Share
บทที่ 24
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 25
“พูดไร้สาระอะไร ฉันเลิกดูแม่ม่ายอาบน้ำไปนานแล้ว”หลินเฟยหน้าแดงขึ้นกะทันหันในอดีตเขาไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรนัก และมักพาจางซินเยว่ไปแอบดูหญิงม่ายอาบน้ำด้วยกันแต่ก็มองเห็นได้ไม่เคยชัดเลย ตอนนั้นเขาก็แค่สงสัยเรื่องผู้หญิง“ไอ้หยา ตอนนี้นายรู้จักอายเป็นแล้วเหรอ? ”จางซินเยว่มองไปที่หลินเฟยที่กำลังทำหน้าลำบากใจพร้อมหัวเราะเบาๆ ทันใดนั้นก็มีคลื่นแห่งความตื่นเต้นเกิดขึ้น“ตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอเองก็โตแล้วหรอกเหรอ? ”หลินเฟยสับสนขณะที่เขามองที่หน้าอกของเธอและเกาหัว“ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ดูเหมือนวัวตัวใหญ่ขนาดนี้ล่ะ”“เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าใหญ่กว่าส้มแค่นิดเดียวเองรึไง? ”“เธอได้ยัดอะไรเข้าไปรึเปล่า? ”“ถุ๊ย นายต่างหากที่เป็นวัวตัวใหญ่ นายต่างหาก ที่เป็นคนยัดอะไรใส่เข้าไป”“คนเราจะมีพัฒนาการเติบโตไม่ได้เลยรึไง? ”จางซินเยว่ต่อยหลินเฟยอีกครั้งด้วยความโกรธดวงตาคู่นั้นของสาวน้อยคนนี้เหมือนดอกพีช ทุกครั้งที่เธอขมวดคิ้วหรือยิ้ม หลินเฟยจะรู้สึกเหมือนเธอกำลังแสดงท่าทียั่วยวนกับเขา ซึ่งทำให้หัวใจของเขารู้สึกว้าวุ่นขึ้นมา“ฉันไม่เชื่อ เธอกล้าให้ฉันจับมันดูมั้ยล่ะ? ”หลินเฟยกล่าวอย่างหน้าไม่อาย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 26
“อย่านะ! ถ้าเธอตัดตอนฉัน แค่ร้องฉันคงจะร้องแทบไม่ทัน!”ดอกเบญจมาศของหลินเฟยตึงขึ้น และหว่างขาของเขาก็รู้สึกเย็น“ฮ่าฮ่า ดูสิว่านายกลัวขนาดไหน......”ก่อนที่จางซินเยว่จะพูดจบ เธอก็ชำเลืองมองที่ตรงนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ และต้องตกใจจนอ้าปากค้าง“นะ...นายโอเคมั้ย? มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่!”“เธอเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ? ฉันเลยยังไม่มีเวลาบอกเธอ”หลินเฟยหัวเราะเบาๆ“เป็นไงบ้าง อยากลองหน่อยมั้ยล่ะ? ”“ไม่อยาก! นายออกไปให้ห่างๆฉันเลย! อย่าคิดแม้แต่จะได้แตะปลายนิ้วของฉัน!”ดวงตาของจางซินเยว่เต็มไปด้วยความตื่นตัวเธอรู้สึกว่าตอนนี้หลินเฟยต้องการถอดเสื้อผ้าของเธอออก แล้วบังคับให้เธอทำสิ่งที่เลวร้ายแบบนั้นไม่มีทางเด็ดขาด!“เธอคงไม่รู้สินะ ฉันอยู่ในถ้ำบนภูเขานี้ หาผู้หญิงสักคนยังไม่เจอด้วยซ้ำ ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป”“ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันขอให้เธอช่วยได้มั้ย? ไม่ใช่ว่าพวกเรามีความสัมพันธ์ที่ดีมากต่อกันหรอกเหรอ”หลินเฟยจงใจแสดงท่าทางเศร้าและแสดงอารมณ์ออกมา“ยังไงก็ไม่ได้ หลินเฟย ฉันรู้ว่านายต้องการผู้หญิง แต่ว่า......แต่ว่าตอนนี้เราทุกคนโตกันแล้ว ถ้าฉันป
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 27
