ตอนที่ 15  เพราะหน้าที่หรือมีใจ

 

หลังจากกัญญ์วราออกไปจากห้องนอนแล้วภูเมฆาก็เริ่มคิดตามที่เธอพูด ตอนนี้เขาสร้างเนื้อสร้างตัวได้แล้ว ขาดก็แต่สร้างครอบครัว แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าการอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ไม่เดือดร้อนถึงแก่ไปจะไม่มีใครดูแลแต่จะต้องกลัวเรื่องนั้นทำไมในเมื่อเขามีเงินมากพอที่จะจ้างคนมาดูแลกี่คนก็ได้

ภูเมฆาไม่อยากเจ็บกับความรักอีกแล้ว เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ไม่อยากผูกมัดกับใคร แม้ว่าในกลุ่มเพื่อนจะมีคนที่แต่งงานและมีครอบครัวที่อบอุ่นแล้วแต่ภูเมฆาก็ยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้อย่างไร ในเมื่อตั้งแต่เติบโตมาครอบครัวของเขาก็ไม่เคยอบอุ่นเลย และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยากมีครอบครัว

ชายหนุ่มเอาชามไปเก็บจากนั้นก็กลับมาจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เขาลังเลว่าจะอาบน้ำดีหรือเปล่าแต่ก็นึกขึ้นได้ว่ากัญญ์วราสั่งเอาไว้

เขามองตัวเองในกระจกแล้วหัวเราะที่เชื่อคำพูดของคนที่จ้างมาเพื่อทำงานบ้านให้

อันที่จริงภูเมฆาก็ไม่ได้มองว่ากัญญ์วราเป็นลูกจ้างเท่าไหร่เขามองเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง และก็เผลอคิดว่าคงดีไม่น้อยที่เธอจะอยู่กับเขาแบบนี้ไปตลอด

ทางด้านกัญญ์วราก็นั่งทำงานไปด้วย อีกมือก็คอยจับโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะกลัวว่าเขาจะโทรหรือไลน์มาแล้วตนเองจะรับไม่ทันเนื่องจากเวลาทำงานเธอไม่เปิดเสียงโทรศัพท์ไว้

“เป็นห่วงเขามากขนาดนั้นเลยเหรอใบตอง” ธิชากรเข้ามากระซิบ

“อือ เมื่อเขาเป็นไข้น่ะ น่าจะแผลอักเสบ กลางวันนี้ใบตองว่าจะกลับดูสักหน่อยไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง มะเหมี่ยวไปกินข้าวกับพี่ๆ ได้ไหม”

“ได้สิ ว่าแต่ใบตองจะให้เราบอกพี่ๆ เขาว่ายังไง”

“บอกว่าเรากลับไปดูพี่ชายก็ได้”

“แล้วจะอยู่ยาวเลยไหม หรือว่าจะกลับมาทำงานต่อ” เธอกระซิบถามเพื่อเบาๆ

“กลับมาสิ เราไม่อยากเอาเปรียบมะเหมี่ยว”

“เอาเปรียบที่ไหนกันงานไม่ได้มากอะไร เราไม่อยากให้ใบตองกลับไปกลับมามันเหนื่อยนะ”

“ขอบใจมากนะ แต่เราว่าจะรีบไปรีบกลับเพราะเมื่อวานลองนั่งวินไปแล้วใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีเอง เราจะให้เขารอรับเรากลับเลย”

“งั้นก็ตามใจละกัน แต่ถ้าไม่ไหวก็โทรมาบอกนะเราจะลางานพี่ๆ ให้”

“ขอบใจมากนะมะเหมี่ยว”

“นี่เห็นว่าบอสหล่อหรอกนะถึงได้ช่วย” ธิชาการพูดพลางหัวเราะก่อนที่จะกลับไปตั้งใจทำงาน

ก่อนถึงเวลาพักกลางวันครึ่งชั่วโมงกัญญ์วราโทรศัพท์ไปยังร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ กับคอนโดเพื่อสั่งอาหารกลางวันให้กับภูเมฆาเพราะคิดว่าเขาคงไม่ลุกมาอุ่นอาหารทานแน่ๆ และถ้าเธอจะกลับไปอุ่นอาหารก็คงจะเสียเวลามาก

“ใบตองจะรีบไปไหน” พี่ฟ้าถามขึ้นเมื่อเห็นว่ากัญญ์วรารีบร้อนจนไม่รอเพื่อนรักอย่างธิชากร

“ใบตองขอกลับไปดูพี่ชายค่ะพี่ เดี๋ยวจะรีบกลับมาให้ทันบ่ายนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็รีบวิ่งเขาเข้าลิฟต์อย่างรวดเร็ว

กัญญ์วรารีบวิ่งมายังวินรถจักรยานยนต์ที่หน้าบริษัทจากนั้นก็ให้ไปแวะที่ร้านอาหารก่อนจะตรงไปยังคอนโด

“น้าเข้ามารอข้างในก็ได้นะคะ คงใช้เวลาไม่ถึง 20 นาทีหรอกค่ะ”

“ไม่เป็นไรน้าหลบอยู่ตรงนี้ก็ไม่ร้อนเท่าไหร่ ว่าแต่ รปภ.จะไม่มาไล่น้าออกไปแน่นะ”

“ไม่หรอกค่ะ เดี๋ยวหนูบอกพี่รปภ.เอง”

