Semua Bab ไป๋หนิงเฟิ่งสตรีผู้ไม่ยอมแพ้ต่อชะตา: Bab 1 - Bab 10

ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก ชายหนุ่มหันกลับมามอง แต่แทนที่เขาจะกลับมาเพื่อปกป้องนาง กลับกลายเป็นว่าเขาพุ่งไปคว้าสตรีอีกคนไปกอดไว้แน่น อีกทั้งยังกอดไว้พร้อมกับเอ่ยถามด้วยความร้อนรน “เจ้าไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่”“หม่อมฉันไม่เป็นอันใดเพคะ แต่หม่อมฉันหวาดกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะไม่ได้พบหน้าท่านอ๋องอีกแล้ว” นางกล่าวตัวสั่น ใบหน้าซุกอกเขาไว้ด้วยความหวาดกลัวทั้งสองเหมือนจะลืมใครบางคนไปแล้ว นั่นคือไป๋หนิงเฟิ่งร่างของนางแข็งทื่อ ริมฝีปากสั่นระริก มองภาพนั้นด้วยใจที่แหลกสลาย ดวงตาค่อย ๆ มีน้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพตรงหน้าช่างโหดร้ายสำหรับนางเสียเหลือเกินความจริงช่างโหดร้าย เมื่อพบว่านางไม่มีค่า ไม่มีความหมายสำหรับเขาเลย ต่อให้นางจะสละชีวิตและทนทุกข์มามากเพียงใด หัวใจของเขาก็ไม่เคยหันมามองนางที่เป็นชายาเอกไป๋หนิงเฟิ่งหัวเราะทั้งน้ำตา เสียงหัวเราะนั้นข่มขืน เหมือนมีดกรีดหัวใจซ้ำ ๆ หลายครั้ง“เป็นเช่นนี้มาตลอดงั้นหรือ” นางกล่าวอย่างท้อแท้ในใจปลายเท้าของนางแตะหินเย็นเฉียบ นางกัดริมฝีปากจนเลือดซึม ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตา แต่ก็ยังยืนหลังตรงอย่างสง่างาม หวังจะเห็นแววตาของชายผู้เป็นพระ

เมื่อเดินเข้าสู่โถงใหญ่ ไป๋กั๋วจิ้น ราชครูผู้เป็นบิดา นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงพร้อมมีใบหน้าขึงขัง ท่ามกลางญาติผู้ใหญ่และพี่น้องหลายคน ทุกสายตาจับจ้องมองมายังไป๋หนิงเฟิ่งทันทีที่นางก้าวเข้ามา“หนิงเฟิ่ง อีกไม่กี่เดือนเจ้าต้องเข้าพิธีแต่งงานกับต้วนอ๋องแล้ว เรื่องนี้เป็นเกียรติแก่ตระกูลไป๋ยิ่งนัก เจ้าอย่าได้ทำให้ตระกูลเสียหน้าล่ะ” ราชครูไป๋กล่าวเสียงกังวานและหนักแน่น แววตาจับจ้องไปยังบุตรสาวอย่างเข้มงวดไป๋หนิงเฟิ่งยืนนิ่งอยู่กลางห้อง แผ่นหลังตรง ภายในใจปั่นป่วนด้วยความทรงจำจากชาติที่แล้ว ภาพวันที่ถูกสวามีเมินเฉยใส่ ภาพที่เขากอดปกป้องหญิงอีกคน แล้วนางถูกทิ้งให้เผชิญหน้ากับความตาย ท่ามกลางเพลิงสงครามของกลุ่มกบฏ ยามนี้ทุกเหตุการณ์หลั่งไหลเข้ามาดังสายน้ำ“หนิงเฟิ่ง เจ้าจะไม่กล่าวสิ่งใดหรือ” ราชครูไป๋เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นบุตรสาวยังยืนนิ่ง ๆนั่นทำให้นางเรียกสติกลับมา ก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย แล้วเอ่ยอย่างสงบ “ท่านพ่อโปรดอภัย หากแต่ครั้งนี้ลูกไม่อาจทำตามอย่างที่ตระกูลไป๋คาดหวังได้เจ้าคะ”คำกล่าวนั้นของนาง ทำให้บรรยากาศในห้องโถงแข็งทื่อ หลายคนพากันอึ้ง บางคนถึงกับเอ่ยท้วงอย่างไม่พอใจ “หนิงเฟิ่ง! เจ้ารู้

จากนั้นก็ให้ขันทีข้างกายเขียนราชโองการมาให้ เพื่ออ่านทวนอีกครั้ง และจะลงตราประทับ แล้วก่อนจะมอบหมายให้ขันทีไปจัดการเรื่องนี้หลังจากท่านราชครูและไป๋หนิงเฟิ่งกลับมาถึงจวน ไม่นานราชโองการก็มาถึง ทว่ากลับเนื้อหาผิดเพี้ยนไปจากข่าวที่ได้ยินมา นั่นคือมีราชโองการให้บุตรสาวสายรอง แต่งเข้าจวนต้วนอ๋องโดยให้เป็นอนุคราวนี้ทำให้บุตรสาวสายรอง ต่างก็แย่งชิงงานมงคลนี้ เนื่องจากในราชโองการไม่ได้ระบุชื่อของผู้ใด“ข้าละสมน้ำหน้าพี่หญิงนัก คราวนี้ไม่มีงานมงคล ดูสิว่านางจะเชิดหน้าอย่างไร งานแต่งนี้จะต้องเป็นของข้าเท่านั้น”ไป๋ฉางหลินที่เป็นบุตรสาวจากบ้านสามเอ่ยขึ้นมาด้วยสายตามุ่งมั่น ในใจก็คิดว่า ข้าจะต้องได้แต่งเข้าจวนต้วนอ๋อง แม้ว่าจะได้เป็นเพียงอนุก็ตาม แต่หากได้ครองใจท่านอ๋อง ฐานะของข้าอาจจะขยับขึ้นมาเป็นพระชายารองก็ได้ แต่ต่างกับไป๋หนิงเฟิ่ง คราวนี้อยากรู้เหลือเกินว่า นางจะมีหน้ากล้าสู้ผู้คนได้อีกหรือไม่’“ฉางหลิน เจ้าอย่าเพิ่งดีใจไป ในราชโองการไม่ระบุชื่อผู้ใด อย่าลืมว่าบ้านรองยังต้องการงานแต่งครั้งนี้เหมือนกัน รอดูเถิดว่าใครจะได้แต่งเข้าจวนอ๋อง” สะใภ้สามเอ่ยปรามบุตรสาว นางไม่อยากให้ไป๋ฉางหลินต้องค