“บ้าเอ้ย ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กันแน่นะ?”หลินเฟยรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่เจอร่องรอยของถังรั่วเสวี่ย และเขาก็เริ่มวิตกกังวลมากขึ้นทันใดนั้น หลินเฟยก็คิดได้ว่าในระหว่างวัน โจวต้าชุนและกลุ่มของมันบอกว่าพวกมันต้องการนอนกับอาเล็กของเขา!“กูจะฆ่ามึง โจวต้าชุน ถ้าเป็นมึงจริงๆ กูจะฆ่ามึงแน่นอน!”ดวงตาของหลินเฟยเปลี่ยนไปเป็นสีแดง และเขาวิ่งไปที่ร้านค้าในหมู่บ้านหลังจากที่พ่อแม่ของเขาจากไป ถังรั่วเสวี่ยก็เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขาหากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับถังรั่วเสวี่ย เป็นไปไม่ได้เลยที่หลินเฟยจะไม่ทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นแบบนี้เดิมทีใช้เวลามากกว่าสิบนาทีในการไปถึงร้านค้า แต่หลินเฟยวิ่งไปที่นั่นภายในไม่ถึงห้านาที“โจวต้าชุน ไอ้สารเลว ไสหัวของแกออกมาซะ!”“แกพาอาเล็กของฉันไปไว้ที่ไหน? ”หลินเฟยเตะเปิดประตูร้านเล็กๆ และตะโกนด้วยความโกรธมีป้าหลายคนเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ข้างใน และพวกเขาก็ตกใจกันหมดหลินเฟยกวาดตาไปรอบๆ และไม่เห็นร่องรอยของโจวต้าชุนเลย และทันใดนั้นก็เริ่มวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก“เจ้าหนู เธอกินยาผิดมาหรือเปล่า? กล้าดียังไงมาทำท่ากร่างอยู่ที่นี่”“รีบออกไปจากที่นี่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 28
“ถ้าจะนอนกับเธอก็ต้องเอาให้คุ้มสิ! ไม่งั้นที่โดนทุบตีตั้งแต่เช้าก็เสียเปรียบแย่น่ะสิ!”เป็นโจวต้าชุนและหวังเอ้อโก่วพูดดูเหมือนว่าเป็นเพราะพวกเขาได้รับความอับอายจากน้ำมือของหลินเฟยในตอนเช้า คนเหล่านี้ไม่สามารถระงับความโกรธได้ ดังนั้นพวกเขาจึงลักพาตัวถังรั่วเสวี่ยเพื่อมาแก้แค้นและระบายความโกรธของพวกเขา!“พวกแกอย่าเข้ามานะ......”ถัวรั่วเสวี่ยกำลังตื่นตระหนกในขณะนี้ เธอไม่ต้องการถูกคนสกปรกเหล่านี้แตะต้องตัวของเธอขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เธอคงจะไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับหลินเฟย!“เราทุกคนมาจากหมู่บ้านเดียวกัน หากเสี่ยวเฟยทำให้คุณขุ่นเคือง ฉันต้องขอโทษพวกคุณด้วย แต่พวกคุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย”“ขอโทษไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร? นอนกับเธอสบายกว่าเห็นๆ!”โจวต้าชุนหัวเราะเบา ๆเธอกำลังจินตนาการว่าจะนอนกับถังรั่วเสวี่ยอย่างไรให้สบายยิ่งขึ้น“ถูกต้อง อย่าคาดหวังว่าเจ้าเด็กเหลือขอ หลินเฟยนั่นจะมาช่วยเธอเลย เขาคงถูกเสือเคี้ยวจนไม่เหลือกระดูกแล้วล่ะมั้ง!”หวังเอ้อโก่วจ้องไปที่ถังรั่วเสวี่ยด้วยแววตาที่เป็นประกายตอนที่พวกเขาหลายคนไปที่คลินิก พวกเขาไม่พบเงาของหลินเฟย จึงคิดไปเองว่าหลิ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 29
