15 ง้อดีๆ ไม่ชอบ  

15

ง้อดีๆ ไม่ชอบ

         ออสตินขับรถมาเรื่อยๆ มลชญาก็คอยบอกให้เขาปล่อยเธอลงแต่ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นกว่าเดิม

         “นี่ออสตินนายจะพาฉันไปไหนฉันไม่ไปนายปล่อยฉันลงสักทีได้มั้ย” มลชญาพูดขึ้นมาเสียงดังแต่เธอก็ต้องหยุดเพราะเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอพูด

           “ถ้าเธอไม่อยากลอยได้ก็ช่วยเงียบๆ ไว้เพราะไม่อย่างนั้นเธอได้ลอยจริงๆ แน่” ออสตินพูดขึ้นมาแล้วก็มองไปข้างหน้าอย่างละสายตาไม่ได้เพราะความเร็วของรถทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากมันได้

           มลชญาปิดปากเงียบเพราะเธอกลัวความเร็วที่ออสตินเหยียบคันเร่งลงไปมันเร็วมากเร็วจนเธอต้องนั่งหลับตาด้วยความกลัว        

           เมื่อออสตินเห็นว่าเธอนิ่งแล้วก็เงียบเรียบร้อยแล้ว เขาก็ลดความเร็วลงมาจนเป็นความเร็วเป็นปกติ

           “เงียบได้สักที” ออสตินยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจที่เธออยู่นิ่งๆ โดยไม่มีเสียงอะไรออกมาทั้งนั้น

           ออสตินขับรถเข้ามาจอดในคอนโดมิเนียมสุดหรูของเขาแล้วก็พาเธอลงจากรถแต่เธอทำท่าจะวิ่งหนีเขารู้ทันเขาก็อุ้มเธอขึ้นมาทันที

           “เธอคิดว่าจะหนีฉันไปได้หรือไง เธอไม่รู้หรือไงว่าวันนี้ฉันเอาจริง ถ้าเธอไม่ยอมหมั้นกับฉันวันนี้ก็ไม่มีวันไหนอีกแล้ว” ออสตินอุ้มเธอเดินเข้าไปในคอนโดมิเนียมสุดหรูของเขา

           “นี่ออสตินปล่อยฉันก่อน ฉันอยากกลับบ้านฉันยังไม่ได้บอกมัดหมี่เลยเดี๋ยวเพื่อนเป็นห่วง” มลชญาพยายามหาเรื่องเอาตัวรอดแต่ออสตินไม่ยอมเธอง่ายๆ แน่

           “ไม่ต้องหาเรื่องหนีเลย เรื่องมัดหมี่ฉันให้ไอ้โบ๊ทบอกให้แล้ว”

           “แต่ฉันก็ต้องกลับบ้านไม่อย่างนั้นแม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆ” มลชญาพยายามทำใจดีสู้เสือและใจเย็นกับออสตินมากๆ เพราะยิ่งเข้าไปในลิฟต์เธอก็ยิ่งรู้สึกหวั่นๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

           “ไม่ต้องพูดมากได้มั้ยแล้วก็ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเรื่องนี้ เดี๋ยวฉันโทรบอกแม่ของเธอให้” ออสตินพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเธออย่างเจ้าเล่ห์

           “อย่านะไม่ได้นะ ถ้าบอกอย่างนั้นแม่ก็คิดไปไกลแล้วก็ต้องไปไกลมากแน่ๆ” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเขาอย่างขอร้องว่าอย่าโทรไปบอกแม่อย่างนั้นเด็ดขาด

           “ฉันจะให้เธอโทรไปบอกแม่ว่าจะค้างที่บ้านมัดหมี่ตกลงมั้ยแล้วตอนนี้เธอก็เลิกหาเรื่องไปจากฉันได้แล้ว” เมื่อออสตินพูดจบก็ถึงหน้าห้องของออสตินเขาวางเธอลงให้ยืนแต่เขาไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระเพราะเขาให้เธอยืนอยู่ด้านหน้าแล้วเขาก็ยืนอยู่ข้างหลังเธอพร้อมกับเปิดห้องเขาไป ทำให้ท่านี้ดูเหมือนว่าเขากอดเธอจากด้านหลัง

           มลชญาที่โดนทำอย่างนี้จากออสตินหัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นส่ำ หัวใจของเธอเต้นแรงมากๆ แรงจนเธอรู้สึกกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอ

           ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!! เสียงหัวใจของเธอดังมากๆ ดังจนเขาได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้น

