บทที่ 3

ณชนกเคยรู้ว่า บีช เบย์ คลับ มีเจ้าของเป็นชาวต่างชาติสายเลือดอเมริกัน ยูเครน นั่นคือ แพทริก แม็คเคนน่า ซึ่งอายุอานามใกล้เลขหก เขาอาจต้องการเกษียณตัวเองเพื่อส่งต่อกิจการโรงแรมและรีสอร์ทในเครือที่มีอยู่ทั่วโลกให้คนหนุ่มบริหารต่อไป

จวบจนกระทั่งถึงเวลาเกือบสองทุ่มหลังจากที่ณชนกทำงานของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วและต้องอยู่คอยช่วยพรเทพในการจัดเตรียมต้อนรับคณะผู้บริหารที่กำลังเดินทางจากสนามบินด้วยเครื่องบินส่วนตัวที่บินตรงจากสหรัฐมาที่นี่ หญิงสาวแทบไม่ได้สนใจหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเหล่าพนักงานต่างเซ็งแซ่ถึงการมาของคณะผู้บริหารซึ่งหนึ่งในนั้นคือลูกชายบุญธรรมของเจ้าของโรงแรมคนเก่าที่ทำให้ทั้งพรเทพและใครหลาย ๆ คนต่างตื่นเต้นไปตาม ๆ กัน เธอแค่รอเวลาที่พรเทพจะเข้ามาสั่งงานแล้วก็ได้ยินเสียงของเขาในที่สุด

“แนนนี่...ผู้บริหารคนใหม่มาถึงแล้วนะจ๊ะ   ตอนนี้เขาอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เดี๋ยวเธอเข้าไปคอยต้อนรับในห้องอาหารพิเศษของโรงแรมก็แล้วกัน”

“ค่ะ..พอลลี่”

ณชนกรับปากพรเทพ แต่ในใจของเธอไม่ได้ตื่นเต้นกับการเตรียมการต้อนรับผู้บริหารโรงแรมคนใหม่แม้แต่น้อย ตอนนี้เธอกำลังพะวงถึงแม่หนูน้อยคลีโอ ลูกสาวตัวน้อยจะงอแงหรือเปล่าเพราะโดยปกติเธอจะกลับบ้านเป็นเวลา ร่างบางเดินตรงไปยังห้องอาหารที่ถูกจัดไว้พิเศษเฉพาะแขกคนสำคัญของโรงแรมซึ่งภายในห้องนั้นสามารถมองเห็นทัศนียภาพของท้องทะเลภายนอกในยามค่ำคืนได้

ในห้องนั้นไม่มีพนักงานคนอื่นนอกจากเธอ ณชนกตั้งใจจะเดินออกไปถามพรเทพอีกครั้งว่าจะมีพนักงานคนอื่นอีกไหม แต่เมื่อหันกลับไปก็ต้องชะงักเมื่อประตูถูกเปิดออกและมีพนักงานต้อนรับเดินนำเข้ามาก่อนที่กลุ่มชายชาวต่างชาติในชุดสูทจะเดินตามเข้ามาในห้องหลายคน ร่างเล็กหยุดนิ่งและรีบก้มศีรษะลงพร้อมวางมือไว้ที่ด้านหน้าอยู่ในท่าที่สำรวม ทว่าเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นกลับต้องชะงักอีกครั้งเมื่อหนึ่งในชายชาวต่างชาติที่ก้าวเข้ามาเป็นบุคคลที่เธอคุ้นหน้า...ไม่สิ...เธอรู้จักเขาต่างหาก

“เฮ็คเตอร์...”

