บทที่ 2 จุดเริ่มต้น

เมื่อเขานั่งคิดดูตรงนั้นไปได้สักพักเขาก็ต้องเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วไปค้นหาเสื้อผ้าใส่เพื่อที่จะไปจากที่นี่

และเมื่อเขาเปิดประตูออกมาก็ต้องพบกับยักษ์หน้าทะมึงสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่แต่ไม่ใช่คนเดิมกับเมื่อวาน และเมื่อเขาได้เห็นเช่นนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางที่ปกติโดยไม่แสดงพิรุธใดๆทั้งนั้น นั่นจึงทำให้เขาผ่านออกมาจากห้องได้แต่โดยดีโดยที่ไม่ถูกอีกฝ่ายสงสัย

เมื่อเขาออกมาจากห้องได้แล้วเขาก็รีบไปที่โซนพนักงานเพื่อไปเอาข้าวของของตัวเองแล้วรีบกลับบ้านโดยที่ไม่ได้ร่ำลาใคร

เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเขาก็เข้าไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวแล้วนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พี่ชาพี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อน้ำชาเขาได้เข้ามาอาบน้ำเป็นเวลานานคนที่อยู่ด้านนอกเขาก็ได้มาเคาะประตูถามด้วยความสงสัย

"พี่ไม่เป็นอะไรพี่แค่รู้สึกร้อนเลยเข้ามานั่งแช่น้ำเฉยๆ" เมื่อน้ำชาได้ฟังดังนั้นเขาก็รีบเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา

"พี่ชาพี่จะไปนั่งแช่น้ำแบบนี้ไม่ได้นะคะ พี่ก็รู้อยู่ว่าบ้านเด็กกำพร้าของเราค่าน้ำค่าไฟแพงจะตาย" เมื่อเด็กสาวที่เคาะประตูได้ฟังดังนั้นเขาก็ได้บ่นออกมาพร้อมส่ายหัว

"พี่ขอโทษค่ะ แล้วนี่แนนได้เตรียมกับข้าวไว้ให้น้องๆหรือยัง "

"แนนเตรียมหมดแล้วพี่ เหลือแค่พี่ไปกินข้าวกับเด็กๆนี่แหละ แล้วนี่พี่เมื่อคืนไปไหนมาทำไมไม่กลับมาบ้านพี่รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วง "

"พอดีว่าเมื่อวานที่โรงแรมงานเยอะ พี่เลยทำโอทีเพื่อที่จะหาเงินมาเลี้ยงเด็กๆทุกคนที่บ้านของเราเด็กๆจะได้มีชีวิตที่ดี "

"พี่ชาพี่ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ก็ได้ เดี๋ยวถ้าพี่เป็นอะไรไปพวกเราทุกคนจะทำยังไง "

"แนนไม่ต้องเป็นห่วงพี่จะไม่มีวันทิ้งทุกคนไปไหนหรอกจนกว่าพี่จะเห็นทุกคนโต "

"เอาล่ะไม่พูดแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ "เมื่อกล่าวจบคนทั้งคู่ก็เดินไปที่โต๊ะอาหารที่มีเด็กผู้หญิงผู้ชาย 10 กว่าคนนั่งรอทั้งสองอยู่

"พี่ขอโทษนะคะที่วันนี้ทำให้ทุกคนต้องรอนาน "

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ พวกเรามากินข้าวกันเถอะวันนี้กับข้าวแต่ละอย่างน่ากินมากเลย "

เด็กน้อยผู้หนึ่งได้เอ่ยขึ้นพร้อมจ้องกับข้าวในจานตัวเองตาเป็นมัน

เมื่อน้ำชาได้เห็นเช่นนั้นเขาก็หัวเราะในลำคอเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนที่เขาจะเริ่มตักกินเป็นคนแรกนั่นก็ทำให้เด็กๆทุกคนเริ่มกินอาหารของตัวเองตาม

"อื้มมม "

เอกภพในครางลำคอก่อนที่จะกวาดมือหาคนที่ตนนอนกอดอยู่เมื่อคืน แต่เมื่อเขากวาดไปจนทั่วที่นอนเขาก็ไม่พบเขาจึงเด้งตัวคืนจากที่นอนอยากรวดเร็วพร้อมกวาดสายตามองไปทั่วห้องก็ไม่พบร่องรอยของอีกฝ่าย เขาจึงโทรหาคนสนิททันที

"ฮัลโหลเข้มเด็กที่มานอนกับกูเมื่อคืนออกไปเมื่อไหร่ ""

เมื่อปลายสายรับสายเอกภพเขาก็ได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เข้มด้วยความโกรธ

'ผมไม่ทราบครับเพราะผมออกเวรตั้งแต่ตีห้าแล้วครับ ส่วนคนที่มาแทนเวรผมคือนพกับนัทท่านลองโทรถามเขาดู '

เมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็วางสายทันทีแล้วโทรไปเรียกคนที่อยู่หน้าประตูให้เข้ามา

"คนที่นอนกับกูเมื่อคืนไปไหน "เมื่อทั้งสองเข้ามาในห้องเอกภพเขาได้เอ่ยถามทันที

"เขาเพิ่งจะออกไปเมื่อเช้านี้เองครับ "

"แล้วพวกมึงปล่อยให้เขาออกไปได้ยังไง!!!!"

เมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็ได้ตวาดออกมาเสียงดังด้วยความโมโหที่อะไรก็ไม่เป็นดั่งใจ

"ก็ปกติที่ผมเห็นเวลานายท่านพาเด็กที่ไหนมานอนก็ไม่เคยให้ค้างสักคน ผมก็คิดว่าเด็กคนนี้เพิ่งจะเสร็จธุระกับนายท่านเหมือนปกติ เลยไม่ได้เอะใจอะไรครับ" เมื่อนพได้ฟังคำถามของผู้เป็นนายเขาก็ได้เอ่ยออกมาตามความเป็นจริง นั่นก็ทำให้เอกภพรู้สึกปวดหัวกับลูกน้องคนสนิทคนนี้มากที่บางครั้งเวลาฉลาดก็ฉลาดเป็นกรดแต่พอบางครั้งโง่ก็โง่ซะจนไม่อยากจะด่า

"มึงออกไปได้แล้วแล้วไปเรียกผู้จัดการโรงแรมให้ไปรอกูที่ห้องรับแขก บอกว่ากูมีเรื่องจะคุยด้วย "

เมื่ออีกฝ่ายได้ฟังดังนั้นเขาก็โค้งคำนับแล้วไปทำตามคำสั่งที่ได้รับทันที

"หึ แม่กระต่ายป่าตัวน้อยของฉัน เธอจะไม่มีวันหนีกรงเล็บของฉันไปได้ถ้าฉันไม่ยินยอม" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อที่จะไปพบกับผู้จัดการโรงแรม

"สวัสดีค่ะคุณเอกภพ" เมื่อผู้จัดการโรงแรมได้เห็นว่าอีกฝ่ายมาแล้วเขาก็ลุกขึ้นทำความเคารพ

"ไม่เป็นไรนั่งลงทำตัวตามสบายเถอะ เธอน่าจะรู้แล้วนะว่าที่ฉันเรียกเธอมาเพื่ออะไร "

"ทางโรงแรมเราก็ไม่มีข้อมูลอะไรของเขาเลยค่ะนอกจากรู้ชื่อนามสกุลของเขาและวุฒิการศึกษา นอกนั้นทางเราไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลยค่ะ "เมื่อปายเธอพูดจบก็มีกระบอกสีดำปริศนามาจ่อที่เอวของเธอ

"ฉันให้โอกาสเธอพูดใหม่อีกครั้ง" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมปลดปล่อยจิตสังหารที่รุนแรง ท่านก็ทำให้ผู้จัดการโรงแรมเธอกลัวจนตัวสั่น

"จริงๆนะคะท่านเอกภพนอกจากชื่อนามสกุลและวุฒิการศึกษาทางเราก็ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเลยจริงๆนะคะ" ถึงแม้จะโดนปืนจ่อที่เอวขนาดนั้นปายเธอก็ยังยืนยันคำเดิม

"หึ เธอรู้อะไรไหมว่าฉันเกลียดคนโกหกขนาดไหน" เมื่อสิ้นเสียงนั้นของเขาบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังของปายก็ได้ล็อคตัวเอาไว้พร้อมทั้งยัดยาบางอย่างเข้าไปในปาก

"ที่นี่มึงจะเลือกระหว่างชีวิตของมึงกับชีวิตของเด็กคนนั้น ถ้าหากมึงไม่ยอมบอกกูว่าเด็กคนนั้นอยู่ไหนมึงก็เตรียมตัวตายได้เลย" เมื่อปายได้ฟังดังนั้นเธอก็หวาดกลัวเป็นอย่างมากจึงยอมเล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับน้ำชาให้ฟังทันที

"ถ้ามึงยอมพูดแบบนี้มาตั้งแต่แรกก็จบ" เมื่อกล่าวจบเข้มก็ได้นำยาอีกเม็ดนึงยัดเข้าไปในปากของปาย

"เข้มมึงไปเตรียมรถกูจะไปรับกระต่ายป่าของกู" เมื่อเข้มได้ฟังดังนั้นเขาก็ขนลุกตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะด้วยความสงสารเด็กคนนั้น ที่ถูกปีศาจร้ายอย่างนายตัวเองจ้องจะจับกินเช่นนี้

"พี่ฟ้า วันนี้มีคนมาบริจาคของหรอคะทำไมข้างนอกรถเต็มเลย" เมื่อเด็กที่อยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ได้เห็นว่าด้านนอกมีรถมากมายจอดอยู่เธอก็ได้วิ่งเข้าไปบอกคนที่อยู่ด้านในด้วยความดีใจ

ในเมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นพวกเขาต่างก็รีบวิ่งออกมาดูด้วยความตื่นเต้นปนตกใจ ว่าผู้ที่มาเยือนนั้นจะมาดีหรือมาร้าย

