บทที่ 3 จางจ้าวเหวิน

"อะไรนะคะ คุณนายจะไปรับคุณหนูที่โรงเรียน ?"

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินเสี่ยวเหยา แม่บ้านเกาก็อุทานออกมาอย่างแปลกใจ เธอไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของคุณนายจาง

"ใช่ค่ะ รบกวนแม่บ้านบอกคนขับรถให้ด้วยนะคะ"

เกาถานจึงได้ไปทำตามคำสั่งของเธอ แม้จะแปลกใจอยู่มาก แต่ด้วยฐานะคนรับใช้เธอก็ไม่สามารถเอ่ยถามออกมาได้

เมื่อรถยนต์คันหรูมาจอดรอที่หน้าคฤหาสถ์ หลินเสี่ยวเหยาก็ได้ก้าวขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง ที่นี่เธออาศัยอยู่กับจางเหวินชิงและจางจ้าวเหวินสามคน มีแม่บ้านและคนรับใช้รวม ๆ แล้วสิบคน

มีเกาถานเป็นหัวหน้าแม่บ้าน และเจียวหนิงเป็นคนรับใช้ที่ตามเธอมาจากบ้านสกุลหลิน

เกาถานมองตามท้ายรถคันหรูไป วันนี้เธอรู้สึกว่าคุณนายจางเปลี่ยนไป ราวกับว่าไม่ใช่คุณนายจางคนเดิม

จางเหวินชิงและหลินเสี่ยวเหยา แต่งงานกันเมื่อห้าปีก่อน แต่ว่าการแต่งงานของทั้งสองคนไม่ปกติเหมือนคู่สามีภรรยาคู่อื่น ๆ

จางเหวินชิงไม่ได้รักหลินเสี่ยวเหยา มีแต่เธอเท่านั้นที่รักเขาเพียงข้างเดียว แต่ที่ได้แต่งงานกันนั่นเป็นเพราะผู้ใหญ่เห็นดีด้วย 

เขามีคนรักอยู่แล้วชื่อว่ากู่เยี่ยนถิง เป็นดาราสาวสวย แต่ว่าคุณย่า 'หลิวหานซื่อ' ซึ่งเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของจางเหวินชิงไม่เห็นด้วย 

แต่ว่าเขาก็ยังยืนยันที่จะรักและคบกับกู่เยี่ยนถิงต่อไป จนมีแพลนว่าจะแต่งงานกัน 

ส่วนหลินเสี่ยวเหยาเธอเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน ตระกูลหลินกับตระกูลจางรู้จักมักคุ้นกันดี และเธอเองก็แอบรักจางเหวินชิงมาตั้งแต่เด็ก ๆ คอยตามเขาแจแม้ว่าเขาจะแสดงท่าทีว่ารำคาญ เธอก็เลือกที่จะมองข้าม และได้เข้าหาเขาทางคุณย่าแทน

และคุณย่าเองก็ชอบเธอ หมายมั่นปั้นมือว่าจะให้หลินเสี่ยวเหยากับจางเหวินชิงแต่งงานกันให้ได้ แต่ว่าเขาก็ไม่ยอม

จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อห้าปีก่อน กู่เยี่ยนถิงได้มาบอกเลิกกับจางเหวินชิง เพราะเธอต้องการไปทำงานการแสดงที่ต่างประเทศ เขาจึงได้ไปกินเหล้าที่ผับหรูของเมืองจนเมา

คุณย่าจึงถือโอกาสนี้วางยาปลุกเซ็กส์ทั้งจางเหวินชิงและหลินเสี่ยวเหยา และวางแผนให้คนของท่านนำทั้งสองคนไปอยู่ในห้องพักของโรงแรมด้วยกัน

เหตุการณ์นี้จึงทำให้จางเหวินชิงและหลินเสี่ยวเหยาต้องแต่งงานกัน และเธอก็ท้องจางจ้าวเหวิน แต่ก็ทำให้จางเหวินชิงเกลียดและรังเกียจเธอมากยิ่งขึ้น

ทั้งสองคนแยกห้องนอนกันทันทีหลังงานแต่ง และเขาก็ไม่เคยแตะต้องเธออีกเลยตลอดมา

"คุณนายครับ ถึงโรงเรียนของคุณหนูแล้วครับ"

เสียงคนขับรถเอ่ยออกมา หลินเสี่ยวเหยาจึงออกจากภวังค์

"ขอบคุณค่ะ"

เมื่อคนขับจอดรถที่หน้าโรงเรียนอนุบาลชื่อดัง ที่จางจ้าวเหวินเรียนอยู่ หลินเสี่ยวเหยาก็ก้าวลงจากรถและไปยืนรอรับซาลาเปาน้อยรวมกับผู้ปกครองคนอื่น ๆ

ตอนนี้เด็ก ๆ หลายคนเริ่มทยอยเดินออกมา และเดินตรงไปหาพ่อกับแม่หรือผู้ปกครองของตนเอง 

หลินเสี่ยวเหยาสอดส่ายสายตาหาจางจ้าวเหวิน และทันใดนั้นเอง ร่างตุ้ยนุ้ยของเด็กน้อยก็เดินก้มหน้าออกมา

"จ้าวเหวิน !"

