ยื่นข้อเสนอที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง 1.1

บทที่ 7 ยื่นข้อเสนอที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็ผ่านมาแล้วสามวัน ไป๋หนิงเฟิ่งไม่คิดที่จะสนใจสหายอย่างหลี่ชุยผิงอีกเลยแม้แต่น้อย ทว่าเรื่องที่คุณหนูหลี่ซื้อเครื่องประดับแล้วไม่มีเงินจ่ายโด่งดังไปทั่วเมือง ทำให้เสนาบดีหลี่โกรธมาก เขาสั่งลงโทษกักบริเวณบุตรสาว เขายอมควักเงินไปจ่ายให้กับทางร้านซินหรง และนำเครื่องประดับเหล่านั้นกลับมาจวนสกุลหลี่

“คุณหนู เรื่องของคุณหนูหลี่โด่งดังไปทั่วเลยเจ้าค่ะ บ่าวสาแก่ใจยิ่งนัก” สาวใช้อย่างเสี่ยวหลันเอ่ยอย่างชอบใจ นางไม่ชอบสหายคนนี้ของเจ้านายสักเท่าไร แต่ทำอะไรมากไม่ได้เพราะนางเป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น

“ที่ผ่านมาข้าโง่จนทำให้ถูกเอาเปรียบ แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไป ต่อจากนี้ข้าจะไม่โง่อีกแล้ว ทรัพย์สินและเงินทองของข้า ข้าจะไม่ยอมให้ใครเอาไปใช้เหมือนทรัพย์สินของตนเองแน่นอน” ไป๋หนิงเฟิ่งเอ่ยอย่างจริงจังพร้อมยิ้มออกมา นางไม่อยากให้สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์มองว่านางอ่อนแอเหมือนก่อนอีกแล้ว 

“บ่าวดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะ บ่าวพูดจากใจ คุณหนูหลี่ไม่ใช่คนดีอย่างที่เห็น วันที่คุณหนูตกบ่อน้ำ เชื่อไหมเจ้าคะว่านางยืนยิ้มอย่างพึงพอใจโดยไม่คิดจะช่วยเหลือ” เสี่ยวหลันรายงานเรื่องในวันนั้น “บ่าวไม่อยากบอกผู้ใด เพราะในสายตาคนทั่วไปมองว่า คุณหนูหลี่ผู้นี้เป็นคนอ่อนโยน น่าทะนุถนอม”

ฟังสิ่งที่เสี่ยวหลันเอ่ยมา ทำให้ไป๋หนิงเฟิ่งยกยิ้มมุมปาก แต่ในใจก็คิดว่า ‘ขนาดเสี่ยวหลันยังมองออก คนที่มองไม่ออกนับว่าเป็นอะไร’

“เรื่องนั้นช่างเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” นางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “จริงสิ นอกจากเรื่องข่าวลือของหลี่ชุยผิงแล้ว ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือไม่”

“คุณหนูอยากจะรู้เรื่องใดเจ้าคะ” “ข้าอยากรู้ข่าวลือเกี่ยวกับตัวข้า และอยากรู้ว่าทางต้วนอ๋องมีความเคลื่อนไหวอะไรหรือไม่” นางถามกลับไปเพราะอยากรู้ว่าชายผู้นั้นคิดอย่างไรกับเรื่องนี้

“บ่าวจะไปสืบให้แน่ชัดเจ้าคะ” เสี่ยวหลันค้อมตัวให้ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

ขณะนั้นร่างสูงของใครบางคนก็เดินเข้ามา แล้วนั่งลงตรงข้ามกับนาง โดยไม่ต้องรอให้ผู้ใดเชื้อเชิญ

“หม่อมฉันไม่คิดเลยว่า องค์ชายรองจะไร้มารยาทถึงเพียงนี้ นี่คือห้องสตรีของที่ยังไม่ออกเรือน เหตุใดพระองค์จึงเข้าออกได้ตามใจชอบเช่นนี้เพคะ” ไป๋หนิงเฟิ่งถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แววตาที่มองมีแววตำหนิอย่างเห็นได้ชัด

เซียวเฟยหลงแทนที่จะโกรธที่โดนตำหนิ แต่เขากลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ‘ปากคอเราะร้าย ช่างน่าสนใจยิ่งนัก ไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้วนอ๋องจึงเมินนางได้’

