ตอนที่47 ร้องขอ

“เราแค่อยากให้เจ้าช่วยดูแลนางให้ดี”

เซวียนจิ้งเฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กระนั้นก็บาดที่หัวใจของเว่ยซูอิ๋น ตั้งแต่นางเข้าวังจนครองตำแหน่งฮองเฮา เขาไม่เคยเอ่ยปากขอ ‘สตรี’ จากนางแม้แต่คนเดียว ต่อให้นางทำสิ่งใดเขาล้วนปิดตาข้างหนึ่งไม่เคยยื่นมือก้าวก่าย แต่ครั้งนี้...เขากล้าขอ...

“นางเป็นคนพิเศษเหตุใดพระองค์ไม่รับนางกลับคืนตำแหน่งเดิมเพคะ”

ชายหนุ่มรู้ว่าตนเองใจร้อนเกินไป อาจเพราะแม่ทัพเยี่ยหรงขอหลินอวี่เหยาจากเขาทำให้เขาโมโหแทบขาดสติเช่นนี้ ทว่าหากแม่ทัพของสนมผู้อื่นเขาคงตัดใจให้ง่ายดายแม้จะผิดธรรมเนียมก็ตาม

“เราไม่อยากให้เจ้าลำบากใจ” เซวียนจิ้งเฉินใช้ปลายนิ้วไล้ใบหน้างามเบาๆ “แต่นางเป็นหมากตัวหนึ่งที่เราจำเป็นต้องใช้”

“หมาก?”

“ต้องทำให้เจ้าลำบากดูแลนางอย่าให้นางมีอันตรายก็พอ”

“หม่อมฉันช่วยพระองค์แล้วได้สิ่งใดตอบแทนเพคะ” เว่ยซูอิ๋นที่ในใจเจ็บแค้นยิ่งนัก คิดว่านางมิรู้หรือว่าฮ่องเต้ต้องการหลิวอวี่เหยา

“เจ้าต้องการสิ่งใดก็บอกเรามา”

“หม่อมฉันขอได้ทุกอย่างในเพคะ” เว่ยซูอิ๋นถามจ้องมองเขาจากผ่านเงาสะท้อนที่กระจก

“ก็ลองขอมาก่อนถ้าเราให้ได้ เราก็จะให้”

หญิงสาวหันหน้ามาเผชิญหน้า คลี่