พอตกลงกันได้กัญญ์วราก็เดินไปบอกพี่รปภ.จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปคอนโด

หญิงสาวเปิดประตูออกแล้วอาหารที่ซื้อมาวางบนโต๊ะ เธอเปิดตู้เย็นดูว่าภูเมฆาเอาอาหารออกมาอุ่นหรือยังแต่ก็เป็นอย่างที่คิดเพราะทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม

เธอเดินไปยังห้องนอนของเขา เคาะประตูเบาๆ แล้วเปิดเข้าไปก็เห็นเขานอนหน้าซีดอยู่บนเตียง

“พี่ภู”

“ใบตอง”

“ไหวไหมคะ ตัวร้อนหรือเปล่า” เธอแตะหน้าผากเขาแต่รู้สึกว่ามันไม่ได้ร้อนมากอย่างที่กังวล

“พักกลางวันเหรอ”

“ค่ะ ใบตองกะแล้วว่าพี่ภูต้องไม่ออกมากินข้าวแน่ๆ ก็เลยมาดู”

“ก็คิดว่านอนรออีกแป๊บจะออกไปกิน”

“ไม่ต้องรอแล้วค่ะ ใบตองซื้อกับข้าวมาให้แล้วพี่ภูรีบล้างหน้าแล้วตามออกมานะคะใบตองจะเตรียมไว้รอ”

หญิงสาวช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นจากนั้นก็รีบออกเตรียมอาหารให้เขารวมถึงของตนเองด้วย

“ใบตองไม่น่าต้องลำบากเลย” ภูเมฆาพูดอย่างเกรงใจก่อนจะนั่งลงตรงกันข้ามกับเธอ

“ไม่ลำบากหรอกค่ะ”

“แล้วมายังไงล่ะ”

“นั่งวินมาค่ะ”

“ร้อนแย่เลย ขับรถเป็นไหม เอารถพี่ไปสิจะได้ไม่ร้อน”

“ขับเป็นค่ะ แต่ถ้าขับรถพี่ไปแล้วคนอื่นเห็นใบตองจะตอบยังไงล่ะคะ แล้วอีกอย่ากว่าจะถึงก็เลยเวลาเข้างาน นั่งวินไม่ถึง 10 นาทีเองค่ะ”

“อือ เอาไว้ค่อยหารถอีกคันให้ใช้ก็แล้วกันนะ”

“พี่ภูอย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่น ใบตองว่ารีบกินเถอะค่ะ จะได้รีบกินยานะคะ”

เพราะกลัวเธอจะกลับไปถึงช้าแล้วมีผลกับคะแนนฝึกงานภูเมฆาเลยรีบทานตาม เขารู้สึกดีมากๆ ที่กัญญ์วราเป็นห่วงเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าที่เธอทำแบบนี้เป็นเพราะหน้าที่หรือเพราะเธอเป็นห่วงเขาจากใจจริงกันแน่ แต่อยากน้อยก็รู้สึกอบอุ่นใจที่มีคนคอยดูแล ถึงแม้ที่ผ่านมาจะดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีมาตลอดก็ตาม

“ระวังติดคอนะใบตอง” ภูเมฆาเห็นเธอทานอย่างเร่งรีบก็เตือนขึ้น

แคกๆ แคกๆ

เพราะโดนทักขณะกำลังจะกลืนกัญญ์วราเลยสำลักจนหน้าแดง

“เห็นไหมล่ะ พี่บอกแล้วว่าอย่ารีบกิน” เขารีบส่งแก้วน้ำให้เธอ

“เพราะพี่ภูนั่นแหละทำให้ใบตองตกใจเลยสำลัก” เธอรีบเถียงหลังจากดื่มน้ำเข้าไปแล้ว

“มาโทษพี่ได้ยังไงล่ะ ใบตองกินเร็วเองต่างหากล่ะ”

“ใบตองไม่มีเวลามาเถียงด้วยหรอกนะคะ ใบตองอิ่มแล้ว ยาอยู่นี่อย่าลืมกินนะคะ กินอิ่มแล้วก็ทิ้งไว้ตรงนี้ก่อนเดี๋ยวเย็นนี้ใบตองกลับมาเก็บเอง”

“แค่นี้พี่เก็บเองได้”

“พี่ภูอย่าดื้อค่ะ กินข้าวกินยาแล้วไปนอน ถ้าดื้อมากๆ คืนนี้ตัวร้อนขึ้นมาอีกใบตองไม่เช็ดตัวให้แล้วนะคะ” กัญญ์วราขู่

“ก็ได้ๆ เดี๋ยวพี่จะทิ้งไว้แบบนี้แล้วให้ใบตองมาเก็บตอนเย็นนะ”

“โอเคค่ะ ว่าง่ายๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย ไปแล้วนะคะ ไม่อยากให้น้าวินรอนาน”

“น้าวินไหน”

“ก็น้าวินมอเตอไซค์ไงคะ” พูดจบก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

ภูเมฆานั่งทานอาหารต่อจนอิ่มจากนั้นก็ทานยาที่หญิงสาววางไว้ให้ เขาลังเลว่าจะเก็บโต๊ะทานข้าวดีไหม แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจกัญญ์วราจึงเดินกลับเขาห้องไปอย่างเดิม

ตอนนี้เขาไม่ค่อยเจ็บแผลเท่าไหร่และคิดว่าวันจันทร์ก็คงไปทำงานได้ตามปกติ