เสียงนั้นไม่ได้หลุดออกจากริมฝีปากของหญิงสาวที่เผยอออกจากกันด้วยยังอยู่ในอาหารตะลึงงันและแสงพร่าพรายจากม่านน้ำรื้นบนดวงตาแสนงาม แต่แล้วเหมือนทุกอย่างถูกกระชากกลับออกไปจากหัวใจดวงนั้นเมื่อร่างสูงใหญ่ของบุรุษใบหน้าคร้ามเข้มในชุดสูทผ้าไหมสีดำนั่งลงที่โต๊ะรับรอง และ...เขาหันมายังร่างบอบบางในชุดพนักงานเสิร์ฟที่จ้องมองเขาราวเป็นสิ่งอัศจรรย์

“ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ บีช เบย์ คลับ...โรงแรมที่มีมูลค่าการก่อสร้างสูงสุดและสวยงามที่สุดบนเกาะภูเก็ตครับ”

ชายชาวต่างชาติผู้หนึ่งซึ่งเป็นตัวแทนของคณะบริหารโรงแรมลุกขึ้นกล่าวท่ามกลางเสียงปรบมือต้อนรับของทุกคนในที่นั้น บรรยากาศภายในห้องอาหารกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งเมื่อชายคนเดิมกล่าวขึ้นว่า

“และสำหรับวันนี้ ผม...ลอเรนโซ่ ราฟเนอร์ ผู้ช่วยผู้บริหารบีช เบย์ คลับ คือคุณแพทริก แม็คเคนน่า ซึ่งในวันนี้ท่านติดธุระด่วนไม่ได้มาร่วมรับประทานอาหารด้วย ขอแนะนำทุกท่านให้รู้จักกับผู้บริหารคนใหม่ของโรงแรมบีช เบย์ คลับ และโรงแรมในเครือทั่วโลก คุณเฮ็คเตอร์ แม็คเคนนา”

ทันทีที่ลอเรนโซ่กล่าวจบ ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการแนะนำในฐานะของผู้บริหารสูงสุดของโรงแรมจึงลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งก้มศีรษะเพื่อน้อมรับเสียงปรบมือของคณะกรรมการผู้บริหารระดับสูงของโรงแรม

และในช่วงจังหวะที่เขาลุกขึ้นยืน นัยน์ตาประกายสีฟ้าอมเขียวบนใบหน้าคร้ามคมก็เหลือบมองไปยังพนักงานสาวในชุดเสิร์ฟที่ก็ยืนมองเขาอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องอาหารก่อนที่สายตาคู่นั้นจะเลื่อนกลับมายังกลุ่มคนท่านั่งร่วมโต๊ะอาหารในค่ำคืนอันชื่นมื่นสำหรับทุกคนในที่นั้น ยกเว้นเพียงคนเดียวคือณชนกที่เฝ้ามองบุรุษผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดของสถานที่แห่งนี้ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป

เธอได้ยินเสียงเฮ็คเตอร์กล่าวแนะนำตัวเองเป็นสั้น ๆ ท่าทีของเขาสุขุมและเยือกเย็น สมกับเป็นผู้บริหารสูงสุดขององค์กร ณชนกมองทุกท่วงทีของเขาด้วยหัวใจที่เป็นสุขอย่างประหลาด กระทั่งเสียงของพรเทพดังขึ้นข้าง ๆ

“แนนนี่...ช่วยเสิร์ฟน้ำให้ท่านประธาน...คุณเฮ็คหน่อยสิจ๊ะ”

“เอ้อ...ค่ะ”

ณชนกรีบรับคำแต่ในเวลานั้นหญิงสาวรู้สึกถึงความเย็นเยียบบนฝ่ามือทั้งสองข้าง หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวเร็วแม้พยายามควบคุมความตื่นเต้นที่จู่ ๆ มันก็พุ่งปรี่ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอรู้สึกว่ามือสั่นเล็กน้อยตอนที่รับถาดเล็ก ๆ ที่มีแก้วน้ำแล้วนำมันไปยัง ท่านประธาน ซึ่งเขานั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ในหูของหญิงสาวอื้ออึงตอนที่เดินเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ ราวกับไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ในโลกทั้งนั้น แล้วเธอก็ไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ในที่สุด

“โอ๊ะ!”

ณชนกอุทานออกมาท่ามกลางสายตาของคณะผู้บริหารที่มองมาเป็นตาเดียวเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่เธอตั้งใจ มือของเธอสั่นตอนหยิบแก้วน้ำแล้วตั้งใจจะวางมันลงบนโต๊ะ ข้างหน้าท่านประธาน แต่กลับทำมันหกใส่เสื้อสูทของเขาจนหมดซ้ำแก้วยังตกลงพื้นแตกกระจาย

“ขะ...ขอโทษค่ะ...ขอโทษค่ะ”