5 ไม่อาฆาต แค่จำแม่น จำนาน

เขาเอามืออังหน้าผากพ่อ ก่อนจะโดนปัดมือออกพร้อมกับเสียงหัวเราะ

“แกอย่าทำเหมือนฉันเป็นลูก แล้วแกเป็นพ่อฉัน”

“ก็ถ้าพ่อไม่ดูตัวเองดีๆ  ผมจับป้อนข้าวป้อนยาเลยนะ ไม่ได้ขู่”  เขาย้ำ  แต่แววตาอ่อนโยน

ดำรงจับมือลูกชายไว้ เสียงแห้ง  แววตาแห้ง  “เดช

...ทำไมแกดีกับพ่อ”

“เอ้า...ถามงี้ได้ไง”  เขาเอ่ยทีเล่นทีจริง  แววตาอ่อนโยนมากกว่าเดิม  “พ่อผมนี่ ใครที่ไหนกันเล่า...”

“แต่พ่อ...ทำแกเสียโอกาส”

“โอกาสอะไร” เขาแกล้งเสถาม ทำหน้าจริงจังอีกนิด “หากยังคิดแบบนี้อีกนะ ผมจะไม่รักนะเออ”

“เฮ้ย”

“ผมพูดจริงนะ พ่อจะตำหนิตัวเองทำไม พ่อดูผมนี่...”

เขาถอยไปยืนตัวตรง ทำท่าเข้มแข็งจัด

“ที่พ่อเห็น นี่ใคร...” เอามือจิ้มอกตัวเอง “ดูสิ พ่อ ตั้งแต่หัวถึงเท้าผมนี่เลย พ่อเห็นไหม...ลูกพ่อนะ เดชชนะ...ลูกพ่อ

ดูสิ หน้าตาเป็นไง แล้วผมก็โตจนพ่อกระเตงขึ้นเอว หรือเอาขึ้นหลังให้ผมขี่คอก็ไม่ไหวแล้ว ผมเป็นแบบนี้ สมบูรณ์แบบ”

เขามั่นใจ ไม่ได้พูดเกินเลย

“ทั้งหมดนี่เพราะพ่อปั้นผมขี้นมา พ่อคนนึง ปู่อีกคน...สองคน สองสมอง สี่มือ ให้ผมเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นกินข้าว กินยา ทำตัวดีๆ ...ให้ผมได้รักไปนานๆ ผมกำลังทำวงใหม่นะ พ่อ”

“แต่...”

“ผมพร้อมแล้ว...ทำวง...สนับสนุน ต้าร์กับเพลงของพ่อ”

“ไหวเร้อ...ได้ยินว่าวันก่อนก็เพิ่งเมา”

“สร่างเมาก็ได้เรื่องอยู่นะ พ่อ เอาน่า  ทำวงจริงจัง  เพลงพ่อก็รอปังอีกเยอะ ตอนนี้เดินสายเก็บเกี่ยวไปก่อน  พรุ่งนี้ผมจะเข้าห้องอัดอีกหนนะ พ่อ  ท่าทางต้าร์จะไม่ไหว เพลงที่ช่วยกันเลือกกับปู่ก็น่าจะแรง”

“แกร้องแทนต้าร์อีกใช่ไหม”

“ผมร้องหรือต้าร์ร้อง ก็ไม่ต่างกันหรอก พ่อ เราจะผลักให้ต้าร์ขึ้นเป็นเบอร์หนึ่งของประเทศอยู่แล้ว เป็นโอป้า...

คนใหม่ โอป้าลูกทุ่ง”

ดำรงถอนใจ “เราโกหกกันอยู่นะ”

เดชชนะยิ้ม  “ผมหวังแค่ทำวงคูนแคนอีกหน เพื่อปู่ เพื่อพ่อ...และเพื่อประคองต้าร์ให้อยู่ในที่ทางที่เหมาะ”

“ไหวแน่นะ “ คำถามย้ำ ไออีกครั้งหนึ่ง แต่เดชชนะยิ้มอย่างมั่นใจ

“เชื่อผมนะ พ่อ ปล่อยเพลงหนนี้...หมาบางตัว...จะเห่าหอน ดิ้นกันให้พล่าน”

ดำรงมองหน้าลูกชาย...

เข้าใจคำว่า “หมาบางตัว” จากปากนั้น รอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้เดชชนะเข้ามากอดเขาแน่น

“ผมทำเพื่อพ่อ...”

“เดช...ยังไงเค้าก็แม่แก...”

