ตอนที่12.

ตอนที่12.

“ก็จริงน่ะสิ คุณพ่อของลูกน่ะเขาเอาไปจำนองตั้งนานแล้ว ตอนนั้นคุณพ่อพอมีเงินจ่ายดอกเบี้ยและเงินที่เอาที่เอาบ้านไปจำนองน่ะก็เพื่อลูกทั้งนั้น ทุกอย่างที่เรามีที่เราเป็นมันต้องใช้เงินทั้งนั้นไม่รู้หรือไง”

ด้วยความที่เป็นคนติดหรูอยู่สบายมาตั้งแต่เกิด การเรียนหรือการงานก็ไม่เคยทำอย่างจริงจังหรือใส่ใจทำให้ทั้งนางทั้งสามีไม่สามารถหยิบจับอะไรได้เป็นชิ้นเป็นอัน อาศัยแต่สมบัติเก่าของบรรพบุรุษ ที่ตอนนี้แทบไม่เหลือให้เชยชม เรียนจบมาก็ทำงานไม่เป็น

ลูกสาวไปเรียนมาก็เรียนไม่จบเอาแต่เที่ยวเตร่สังสรรค์ไม่สนใจการเรียนจนต้องจ่ายเงินซื้อวุฒิการศึกษากลับมา กลับมาก็ไม่ทำงานอะไรเพราะไม่อยากเป็นลูกจ้างใคร งานสบายคืองานด้านบันเทิง การโชว์ตัวเดินแบบ ซึ่งไม่ต้องใช้ความรู้อะไร อาศัยมีคนรู้จักเยอะใช้เส้นสายที่พอมีอยู่ผลักดันแพรวาเข้าไปในวงการ สร้างโปรไฟล์สวยหรูให้น่าสนใจ ได้เงินง่ายและหลอกพวกเสี่ยหัวงูได้ง่ายๆ ด้วย...

“เอาเป็นว่าคืนนี้แพรวาไปกับแม่ วันนี้เสี่ยเปรมจะมาที่บ่อน..”

“อี๋.. ไอ้เสี่ยเปรมเบาหวานนั้นหรือคะ แพรวาเกลียดมัน อ้วนเป็นหมูตอนไม่เท่าไหร่ แต่มันลามกขี้งกที่สุด”

แพรวาทำท่าแขยงเมื่อนึกถึง เสี่ยเปรม เจ้าของธุรกิจก่อสร้างครบวงจรที่มาติดพันตน แต่เสี่ยเปรมค่อนข้างจ่ายเงินยากแต่ได้ทุกครั้งก็หลักล้าน 

“เอาน่าลูก อดทนหน่อย คราวนี้หลอกมันให้ได้หลายล้านหน่อยนะ มารยามีแค่ไหนงัดมาเลยลูก แล้วแม่จะช่วย”

คุณหญิงศจียิ้มร้าย หวังให้ลูกสาวที่รักทำตามใจนาง เพราะนางสอนให้แพรวารู้จักใช้มรยาหญิงและร่างกายอันสวยงามแสวงหาผลประโยชน์ให้ตัวเองมานานแล้ว

มีลูกสาวเหมือนมีขุมทรัพย์ไม่ใช้ส้วมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะแพรวาสวยงามเป็นที่ต้องตาต้องใจไม่ว่าหนุ่มหรือแก่ก็อยากได้ยลโฉมสาวงามอย่างแพรวากันทั้งนั้นและนั่นล่ะคือทางที่จะทำให้นางมีทุกอย่างโดยไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย... คุณหญิงศจีคิดอย่างรื่นรมย์โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากความสุขสบายของตน ไม่สนแม้แต่ความรู้สึกของแพรวา

ซึ่งในตอนนี้แพรวาเองก็ต้องทำตามที่ผู้เป็นแม่ต้องการเพราะเธอไม่สามารถคิดหรือทำอะไรเองได้ และเธอก็อยู่กับความสุขสบายและการฝังหัวมาตั้งแต่เล็กจนโตว่า ร่างกายของเธอมันคือทองคำ ที่ใครๆ ก็อยากได้เชยชมและนั่นล่ะคือทางหาเงินอันแสนง่ายดาย..

