บทที่ 5 เรื่องบังเอิญ

พิธีกร

" ใจเย็นๆนะคะทุกคน พี่เข้าใจว่านักแสดงเราหล่อมาก พี่ที่ยืนอยู่ข้างๆก็แทบจะเป็นลมในความหล่อ ฮ่าๆๆๆ " พี่พิธีกรหญิงพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มฉีกกว้างจนเห็นฟันที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม

" แต่ขอให้แฟนคลับแฟนครับทุกคนเงียบกันก่อนนะคะ " พี่พิธีกรพูดขึ้นอีกครั้ง

พอสิ้นเสียงพี่พิธีกรพูดและเสียงกรี๊ดเงียบลง ฉันจึงเอามือที่ปิดหูออกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นบนเวที

มีนักแสดงชายราวๆน่าจะไม่เกิน10คน นักแสดงหญิงประมาณ2-3คน ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆเวที ฉันสะดุดตากับคนตัวสูงๆขาวๆ มองเห็นแค่รองเท้ายังหล่อขนาดนี้ฉันคิดในใจ ฮ่าๆๆ ฉันก็บ้าผู้ชายพอๆกับยัยแตงโมนั่นแหล่ะ แต่แค่ไม่แสดงออกมากเกินงามเท่านั้นเอง

พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าเจ้าของรองเท้าที่ฉันพึ่งชมไปว่าน่าจะหล่อเอามากๆ เมื่อฉันได้เห็นใบหน้าที่อยู่บนเวที ฉันถึงร้องเสียงหลงออกมาอย่างตกใจ 0.0

" เอ๊ะ ฮะ อะ อะไรกัน เป็นไปไม่ได้ " ฉันตาโตแล้วจ้องมองคนบนเวทีอย่างตกใจ 0.0

" กะ แก เป็นไรเนี่ยย ตกใจอะไร แกตกใจในความหล่อพี่ม่อน น้องเร หรือไงย่ะ ฮ่าๆๆๆ " ยัยแตงโมพูดขึ้นแล้วหัวเราะอย่างพอใจ เหมือนกับว่าเธอดีใจมากๆที่ทำให้ฉันหลงผู้ชายได้ขนาดนี้

" ผะ ผู้ชายคนนั้น " ฉันชี้นิ้วไปทางเวทีที่ผู้ชายที่ดูเด่นกว่าคนอื่นๆยืนอยู่

" พี่ม่อนไง คณะนิเทศศาสตร์ ปี4 มหาวิทยาลัยเราไงแก แถมเป็นพระเอกในเรื่องนี้ด้วยนะ หล่อมากจนทำให้เพื่อนฉันตกใจอ้าปากเหวอกันเลยเหรอ ฮ่าๆๆ " ยัยแตงโมที่ไม่รู้ว่าฉันไปเจออะไรมาก็หัวเราะชอบใจเหมือนว่าตัวเองได้รับชัยชนะที่พาฉันมาดูผู้ชายได้อะไรอย่างนั้น

" ส่วนนั่น น้องเร นิเทศศาสตร์ ปี2 มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเราเหมือนกัน " แตงโมพูดพร้อมชี้นิ้วให้ฉันดู

ฉันยังไม่หายตกใจคนที่ฉันเจอบนเวทีเลยนะ คนบนดาดฟ้าที่ฉันเจอเมื่อครู่คือพี่ม่อนอย่างนั้นเหรอ แถมฉันไปว่าเขาว่าเป็นพนักงานที่นี่อีก ฉันพูดไปหน้าร้อนผ่าวไปจึงต้องเอามือปิดหน้าของตัวเองไว้

ฉันมองไปที่พี่ม่อนอีกครั้งฉันก็พบว่าเขากำลังจ้องมองมาที่ฉันอยู่เหมือนกัน พร้อมกับสายตาอาฆาต ฉันทำผิดขนาดนั้นเลยรึไงกันถึงจ้องฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฮือออ ฉันแค่คิดว่าพี่เขาเป็นพนักงานของที่นี่เองนะ -/////-

ม่อน

พอผมขึ้นเวที ผมก็มองไปที่โซนที่นั่ง VIP เพื่อมองหาเด็กซื่อบื้อคนนั้นที่เจอบนดาดฟ้า ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าผมจะไปมองหาเธอทำไม

