เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 456
บทล่าสุด
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 456
หรงจือจือ “...”ขณะที่คนกำลังอยากจะยิ้ม ง่ายที่จะอดกลั้นไว้ไม่อยู่นางเบี่ยงสายตาออก ยังไม่ทันให้เขาได้เห็น แม้เขาอยากจะแสร้งว่าไม่ชอบนาง เช่นนั้นก็ให้เขาแสร้งก่อนแล้วกัน นางคิดว่าแกล้งเขาก็สนุกดีเช่นกันโอ๊ะ...หรือว่าความจริงแล้วนิสัยเดิมของนาง จะ ‘แย่’ อยู่เล็กน้อยกระมังนางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่านเสนาบดียินดีรับเอาไว้ เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว! ภาพที่อยู่บนหน้าพัด เป็นผลงานฝีมือของข้าเอง หวังว่าท่านเสนาบดีจะไม่รังเกียจ”ครั้นนางพูดเช่นนี้ เฉินเยี่ยนซูย่อมรีบคลี่หน้าพัดออกเห็นป่าลำไผ่เรียวยาวด้านบน แต่ละเส้นแต่ละการลากวาด ไม่ด้อยกว่าใคร ดวงตาหงส์ของเขาเปื้อนยิ้ม “ขอบคุณท่านหญิงมาก นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ข้าเคยได้รับมาในชีวิตนี้”หรงจือจือไม่ตอบใด ๆ ท่านผู้นี้เป็นสมุหราชเลขาธิการ ย่อมเคยได้รับของขวัญที่ทั้งแพงล้ำค่า และหายากกว่าพัดของตนเล่มนี้อยู่แล้วแต่เขากลับบอกว่าที่ตนให้นั้น เป็นของที่ดีที่สุดที่เคยรับมาใน ‘ชีวิตนี้’ถึงขั้นนี้แล้ว ยังกล้าบอกว่าไม่ชอบนางอีก?หรงจือจือจึงพูดหยอกเขาอีกประโยคหนึ่ง “ในเมื่อเราหมั้นหมายกันแล้ว ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องทำตัวห่างเหิ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 455
บัดนี้ แม้ว่าจะฉวยโอกาสหลังจากที่ฉีจื่อฟู่รนหาที่ตายแต่ภายในใจนางก็ยังคงคะนึงถึงเรื่องอื่นอยู่ ไม่ได้ยอมรับในตัวเขาแต่อย่างใดหรงจือจือฟังเขาพูดจบก็เลิกคิ้วถาม “ท่านราชเลขาธิการ ท่านคงไม่ได้…ชอบข้าจริงๆ กระมังเจ้าคะ?”มิเช่นนั้นจะอธิบายอาการต่างๆ ของเขาว่าอย่างไร?จะอธิบายอาการผิดหวังและน้อยใจที่เห็นได้ชัดเจนในตอนนี้ว่าอย่างไร?สีหน้าเย็นเรียบของเฉินเยี่ยนซูแข็งทื่อเล็กน้อย กลัวว่าการแต่งงานจะเกิดความเปลี่ยนแปลง จะกล้ายอมรับได้อย่างไร?เขาเก็บซ่อนความรู้สึกในแววตา พูดอย่างสงบว่า “ท่านหญิงคิดมากแล้ว ตัวข้าทุ่มเทให้ชาติบ้านเมือง ไม่สนใจเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิง การแต่งงานนี้เป็นเพียงการเอื้อประโยชน์ซึ่งกันและกันก็เท่านั้น”เซิ่งเฟิงกลอกตามองบนจนตาแทบจะถลนขึ้นฟ้า!ท่านไม่สนใจเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิง เช่นนั้นเหตุใดเมื่อครู่จึงได้รีบแย่งใบเทียบดวงชะตานัก?หรงจือจือมองเฉินเยี่ยนซูเงียบๆ บอกตามตรง หากไม่ใช่เพราะเห็นว่าตอนนี้ใบหน้าเขาแดงก่ำไปจนถึงใบหู ประกอบกับเห็นเซิ่งเฟิงที่อยู่ด้านหลังมีอาการทนฟังไม่ได้…ลำพังแค่จากน้ำเสียงนิ่งเรียบของเขาอย่างเดียว นางก็อาจจะเชื่อคำพูดของเขา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 454