แต่อีกไม่นานแพรวาจะได้รู้ซึ้งกับความสูญเสียและความชอกช้ำจากการกระทำของผู้เป็นแม่..

ทิพย์ธารายังคงใช้ชีวิตตามปกติมาเรื่อยๆ จนวันนี้ที่เธอได้เจอกับเทียมแขอีกครั้ง หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะทักทายเทียมแขเมื่อเผชิญหน้ากันตรงๆ

“หวัดดีแข.. สบายดีเหรอ”

“ก็คิดว่าสบายไหมล่ะ ผัวฟ้องหย่า”

เทียมแขเป็นคนสวยหาชนิดที่ตัวจับยาก ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียน ใบหน้าสวยคมตาโตเรียวปากอวบอิ่ม เรือนร่างโปร่งระหงสมส่วน และชอบแต่งตัวสวยงามนำสมัย ใครเห็นก็ต้องมองเหลียวหลัง แตกต่างจากเธอที่ค่อนข้างเรียบง่าย ใบหน้าสวยปราศจากเครื่องสำอางเสียเป็นส่วนใหญ่ ทิพย์ธาราจะแต่งหน้าเฉพาะเวลาที่ต้องเข้าประชุมหรือไปติดต่องานกับลูกค้าหรือออกงานกับพี่ชาย

เสื้อผ้าที่ทิพย์ธาราสวมใส่ก็จะเป็นสีเรียบๆ แบบก็ค่อนข้างเรียบร้อยไม่หวือหวาแต่ทุกชิ้นจะเป็นสินค้าจากชอปแบรนด์ชั้นนำที่สามารถใช้งานได้หลายครั้ง ซึ่งทิพย์ธาราจะมองว่าการซื้อเสื้อผ้าเน้นใช้งานได้จริงและใช้ได้บ่อยคุ้มค่ากับราคาที่สูง แต่ใช่ว่าเธอจะไม่แลสินค้าตามตลาดนัดทั่วไป เพราะเธอนั้นชอบเดินตลาดนัดที่สุดเสื้อผ้าหายชิ้นก็มาจากตลาดนัดราคาไม่กี่ร้อย แต่เมื่อสวมใส่แล้วก็เหมือนสินค้าแบรนด์เนมเช่นกัน สีสันและรูปแบบก็ทันสมัยด้วย แต่นั่นก็สำหรับวันทั่วไปไม่เป็นทางการ...

“เสียใจด้วยนะ.. ฉันขอตัวล่ะ” คร้านจะพูดอะไรต่อทิพย์ธาราจึงตัดบทง่ายๆ

“เดี๋ยวสิ ทำชีวิตฉันพังจะเดินหนีง่ายๆ แบบนี้เหรอ..” ทิพย์ธาราชะงักรู้สึกขุ่นใจกับคำพูดของเทียมแขไม่ได้ หญิงสาวจึงหันมามอง อดีต เพื่อนรัก แบบจริงจังแล้วหันกลับมาแล้วยืนจ้องหน้าเทียมแขนิ่ง

“พูดกันตรงๆ นะแข ตั้งแต่เธอกับพี่กายคบกัน ฉันก็ไม่เคยก้าวก่ายข้องเกี่ยวอะไรกับเธอเลย เธอได้ทุกอย่างตามที่ปรารถนาแล้วนี่ แต่เธอรักษามันไว้ไม่ได้เอง อย่ามัวแต่โทษคนอื่นเลย มองตัวเองบ้างเถอะยอมรับความบกพร่องของตัวเองบ้างเอาแต่โทษคนอื่นทั้งที่ตัวเองผิดนี่มันแย่นะ ปล่อยวางและมองโลกในแง่บวกบ้างชีวิตจะได้ดีขึ้น”

“เธอ.. อวดดี เธอดีแค่ไหนกันถึงมาเที่ยวสั่งสอนคนอื่น ถ้าดีจริงจะเอาผัวคนอื่นไปกกหรือไง..”

