เมียเผด็จรัก

รถยุโรปคันหรูแล่นฉิวไปบนถนนหนทางยามค่ำคืนที่การจราจรคล่องตัวกว่าเวลาอื่น มหาเศรษฐีวัยหกสิบปีที่เพิ่งกลับจากดินเนอร์กำลังมุ่งหน้าไปที่บ้าน บนใบหน้าที่แม้จะมีร่องรอยแห่งวัย ทว่ายังคงหล่อเหลาคมคาย ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มอิ่มเอมในตอนที่โอบร่างอรชรของสาวงามให้เข้ามาแนบชิด

ดนัย ศศิวิวัฒนานนท์ ยิ้มกริ่มในตอนที่ยกมือขึ้นแตะปลายคางอีกฝ่ายแล้วแนบปากกดจูบข้างแก้มโดยไม่สนสายตาของคนขับรถที่นั่งอยู่ทางด้านหน้า

“คืนนี้ขอแบบจัดหนักเลยนะ หนูป่าน รับรองว่าฉันจะให้รางวัลหนูอย่างงามเลย” ดนัยออดอ้อน

แม้อายุไม่น้อยแล้ว เขาก็ยังคงแข็งแรงมาก มักสนุกกับการปรนเปรอทางเพศอยู่เสมอ และเงินก็ซื้อความสุขได้โดยไม่ต้องสร้างพันธะใดรัดคอจนหายใจลำบากอีกด้วย

ดนัยหย่าร้างกับศจีผู้เป็นภรรยาที่ถูกตามกฎหมายมานานเกือบสิบปีแล้ว เขามีลูกชายหนึ่งคนที่ตอนนี้อายุกำลังแตะเข้าสู่เลขสาม ด้วยความที่รักและสนิทสนมกับมารดามากกว่า เขาจึงปล่อยให้ทายาทคนเดียวไปใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศอังกฤษเป็นหลัก แต่ก็มีเดินทางมาเยี่ยมเยียนคนเป็นพ่ออยู่ทุกช่วงปี หรือหากจะพูดให้ถูก

คงต้องเรียกว่ากลับมาคอย ‘จับผิด’ เสียมากกว่า...

ดนัยแทบรอให้กลับไปถึงบ้านไม่ไหว เขาอยากเผด็จศึกน้องสายป่านที่หิ้วมาจากผับและอาสาพาไปดินเนอร์ที่ร้านหรูจนใจแทบขาด ในจังหวะที่กำลังจะเอ่ยปากเร่งเร้าคนสนิทอย่างพรชัยให้เหยียบคันเร่งเร็วขึ้น เหตุการณ์ระทึกใจก็ทำให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยต้องรีบเหยียบเบรกดังเอี๊ยดอย่างกะทันหัน

“ฉิบหาย!” พรชัยหลุดปากสบถลั่น

“เกิดอะไรขึ้นชัย เบรกจนฉันกับหนูป่านแทบหัวทิ่ม!”

“มีคนวิ่งพรวดออกมาตัดหน้ารถครับท่าน!”

“ตายจริง! เดี๋ยวหนูป่านรอในรถก่อนนะ”

ดนัยตกใจที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น เขาบอกคนข้างตัว ก่อนจะเปิดประตูลงไปดูว่าเกิดเหตุร้ายแรงอะไรหรือไม่ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสวมชุดนักเรียนมัธยมปลายรีบลุกจากพื้นด้วยความร้อนใจ ดวงหน้ารูปไข่หวานละมุนตรึงสายตาของดนัยเอาไว้ทันที

เขาเพ่งมองสาวน้อยวัยใสอย่างละสายตาไม่ได้ เธอน่ารักถูกใจไปทุกอณู สะกดทั้งร่างของเขาให้หยุดการเคลื่อนไหว มุมปากโค้งขึ้นอย่างเลื่อนลอย แต่ยังไม่ทันได้ชื่นชมมากไปกว่านั้น เด็กสาวก็หันมามองดนัยด้วยสายตาตื่นกลัว ก่อนจะปราดเข้ามาคุกเข่ากอดขาเขาแน่น

“ลุงคะ! ชะ… ช่วยหนูด้วยนะคะ!”

