บทที่ 6

" สายไหม "

ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นคนที่คุ้นตาอย่างเสือที่กำลังเดินจูงมือเข้ามาพร้อมกับรินดาในชุดนักเรียนโดยที่ด้านหลังมีพ่อของฉันกับน้าฤดีที่เดินอยู่ไม่ไกลกัน

" พ่อ "

"กำลังจะไปเรียนหรอลูก"อนุทินเอ่ยถามบุตรสาวที่ยืนมองและทำหน้านิ่งไม่พูดอะไรก่อนฤดีจะพูดแทรกขึ้นมา

"รีบทำธุระให้เสร็จเถอะค่ะเดี๋ยวพี่ทินจะสายเอานะคะ"

"พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะถึงได้ยกโขยงกันมาที่บ้านแต่เช้าแบบนี้"ฉันไม่มองหน้าของน้าฤดีแต่หันไปเอ่ยถามพ่อของฉันทันที

"พ่อจะเข้ามาเอารถให้กับรินดาไว้ใช้น่ะคุณรออยู่ตรงนี้ผมจะเข้าไปเอารถในบ้านก่อน"

อนุทินเอ่ยตอบลูกสาวและหันไปพูดกับฤดีอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าบ้านไปที่โรงจอดรถอย่างเร่งรีบ

ฉันที่หันไปมองตามผู้เป็นพ่อจึงได้เห็นว่าพ่อเข้าไปขับรถมินิคูลเปอร์สีขาวที่พ่อเป็นคนซื้อให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดของปีที่แล้ว ก่อนที่พ่อจะขับมาจอดตรงหน้าฉันและลงจากรถพร้อมหันไปบอกกับรินดาทันที

"เอาคันนี้ไปใช้ก่อนแล้วกันนะรินไว้เดี๋ยวพ่อซื้อให้ใหม่ตอนเข้ามหาลัย"

" ขอบคุณค่ะคุณพ่อ " รินดายกมือไหว้พร้อมกับแววตาเป็นประกายกับรถคันหรูตรงหน้า

"พ่อคะแต่รถคันนี้มันเป็นของหนูนะคะหนูไม่ให้ค่ะ"ฉันพูดแทรกขึ้นพร้อมกับมองหน้าพ่ออย่างโกรธเคือง

"พ่อเห็นลูกไม่ได้ขับจอดทิ้งไว้เฉยๆก็เอาให้รินไปใช้น่าจะดีกว่านะสายไหม"

"แต่มันเป็นของหนูถึงจะจอดหรือขับหนูก็ไม่ให้ค่ะ "

"กะอีแค่รถคันเดียวจะงกอะไรหนักหนาอีกไม่นานหนูก็จะต้องย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้แล้วยังไงรถคันนี้ก็ต้องเป็นของรินดาอยู่ดี" ฤดีเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมส่งเสียงฟึดฟัดไม่พอใจส่งไปให้กับเด็กสาวที่กำลังจะเป็นลูกเลี้ยงเธอ

"หนูว่าน้าฤดีอยู่เงียบๆไปเถอะคะเดี๋ยวสันดานปลิงที่มีอยู่ในตัวมันจะออกมาเสียก่อนแม่ของหนูจะหย่ากับพ่อและถ้าพ่อเห็นธาตุแท้ตอนนี้คุณน้าจะลำบากเอานะคะ" ฉันพูดจบพวกทำหน้ายียวนส่งกลับไปให้กับน้าฤดีที่ทำถลึงตามองฉันด้วยความโกรธเคือง

" ยัยไหมทำไมพูดกับน้าเขาแบบนี้ใครสั่งใครสอนให้ลูกเป็นเด็กก้าวร้าว ห๊า!!! "อนุทินตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะปรี่เข้าไปหาลูกสาวตัวเองอย่างลืมตัว

"ทำไมคะพ่อจะตบหนูอีกหรอคะเอาสิตบมาเลยตบหน้าลูกแท้ๆของตัวเองโชว์อีลูกนอกคอกกับชู้ของพ่อเลยสิคะ ตบสิ!!!! "ฉันที่เห็นท่าทางของพ่อจึงตะโกนออกไปพร้อมกับจ้องมองพ่อตัวเองด้วยความเสียใจ

โลกันต์ที่ลงจากรถมายืนมองดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆและเข้าใจได้ในทันทีว่าแก้มขาวๆของน้องสายไหมที่เป็นรอยแดงก่อนหน้านี้ใครเป็นคนทำเมื่อเห็นท่าไม่ดีเขาจึงรีบเดินเข้าไปใกล้ๆสายไหมทันที