เธอตะโกนเรียกเด็กน้อยเสียงดัง เมื่อจางจ้าวเหวินได้ยินเสียงเรียก ก็หยุดชะงักทันทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดูให้แน่ใจ

เมื่อเห็นว่าลูกชายหยุดเดิน หลินเสี่ยวเหยาจึงเดินเข้าไปหาซาลาเปาก้อนนั้นทันที เธอหยุดตรงหน้าเขาและนั่งคุกเข่าลง สองมือคว้าร่างตุ้ยนุ้ยนั้นมากอดเอาไว้แนบอก

ความอบอุ่นแผ่ซ่านออกไปทั่วร่างของทั้งสองคน นภาผู้อยู่ในร่างนี้รู้สึกอุ่นจนร้อน ความคิดถึงลูกชายที่ตายไปของเธอมลายหายไปจนหมดสิ้น 

ต่อไปนี้ร่างตุ้ยนุ้ยที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอในตอนนี้ ก็คือลูกชายของเธอ เธอจะต้องปกป้องเขา ดูแลและอบรมสั่งสอนเขาให้ดีที่สุด

"แม่ครับ"

เสียงเล็ก ๆ เอ่ยออกมาจากปากจิ้มลิ้ม หลินเสี่ยวเหยาจูบแก้มซ้ายขวาของลูกชาย และลุกขึ้นยืนพร้อมกับจูงมือเขาเดินไปที่รถ เมื่อเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว เธอก็เอ่ยถามออกมา

"เป็นไงบ้าง เรียนสนุกไหมครับ ?"

จางจ้าวเหวินมองหน้าผู้เป็นแม่ เด็กชายวัยสี่ขวบรู้สึกงงงวยและสับสน แต่ก็รู้สึกดีใจอยู่ลึก ๆ 

"สนุกครับ คุณครูให้ระบายสีด้วย"

"ว้าว..เหรอครับ แล้วมีการบ้านไหมเอ่ย ?"

"อื้อ.."

เด็กน้อยพยักหน้า รู้สึกว่าวันนี้แม่ของเขาเหมือนไม่ใช่คนเดิม ดูใจดีและอ่อนโยนราวกับคนละคน

หลินเสี่ยวเหยาเห็นท่าทางของเด็กน้อยก็รู้สึกปวดใจ นี่แสดงว่าหลินเสี่ยวเหยาคนนี้ทำผิดพลาดหลายอย่างเลยสินะ แต่ไม่เป็นไรต่อจากนี้ไปนภาคนนี้จะชดเชยให้ซาลาเปาน้อยเอง

เธอคว้าตัวของเด็กน้อยมากอดเอาไว้แนบอก ลูบหลังลูบไหล่เบา ๆ

"เดี๋ยววันหยุดนี้แม่พาไปเที่ยวสวนสนุก"

"จริงเหรอครับ ?"

"จริงสิครับ"

ซาลาเปาน้อยรู้สึกดีใจมาก เฝ้ารอให้ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์เร็ว ๆ

เมื่อมาถึงบ้านแล้ว หลินเสี่ยวเหยาก็สอนการบ้านลูกชาย จากนั้นก็ให้เจ้าหนูทานของว่างและพาเขาไปปั่นจักรยาน

เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของสองแม่ลูกดังลั่นไปทั้งสนามหญ้า เกาถานยืนมองภาพนั้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปบอกกับหลินเสี่ยวเหยา

"คุณนายคะ จะถึงเวลาที่คุณผู้ชายจะกลับแล้วค่ะ"

"อืม.."

หลินเสี่ยวเหยาพูดเพียงเท่านั้นก็หันไปมองจางจ้าวเหวินที่กำลังปั่นจักรยานต่อ เกาถานจึงได้เดินออกไปจากตรงนั้น

เกาถานรู้สึกแปลกใจมากที่วันนี้ คุณนายดูไม่กระตือรือล้นเลย ทุกวันหากถึงเวลาที่คุณผู้ชายจะกลับ คุณนายจะวางมือจากทุกอย่างเพื่อไปยืนรอรับ

เวลาประมาณห้าโมงครึ่งรถของจางเหวินชิงก็เลี้ยวเข้ามาในคฤหาสถ์ เมื่อรถจอดสนิทและคนขับรถอ้อมไปเปิดประตูให้ ร่างสูงใหญ่ที่มีใบหน้าเย็นชา แต่ทว่าหล่อเหลาก็ก้าวลงมาจากรถ 

"คุณผู้ชายกลับมาแล้ว"

เป็นเกาถานที่มายืนรอรับเขาในวันนี้ แล้วหลินเสี่ยวเหยาล่ะไปไหน ? ทุกวันเธอจะคอยเสนอหน้ามายืนรอรับเขา และเกาะแขนเขาเดินเข้าไปในบ้านเป็นประจำ 

แต่ว่าวันนี้กลับไม่เห็น ไม่รู้ว่าจะสร้างเรื่องปวดหัวอะไรให้เขาอีก จางเหวินชิงคิดในใจพร้อมกับส่งเสื้อสูทตัวหรูให้กับหัวหน้าแม่บ้าน และเดินเข้าบ้านไป