“ข้ามีเรื่องจะมาบอกเจ้า เกี่ยวกับต้วนอ๋อง”

กล่าวจบเขาก็ลอบดูอากัปกิริยาว่านางจะมีท่าทีอย่างไร เมื่อนางได้ยินชื่อของต้วนอ๋อง

“เรื่องของบุรุษผู้นั้นไม่ได้เกี่ยวอันใดกับหม่อมฉันเพคะ องค์ชายมาเสียเที่ยวแล้ว หม่อมฉันไม่อยากรู้” นางตอบโดยไม่สนใจ ท่าทีของนางดูว่างเปล่าเหลือเกิน

“ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวกับเจ้าโดยตรง ข้าว่าเจ้าสมควรจะรู้ไว้ ยามนี้ต้วนอ๋องส่งจดหมายมาขอราชโองการแต่งกับเจ้า ครั้งนี้ต้วนอ๋องเป็นฝ่ายขอเอง โดยขอเป็นรางวัลในความดีความชอบ จากการที่เขาตีทัพฝ่ายศัตรูจนแตกกระเจิง เป็นเช่นไร เจ้ายังอยากจะแต่งกับต้วนอ๋องอยู่หรือไม่” เซียวเฟยหลงบอกสิ่งที่เขาได้รับรู้มาให้นางฟัง จากนั้นก็ถามพร้อมรอยยิ้มเย็น

ไป๋หนิงเฟิ่งนิ่งไปหลายอึดใจ ในใจนั้นเริ่มกังวลไม่น้อย ‘นี่ข้าหนีจะไม่พ้นชะตานี้เช่นนั้นหรือ ข้ายอมที่จะเสียชื่อเสียงกลายเป็นสตรีที่ถูกถอนหมั้น แล้วเหตุใดบุรุษผู้นั้นยังต้องการแต่งงานกับข้า แทนที่จะเป็นสตรีในดวงใจของเขา แต่ถึงอย่างไรข้าก็จะไม่ยอมแต่งกับเขา’

เมื่อเรียกสติกลับมาได้นางจึงเอ่ยออกมา “หม่อมฉันยังคงความต้องการเดิมเพคะ หม่อมฉันไม่อยากแต่งเข้าจวนต้วนอ๋อง” นางยังคงยืนยันคำเดิม ในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่จะแก้ปัญหาในเรื่องนี้ จนแสดงความกังวลออกมาทางสีหน้าโดยไม่รู้ตัว

นั่นทำให้เซียวเฟยหลงที่มองอยู่ยกยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

“เช่นนั้นเจ้าไม่ต้องกังวล พิราบสื่อสารตัวนั้น คนของข้าจัดการแล้ว เวลานี้ฝ่าบาทยังไม่ทราบเรื่องความต้องการของต้วนอ๋อง ข้าเลยมาเตือนเจ้าก่อนว่า คนอย่างต้วนอ๋องไม่ยอมเสียหน้าอย่างแน่นอน ถึงแม้จะมีข่าวลือว่าเขาคือฝ่ายถอนหมั้นก็ตาม” ชายหนุ่มไม่อยากกลั่นแกล้งนางอีก เลยบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้นางรับรู้

“ขอบพระทัยเพคะองค์ชาย ถึงแม้ว่ายามนี้การขอสมรสพระราชทานของท่านอ๋องยังไม่ถึงฮ่องเต้ ทว่าเมื่อใดที่เขากลับมาถึงเมืองหลวง เรื่องนี้คงต้องเกิดขึ้นอีกครั้งเป็นแน่ หม่อมฉันมั่นใจว่าท่านอ๋องต้องการแก้แค้นที่หม่อมฉันไม่ยอมแต่งงานด้วย จึงขอรางวัลเช่นนี้ แต่ถึงแม้ว่าจะต้องตาย หม่อมฉันก็จะไม่ยอมแต่งกับเขาแน่เพคะ” ไป๋หนิงเฟิ่งยังคงกล่าวอย่างแน่วแน่

‘ข้าไม่ยอมแต่งแน่ แม้ว่ายังพอมีเวลาแก้ไข แต่เรื่องนี้ก็ต้องคิดหนักและต้องวางแผนให้ดี ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่อาจหลีกหนีชะตาเหมือนชาติที่แล้วได้’ นางครุ่นคิดอย่างกังวล