บทที่ 2 หลานนอกไส้ - 100%

คนถูกถามทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับมา

“แล้วอยากไปไหนล่ะ”

คราวนี้พราวนภาหันไปหาชายหนุ่มทั้งตัวแล้วตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“พราวอยากดูหนัง มีหนังแฟนตาซีเข้าใหม่ด้วย พี่ดินไปดูกับพราวนะ”

นฤบดินทร์หันไปมองหญิงสาวครู่หนึ่งแล้วรีบละสายตาไปมองถนนด้วยความรวดเร็ว วันนี้พราวนภาอยู่ในชุดเดรสผ้าฝ้ายแขนกุดความยาวเสมอเข่า เวลานั่งชายกระโปรงจึงร่นขึ้นไปเล็กน้อย แต่เมื่อครู่ที่เธอนั่งตะแคงเพื่อหันมาทางเขาทั้งตัว ชายกระโปรงของเธอจึงร่นขึ้นสูงไปอีก เขาจึงไม่กล้าหันไปมองเธอนานนัก

เมื่อก่อนเวลาที่เห็นพราวนภานุ่งกางเกงขาสั้นหรือกระโปรงสั้น เขาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรเพราะเห็นจนชินตา ทว่าตั้งแต่หญิงสาวขึ้นมัธยมปลายมา เวลาเธอเอาตัวมาอยู่ใกล้ ๆ หรือสัมผัสเนื้อตัวกันแม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขารู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวอย่างบอกไม่ถูก และดูเหมือนว่าอาการนี้จะยิ่งรุนแรงขึ้นทุกที จนเขากลัวว่าจะเผลอลืมตัวเข้าสักวัน ดังนั้นสิ่งที่เขาทำได้จึงมีเพียงอยู่ให้ห่างจากพราวนภาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

แต่เพราะบ้านอยู่ติดกัน ต่อให้เขาหลบหน้าเธอเท่าไร หญิงสาวก็มักเอาหน้าใส ๆ ที่มีรอยยิ้มเจิดจ้ากับแก้มบุ๋มน่ารักมาโผล่ให้เขาเห็นอยู่เสมอ หรือไม่ก็หากเธอมาค้างบ้านมารดาหลายวันแล้วไม่ได้เจอกัน พราวนภาก็มักโทรศัพท์มาคุยด้วย ไม่เคยขาดการติดต่อ ทว่าครั้งนี้เธอเงียบหายไป สุดท้ายก็ต้องเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายมาหาเธอบ้าง

นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาต้องหนีไปเรียนต่อต่างประเทศ เพราะหากยังอยู่ในจุดที่สามารถไปมาหาสู่กันได้ต่อไป เขาไม่กล้ามั่นใจตัวเองเลยว่าจะอดทนอดกลั้นได้หรือเปล่า

และแน่นอนว่าการไปนั่งอยู่ในโรงภาพยนตร์ด้วยกันสองคนนั้น ถือเป็นสถานการณ์ที่อันตรายอย่างยิ่ง

“ไม่เอาไม่อยากดู ไปหาอะไรกินดีกว่า” เขาปฏิเสธเสียงเรียบ

“อีกละ ทุกทีเลย” พราวนภาทำหน้าง้ำพลางกลับไปนั่งตัวตรงตามเดิม กระนั้นก็ยังไม่วายเหล่มองชายหนุ่มด้วยหางตา แต่พอไม่เห็นเขาหันมาให้ความสนใจเธอจึงสะบัดหน้าหันไปมองวิวข้างทางแทน

ซึ่งพอหญิงสาวหันไปแล้ว นฤบดินทร์จึงค่อยเหลือบมองอีกฝ่ายพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก

รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำเลี้ยวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองซึ่งเป็นย่านที่การจราจรติดขัดที่สุดแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ พราวนภาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจพลางหันไปมองคนที่กำลังใช้มือขวาข้างเดียวหมุนพวงมาลัยเพื่อจอดรถเข้าซอง เธอรู้ดีว่าคนอย่างนฤบดินทร์นั้นไม่ค่อยชอบการเข้ามาในย่านธุรกิจเท่าไรนักเนื่องจากเขาเบื่อการจราจร

“นึกยังไงถึงมาที่นี่ละ ปกติพี่ดินไม่ชอบมาแถวสยามนี่นา” ก่อนหน้านี้เธอมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจึงไม่ทันสังเกตสองข้างทางว่าเขาขับพามาถึงย่านสยามสแควร์ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาในห้างสรรพสินค้าแล้ว

“นาน ๆ มาที” เขาตอบสั้น ๆ เช่นเคยก่อนจะพยักหน้าชวนเธอลงจากรถ

ขณะที่เดินผ่านประตูเข้าไปในห้างสรรพสินค้า พราวนภาอดหลุบตามองมือของชายหนุ่มไม่ได้ เธออยากรู้ว่าหากตนถือวิสาสะทำหน้ามึนไปจับมือเขา ไม่รู้ว่านฤบดินทร์จะทำหน้าอย่างไรบ้าง

ทว่าเหมือนชายหนุ่มล่วงรู้ความคิดของพราวนภา จู่ ๆ เขาก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงไปเสียดื้อ ๆ ทิ้งให้หญิงสาวได้แต่แอบยู่หน้าด้วยความเสียดาย