เทียมหน้าแดงก่ำเสียงดังขึ้นทำให้คนรอบข้างหันมามอง ทิพย์ธาราเหยียดยิ้มแล้วปรายตามองเทียมแขอย่างสมเพช เธอไม่ใช่คนหัวอ่อนและไม่ใช่คนที่โง่พอจะลดตัวไปเกลือกกลั้วกับคนอย่างเทียมแขอีกครั้งอย่างที่ผ่านมา ไอ้เรื่องที่ผ่านมามันเป็นบทเรียนที่เธอต้องจดจำว่าต้องทำอย่างไรกับคนอย่างเทียมแข...

“ลาก่อนนะแข.. อย่าได้เจอกันอีกเลย ถ้าว่างจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้..”

หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเย็นชาดวงตาก็ว่างเปล่าไม่มีความรู้สึกใดๆ กับผู้หญิงตรงหน้าก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป พอดีกับที่วิภาดาเดินออกมาจากห้องน้ำ ทำให้เทียมแขไม่กล้าตามมาราวีเพราะเธอกับวิภาดานั้นไม่ค่อยลงรอยกันนัก ทิพย์ธาราอาจจะเฉยไม่ตอบโต้เลือกที่จะเงียบหรือไม่ก็เดินหนี แต่วิภาดาตบคือตบ ตบไม่ยั้งสู้ไม่ถอยซึ่งเธอไม่คิดจะเสี่ยงตอนนี้...

“ฝากไว้ก่อนเถอะนังน้ำแข็ง คุณหนูอย่างแกก็แค่นั้นล่ะขี้ขลาด เอะอะๆ ก็เดินหนี..” เทียมแขกัดฟันพูดตามหลังทิพย์ธาราไป วิภาดาหันมาเจอก็ยกนิ้วกลางให้แล้วแลบลิ้นส่งท้ายด้วยยิ่งทำให้เทียมแขแทบจะเก็บเสียงกรี๊ดไว้ไม่ไหว...

“วันนี้ต้องเป็นวันซวยแน่ๆ ที่เจอยัยของเทียมนั่น” วิภาดาบ่นอุบอย่างไม่พอใจ

“ก็ไปว่าเขาแบบนั้น”

“ก็จริงนี่นา โอเค.. ยอมรับนะว่าแขสวย แม้จะมีเสริมเติมแต่งบ้าง แต่ที่ว่าปลอมนี่ไม่ได้หมายถึงของพวกนี้นี่น้ำแข็งก็รู้..” วิภาดาแบมืออกข้างๆ ลำตัวทำหน้าแบบเซ็งๆ

“เข้าใจจ้าเข้าใจ..”

ทิพย์ธาราเข้าใจดีในสิ่งที่วิภาดาเปรียบเปรย เทียมแขนั้นเรียกได้ว่าเป็น ของเทียม เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเทียมแขจะพยายามปกปิดฐานะตัวตนที่แท้จริงตนเองจากทุกคนเสมอ และไม่มีความจริงใจให้ใคร ทุกอย่างที่แสดงออกมาล้วนแล้วเป็นการแสดง การปรุงแต่ง ซึ่งข้อนี้เธอก็เพิ่งจะประจักษ์เมื่อไม่นานมานี้เอง สมัยเรียนมหาวิทยาลัยนั้นนับว่าทิพย์ธาราเองก็เป็นดาวเด่นของคณะ ใครๆ ต่างพูดถึงเธอ และเทียมแขเข้ามาหาขอคบเธอเป็นเพื่อน ซึ่งทิพย์ธาราเองก็ยินดีเพราะเทียมแขเป็นคนสวย ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า เรียนเก่งดูฉลาดเฉลียว ตอนแรกเธอคิดว่าเทียมแขเป็นลูกสาวคุณหญิงคุณนายสักคนในแวดวงไฮโซเพราะเสื้อผ้าของใช้ที่เทียมแขใช้นั้นล้วนเป็นของแบรนด์เนมยี่ห้อดังทั้งสิ้น..