เดชชนะถอยห่างเล็กน้อยก่อนจะยืนยันเรียบๆ

“ผมไม่มีแม่...แม่เอ๋ก็ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของผม ให้ทุกคนเข้าใจว่าแม่เอ๋เป็นแม่...แต่แม่จริงๆ  ตายตั้งแต่ผมอายุ

สามเดือน...จริงไหม พ่อ  วันที่เค้าตาย  ผมไม่มีนมจะกิน พ่อยังไม่ยอมให้ผมกินนมแม่เอ๋ พ่อกลัวความผูกพันไม่ใช่หรือ ผมโตมาเพราะนมผง นมกระป๋อง...ก็ไม่เห็นตาย ไม่อ่อนแอ  พ่อจำได้ไหม  ปู่บอกว่าแม้พ่อจะแย่...พ่อก็ออกไปหาซื้อนมผงให้ผมคืนนั้น...ไปหามาจนได้ แม้ร้านค้าจะปิดแล้ว...

พ่อหายไปค่อนคืน...วันฝนตกหนักที่ผู้หญิงคนนั้นตาย...ผมไม่มีนมจะกิน  ปู่หยอดน้ำข้าวต้มใหม่ให้ผมระหว่างพ่อไปหาซื้อนมผง  แม่เอ๋ก็วิงวอนร้องขออยากให้นมผม...”

เดชชนะเอ่ยยืดยาว

“นั่นคือชีวิตผมที่พ่อให้”

ดำรงร้องไห้โฮ

นายดุ่ยที่เพิ่งเข้ามายืนตรงประตูห้องก็น้ำตารินผ่านดวงตาสู่แก้มเงียบๆ  เขายังจำได้เย็นวันที่เอื้อยฟ้าจากไป 

แม้ดำรงจะทิ้งร่างลงคุกเข่าร้องไห้วิงวอนเพียงใด เอื้อยฟ้าก็ไม่นำพา

ยังจำภาพทารกตัวน้อยๆ ร้องไห้ หิว...ตกใจกับเสียงเอะอะวิวาท

และภาพที่ดำรงประกาศว่าจะไม่ให้ลูกชายกินนมเอ๋ อัจฉรา

“มันไม่มีแม่ให้นม ก็ไม่ต้องมี...”

ดำรงออกไปหาซื้อนมผง....หายไปค่อนคืนถึงกลับมา...บอกกับเขาว่า

“ไม่ให้เดชมันต้องเรียกใครว่าแม่เพราะผูกพัน กินนมจากอกเค้า ให้มันกินนมผง...ดูทีสิว่าจะรอดไหม”

เดชชนะเห็นนายดุ่ยแล้ว

“พ่อแกวันนั้นนะ เดช...พ่อแกวันนั้น หากแกเห็นเหมือนปู่เห็น...หัวใจมันน่ากราบ...”

เดชชนะน้ำตาคลอ...

ไม่ได้เห็น แต่มารับรู้ จากการบอกเล่า เชื่อทุกคำพูดที่ได้ยินเข้าหู

ไม่ต้องให้ปู่ย้ำ เขาก็รู้ว่าพระคุณพ่อมากมายแค่ไหน

พระคุณพ่อยิ่งฟ้ามหาสมุทร

เดชชนะคิดแบบนั้น

สำหรับเขา ลูกพ่อ ไม่มีแม่

และเขาทำมากกว่ากราบที่อกซ้ายของพ่อ  เดชชนะบอกกับปู่ว่า

“ผมกราบตรงนี้นะ ปู่...”

เขาทิ้งร่างลงกราบที่เท้าคู่นั้น...เท้าเปลือยๆ ไม่มีรองเท้า เท้าที่ตัดเล็บสั้น สะอาด

พ่ออาจจะไม่สนใจตัวเอง แต่เขาดูแลพ่ออย่างดี...ถ้าเขาว่างเขาตัดเล็บเท้าให้พ่อ ให้ปู่ เป็นหน้าที่เขา แต่หากไม่ว่างก็รบกวนให้อัจฉราเป็นคนจัดการ

ดำรงพยายามชักเท้าหนี แต่เดชชนะกลับยกเท้าขวาคนเป็นพ่อแล้ววางลงบนหัว

“ผมรักพ่อ...กลับมาทำวงกันเถิดครับ พ่อ วงคูนแคนเราจะไม่พังไปเพราะน้ำมือหมาตัวไหนอีกแล้ว”

ความมั่นใจนั้นมากมายนักหนา

“พวกมันจะได้รู้ว่ามันฆ่าเราไม่ได้ มันหยามคูนแคนมาพอแล้ว ถึงเวลาเอาคืน”

“เดช...อย่าอาฆาต...”

ชายหนุ่มเงยหน้ายิ้มด้วย  “ผมแค่จำแม่น จำนาน”