“เสี่ยวเฟย ระวังตัวด้วย อย่าหุนหันพลันแล่นนะ!”ถังรั่วเสวี่ยตะโกนอย่างกังวลเธอไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอกลัวว่าหลินเฟยจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหวังเอ้อร์โก่วและคนอื่นๆ“อาเล็ก ไม่ต้องกังวลครับ ไอ้สัตว์ร้ายพวกนี้กล้าแตะต้องอาเล็ก ผมจะทำให้พวกมันต้องชดใช้!”หลินเฟยยังคงโกรธและพูดโดยที่ไม่หันกลับมามอง“แกล้งทำบ้าอะไรอยู่ พ่อแกกินหญ้าแทนข้าวรึไง!”“ถ้าฉันไม่ได้จัดการแกให้เป็นชิ้นๆ ก็อย่ามาเรียกฉันว่าหวังเอ้อโก่ว!”ดวงตาของหวังเอ้อโก่วแดงก่ำ เขายกม้านั่งขึ้นและทุ่มตัวโจมตีหลินเฟยอย่างแรง!“ไอ้เวรเอ้ย! ”หลินเฟยสาปแช่งด้วยความโกรธ ยกกำปั้นขึ้นและโจมตีบุกเข้าไปด้วยกำลังทั้งหมดที่มีของเขา!ปั๊ง!ทันใดนั้น ม้านั่งในมือของหวังเอ้อโก่วก็พังทลายลง และเศษไม้ก็ปลิวไปทุกทิศทุกทาง!แต่หมัดของหลินเฟยยังไม่หยุดชก กระแทกเข้ากับรูขนาดใหญ่บนไหล่ของเขาโดยตรงเพียงแค่เสียงแกร๊กเดียว หวังเอ้อโก่วก็รู้สึกว่าไหล่ของเขาหัก เขาล้มลงกับพื้นและกรีดร้องเหมือนหมู!“ถุ๊ย ก็แค่พวกสวะ!”หลินเฟยถมน้ำลายสิ่งที่น่ากลัวเกี่ยวกับการชกของเขาเมื่อกี้คือ มันทำให้หวังเอ้อร์โก่วกลายเป็นอัมพาตครึ่งซีกไปตลอดชีวิต แล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 30
เฉินกุ้ยเฟินตั้งใจที่จะหย่ากับเขา ดังนั้นเธอจึงถ่มน้ำลายใส่และวิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อยเมื่อเดินผ่านหลินเฟย เฉินกุ้ยเฟินก็หยุดอยู่ครู่หนึ่ง“ฉันขอโทษนะ เสี่ยวเฟย ที่ฉันตำหนิหนูไปเมื่อกี้”“ถ้าไม่ใช่เพราะหนู ฉันคงไม่ได้รู้ใบหน้าที่แท้จริงของสัตว์ร้ายตัวนี้”“ต่อไป หากหนูต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ให้ติดต่อฉันได้เลย ถือซะว่าเป็นการทดแทนความรู้สึกของหนูที่เสียไปก็แล้วกัน”หลินเฟยพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก“บ้าเอ้ย! ที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะแก!”“ฉันจะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆแน่!”เมื่อโจวต้าชุนเห็นตัวเองไม่สามารถโน้มน้าวเฉินกุ้ยเฟินให้กลับมาได้ เขาก็ตะโกนใส่หลินเฟยอย่างขมขื่นทันที“ทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดของตัวแกเอง ถ้าแกไม่จับอาเล็กมา แล้วแกจะกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? ”หลินเฟยตะคอกใส่อย่างเย็นชา หันหลังกลับและจากไปพร้อมกับถังรั่วเสวี่ยอย่างไรก็ตาม โจวต้าชุน ก็ไม่ต่างจากคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งในตอนนี้ กระดูกส่วนใหญ่ในร่างกายของเขาหัก ดังนั้น หลินเฟยจึงไม่กังวลว่าเขาจะสร้างปัญหาอะไรอีก“เสี่ยวเฟย ทำไมนายถึงทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้ล่ะ? ”ระหว่างทางถังรั่วเสวี่ย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 31
