อเขาพยายามจะลงจากเตียงเขาก็ต้องทรุดเข่าลงพื้นด้วยความเจ็บที่ด้านหลังพร้อมทั้งมีน้ำสีขาวขุ่นไหลลงระหว่างขา นั่นก็ทำให้ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับคืนมา 'น้ำชาเดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนห้อง 911 ให้พี่หน่อยได้ไหม 'เสียงของผู้จัดการโรงแรมได้เอ่ยบอกกับเด็กหนุ่มร่างเล็กที่กำลังนั่งพับผ้าอยู่ "ได้ครับพี่ "เมื่อเขาได้ยินดังนั้นเขาก็เตรียมชุดผ้าปูที่นอนชุดใหม่ใส่รถเข็นแล้วเข็นขึ้นลิฟท์เพื่อที่จะไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนตามคำสั่งทันที "เอ๊ะ!! เมื่อกี้พี่บอกห้องอะไรไปนะ" เมื่อเด็กชายออกไปได้สักพักผู้จัดการเขาก็เอ่ยขึ้น "พี่ปายบอกหมายเลขห้อง 911 ไปมีอะไรหรือเปล่าครับพี่ ""ชิบหายแล