“หิวรึยัง” เสียงทุ้มถามขึ้นเหนือศีรษะ พราวนภาจึงส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ตอนนี้ยัง พี่ดินหิวแล้วหรือ” หญิงสาวเงยหน้าถามเขา แต่จู่ ๆ ชายหนุ่มก็เอี้ยวตัวมาทางด้านหลังของเธอด้วยความรวดเร็ว ทำให้ต้นแขนของเขากระแทกหลังของเธอเบา ๆ จากนั้นก็ได้ยินเสียงผู้ชายชาวต่างชาติเอ่ยปากขอโทษอยู่สองสามครั้งจนพราวนภาต้องหันไปมอง แต่ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของผู้ชายคนนั้นเดินจากไป

“มีอะไรหรือพี่ดิน”

“ไม่มีอะไรหรอก เมื่อกี้เขาเกือบเดินชนพราวน่ะ" เขาตอบพลางเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง ขณะที่คนฟังหัวใจพองโตขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าชายหนุ่มอุตส่าห์เอาตัวเองไปกันไว้ไม่ให้เธอถูกผู้ชายต่างชาติคนนั้นชน

“ตกลงเราจะไม่ดูหนัง...” พราวนภาพูดได้แค่นั้นก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อนฤบดินทร์พาเธอมาหยุดอยู่ตรงลานกิจกรรมของทางห้างฯ ซึ่งกำลังจัดงานแสดงสินค้าและของใช้เกี่ยวกับ Teddy Bear

“เท็ดดี้แบร์!” พราวนภาร้องออกมาอย่างตื่นเต้นพลางเอามือไปเกาะแขนของชายหนุ่มแล้วเขย่าอย่างลืมตัว

“พี่ดินพาหนูพราวมางานเท็ดดี้นี่เอง พี่ดินน่ารักที่สุดเลย” เธอยิ้มไม่หุบเพราะหมีเท็ดดี้เป็นของสะสมสุดโปรดของเธอมาตั้งแต่เด็ก และคนที่ทำให้เธอชอบเท็ดดี้แบร์ก็คือผู้ชายตรงหน้าคนนี้

นฤบดินทร์ยิ้มบาง ๆ พลางใช้หลังนิ้วลูบลักยิ้มบนแก้มซ้ายของพราวนภาอย่างลืมตัว ครั้นพอนึกขึ้นได้เขาก็รีบเอามือลงทันที

“เข้าไปดูสิ อยากได้อะไรก็บอก น้าจ่ายให้เอง”

พราวนภาได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มร่าพลางก้าวเท้าเร็ว ๆ เข้าไปในงานทันที ขณะที่ชายหนุ่มได้แต่เดินตามหลังไปช้า ๆ และไม่เข้าไปรบกวนการเลือกดูหรือชื่นชมสินค้าของเธอ

สายตาของนฤบดินทร์แทบตามติดอยู่ที่พราวนภาตลอดเวลาโดยไม่คิดจะหันไปมองที่อื่น เขาเห็นหญิงสาวยิ้มไม่หุบ ดูมีความสุขเวลาได้อยู่กับสิ่งที่ตนรักก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ พราวนภาเป็นคนยิ้มสวย ลักยิ้มที่แก้มของเธอยิ่งเสริมเสน่ห์ให้ดูน่ามองมากขึ้นจนแทบไม่อยากละสายตา เขาเองก็ชอบใช้นิ้วจิ้มลักยิ้มของเธอมาตั้งแต่เด็ก แต่พอเธอโตเป็นสาวเขาจึงต้องพยายามเก็บมือไว้ให้นิ่งที่สุด กระนั้นเมื่อครู่ก็ยังเผลอลืมตัวจนได้

ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าพราวนภาอายุแค่สิบเจ็ดปี แต่เสน่ห์ของเธอกลับมีอิทธิพลล้นเหลือต่อใจเขาจนเกินต้านทาน และถ้าเวลาผ่านไปนานวันเข้า เขาเชื่อว่าเธอจะกลายเป็นหญิงสาวที่พราวเสน่ห์จนหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่พากันตบเท้าเข้าแถวมาขอสานสัมพันธ์แน่นอน

แค่คิดไปว่าลักยิ้มของเธอจะถูกคนอื่นสัมผัส นฤบดินทร์ก็รู้สึกอึดอัดในใจขึ้นมาทันที เขาหวงรอยยิ้มนั่น และหวงทุกอย่างที่เป็นพราวนภา

แต่เขาจะทำอะไรได้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเหมาะที่จะแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อีกสามหรือสี่ปีข้างหน้ายังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อถึงเวลานั้น เธออาจจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตนไปแล้วก็เป็นได้

นฤบดินทร์แค่คิดเท่านั้น แต่ภาพตรงหน้าที่เขาเห็นคือมีผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพราวนภากำลังยืนคุยกับเธอด้วยท่าทางสนิทสนม อีกทั้งสายตาที่มองหญิงสาวนั้นหวานเชื่อมเสียจนเขาเห็นแล้วไม่สบอารมณ์อย่างแรง!

การกระทำไปไวกว่าสมอง สองเท้าของนฤบดินทร์จึงก้าวยาว ๆ ไปทางคนทั้งคู่ทันที