จวนตระกูลหลี่หลี่ชุยผิงนั่งจิบชาอยู่ในศาลากลางสวน นางพึงพอใจที่มีไม่มีราชโองการงานแต่งของไป๋หนิงเฟิ่ง โดยหวังว่าเมื่อต้วนอ๋องกลับมาแล้ว เขาจะสู่ขอนางเข้าจวนอ๋อง และให้นางเป็นชายาเอก เป็นนายหญิงของจวนตามที่เขาได้สัญญาไว้“หึ..สมน้ำหน้าไป๋หนิงเฟิ่งที่ไม่มีราชโองการสมรสพระราชทานให้” หลี่ชุยผิงกล่าวออกมาอย่างพึงพอใจ“แต่คุณหนูเจ้าคะ เหตุใดถึงฝ่าบาทถึงยังมีราชโองการให้บุตรสาวสายรองตระกูลไป๋ แต่งเข้าจวนอ๋องด้วยเล่าเจ้าคะ” สาวใช้ข้างกายเอ่ยถาม นางสงสัยเรื่องนี้ไม่น้อย“ข้าไม่รู้หรอก แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว เพราะไม่เท่ากับตบหน้าไป๋หนิงเฟิ่งหรอกหรือ ตัวนางไม่ได้แต่ง แต่ให้บุตรสาวสายรองแต่งเข้าไปเป็นอนุแทน นอกจากตบหน้านางแล้ว ยังตบหน้าราชครูไป๋พ่อของนางอีกด้วย ฮ่า ๆ ข้าสะใจยิ่งนัก” หลี่ชุยผิงกล่าวออกมาอย่างสะใจ จากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะของนางดังไปทั่วสวน ไม่คิดว่าไป๋หนิงเฟิ่งจะถูกยกเลิกงานแต่งอย่างง่ายดายเช่นนี้“แล้วคุณหนูไม่คิดจะไปปลอบใจนางหรือเจ้าคะ อย่างน้อยเบื้องหน้าของคุณหนูก็คือสหายที่ดีของนาง” สาวใช้เอ่ยขึ้นมา หากคุณหนูของนางไม่ไปปลอบใจคุณหนูใหญ่สกุลไป๋ เช่นนั้นเรื่องที่ทั้ง

เมื่อเจอคำถามนี้ หลี่ชุยผิงสะอึกไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ใช่แล้ว เขายังไม่กลับมาจากชายแดน หากกลับมาแล้วเขาคงมาสู่ขอข้าน่ะ แล้วที่เจ้าตกสระน้ำน่ะ อาการดีหรือยัง สตรีอย่างเราต้องดูแลตัวเองให้ดี เพราะหากไอเย็นเข้าร่างกายเยอะ จะทำให้มีบุตรยาก”“ข้าไม่คิดถึงเรื่องนั้นหรอก สตรีที่ชื่อเสียงเสียหายเช่นข้า คงไม่มีชายใดกล้ามาสู่ขอแล้วล่ะ แต่ข้ายินดีกับเจ้านะ และจะไปร่วมงานแต่งของเจ้าอย่างแน่นอน”“เจ้าอยู่แต่ในจวนไม่เบื่อบ้างหรือ เช่นนั้นไปเดินเล่นกับข้าในตลาดดีหรือไม่ เผื่อว่ามีจะของถูกใจเจ้า” หลี่ชุยผิงเอ่ยชวนไปเดินเล่นในตลาด นางเองก็อยากได้เครื่องประดับเหมือนกัน หากไปกับไป๋หนิงเฟิ่งคราใด นางไม่เคยได้จ่ายเงินสักตำลึงเดียวไป๋หนิงเฟิ่งรู้ทันสหายชั่ว แต่ก็แสร้งโอนอ่อนเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย “ไปตลาดก็ดีเหมือนกัน ข้าอยากเดินเล่น” นางยิ้มคล้ายกับดีใจ‘คอยดูว่าข้าจะเล่นงานเจ้าอย่างไร มีหรือที่ข้าไม่รู้ว่า เจ้าต้องการให้ข้าไปพบเจอคำติฉินนินทาของชาวบ้าน แต่ในเมื่อเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าก็พร้อมที่จะเล่นกับเจ้าเช่นกัน’ นางคิดในใจ ยิ้มเย็นมุมปากเล็กน้อยไม่นานพวกนางก็พากันนั่งรถม้าออกมาจากจวนตระกูลไป๋จวนอ