ผมคงคิดว่าจะดูหน้าเธอว่า...เมื่อเธอรู้แล้วว่าผมเป็นใครเธอจะทำหน้าตายังไง คงตกใจอ้าปากค้างไปเลยสินะ ผมคิดในใจแล้วแอบยิ้มออกมา

เฮ้ยยย เอาอีกแล้วนะไอ้ม่อน แกเผลอยิ้มให้กับเรื่องของเด็กนั่นได้ยังไงวะ สงสัยผมไม่ได้เจอเรื่องตลกๆอะไรแบบนี้มานานแหล่ะมั้ง

" สวัสดีครับผมม่อน "

" สวัสดีครับผมเร "

" สวัสดีค่ะฉัน พีช นะคะ "

นักแสดงเริ่มแนะนำตัวกันไปทีละคน แต่เธอที่อยู่ข้างล่างเวทีกลับก้มหน้าก้มตาเอามือปิดหูไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสักที เธอคงจะแสบหูมากที่ไปนั่งอยู่ตรงนั้น เป็นผมคงทนไม่ไหวลุกหนีจากตรงนั้นไปตั้งนานแล้ว

พอสิ้นเสียงพิธีกรบอกให้แฟนคลับทุกคนเงียบ ผมสังเกตเห็นเธอมองขึ้นมาพร้อมกับที่เธอกวาดสายตามองไปรอบๆเวที

ผมก็ลุ้นใจเต้น ตุ๊บๆ ว่าเธอจะเห็นผมหรือยัง พอเธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมเท่านั้นแหล่ะ ผมรีบหลบสายตาเธอทำท่าทางไปพูดคุยกับไอ้เรทันที แต่ผมแอบมองเธอด้วยหางตาเล็กน้อยผมก็เห็นเธอหน้าแดง ทำตาโต อ้าปากเหวอเหมือนที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด ฮ่าๆๆๆ ท่าทางของเธอตอนนี้น่ารักจนผมอดยิ้มไม่ได้เลย

" ม่อนนน น้องม่อนนน เป็นอะไรครับ ยิ้มหน้าบานเชียว สงสัยมองหน้าน้องเรแล้วมีความสุขแน่ๆเลย " พิธีกรพูดชงผมกับเรยกใหญ่ จนคนด้านล่างเวที กรี๊ดดดร้องขึ้นมาอีกครั้ง

ผมมองไปทางเธออีกครั้ง เธอยังทำท่าทางเดิมค้างไว้ ฮ่าๆๆ ยัยบ้านี่ตลกซะมัด ตกใจขนาดนั้นเชียวจนเพื่อนเธอที่อยู่ข้างๆสะกิดเธอ เธอจึงได้สติกลับมาอีกครั้งหนึ่ง

" ผมยิ้มให้แฟนคลับครับ ผมดีใจที่ได้เจอ...เจอแฟนคลับทุกคนครับ " เสียงแฟนคลับกรี๊ดดดสนั่นหวั่นไหวอีกครั้งเมื่อพวกเธอได้ยินสิ่งที่ผมพูดออกไปเพื่อเอาใจ

การแสดงของผมกับเร และนักแสดงเริ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมร้องเพลงคนแรก คนที่สองก็เป็นเร และรอบสุดท้ายนักแสดงทุกคนออกมาร้องเพลงพร้อมกัน พร้อมกับอำลาแฟนคลับ และถ่ายรูปรวมนักแสดงกับแฟนคลับทุกคน ผมเหลือบหางตาไปมองเห็นยัยส้มเน่า เธอทำหน้าตาเบื่อๆตลอดทั้งงาน

จนถึงช่วงถ่ายรูปรวมผมจึงเห็นเธอยิ้มอีกครั้ง แต่เป็นการยิ้มใส่กล้องถ่ายรูปนะ สงสัยกลัวรูปจะออกมาไม่สวยสิท่า ยัยส้มเน่า ผมส่ายหัวอีกครั้ง จะไปคิดถึงยัยบ้านั่นตลอดได้ยังไงกันวะ ตั้งแต่ผมเจอเธอบนดาดฟ้า ผมก็คิดถึงแต่เรื่องเธอตลอด สงสัยผมเจอเรื่องตลกเรื่องแรกในชีวิตผมแหล่ะมั้ง

" ขอให้แฟนคลับทุกคนเดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยนะครับ/นะคะ " เสียงพิธีกรพูดขึ้นเพื่ออำลาแฟนคลับอย่างเป็นห่วงเป็นใย