เสียงหวานจับใจละล่ำละลักบอก สีสันของเลือดฝาดไม่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ มันดูซีดเผือดและเต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนที่ดนัยจะทันได้อ้าปากถาม ร่างของใครคนหนึ่งก็วิ่งพรวดพราดตามมา

กลิ่นเหล้าจางๆ จากตัวอีกฝ่ายทำให้ดนัยหันไปสบตากับคนสนิท พรชัยพยักหน้า แตะมือลงบนปืนเย็นเฉียบที่เหน็บอยู่ตรงหลังเอวอย่างระวัง

“อีพราว! มึงกล้าวิ่งหนีกูเหรอ!” เสียงเข้มลึกตวาด

“นี่มันอะไรกัน แกเป็นใคร ทำไมถึงมาไล่ตามเด็กคนนี้ดึกๆ ดื่นๆ ฮะ” ดนัยถามขณะก้มลงประคองคนที่นั่งอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้น เธอตัวสั่นงันงก รีบขยับไปยืนอยู่ทางด้านหลัง สองมือขยุ้มเสื้อเชิ้ตผ้าเนื้อดีเอาไว้จนมันยับย่น

“คุณ… คุณดนัย! คุณดนัยใช่ไหมครับเนี่ย!” ดูเหมือนคนที่ดื่มจนเมานิดๆ จะรู้จักดนัย “ผมยอดชายไงครับ ไอ้ยอดที่เคยทำงานที่บ้านคุณดนัยเมื่อตอนสมัยหนุ่มๆ จำผมได้ไหมครับ!”

“ยอดชายเหรอ?” ดนัยกดหัวคิ้วชนกัน “อ๋อ! จำได้สิ ยอดชายที่เคยตามประกบดูแลฉันเมื่อสมัยที่ฉันยังหนุ่ม พอนายแต่งงาน นายก็ลาออกไปอยู่กับเมียที่ต่างจังหวัด”

“ใช่ครับ ผมเอง แต่ผมย้ายกลับเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ ได้พักใหญ่แล้วครับ ตั้งแต่แม่นังพราวมันหนีไปกับชู้นั่นแหละ!”

ท้ายประโยคยอดชายหันไปถลึงตาใส่สาวน้อยในชุดนักเรียนด้วยความโกรธเกลียด เกลียดที่มีเธอเป็นภาระและคอยถ่วงชีวิตมาตลอดหลายปี เกลียดที่ตัวเขาเองจนปัญญาจะทำมาหากินเลี้ยงดูเธอแล้ว!

“ใจเย็นก่อน นี่มันเกิดอะไรขึ้น“ ดนัยถาม

“นังนั่นมันชื่อพราวตาครับ เป็นลูกสาวผมเอง ไม่สิ… มันเป็นลูกชู้ต่างหาก! เพราะแม่มันเอาไม่เคยเลือก ล่าสุดเมื่อปีก่อนก็ทิ้งมันไว้พร้อมกับหนี้การพนันก้อนโต ผมเลยตัดสินใจจะขายนังพราวให้เสี่ยไกร ผมไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้แทนแม่ของมันหรอกครับ!”

“นายจะขายลูกสาวงั้นเหรอยอด!” ดนัยตกใจ

“มันไม่ใช่ลูกผม หน้าตาผิวพรรณมันไม่เหมือนแม่ของมัน กับผมนี่ยิ่งไม่เหมือนเลย ผมทนเลี้ยงมันมาเพราะเวทนา แต่ผมไม่ไหวแล้วคุณดนัย ผมต้องหาเงินส่งมันเรียน แล้วไหนจะต้องใช้หนี้แทนแม่มันอีก ผม… ผมจำเป็นต้องขายมันจริงๆ ครับ คุณดนัยหลบไปเถอะ อย่ามาเสียเวลาตรงนี้เลย”

“ใจเย็นก่อนสิยอด หนูคนนี้กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว ฉันว่าค่อยพูดค่อยจากันดีกว่านะ”

“ไม่มีเวลาแล้วครับ คืนนี้ก่อนเที่ยงคืน ผมต้องเอาตัวมันไปส่งให้เสี่ยไกร ไม่งั้นผมซวยแน่”

“นายเป็นหนี้อยู่เท่าไร ไหนบอกฉันมาสิ”

“สามแสนครับ”