และเมื่อพวกเขาได้เห็นคนที่ลงมานั้นเป็นผู้ชายใส่สูทสีดำ ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ทุกคนต่างก็กอดกันตัวกลมด้วยความกลัว

"สวัสดีครับผมมาหาคุณน้ำชา ไม่ทราบว่าเขาอยู่หรือเปล่าครับ" เมื่อเข้มเดินลงมาเขาก็ได้ถามคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ที่สุด ณ ขณะนั้น

"คะ...คุณมาหาพี่ชาทำไมคะ "เมื่อฟ้าเธอได้ยินดังนั้นเธอก็เลยเอ่ยถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่เจ้านายของผมที่เป็นเจ้านายของคุณน้ำชาอยากจะมาขอคุยด้วย"

"ฟ้าใครมาหรอเห็นเด็กๆไปบอกว่าข้างนอกมีรถมาเต็มเลย" น้ำชาที่เขาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นชะตากรรมกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล เขาได้เดินออกมาถามคนที่อยู่ด้านนอกด้วยท่าทางที่ปกติ แต่เมื่อเขาเห็นเข้มปลายเท้าของเขาก็หยุดชะงักก่อนที่เขาจะหันไปเห็นเด็กๆ เขาจึงทำใจดีสู้เสือเดินออกมาหาอีกฝ่าย

"สวัสดีครับคุณน้ำชา นี่คงจะเป็นครั้งที่ 2 ที่เราได้เจอกันนะครับ "

"ฟ้า พาเด็กๆกลับเข้าไปในบ้านก่อนถ้าฉันไม่ได้สั่งให้ออกมาเธอก็ห้ามพาเด็กๆออกมา "

"แต่พี่ชา "

"ไม่เป็นอะไรหรอกเธอไม่ต้องห่วงรีบไปเถอะ" เมื่อฟ้าเธอได้ยินดังนั้นก็พาเด็กๆเข้าไปภายในบ้านพร้อมทั้งปิดประตูหน้าต่างสนิท

"คุณดูมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะครับ "เมื่อเข้มได้เห็นแววตาและการกระทำของน้ำชาที่แม้ตนจะกลัวมากแค่ไหนก็เอ่ยสั่งคนอื่นได้ด้วยแววตาที่สงบนิ่งและน้ำเสียงที่ไม่บ่งบอกเพราะหวาดกลัว

"คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ" น้ำชาเขาไม่ได้สนใจคำชมของอีกฝ่ายแล้วเอ่ยเข้าไปในทันที

"นายท่านต้องการให้คุณมาทำงานกับเขาครับ "

"ถ้าผมไม่รับล่ะครับ "

"หึ คุณก็น่าจะรู้นะครับว่าถ้าคุณปฏิเสธทางออกมันจะไปทางไหน" เมื่อเข้มเขาได้พูดจบเขาก็ได้มองไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า และเมื่อน้ำชาได้เห็นแววตาเช่นนั้นเขาก็เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามจะสื่อทันที

"ทำไมถึงต้องเป็นผม" หลังจากที่เขาได้เข้าใจเจตนารมณ์อีกฝ่ายเขาก็ได้เอ่ยถามในจุดประสงค์ว่าทำไมอีกฝ่ายต้องเจาะจงเฉพาะตน

"เรื่องนี้คุณก็คงจะต้องไปถามนายท่านเองแล้วครับเพราะผมก็ไม่สามารถที่จะตอบคุณได้ "

"แล้วถ้าผมไปผมจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน"

"แน่นอนอยู่แล้วครับว่าเป็นสิ่งที่คุณต้องการมากที่สุด นั่นก็คือนายท่านจะให้ทุนการศึกษาเด็กๆทุกคนในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้จนจบปริญญาเอกทุกคน แล้วจะให้เงินสนับสนุนสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้อีกเดือนละ 100,000 บาทเป็นค่าน้ำค่าไฟค่ากับข้าว "

"ผมมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธไหมครับ "

"แน่นอนอยู่แล้วครับว่าคุณมีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่คุณก็ลองคิดดูดีๆนะครับว่าถ้าคุณปฏิเสธ ผลลัพธ์ที่คุณจะได้รับมันจะคุ้มค่าหรือเปล่า แล้วถ้าคุณปฏิเสธเราคุณก็คงจะไม่มีงานทำอีกตลอดไป"

"ถ้าอย่างนั้นผมขอไปคุยกับเจ้านายของคุณได้ไหมครับ "

"แน่นอนว่าได้อยู่แล้วครับ เชิญครับนายท่านรอคุณอยู่บนรถแล้ว "เมื่อน้ำชาได้ยินดังนั้นเขาก็ได้เดินตามอีกฝ่ายไปที่รถทันที และเมื่อน้ำชาได้เข้ามานั่งในรถเจ้าของรถเขาก็ได้เอ่ยขึ้น

"หึ ยินดีต้อนรับแม่กระต่ายน้อยของฉัน...."