มหาราชครูหรงได้ยินดังนี้ ไม่ต้องรอให้เฉินเยี่ยนซูบันดาลโทสะ เขาก็พูดหน้าบึ้งตึงว่า “อุดปากนางไว้! โบยเพิ่มอีกยี่สิบไม้ โบยให้หนัก! ไม่ต้องปรานี!”เขากลัวว่าหากตัวเองพูดช้าอีกนิด เฉินเยี่ยนซูจะตัดลิ้นของหรงเจียวเจียวจริงๆ!เห็นมหาราชครูหรงออกคำสั่งรวดเร็วเช่นนี้ เฉินเยี่ยนซูเพียงแต่มีสีหน้าดำทะมึนแต่ไม่ได้พูดอะไร หากไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายแม้เพียงนิด รอเขากลับไปแล้ว เกรงว่ามหาราชครูหรงจะทำให้หรงจือจือลำบากใจเขาแค่นเสียงเย็นเพียงว่า “ท่านพ่อตา หากวันหน้ามิอาจควบคุมคุณหนูสาม ข้าสามารถช่วยสอนสั่งให้แทนได้”มหาราชครูหรงรู้สึกขายหน้ามาก เรื่องภายในบ้านตัวเอง จะชอบให้เฉินเยี่ยนซูเข้ามายุ่งได้อย่างไร? ถึงอย่างไรเสีย ลูกเขยก็ไม่ใช่คนสกุลหรงแต่หรงเจียวเจียวทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ เขาจึงพูดได้เพียงว่า “นางจะปรับปรุงตัวแน่นอน ข้าจะจับตาดูอย่างดี!”เฉินเยี่ยนซูพยักหน้า จากนั้นเดินไปทางสวนบุปผาด้วยกันกับหรงจือจือยืนใต้ต้นไม้หรงจือจือถาม “ท่านราชเลขาธิการอยากพูดอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ?”เฉินเยี่ยนซูจ้องมองมาที่นาง พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เรื่องของท่านแม่ เป็นความผิดของข้าเอง”วันนี้นางไม่มีท่าทีจะ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 453
“ส่วนเรื่องที่บอกว่าเป็นน้องหญิงแท้ๆ? ข้าดูจากการกระทำของคุณหนูสามแล้วเหมือนนางมองท่านหญิงเป็นศัตรูมากกว่า ยังเหลือความเป็นพี่น้องที่ใดกัน?”“ท่านมหาราชครูลงโทษเบามากแล้ว หากให้ข้าลงมือ เกรงว่าคงถึงขั้นตัดลิ้น”หรงจือจือรู้สึกซับซ้อนภายในใจ นั่นเพราะตั้งแต่ที่นางกลับมาอยู่จวนเพื่อสืบคดี นางจะได้ยินทุกคนตำหนิตัวเองทุกครั้งที่เกิดเรื่องเสมือนว่านางไม่ใช่คนในครอบครัวนี้อย่างไรอย่างนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่หรงเจียวเจียวพูดจาดูหมิ่นแล้วนางไม่ต้องพูดเองแม้แต่ครึ่งคำ นางอวี๋กับเฉินเยี่ยนซูก็ช่วยออกหน้าให้แล้วนางหวังได้ยินว่าจะตัดลิ้นก็กลัวจนหน้าซีด ต้องเกาะโต๊ะนั่งลงอย่างสั่นเทา “เหตุใดต้องทำถึงเช่นนั้น เหตุใดต้อง…”บัดนี้นางเข้าใจแล้ว ตัวเองจะขอร้องอย่างไรก็เปล่าประโยชน์หากยังพูดให้เฉินเยี่ยนซูโมโหมากกว่านี้ เกรงว่าบทลงโทษจะยิ่งรุนแรงขึ้นนางกงซุนพึมพำเสียงเบา “ไม่อย่างนั้น…”พอแค่นี้เถิด?นางค่อนข้างชอบหรงเจียวเจียวเลยทีเดียวนึกไม่ถึงว่านางเพิ่งจะพูดแค่สามคำ สายตาอันว่องไวของนางอวี๋ก็จะมองมาที่นางพร้อมกับการเตือนแววตาเย็นยะเยียบของเฉินเยี่ยนซูมองมาที่นางเช่นกันใบหน้าของนางก
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 452
