6.ไม่มีวันปล่อย

ชาญวุฒิมองดูครอบครัวสุทธิรักษ์โยธินที่นั่งกันอยู่พร้อมหน้าแล้วก็ตรงเข้าไปทำความเคารพ ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเค้าทำตัวดีในสายตาคนบ้านนี้เสมอ เพราะรู้ดีว่า เธอเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนทั้งครอบครัว

"สวัสดีครับคุณลุงคุณป้าคุณแทนคุณและคุณคิตตี้"

เสียงเค้าเอ่ยทักทายออกไป แล้วก็ได้รับรอยยิ้มตามมารยาทกลับคืนมาแทน ชาญวุฒิข่มความโมโหเอาไว้เพราะคิดว่าพวกท่านคงไม่พอใจที่เค้าประมูลทับทิมมาไม่ได้เท่านั้น

"ผมว่าไม่ค่อยสวยเท่าไหร่นะครับทับทิม สู้ทองก็ไม่ได้ราคาต่างกันมาก"

แทนคุณหัวเราะในใจทับทิมสีแดงสวยน้ำงามขนาดนี้หาไม่มีแล้ว ราคาอาจจะพุ่งขึ้นไปอีกต่อไปข้างหน้าแต่ทองคำราคาผันผวนขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย ต้องหอบทองไปขายเท่าไหร่ถึงจะได้เงินล้านกลับมา ทุกคนไม่เอ่ยอะไรออกมาเพื่อเป็นการรักษาหน้าชายหนุ่มคนนี้ไว้ แม้จะไม่รักแต่ก็ไม่ต้องทำให้เกลียดกันเลย

ธีราค่อยๆ ถอดทับทิมออกจากหูอย่างระวัง เครื่องประดับชุดนี้น้ำดีไม่มีที่ติ ผ่านการเจียรนัยด้วยช่างฝีมือระดับอาจารย์ใช้เวลาแรมเดือนกว่าจะหาเพชรมาเข้ากรอบแล้วสวยจับใจขนาดนี้ ทีมงานรอรับอยู่แล้วพากันกระซิบถามถึงคนประมูล

"เจ้าของเหมืองค่ะ คงอยากเก็บเอาไว้เองมากกว่าแต่ขัดใจร้านไม่ได้เลยส่งมาขายแล้วมาประมูลคืนไป เป็นนายหัวทางใต้ค่ะ "

ธีราแอบเก็บข้อมูลในใจแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว เวลาค่อนข้างดึกแล้ว ป่านนี้พี่ชายและพี่สะใภ้คงห่วงเจ้าหมูคริสแย่แล้ว

ธีราทำหน้าเบ้ทันทีที่มาถึงเมื่อเหลือบไปเห็นแขกไม่ได้รับเชิญยืนอยู่ด้วยสายตาของเค้าบอกความสเน่หาในตัวเธอไม่ปิดบัง

"น้องธีสวยมาก มากจนพี่ตาค้างไปเลย" ชาญวุฒิชมออกมาจากใจจริง ธีรายิ้มจางๆ แล้วเกาะแขนผู้เป็นพ่อเอาไว้

"เรากลับเถอะค่ะดึกมากแล้ว ไปก่อนนะคะคุณชาญวุฒิ"

ชายหนุ่มกัดฟันแน่นอย่างข่มความโกรธเธอหักหน้าเค้าอีกแล้ว

"ผมจะไม่ปล่อยคุณไปให้ใคร ไม่มีวัน ไม่มีทาง" ชาญวุฒิอยากจะได้เธอมากขึ้นมากขึ้นทุกที รูปโฉม ชาติตระกูล และเงินทองของเธอยิ่งทำให้เค้าต้องทำอะไรสักอย่าง ทำเพื่อตัวเค้าและตัวเธอจะได้รู้รสชาติว่าคนอย่างเค้าไม่ใช่ชายหนุ่มจืดชืดแต่อย่างใด

ร่างกายแข็งแรงผ่อนคลายไปมากแล้วหลังจากที่เธอช่วยบรรเทาความร้อนรนจากตัวเค้าไป ภาพของเธอจางหายไปแล้วหลังจากได้เหล้ารสขมมาข่มความต้องการ ถ้าเธอไม่รวย ไม่หรูหรา และมีระดับขนาดนี้ เค้าจะไม่รีรอเข้าไปจีบเธอเลย แต่ต่อให้ขายไร่ขายบ้านขายเหมืองแล้ว ทรัพย์สินที่มียังไม่เท่าหนึ่งในห้าของเธอเลย ชายหนุ่มผู้ยืนหยัดด้วยตัวเองจะไม่เข้าไปพัวพันทำให้ใครมาพูดว่าหวังตกโรงสีข้าวเด็ดขาด ไม่มีวัน

"พี่จะไม่ออกกำลังบ้างหรอคะ"

หญิงสาวถามออกมาหลังจากเล้าโลมเค้าอีกครั้งด้วยปากนุ่ม ราเชนทร์เงยหน้ามามองคนที่อยู่ตรงน้องชายตัวเองแล้วส่ายหน้า

"บอกให้ทำก็ทำไป"

หญิงสาวบ่นออกมาน้อยๆ เธอหวังว่าจะได้รับบทรักรุนแรงจากเค้า ท่าทางเถื่อนดิบน่าจะแข็งแรงเร่าร้อน แถมตรงนั้นก็ยาวใหญ่เหลือเกินหากเธอได้รับคงมีความสุขมากๆ แต่เค้ากลับปฎิเสธ ที่จะสอดใส่ร่วมกับเธอ

ธีราค่อยๆ ลบเครื่องสำอางหนานักบนใบหน้าของเธออย่างนุ่มนวลสำลีชิ้นเล็กที่ถูกฉีดน้ำยาสีใสแล้วค่อยๆ ไล่ไปตามโครงหน้าของตัวเองด้วยใจเลื่อนลอย เชนทร์จิลวารี่ ที่ประมูลเครื่องในวันนี้เป็นคนตาดุหนวดเคราเต็มหน้าใช่หรือเปล่า มือบางควานหาสมาร์ทโฟนของตัวเองแล้วรีบค้นหาด้วยความอยากรู้

ทรัพย์สินมรดกตกทอดไม่กี่ร้อยล้านกลับเพิ่มขึ้นในทุกๆ ปีเหมืองเพชรทำกำไรไม่มากเท่าสมัยก่อนเพราะจำนวนพลอยเริ่มลดลง แต่นายหัวราเชนทร์กลับสร้างโรงงานแปรรูปมะพร้าวและเม็ดมะม่วงหิมพานต์จากสวนของตัวเองขึ้นมาทดแทน อายุสามสิบกว่า คุมคนหลักร้อยคงเหี้ยมโหดน่าดู ธีราวางโทรศัพท์ลงแล้วเลิกให้ความสนใจ จบแล้วจบกันเธอคงไม่ได้เจอเค้าอีกแน่ หญิงสาวบอกกับตัวเอง