อนุทินที่โกรธจนตัวสั่นจึงยกมือขึ้นมาจะตบสั่งสอนลูกสาวไม่รักดีที่บังอาจมาท้าทายและตะคอกใส่เขาคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อแต่ไม่ทันจะได้ทำอะไรสายไหมเขาก็ถูกมือหนาของใครบางคนจับมือไว้แน่นและผลักเขาจนเซไปอีกทาง

" มึงเป็นใครมายุ่งอะไรด้วย"

อนุทินหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังใช้ตัวยืนบังสายไหมและมองหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชาแฝงไปด้วยรังสีบางอย่างพร้อมเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ

"เป็นพ่อมึงมั้ง "โลกันต์เอ่ยตอบพร้อมใช้ลิ้นดุนที่ข้างแก้มอย่างกวนตีนกับคนตรงหน้า

ก่อนจะหันไปมองหน้าสายไหมที่ตอนนี้ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตาเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยแววตาวูบไหวก่อนที่เขาจะเอ่ยถามน้องสายไหมอย่างอ่อนโยน

"คนนี้ใช่ไหมที่ทำร้ายเราเมื่อวันก่อน"

" อือ เขาเป็นพ่อหนูเอง"ฉันเอ่ยตอบพี่โลกันต์พร้อมกับมองไปยังพ่อของฉันที่ยืนนิ่งเหมือนกำลังอึ้งกับคำตอบที่หยาบคาบของพี่โลกันต์เมื่อครู่นี้

โลกันต์เมื่อได้คำตอบก็พยักหน้ารับรู้พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้กลุ่มคนตรงหน้าก่อนจะกวาดสายตามองอย่างเอาเรื่องแล้วไปหยุดยืนใกล้กับชายคนที่เป็นพ่อของสายไหม

"ฉันเป็นพ่อของสายไหมและแกเป็นใครมายุ่งอะไรด้วย" อนุทินก้าวถอยหลังและพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆชายหนุ่มตรงหน้าที่ดูท่าทางน่ากลัวและจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง

"ฮึ ตบลูกตัวเองจนหน้าบวมแดงแบบนั้นยังพูดได้เต็มปากว่าเป็นพ่อได้อยู่อีกหรอไม่อายปากตัวเองเลยนะลุง"

โลกันต์เอ่ยขึ้นเสียงเย็นๆพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้และกระซิบที่ข้างหูของพ่อสายไหมเบาๆ

"รู้ไหมว่าคนที่กล้ามาแตะต้องผู้หญิงของกูไม่ว่าจะเป็นเพื่อนคนรู้จักหรือแม้แต่คนในครอบครัวถ้าคิดจะมาทำร้ายโทษมีแค่ตายกับตายและกูก็ไม่สนว่ามึงจะเป็นพ่อหรือเป็นใครถ้ามึงกล้ามาทำร้ายสายไหมอีกกูไม่เอามึงไว้แน่"

โลกันต์พูดเสียงเข้มแฝงไปด้วยความขู่อย่างไม่คิดจะไว้หน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของสายไหมเลยสักนิดเดียวก่อนจะค่อยๆผละตัวออกห่างและจ้องมองไปยังใบหน้าของพ่อสายไหมยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยและมองด้วยสายตาเย็นชา

"ให้รินดาใช้รถชั่วคราวไปก่อนนะสายไหมพ่อไปล่ะวันนี้มีประชุม"อนุทินรีบเปลี่ยนท่าทีและเอ่ยขึ้นกับสายไหมก่อนจะจับมือฤดีเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที

ฉันถึงกับน้ำตาร่วงออกมาด้วยความเสียใจมันเจ็บจนจุกพูดอะไรไม่ออกก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะของรินดาดังขึ้นพร้อมกับเสือแฟนเก่าฉันที่ยืนมองอยู่ห่างๆ

" ไม่น่าเชื่อเลยนะสายไหมว่าเธอจะมาอยู่จุดนี้ได้อ่ะ คริคริ คุณหนูสายไหมนักเรียนดีเด่นแห่ง JL สาวสวยที่เรียนดีเรียนเก่ง บ้านรวย ครอบครัวอบอุ่นคงจะกลายเป็นตำนานไปแล้วเพราะตอนนี้จะไม่มีแล้วครอบครัวที่อบอุ่นแถมยังต้องย้ายออกจากคฤหาสน์หรูหลังนี้อีก จิ๊จิ๊น่าสงสารจริงๆเลยนะ" รินดาพูดขึ้นอย่างสะใจและสมน้ำหน้าพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้สายไหมที่ยืนนิ่งน้ำตาไหลก่อนจะโน้มตัวกระซิบเบาๆที่ข้างหูอย่างเยาะเย้ย

"ขอบใจสำหรับทุกอย่างนะไม่จะเป็นพ่อของเธอรถของเธอรวมทั้งผู้ชายของเธอ แหม เธอจิตใจดีมากจริงๆเลยอ่ะสายไหม "