สีหน้าของเฉินเยี่ยนซูดำทะมึนทันทีที่ฟังจบมหาราชครูหรงเบิกตาโพลงอย่างไม่เชื่อหูเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวของตัวเองจะกล่าววาจาโง่เขลาเช่นนี้ครั้นเห็นประกายสังหารในแววตาเฉินเยี่ยนซู มหาราชครูหรงก็รีบชิงเข้าไปตบหน้าหรงเจียวเจียวหนึ่งฉาด!การตบนี้ไม่ใช่เบาๆ เลย ใส่แรงลงไปเต็มที่หรงเจียวเจียวถูกตบเซไปชนกับกำแพง หน้าผากถูกกระแทกอย่างแรงก่อนจะล้มลงพื้น “ท่านพ่อ…”มหาราชครูหรงพูดอย่างเดือดดาล “เจ้าลูกสารเลว พูดจาอะไรของเจ้า!”จากนั้นหันกลับไปหาเฉินเยี่ยนซู “ราชเลขาธิการ ข้าสั่งสอนบุตรสาวไม่ดีเอง เอาไว้ข้าจะสั่งสอนอย่างหนักในภายหลัง!”เฉินเยี่ยนซูเข้าใจความหมายของมหาราชครูหรงอีกฝ่ายหวังว่าเขาจะช่วยไว้หน้า อย่าได้ลงโทษหรงเจียวเจียวสถานหนักแต่นึกไม่ถึงว่าหรงเจียวเจียวไม่หวาดกลัวที่ถูกตบแม้แต่น้อย นางกุมหน้าตัวเองเงยหน้าพูดด้วยความโมโห “ท่านพ่อ ข้าพูดประโยคใดผิดหรือเจ้าคะ?”นางโต้เถียงกับมหาราชครูหรงจบแล้วยังไม่เพียงพอ แต่ยังหันไปพูดกับเฉินเยี่ยนซูด้วยว่า “ท่านราชเลขาธิการ ข้าพูดด้วยความหวังดี พูดเพราะหวังดีต่อท่าน เหตุใดท่านจึงไม่เข้าใจ?”เฉินเยี่ยนซูยิ้มเยาะแล้วเอ่ยเสียงเย็น “หวั
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 451
นางยิ้มและกล่าวว่า “ดีๆๆ นี่เยี่ยมยอดมาก!”ทว่าเฉินเยี่ยนซูกลับรู้สึกประหลาดใจเขามองว่าตัวเองพอจะเข้าใจหรงจือจืออยู่บ้าง ท่านแม่กล่าววาจาเช่นนั้น นางไม่ควรไม่ใส่ใจแบบนี้ หรือว่าจะมีอะไรที่เขาไม่รู้เกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ?นางอวี๋รีบถอดกำไลข้อมือของตัวเองเพื่อสวมให้หรงจือจือ “นี่เป็นกำไลที่แม่ของข้าทิ้งไว้ ส่งต่อให้เพียงสตรีไม่ส่งต่อให้บุรุษ”“แม้จะไม่ใช่ของล้ำค่าหายากอะไร แต่มันก็เป็นของที่ข้าหวงแหนที่สุด บัดนี้ขอมอบแด่เจ้า!”หากรับกำไลนี้ไว้ก็เท่ากับว่าจะตอบตกลงที่จะแต่งงานหรงจือจือจะแต่งงานอยู่แล้ว กระนั้นนางก็ยังคงพูดว่า “กำไลนี้มีคุณค่าต่อท่านยิ่ง จะให้ข้ารับไว้ได้เยี่ยงไรเจ้าคะ?”นางอวี๋พูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสมอบของให้ ห้ามปฏิเสธ เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะดูแคลนเยี่ยนซูของพวกข้า!”อีกฝ่ายพูดเช่นนี้ หรงจือจือก็ยิ้มรับ “เช่นนั้นก็ขอขอบคุณท่านผู้อาวุโสด้วยเจ้าค่ะ”จากนั้นกำไลสีมรกตวงนั้นก็ถูกสวมลงบนข้อมือของหรงจือจือนางกงซุนมองแล้วไม่สบอารมณ์นัก ตัวนางมีกำไลเนื้อดีกว่านี้หลายวงก็จริง แต่นางอวี๋ไม่ได้มอบของสิ่งนี้ให้ตัวเอง หมายความว่าฮูหยินผู้เฒ่ายอมรับในตัวหรงจือจือ แต่ไม่ยอ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย436.7K viewsซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้19.2K viewsยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
จูน417.2K viewsยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย668.8K viewsเมื่อนางเอกพอแล้ว
moonlight -mini2.3K viewsยามเมื่อใจ เพรียกหาเพียงเจ้า
moonlight -mini194 viewsภรรยาเก่าท่านแม่ทัพ
ปลายฝนต้นหนาว2.1K viewsสามีของข้าคือคุณชายผี...บรื้อ
Lovedee361 views
