บทที่ 2 ร่างใหม่

ร่างชุ่มเหงื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เพราะว่ามีเสียงอะไรมากระซิบที่ข้างหู

“คุณนายคะ คุณนาย !”

เสียงเล็ก ๆ ที่แฝงไว้ด้วยความกังวลดังแว่ว ๆ อยู่ข้างหูของนภา ทำให้เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

“คุณนาย คุณนายฟื้นแล้ว รีบไปตามหมอมาเร็ว”

เสียงนั้นเปล่งออกมาอย่างดีใจ และได้บอกให้คนไปตามหมอมา เพื่อให้มาดูอาการของคนที่นอนอยู่บนเตียง

นภากระพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับรูม่านตาให้เข้ากับแสง และความรู้สึกแรกที่รับรู้ได้ก็คืออาการปวดหัวอย่างรุนแรงแล่นขึ้นมาจู่โจมเธอ

“โอ๊ย !?”

เธอร้องโอ๊ยออกมาพลางเอามือกุมขมับและหลับตาลงทันที จำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอทานยาแก้ปวดไปแล้วหลายเม็ดนี่นา ทำไมยังไม่หายปวดหัวอีก

“คุณนายคะ หมอมาแล้วค่ะ”

หลังจากนั้นคุณหมอเสิ่นก็เข้ามาตรวจอาการของเธอ นภาปล่อยให้หมอตรวจแต่โดยดี เพราะว่าเธอปวดหัวมากจนลืมตาไม่ขึ้น

“คุณนายจาง รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ?”

เสียงทุ้มนุ่มของคุณหมอผู้ใจดีเอ่ยถามออกมา เธอจึงฝืนลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกแปลกใจ หมอเรียกใครว่าคุณนายจาง

พอลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบ ๆ เธอก็พบกับใครหลายคนที่เธอไม่คุ้นหน้า พลันเกิดความรู้สึกสับสน และเกิดคำถามมากมายขึ้นในหัว

“คุณนายคะ !?”

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของผู้ที่นอนอยู่บนเตียง เกาถานแม่บ้านของตระกูลจางก็เปล่งเสียงเรียกเธอออกมาอีกรอบ

ทันใดนั้นความทรงจำของใครบางคนก็แล่นเข้ามาในหัวของนภา ‘หลินเสี่ยวเหยา’ นภาจึงลุกพรวดขึ้นมานั่งบนเตียง 

“แม่บ้านเกาฉันขอกระจกหน่อยค่ะ”

เกาถานจึงรีบไปหยิบกระจกบานเล็กมาส่งให้เธอ นภารับมาและส่องดูใบหน้าของตัวเอง พลางมองไปรอบ ๆ ห้อง

ในตอนนี้ความทรงจำของหลินเสี่ยวเหยาแล่นเข้ามาในหัวของเธอครบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

นภายกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเอง พลางมองเงาสะท้อนในกระจกบานเล็กใบนั้น ใบหน้างดงามแต่ทว่าซีดเซียวปรากฎแก่สายตาของเธอ

นภาส่องกระจกอยู่สักครู่จึงได้ส่งกระจกคืนให้แม่บ้านเกาไป แล้วเธอก็มองสำรวจไปทั่วห้อง

"คุณนายจาง รู้สึกอย่างไรบ้างครับ ?"

เสิ่นเฟิงเจี้ยคุณหมอประจำตระกูลจางเห็นท่าทางไม่ดีของหลินเสี่ยวเหยา จึงได้เอ่ยถามออกมา

"มึนหัวนิดหน่อยค่ะ นอนพักสักครู่ก็คงดีขึ้น"

นภาในร่างของหลินเสี่ยวเหยากล่าวออกมา ทุกคนในห้องจึงได้ออกจากห้องไป

เมื่อทุกคนออกจากห้องไปแล้ว เธอจึงได้ล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้วก็ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เจ้าของร่างนี้ชื่อหลินเสี่ยวเหยา เป็นภรรยาของ 'จางเหวินชิง' ผู้นำตระกูลจางผู้ที่ร่ำรวยและยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองเฉิงตู

ภายนอกผู้คนต่างอิจฉาหลินเสี่ยวเหยา แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังนั้น เธอต้องทนทุกข์มากขนาดไหน จนต้องใช้ยาระงับประสาท และเมื่อวานนี้เธอก็กินมันจนเกินขนาด ส่งผลให้หัวใจของเธอหยุดเต้นจนเสียชีวิต วิญญานหลุดลอยออกจากร่างไปยังยมโลก

ส่วนนภานั้นก็หัวใจล้มเหลวจากการกินยาแก้ปวดเกินขนาด ในโลกของเธอตอนนี้เธอก็ได้เสียชีวิตแล้วเช่นกัน

แต่พญายมบาลคงจะเห็นใจที่เธอสูญเสียลูกชายและสามีสุดที่รักไป จึงได้ให้เธอมาเกิดใหม่ในร่างของหลินเสี่ยวเหยาคนนี้ ในโลกคู่ขนานแห่งนี้

เธอเองก็ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเอง เคยอ่านเจอแต่ในนิยาย แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็คงได้แต่ดำเนินชีวิตต่อไปเท่านั้น นภาบอกกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

เธอหยิบรูปของหลินเสี่ยวเหยาที่ถ่ายคู่กับเด็กคนหนึ่ง นภาจ้องใบหน้าของเด็กชายในรูป น้ำตาก็เอ่อขึ้นมาทันที เพราะเด็กชายในรูปนั้นอายุเท่ากับลูกชายของเธอ อาการโศกเศร้าแล่นขึ้นมาจุกอกของเธอทันที

"จางเจ้าเหวิน"

เธอพึมพำออกมาพลางคิดในใจ เด็กน้อยน่ารักขนาดนี้ หลินเสี่ยวเหยายังทำผิดต่อลูกชายได้ แค่ผู้ชายคนเดียวทำให้ชีวิตของเธอต้้องพังขนาดนี้เลยหรือ ?"

หลินเสี่ยวเหยาเองก็คงจะรู้สึกได้ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต จึงคิดอยากจะแก้ไขเรื่องราวทุกอย่าง ด้วยจิตใจอันแน่วแน่ เทพเจ้าแห่งความตายถึงได้ให้โอกาสเธอ โดยการส่งวิญญานของนภามาเกิดในร่างของหลินเสี่ยวเหยา

นภาเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาแล้ว ที่เธอได้มาอยู่ในร่างนี้ ก็เพราะว่าพญายมบาลต้องการให้เธอมาอยู่กับซาลาเปาน้อยคนนี้นั่นเอง และคอยปกป้องดูแลเขาในฐานะแม่ ที่เจ้าของร่างเดิมไม่เคยทำเลย

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดจนลึก และบอกกับตัวเองว่า ต่อไปนี้เธอคือหลินเสี่ยวเหยา เธอจะทำทุกอย่างออกมาให้ดีที่สุด และสำคัญความสุขของจางเจ้าเหวินลูกชายของเธอต้องมาก่อน 

หลินเสี่ยวเหยาคนใหม่จึงลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินเข้าไปในห้องครัว

"คุณนาย ?"

เกาถานเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นว่าหลินเสี่ยวเหยาเดินเข้ามาในครัวด้วยตัวเอง

"เอ่อ..แม่บ้านเกา พอจะมีอะไรให้ฉันรองท้องไหมคะ ?"

"มีค่ะ..ข้าวต้มกุ้งร้อน ๆ เชิญคุณนายนั่งก่อนเดี๋ยวฉันไปตักมาให้"

"ขอบคุณค่ะ"

นภาในร่างหลินเสี่ยวเหยาจึงนั่งลงบนโต๊ะกินข้าว รอสักครู่หนึ่งแม่บ้านเกาก็ยกข้าวต้มกุ้งร้อน ๆ มาวางลงตรงหน้า กลิ่นหอมของข้าวต้มส่งผลให้ท้องของเธอร้องจ๊อก

ใช้เวลาไม่นานข้าวต้มชามนั้นก็หมด หลินเสี่ยวเหยารู้สึกสบายท้องเป็นอย่างมาก ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอทานข้าววันหนึ่งแทบนับเม็ดได้ เพราะห่วงว่ารูปร่างของเธอจะไม่ถูกใจจางเหวินชิงผู้เป็นสามี

"เหวินชิง รูปร่างของฉันเป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้ฉันไดเอ็ทอยู่ ?"

"ไม่เกี่ยวกับฉัน"

เป็นคำตอบจากจางเหวินชิง แม้ว่าหลินเสี่ยวเหยาจะหน้าชา แต่ทว่าเธอก็ยังคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าสักวันเขาจะเห็นความตั้งใจและความรักของเธอที่มีให้เขา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้นภาผู้อยู่ในร่างของหลินเสี่ยวเหยา ก็ได้แต่คิดหัวเราะเยาะให้กับความโง่เขลาของเจ้าของร่างในอดีต

แต่ก็ช่างเถอะในเมื่อเธอมาอยู่ที่นี่แล้ว เธอจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เหมาะสมและควรจะอยู่ในเส้นทางของมัน

"แม่บ้านเกาคะ ช่วยบอกคนขับรถให้หน่อยค่ะ ฉันจะไปรับจ้าวเหวินที่โรงเรียน"

ราวบ่ายสามโมงหลินเสี่ยวเหยาก็ได้บอกกับแม่บ้าน ซึ่งพอแม่บ้านได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการแปลกใจ

"อะไรนะคะ คุณนายจะไปรับคุณหนูที่โรงเรียน ?"