ฉันที่หันไปมองหน้ารินดาที่ทำหน้าและพูดเย้ยหยันฉันอย่างสะใจฉันจึงยกมือขึ้นและกระชากผมของรินดาจนหน้าหงายและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

" โอ๊ยยย!!!!! อีไหมกูเจ็บนะ "

"เจ็บงั้นหรอมันไม่ได้ครึ่งกับสิ่งที่แม่กะหรี่ของมึงทำไว้กับแม่กูและกูหรอกนะอีริน อยากได้มากใช่ไหมรถกูอ่ะอยากชื่นชมนักใช่ไหมได้!!!! "

ฉันพูดจบก็ดึงกระชากหัวรินดาพร้อมจับกระแทกลงที่กระโปรงรถอย่างแรงด้วยความโมโหสองสามครั้งก่อนจะยกมือตบที่หน้ารินดาอย่างเอาคืนที่ปากดีใส่ฉัน

///ปัก ปัก ปัก เพี๊ยะ เพี๊ยะ////

"'โอ๊ย โอ๊ย อีไหม /////"'รินดาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ก่อนที่เสือจะวิ่งเข้ามาช่วยแต่ก็เข้าไปช่วยไม่ได้เพราะโดนชายหนุ่มนักศึกษายืนบังพร้อมกับส่งสายตาจ้องมองอย่างเอาเรื่องจนตัวเขาถึงกับก้าวขาไม่ออก

" มึงอย่าเสือก!!! " โลกันต์เอ่ยขึ้นกับไอ้เด็กนี่และจำได้ทันทีว่าเป็นแฟนเก่าของสายไหมก่อนจะเหลือบสายตามองคนตัวเล็กของเขานิ่งๆปล่อยน้องได้ระบายความโกรธอย่างเต็มที่

สายพินท์ที่ได้ยินเสียงเอะอะจากด้านนอกก็เดินออกมาดูจึงเห็นลูกสาวกำลังตบตีรินดาโดยที่เธอเลือกที่จะนิ่งเฉยและหันหลังเข้าในตัวบ้านทำราวกับไม่ได้รับรู้อะไรทั้งนั้น

" ฮืออ เสือรินเจ็บ ฮืออ ช่วยรินด้วย " รินดาที่สภาพสะบักสะบอมโผเข้าไปกอดเสือทันทีพร้อมกับร้องไห้อย่างน่าสงสาร

"เสืออยู่นี่แล้วนะไม่ต้องกลัวเสือจะพารินไปหาหมอนะ"เสือกอดปลอบรินดาพร้อมกับพาขึ้นรถและขับออกไปทันที

ฉันที่ตบอีรินจนหน่ำใจก็ผละตัวออกห่างและยืนมองดูสภาพที่เละของมันอย่างสะใจก่อนจะเงยหันไปสบตากับพี่โลกันต์และเดินเข้าไปใกล้พร้อมส่งยิ้มหวานให้กับพี่เขาทันที

โลกันต์นิ่งเฉยใช้สายตาสำรวจคนตัวเล็กของเขาว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าก่อนจะจับมือที่แดงเถือกของน้องขึ้นมาและบ่นขึ้นทันที

" เฮ้อทำไมตีจนตัวเองมือแดงขนาดนี้ล่ะเจ็บมือหรือเปล่า หือออ "

" เจ็บค่ะช่วยเป่าให้หนูหน่อยสิ "

ฉันพูดขี้นด้วยเสียงที่ออดอ้อนพร้อมยกมือชูขึ้นจ่อใกล้ปากพี่โลกันต์เพราะอยากจะแกล้งเขาที่บ่นเป็นตาแก่

โลกันต์ถึงกับชะงักและสบตามองคนตัวเล็กที่ยกมือขึ้นมาอยู่ใกล้ปากเขาจึงจับมือของน้องสายไหมขึ้นมาเป่าเบาๆก่อนที่เขาจะประทับริมฝีปากลงบนมือน้องอย่างแผ่วเบาโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานที่ตอนนี้เริ่มเห่อแดงขึ้นออกมาอย่างน่ารัก

" หายเจ็บหรือยัง "

" หะ หายแล้วคะ " ฉันที่ชักมือกับพร้อมกับก้มหน้าด้วยความเขินอาย

"หึหึ ไปขึ้นรถเถอะวันนี้โดดเรียนสักวันแล้วกันพี่จะพาเราไปปลอบขวัญซะหน่อย "

" ไปไหนคะ "

" ความลับ" โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับจูงมือสายไหมเดินไปยังรถซุปเปอร์คาร์ที่จอดอยู่ไม่ไกลก่อนจะขับออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว