บทที่ 5 เปลี่ยนแผนการ

“ขอข้าวต้มได้ไหม อยากกินอะไรร้อนๆ” เสียงของแดนนี่ดังขึ้น ทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ ทว่าหูกลับได้ยินเรื่องของกินเสียแล้ว 

“ตื่นแล้วหรือไง” 

“ยัง”

“แล้วแมวที่ไหนตอบฉันย่ะ ตื่นแล้วก็พากันไปล้างหน้าอาบน้ำซะ ฉันลงไปบอกแม่บ้านให้เตรียมข้าวต้มให้ก่อน เจอกันที่ครัวเลยแล้วกัน” 

“โอเค/โอเครรรร” ฟ้าโปรดและแดนนี่เอ่ยรับ ซึ่ง   แดนนี่นั้นลากเสียงให้ยาวเป็นพิเศษ จากนั้นเจ้าบ้านอย่างบัวฟ้าก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อบอกแม่บ้านให้เตรียมข้าวต้มให้สักหม้อ 

ประมาณครึ่งชั่วโมงฟ้าโปรดและแดนนี่ก็ตามไปสมทบ ข้าวต้มร้อนๆ ทำให้ทั้งสามหายแฮงค์ได้เป็นอย่างดี ก่อนมาย้ายที่นั่งมานั่งในห้องนั่งเล่น เพราะนี่เป็นวันหยุดทั้งหมดจึงไม่ได้รีบร้อนอะไร แต่คนที่หน้าสวยพร้อมแม้จะเป็นวันหยุดก็คือแดนนี่ ในขณะที่ฟ้าโปรดกับบัวฟ้านั้นไม่ได้แต่งหน้าเสียด้วยซ้ำ 

“ฉันว่าแกควรบอกให้คุณปวินท์ตาสว่างนะ”

“เขาจะไม่หาว่าฉันเสือกใช่ไหม” นั่นคือสิ่งที่          ฟ้าโปรดกังวลเพราะไม่อยากทำลายมิตรภาพในอดีตเสียเท่าไหร่ แต่จะปล่อยไว้ก็ไม่ได้อีก แต่เส้นบางๆ ระหว่างหวังดีกับการเสือกก็ใกล้กันจนลังเล 

“ถ้าเขามองความหวังดีของแกเป็นการเสือกก็เรื่องของเขา ให้เขาตัดสินใจเอาเอง”

“ใช่ ให้คุณปวินท์ตัดสินใจเอง อีกอย่างผู้หญิงที่ชื่อกวินตาคนนั้นเธอร้ายกาจมากนะคะท่านประธาน คนดีๆ แบบคุณปวินท์ไม่ควรตกเป็นเครื่องมือของเธอ” แดนนี่แกล้งเรียกฟ้าโปรดว่าท่านประธาน เพราะเธอนั่งแท่นในตำแหน่งประธานบริษัทตั้งแต่พี่ชายที่เคยนั่งในตำแหน่งนั้นลาไปบวช 

“ถูกต้อง” บัวฟ้าสนับสนุนความคิดของแดนนี่ 

“ที่สำคัญแกอยากให้ผู้หญิงที่เคยทำลายครอบครัวพี่ชายแกจนพังย่อยยับลอยหน้าลอยตามีความสุขอยู่แบบนี้เหรอ” คำพูดของแดนนี่แทงใจของฟ้าโปรด นั่นเพราะเธอยังปล่อยวางเรื่องกวินตาไม่ได้จริงๆ ถ้าวันนั้นเธอไม่ก้าวเข้ามาทำลายครอบครัวพี่ชายเธอ ป่านนี้เธอก็คงมีหลานให้อุ้มพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็คงไม่ต้องหย่า พ่อกับแม่เองก็คงไม่ทุกข์ใจมาจนถึงทุกวันนี้

แต่ที่ยังลังเลเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นถ้าพี่ชายเธอหนักแน่นให้มากพอกวินตาก็คงทำอะไรไม่ได้ เฮ้อ คิดแล้ว       ฟ้าโปรดก็ลอบถอนหายใจออกมา 

“เราต้องเป็นวีรสตรีปกป้องบุรุษผู้อ่อนแอที่ตามมารยาหญิงไม่ทันค่ะเพื่อน เพราะยังไงแกกับคุณปวินท์ก็เคยคบหากันมาก่อน เขาต้องสัมผัสความหวังดีจากแกได้สิ แต่ถ้าโง่ก็ปล่อยไป” 

“โอเค ตามนี้ก็ได้” ฟ้าโปรดพยักหน้ารับให้บัวฟ้า 

“ด่านเคราะห์กรรมของยายกวินตามาถึงแล้วแน่ๆ” แดนนี่อดที่จะขนลุกเมื่อเห็นแววตาเอาจริงเอาจังของ      ฟ้าโปรดไม่ได้ ปกติฟ้าโปรดไม่ใช่คนอาฆาตมาดร้ายใครง่ายๆ ใครที่ทำให้เพื่อนสนิทของเขามีแววตาแบบนี้ได้คือต้องสุดแล้วจริงๆ

เมื่อตกลงปลงใจจะทำให้ปวินท์ตาสว่างรอดพ้นจากมือกวินตา ฟ้าโปรดจึงเริ่มวางแผนทุกอย่างกับแดนนี่และบัวฟ้า นั่นเพื่อให้แต่ละขั้นตอนดูไม่เจาะจงมากเกินไปจนเกิดผิดสังเกต โดยอาศัยความบังเอิญที่ทั้งสามสร้างขึ้นเป็นหลักจิตวิทยาให้ปวินท์เกิดความเอะใจ

โดยข้อมูลหลักๆ ว่าออฟฟิศของชายหนุ่มอยู่ที่ไหน วันหยุดชอบทำอะไรหรือสถานที่แฮงค์เอาท์ล้วนอยู่ในหัวของแดนนี่เกือบหมดเพราะสนใจจึงตามติดชีวิตของอีกฝ่ายมาพอสมควร เรียกได้ว่าเพื่อหาโอกาสได้เจอกันนั่นเองแต่โอกาสเหล่านั้นแดนนี่ได้มอบให้ฟ้าโปรดแทน

ฟ้าโปรดเริ่มจากนัดลูกค้าให้ใกล้กับออฟฟิศของ  ปวินท์ เพื่อสร้างความบังเอิญให้ได้เจอกัน ครั้งแรกกลับไม่เป็นไปตามแผนเพราะเธอกลับก่อนจึงคลาดกันเพียงเสี้ยววินาทีทว่าหลังจากนั้นก็คลาดกันมาตลอด แต่ถึงอย่างนั้นฟ้าโปรดก็ไม่ยอมแพ้

วันหยุดเธอจึงไปร้านกาแฟที่ปวินท์ชอบไปนั่งเป็นประจำ ดื่มกาแฟไปหลายแก้วจนตาค้างทั้งคืน 

ร้านหนังสือเธอก็ซื้อหนังสือเพื่อฆ่าเวลาจนแบกกลับบ้านแทบไม่ไหว 

ร้านอาหารโปรด เธอก็ไปและกินเมนูแนะนำทุกอย่างจนต้องไปเบิร์นออกด้วยการวิ่ง ทำเอาเกือบตาย  

ฟิตเนสที่เขาชอบไปออกกำลังกายก็ไปอยู่ที่นั่นจนเทรนเนอร์มาขายจนมจีบ 

แต่ทุกที่ที่ไปก็ยังไม่ประสบความสำเร็จจนเกิดอาการหงุดหงิด กระทั่งสายตามองไปเห็นรถของปวินท์พึ่งเลี้ยวเข้าที่จอดบริเวณลานจอดของฟิตเนส นั่นทำให้ฟ้าโปรดต้องเปลี่ยนแผนการบางอย่าง เมื่อตัดสินใจแล้วก็เริ่มปฏิบัติทันที 

โครม

 

เสียงโครมใหญ่ดังขึ้นบริเวณลานจอดรถหน้าฟิตเนส นั่นเพราะจู่ๆ ฟ้าโปรดก็ถอยรถไปชนกับรถของ ปวินท์เข้าอย่างตั้งใจ ในเมื่อแต่ละสถานการณ์ที่เธอนั้นจงใจสร้างความบังเอิญเพื่อให้ได้เจอกับเขามันเบาไปก็เล่นใหญ่กันแบบนี้เลยน่าจะดีกว่า

ฟ้าโปรดสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ แล้วเปิดประตูลงไปจากรถ สำรวจความเสียหายรถตัวเองพอเป็นพิธีก่อนจะเดินตรงไปหารถคู่กรณีเพื่อขอโทษและเรียกประกันเพื่อให้มาจัดการต่อ ทว่าคนที่เปิดประตูรถแล้วก้าวลงมากลับไม่ใช่เขา

“ตายจริง วันนี้ทำไมโลกถึงกลมนักก็ไม่รู้” กวินตาตกใจที่จู่ๆ ก็ได้เจอกับฟ้าโปรด ในขณะที่ฟ้าโปรดเองก็ตกใจและแปลกใจเช่นกัน 

“นั่นสิคะ ทำไมโลกมันถึงได้กลมจนเราต้องโคจรมาเจอกันแบบนี้อีก” ต่อให้ตกใจแต่เธอก็ยังคิดประโยคเอ่ยตอบอีกฝ่ายได้