“แค่สามแสนเองเหรอ?” ดนัยเกือบหลุดยิ้ม เม็ดเงินแค่นั้นสำหรับเขาใช้เปิดได้แค่ไวน์ราคากลางๆ ขวดเดียวเท่านั้น “เอาแบบนี้ดีไหม ฉันจะให้เงินยอดไปใช้หนี้เอง จะเพิ่มให้อีกเท่านึงเลย เป็นหกแสนบาท แต่ฉันขอเป็นคนรับหนูพราวตาไปอุปการะดูแลเอง ยอดจะว่ายังไง”

“ลุง!” พราวตาผงะด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองดนัยอย่างผิดหวัง แรกทีเดียวหวังจะขอให้เขาช่วยเจรจากับยอดชาย ไม่ให้ขายเธอให้กับเสี่ยไกร แต่กลายเป็นเขาเสียเองที่ยื่นข้อเสนอนั้นมา

“ใจเย็นนะหนู ฉันรับรองว่าฉันไม่ใช่คนเลวแน่นอน ฉันจะส่งเสียหนูเรียนต่อเอง แล้วฉันก็จะไม่รังแกอะไรหนูด้วย ฉันรับรองด้วยเกียรติของฉันเลย” ดนัยรีบหันไปอธิบาย แต่นั่นไม่ได้ทำให้พราวตารู้สึกคลายใจเลย

“ผมไม่มีปัญหาครับ ถ้าคุณดนัยสนใจมัน ผมก็ยอมยกให้ ขอแค่ผมมีเงินไปใช้หนี้เสี่ยไกรก็พอ แต่เอาไปแล้ว ผมไม่รับคืนนะครับ คุณดนัยจะทำยังไงกับอีลูกชู้นี่ก็ทำเลย ผมไม่สน!”

“พ่อ! ฮึก! ทำไมพ่อทำกับหนูแบบนี้” สาวน้อยร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ

ยอดชายก็ตาแดงก่ำไม่ต่างกัน สะเทือนใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องทำแบบนี้ เพราะเขาเองก็เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่แบเบาะ แต่ตอนนี้ชีวิตอยู่ในช่วงขาลง เขาไม่อาจดูแลเธอได้อีกแล้ว

“กูไม่ใช่พ่อมึง!” ยอดชายย้ำด้วยความเจ็บปวด

“แต่พ่อก็เลี้ยงหนูมานะ พ่ออย่าทำแบบนี้เลย! หนูจะลาออกจากโรงเรียน หนูจะหางานทำ หาเงินใช้หนี้พวกนั้นแทนแม่เอง พ่ออย่าไล่หนูไปไหนเลยนะจ๊ะ! นะจ๊ะพ่อ!”

พราวตาถลาเข้าไปกอดขาบิดาแน่น ยอดชายสะบัดขาหนี บอกตัวเองว่าห้ามใจอ่อนอีก ความสงสารมันทำให้ชีวิตของเขาตกต่ำจนเกือบจะถึงขีดสุดแล้ว

“ไปเถอะอีพราว ไปอยู่กับคุณเขาเถอะ เขาจะดูแลมึงให้อยู่ดีมีสุขเอง เหลืออีกเทอมเดียวมึงก็จะจบมอหกแล้ว ลาออกมาตอนนี้ มึงจะทำงานอะไรถึงจะช่วยกูใช้หนี้ได้ เงินตั้งสามแสนนะเว้ย ไม่ใช่สามร้อย!”

“ฮือๆ ไม่เอา! หนูไม่ไป หนูอยากอยู่กับพ่อ!”

“เอ๊ะ! อีนี่! กูบอกว่ากูไม่ใช่พ่อมึงไง!” ยอดชายขยับขาหนีไปอีก เมื่อสาวน้อยทำท่าจะโผเข้ามาเกาะอีกเป็นครั้งที่สอง “มึงสงสารกูเถอะอีพราว กูเหนื่อย กูเบื่อชีวิตแบบนี้เต็มทนแล้ว ถ้ามึงไม่อยากเห็นกูผูกคอตาย มึงก็ไปเถอะ! ไปให้พ้นจากชีวิตกูได้แล้ว!”

“พ่อ…” พราวตาฟุบตัวลงกับพื้นถนนที่เต็มไปด้วยเศษหินดินทราย ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความทุกข์ทรมานใจ

ดนัยเห็นยอดชายยกมือขึ้นป้ายน้ำตาออกจากแก้มเร็วๆ เขาก็พอเข้าใจว่าลึกๆ แล้วอีกฝ่ายคงไม่ได้รังเกียจอะไรลูกสาวนอกไส้นัก พูดจารุนแรงหวังให้พราวตาตัดใจเท่านั้น

“ลุกขี้นเถอะหนู ไปกับฉันเถอะนะ”

ดนัยถอนหายใจ สบตากับพรชัยอย่างนึกเวทนา แต่พอมือแตะลงบนไหล่ พราวตากลับกระเถิบหนีด้วยความหวาดกลัว ก่อนนี้เสี่ยไกรเคยพยายามใช้กำลังปลุกปล้ำเธอมาแล้ว โชคดีที่ยอดชายกลับมาบ้านทันเวลา และขอเวลาให้เธอได้เตรียมใจเสียก่อน เธอจึงรอดพ้นมาได้

“ไม่ต้องกลัวหรอก คุณท่านไม่เคยบังคับฝืนใจผู้หญิงคนไหน ลุกขึ้นเถอะนะ เนื้อตัวมอมแมมหมดแล้ว”

พรชัยช่วยพูดอีกแรง ซึ่งนั่นล้วนเป็นความจริง ดนัยเจ้าชู้มากก็จริง แต่เขาเป็นคนมีเมตตาและไม่เคยบังคับให้ใครต้องพลีกายถวายชีวิต พราวตาคือคนที่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ ดนัยถึงได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ไม่อยากให้เธอตกไปอยู่ในมือของคนที่เลวมากยิ่งกว่าเขา

“ไม่!” สาวน้อยสะบัดหน้าแรงๆ ถดตัวหนีไปบนถนน

“ถ้ามึงไม่ยอม งั้นก็คอยเผาศพกูได้เลย!” ยอดชายขู่

“ไม่เอานะพ่อ พ่ออย่าทำแบบนั้นนะ!” พราวตารีบหันไปมองบิดา แม้จะร้องไห้จนตาบวม ต่อให้ก้มลงกราบกรานอ้อนวอน คนที่เลี้ยงดูเธอมาดุจพ่อคนหนึ่งก็ไม่มีวี่แววว่าจะยอมใจอ่อน หากยังดื้อดึงมากไปกว่านี้ เธอก็กลัวเหลือเกินว่ายอดชายจะคิดสั้นอย่างที่พูด

“งั้นมึงก็ไปกับคุณดนัยซะ กูเอาหัวรับประกันเลยว่าท่านดีกว่าเสี่ยไกรหลายร้อยหลายพันเท่า บุญของมึงด้วยซ้ำที่คุณดนัยยอมเอาเด็กมอมแมมอย่างมึงไปดูแล!” ยอดชายยังคงตวาดอย่างไร้เยื่อใย

“ลุกขึ้นเถอะนะหนู เชื่อพ่อเขาเถอะนะ ฉันไม่ได้คิดร้ายกับหนูแน่นอน” ดนัยก้มลงช่วยประคองอีกครั้ง และคราวนี้พราวตาไม่ได้ถอยหนีแล้ว เธอยอมให้คนแก่ยิ่งกว่าพ่อฉุดตัวลุกขึ้น แต่มือของเขายังคงทาบอยู่บนต้นแขนกลมกลึง เธอจึงขยับไหล่แรงๆ เพื่อให้เขาละมือห่างออกไป

“ก็ได้จ้ะ… ถ้าการขายหนูใช้หนี้ที่แม่สร้างไว้มันจะช่วยให้พ่อมีความสุขขึ้น หนูก็จะไปกับเขา แต่พ่อรู้เอาไว้ด้วยนะว่าหนูเองก็ไม่ได้อยากเกิดมามีชีวิตแบบนี้ หนูเลือกเกิดไม่ได้ เลือกอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง” คำพูดของพราวตาทิ่มแทงใจยอดชายเข้าเต็มเปา เขาคอแข็ง รู้สึกปวดร้าวไปทั้งกระดูกสันหลัง แต่กลับซ่อนอารมณ์เหล่านั้นเอาไว้

“กูก็เลือกไม่ได้เหมือนกัน เพราะถ้าเลือกได้ กูคงไม่คว้าแม่มึงมาทำเมียหรอก แล้วกูก็คงไม่ต้องมาเลี้ยงลูกคนอื่นนานเกือบสิบแปดปีแบบนี้ด้วย!”

“ฮึก!” พราวตาได้แต่เม้มปากร้องไห้ไม่หยุด

“เอามันไปเลยคุณดนัย พามันไปให้พ้นหน้าผมที” ยอดชายบอกกับดนัยแล้วยืนหันหลังให้อย่างรวดเร็ว เขาต้องพยายามอยู่ไม่น้อยกับการข่มกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดความสามารถ

“ไปหยิบเงินมาให้ยอดชายทีชัย มีเงินสดอยู่ในรถแค่สี่แสนบาท อีกสองแสน ฉันจะให้ชัยเอาไปให้ในวันพรุ่งนี้นะ ยอดบอกที่อยู่ของยอดไว้กับชัยได้เลย หรือจะให้เป็นเลขบัญชีไว้ก็ได้ เอาที่ยอดสะดวก” ดนัยพูดเสียงนุ่ม หัวใจเต้นเร่ารุนแรงเมื่อพบว่าคืนนี้ได้รางวัลใหญ่มาครอง

เขาถูกใจพราวตาเหลือเกิน ทั้งชอบและเอ็นดู ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี ส่งเสียให้ได้เรียนต่อเท่าที่ต้องการ และรอจนกว่าจะถึงวันที่เธอพร้อมใจยอมเป็นของเขา เขาจะไม่บีบบังคับเธอ แต่จะใช้ความเมตตากรุณาเอาชนะใจเธอให้ได้

“พ่อ…” ปากที่สั่นระริกพร่ำเรียกคำนั้นอีกครั้ง

“มึงไปเถอะ ไปซะอีพราว แล้วอย่ากลับมายุ่งวุ่นวายกับกูอีก”

ยอดชายพูดโดยไม่หันหลังกลับไปมอง มือทั้งสองข้างกำแน่น ภาวนาให้พรชัยรีบหยิบเงินมาให้เสียที เขาจะได้รีบเดินหนีไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“จ้ะ หนู… หนูจะไม่กลับมารกหูรกตาพ่ออีกแล้ว” พราวตากรีดแทงหัวใจตัวเองด้วยการยอมรับความจริง

ภาพคืนวันในอดีตผุดขึ้นมาหลอกหลอนไม่หยุด ทั้งในตอนที่ยอดชายโอบอุ้มเธอ ให้เธอขี่คอ จูงมือเธอไปซื้อขนมและเที่ยวเล่นที่งานวัดในทุกปี รวมทั้งยังเป็นคนพาเธอขึ้นมอเตอร์ไซค์คันเก่าไปส่งที่หน้าโรงเรียนอีกด้วย

ความผูกพันเหล่านั้นกำลังฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น แต่พราวตาจะไม่มีวันรู้เลยว่ายอดชายเองก็กำลังรู้สึกแบบเดียวกัน เขาเจ็บลึกในอกจวนเจียนขาดใจ

แต่มนุษย์ทุกคนย่อมเลือกทางรอดของตัวเอง เขาสู้ต่อไม่ไหวแล้ว เพราะโรคร้ายที่เพิ่งตรวจพบเมื่อเดือนก่อนมันอยู่ในระยะลุกลาม เขามีเวลาเหลือแค่น้อยนิดเท่านั้น

การผลักไสพราวตาไปเป็นเมียน้อยคนรวยคือทางเลือกที่โง่ และคนโง่ที่แทบไม่มีการศึกษาอย่างเขาก็คิดได้แค่นี้จริงๆ ยอดชายมองไม่เห็นทางเลือกอื่นอีกแล้ว

เมื่อพรชัยหยิบเงินมายื่นส่งให้ ยอดชายก็คว้ามันมาถือไว้ แล้วรีบหุนหันเดินหนีไป ไม่สนใจเสียงเรียกขอที่อยู่ที่ดังไล่หลังมาด้วยซ้ำ ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองพราวตาเป็นครั้งสุดท้าย... จบสิ้นเสียที

คราวนี้ยอดชายคงตายตาหลับอย่างที่หวังแล้ว!