“ไอ้หลินเฟย คุณคิดแต่จะรังแกฉัน คุณมันช่างใจร้ายจริงๆ ฮือฮือ”จ้าวลู่ลู่รอจนกระทั่งพ่อแม่ของเธอเข้านอนก่อน เธอจึงกล้าแอบออกมาแต่กลับถูกหลินเฟยทุบตีอีกครั้ง เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจทันที“พี่ลู่ลู่ ผมคิดว่าเป็นโจร ผมไม่รู้ว่าจะเป็นพี่จริงๆนะ”“ถ้าผมรู้ว่าเป็นพี่ ผมคงไม่ตีพี่หรอก”หลินเฟยรีบปลอบเธอด้วยคำพูดที่ดีๆ และในขณะเดียวกันก็เอื้อมมือออกไปนวดหัวของจ้าวลู่ลู่โชคดีที่หลินเฟยเพิ่งได้เรียนรู้เทคนิคการนวดมา และหลังจากนั้นไม่นาน จ้าวลู่ลู่ก็รู้สึกดีขื้นและไม่เจ็บปวดอีกแล้วแต่หญิงสาวคนนี้ยังรู้สึกน้อยใจอยู่ ไม่ว่าหลินเฟยจะพยายามเกลี้ยกล่อมเธออย่างไร เธอก็ยังไม่ยอมสนใจหลินเฟย“พี่ลู่ลู่ ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ผมสัญญาว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วนะครับ”“ถ้าพี่ยกโทษให้ผม ผมสัญญาว่าต่อจากนี้จะฟังคุณในทุกเรื่อง โอเคไหม?”หลินเฟยยังกังวลใจอยู่เล็กน้อย พยายามเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง"จริงเหรอ?"“งั้นถ้าพรุ่งนี้โจวหมิงมาหาเรื่องนายอีก นายก็อย่าไปมีเรื่องชกต่อยกับเขาอีกนะ”จ้าวลู่ลู่หยุดร้องไห้ทันที“โอเค ผมจะเชื่อฟังพี่ครับ”หลินเฟยรับปากเธออย่างไม่ลังเลด้วยร่างเล็กๆของโจวหมิง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 32
ทันใดนั้น ในสมองของหลินเฟยก็มีความคิดหนึ่งขึ้นมาได้“พี่ลู่ลู่ เวลาพี่สอนผมอ่านหนังสือ พี่ช่วยนั่งบนตักของผมได้ไหม?”“เอ่อ ทำไมต้องนั่งบนตักของนายด้วยล่ะ?”จ้าวลู่ลู่ถามด้วยสายตาหวาดระแวงทันที“คือว่าตอนนี้ผมง่วงนิดหน่อยน่ะ และผมเกรงว่าผมจะจำไม่ได้เมื่อพี่สอนผมอ่านหนังสือ”“แต่ถ้าพี่นั่งบนตักผมแล้วทับผมไว้ ผมก็จะตื่นตัวหน่อย นอกจากนี้ ถ้าพี่พูดข้างๆหูผม ผมจะได้ยินเสียงของพี่ได้ชัดเจนยิ่งขึ้นไงครับ”คำพูดของหลินเฟยนั้นเต็มไปด้วยคำโกหก"นายคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?"เห็นได้ชัดว่าจ้าวลู่ลู่ไม่เชื่อเขาเลย“จริงๆนะพี่ลู่ลู่ พี่ดีกับผมมาก แล้วผมจะโกหกพี่ได้อย่างไรกัน? ถ้าผมโกหกพี่ ผมยังจะเป็นคนอยู่อีกไหม”หลินเฟยกล่าวในขณะที่เขาสอดมือไว้ใต้รักแร้ของจ้าวลู่ลู่ และกอดเธอไว้บนตักของเขา โดยไม่สนว่าเธอจะต่อต้านยังไงก็ตามเมื่อบั้นท้ายที่นิ่มนวลของเธอนั่งลงบนตักของเขา หลินเฟยรู้สึกสุขใจและสับสน จิตใจฟุ้งเฟ้ออย่างอดไม่ได้“ไอ้สารเลวหลินเฟย...... ฉันขอเตือนนายให้ทำตัวดีๆหน่อยนะ ถ้านายกล้าก่อกวนฉันอีก ฉันก็จะวิ่งออกไปทันที!”“และฉันก็จะไม่มาหาเธออีกต่อไป!”จ้าวลู่ลู่รู้สึกว่าเธอเจ็บปวดมากจา
Latest chapter
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 420
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 419
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 418
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 417
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 416
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 415
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 414
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 413
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 412
