All Chapters of แด่เธอผู้เป็นนิรันดร์: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อเขานั่งคิดดูตรงนั้นไปได้สักพักเขาก็ต้องเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วไปค้นหาเสื้อผ้าใส่เพื่อที่จะไปจากที่นี่ และเมื่อเขาเปิดประตูออกมาก็ต้องพบกับยักษ์หน้าทะมึงสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่แต่ไม่ใช่คนเดิมกับเมื่อวาน และเมื่อเขาได้เห็นเช่นนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางที่ปกติโดยไม่แสดงพิรุธใดๆทั้งนั้น นั่นจึงทำให้เขาผ่านออกมาจากห้องได้แต่โดยดีโดยที่ไม่ถูกอีกฝ่ายสงสัย เมื่อเขาออกมาจากห้องได้แล้วเขาก็รีบไปที่โซนพนักงานเพื่อไปเอาข้าวของของตัวเองแล้วรีบกลับบ้านโดยที่ไม่ได้ร่ำลาใคร เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเขาก็เข้าไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวแล้วนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "พี่ชาพี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อน้ำชาเขาได้เข้ามาอาบน้ำเป็นเวลานานคนที่อยู่ด้านนอกเขาก็ได้มาเคาะประตูถามด้วยความสงสัย "พี่ไม่เป็นอะไรพี่แค่รู้สึกร้อนเลยเข้ามานั่งแช่น้ำเฉยๆ" เมื่อน้ำชาได้ฟังดังนั้นเขาก็รีบเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา "พี่ชาพี่จะไปนั่งแช่น้ำแบบนี้ไม่ได้นะคะ พี่ก็รู้อยู่ว่าบ้านเด็กกำพร้าของเราค่าน้ำค่าไฟแพงจะตาย" เมื่อเด็กสาวที่เคาะประตูได้ฟังดังนั้นเขาก็ได้บ่นออกมาพร้อมส่ายหัว

"นายท่านทำเช่นนี้มันจะดีเหรอครับ" เข้มเขาได้เอ่ยขึ้นด้วยความสงสารอีกฝ่าย "มันมีอะไรที่ไม่ดี เขาไม่ต้องทำอะไรก็แค่มานั่งกินนอนกินแล้วค่อยบำเรอกูตอนกลางคืน ไม่ต้องทำงานหนักใครเขาก็ชอบ "เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้สึกว่าผิดอะไร และเมื่อเข้มได้ฟังดังนั้นเขาก็พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจทั้งๆที่ในใจของเขามันร่ำร้องให้นายท่านปล่อยเด็กคนนั้นไปแต่เขาก็พูดไม่ได้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "นายท่านขอรับคุณน้ำชามาขอพบ" บอดี้การ์ดด้านนอกเขาได้เคาะประตูแล้วเอ่ยบอก "มึงเห็นไหมเข้มกูบอกแล้วว่าเขาชอบ เชิญเขาเข้ามา "ประโยคแรกเอกภพเขาได้เอ่ยบอกกับเลขาคนสนิทส่วนอีกประโยคเขาได้ตะโกนบอกคนที่อยู่ด้านนอก "ผมอยู่ที่นี่ผมต้องทำอะไรบ้างครับ" น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ "นายไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น อยู่เฉยๆรอทำงานให้ฉันตอนกลางคืนก็พอ" เอกภพเขาได้เอ่ยบอกทั้งๆที่เขายังไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร "ครับ แล้วผมสามารถเดินรอบๆบ้านได้ไหมครับ" น้ำชาเขาได้เอ่ยถามผู้เป็นเจ้าของบ้าน "ได้นายจะไปไหนก็ได้ในอาณาเขตบ้านหลังนี้ ""ครับถ้าอย่างนั้นผมขอตัว "เมื่อกล่าวจบน้ำชาเขาก็ได้ทำความเคารพแล้วหันหลังกลับออกจากห้องนี้ไปทันที แ

นับตั้งแต่วันที่น้ำชาได้เข้ามาอยู่ยังบ้านของเอกภพบัดนี้ก็เป็นเวลาถึง 1 เดือนแล้ว โดยตลอด 1 เดือนนี้น้ำชากับเอกภพพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ได้หลับนอนด้วยกันตลอดทุกวัน "นี่มันก็ 1 เดือนแล้วเขายังไม่เบื่อฉันอีกหรอ" น้ำชาได้เอ่ยขึ้นพร้อมอาบน้ำ และเมื่อเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็ได้เดินลงมายังด้านล่างเพื่อร่วมรับประทานอาหารกับผู้เป็นเจ้าของบ้านอย่างเช่นปกติ "นายท่านแย่แล้วครับ คุณผู้หญิง...คุณผู้หญิงมาครับ" เข้มได้วิ่งเข้ามารายงานผู้เป็นนายถึงการปรากฏตัวของแม่ของเอกภพ ในเมื่อเอกภพเขาได้ฟังดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วทันที "น้ำชาเธอขึ้นไปอยู่บนห้องก่อนถ้าฉันไม่ได้เรียกก็ห้ามลงมาเด็ดขาด "เอกภพเขาได้หันมาเอ่ยกับน้ำชาด้วยน้ำเสียงที่เข้มนั่นก็ทำให้น้ำชารีบขึ้นไปยังห้องของตัวเองทันที ส่วนป้าแก้วเธอก็รู้ว่าต้องทำอย่างไรเธอก็รีบไปเก็บข้าวของทุกอย่างที่เกี่ยวกับน้ำชาซ่อนเอาไว้ทั้งหมด "เอกภพวันนี้แม่มีเรื่องสำคัญจะพูดกับแก" เมื่อคุณหญิงมุกดาผู้เป็นมารดาของเอกภพเข้ามายังห้องรับแขกเธอก็ได้เอ่ยขึ้นมาทันที "แม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผม ก็รีบพูดมาเถอะผมไม่มีเวลาว่างทั้งวัน" เมื่อเอกภพคอยได้ฟังดังนั้น

"ฉันรู้เรื่องที่แกพาเด็กเข้าบ้านแล้ว "เมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็ยังทำฉีดผ้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "คุณพูดเรื่องอะไรผมไม่เข้าใจ" เอกภพด้วยเอ่ยขึ้นแล้วพยายามจะเดินหนี "แกไม่ต้องทำมาเป็นไขสือ เด็กที่ชื่อน้ำชานั้นฉันรู้แล้ว " "คุณพูดเรื่องอะไรคุณ " "เด็กคนนี้เป็นใครเอกภพแกไม่ต้องมาปฏิเสธฉัน ฉันไปสืบประวัติเด็กคนนั้นมาหมดแล้ว แต่ฉันอยากฟังจากปากแก " "เด็กคนนี้เป็นเด็กบำเรอของผมเองแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ" เมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็ได้เอ่ยขึ้นอย่างจนใจด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก และเมื่อสิ้นเสียงนั้นของเอกภพป้าแก้วก็ได้พาตัวน้ำชาลงมา "หึ เดี๋ยวนี้รู้จักพัฒนานะกล้าพาเด็กขายมาบ้าน" เมื่อผู้เป็นมารดาได้ฟังดังนั้นเขาก็หันมามองที่น้ำชาด้วยความเหยียดหยาม เมื่อเอกภพได้เห็นดังนั้นเขาก็รู้สึกไม่พอใจผู้เป็นมารดาเป็นอย่างมาก "แล้วแม่มาหาผมมีเรื่องอะไรถ้าจะมาก็เพราะเรื่องแค่นี้กลับไปอยู่วิมานสวรรค์ของคุณเถอะ คุณต้องการให้ผมพาคนของแม่ไปกินข้าวผมก็พาไปแล้วไงจะมายุ่งอะไรกับผมอีก " เอกภพเขาได้เอ่ยบอกผู้เป็นมารดาด้วยความไม่พอใจ " ถ้าวันนี้ฉันไม่มาที่บ้านแก แล้วมีคนมารายงานฉันเรื่องของเด็

"คุณน้ำชาคะ คุณน้ำชาได้ยินเสียงป้าไหมคะ" เช้าวันรุ่งขึ้นป้าแก้วเธอได้มาปลุกน้ำชาที่สภาพยับเยินไปทั่วทั้งร่างด้วยความเป็นห่วง แต่ต่อให้เธอปลุกยังไงคนตรงหน้าเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย เธอจึงถือวิสาสะยื่นมือมาแตะที่หน้าผากเธอก็พบว่าเด็กคนนี้ตัวร้อนเหมือนไฟไม่มีผิด "แย่แล้วแบบนี้อันตราย ต้องรีบตามหมอ" เมื่อกล่าวจบป้าแก้วเธอก็ได้โทรไปหาหมอประจำตระกูลทันที หลังจากที่เธอติดต่อไปหาหมอได้ไม่นานหมอก็มาถึง "ป้าแก้วครับใครเป็นอะไร "เมื่อหมอมาถึงเขาก็ได้เอ่ยถามผู้ที่โทรตามตนทันที "ไม่มีเวลาอธิบายแล้วค่ะรีบไปเถอะป้ากลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป" เมื่อกล่าวจบป้าแก้วก็ได้จูงมือหมอขึ้นไปยังห้องของน้ำชาทันที เมื่อหมอมาเห็นเขาก็ได้ตรวจสอบร่างกายของน้ำชาอย่างละเอียด และเขาก็พบว่าทั่วทั้งร่างของชามันเต็มไปด้วยรอยกัดช้ำไปทั่วทั้งตัว "ป้าแก้วอย่าบอกนะว่า...." "ใช่ค่ะนี่คือสิ่งที่คุณเอกภพเขาทำ " "มันเป็นบ้าอะไร!! ถึงได้ทำรุนแรงขนาดนี้" เมื่อหมอได้รู้ว่านี่คือสิ่งที่เพื่อนทำเขาก็สถบออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะลงมือทายาตามตัวของน้ำชาอย่างเบามือ "เขาหมดสติอย่างนี้คงต้องให้ยาผ่านน้ำเกลือ" "รับทราบค่ะเดี๋ย