           “กอดแค่นี้ทำไมต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วย ถ้าฉันทำมากกว่านี้เธอไม่ช็อคเลยหรือไง” ออสตินกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหูของเธอแผ่วเบาแล้วเขาก็ผลักเธอให้เดินเข้าไปในห้องเบาๆ แต่เธอก็แทบจะลอยเข้าไปอยู่แล้ว

           “นี่เบาๆ ได้มั้ยถ้าฉันล้มขาหักนายจะทำยังไง”

           “ก็ดีเธอจะได้ไม่ต้องหนีจะได้จับหมั้นให้ง่ายๆ หน่อย” ออสตินพูดขึ้นมาอย่างไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะความต้องการของเขาคือการหมั้นกับเธอเท่านั้น

           “สิ่งที่นายต้องการคือการหมั้นที่ไม่ได้อยากหมั้นเลยสักนิด” มลชญาพูดขึ้นมาตามความจริงที่ไม่ว่าใครก็รู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอเลยสักนิด

           “ก็ใช่ไงแต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหมั้นกับเธอเท่านั้น เพราะฉะนั้นแล้วเธอต้องยอมหมั้นกับฉันให้ง่ายที่สุด” ออสตินพูดความต้องการของเขาออกมาแต่มลชญาไม่ได้ต้องการอย่างนั้นอีกต่อไปเพราะเธอเองก็อยากหมั้นกับคนที่เธอรักและคนๆ นั้นก็ต้องรักเธอด้วย

           “แต่ฉันไม่อยากหมั้นกับนายเพราะฉันต้องการหมั้นกับคนที่ฉันรักเท่านั้นและตอนนี้ฉันก็มีคนคุยแล้วด้วย ฉันไม่จำเป็นที่จะอยากหมั้นกับนายอีกต่อไป” มลชญาพูดออกมาอย่างนั้นยิ่งทำให้ออสตินต้องรีบหมั้นกับเธอให้เร็วที่สุดเพราะถ้าแม่ของเขารู้ว่ามลชญามีคนอื่นแล้วเขาต้องไม่ได้เงินเดือนเท่าเดิมแน่นอน

           “ไม่ได้เธอมีคนอื่นนอกจากฉันไม่ได้เพราะเธอรักฉัน เธอยังลืมฉันไม่ได้แน่ๆ” ออสตินพูดแล้วก็เดินไปนั่งข้างๆ เธอแต่ยิ่งเขานั่งใกล้เธอ เธอก็ยิ่งขยับร่างกายของเธอให้ห่างจากเขา

           “ทำไมฉันจะลืมนายไม่ได้นายไม่ได้รักฉันสักหน่อยแล้วทำไมฉันต้องไม่ลืมคนอย่างนายด้วยไม่ทราบ” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเขา

           “เธอลืมฉันแล้วจริงๆ อย่างนั้นหรอ” ออสตินขยับไปจับตัวของเธอไว้แล้วพูดเบาๆ ที่ข้างหูของเธอแล้วก็แลบลิ้นสากของเขาออกมาเลียที่ติ่งหูของเธอ

           “อย่ามาทำอย่างนี้กับฉันนะออสติน” มลชญาดุออสตินขึ้นมาเมื่อเขารุกล้ำร่างกายของเธอ

           “ทำไมฉันจะทำไม่ได้เพราะอีกไม่นานเธอก็จะได้เป็นคู่หมั้นของฉันแล้ว” ออสตินไม่ได้พูดแค่อย่างเดียวเขาจับเธอขึ้นมานั่งตักของเขาแล้วเขาก็กอดเอวของเธอไว้แน่นแล้วเขาก็พ่นลมหายใจรดต้นคอขาวเนียนของเธออย่างตั้งใจ

           เมื่อลมหายใจร้อนๆ ของเขาสัมผัสโดนต้นคอของเขาขนกายของเธอก็ลุกซู่ไปทั้งตัวแต่ที่ทำให้ออสตินรู้ว่าเธอยังรู้สึกกับเขาไม่เปลี่ยนนั้นคือเสียงของหัวใจของเธอที่ตอนนี้มันเต้นแรงมากๆ จนเขาได้ยินเสียงของหัวใจของเธอ

           “เธอยังไม่ได้ลืมฉันและต่อจากนี้เธอก็จะไม่มีวันลืมฉันอีกต่อไป” ออสตินพูดแล้วก็เริ่มจูบที่ต้นคอของเธอเบาๆ แม้ว่าเธออยากต่อต้านเขาแต่ร่างกายของเธอกลับปล่อยให้เขาทำอย่างนั้นไปเรื่อยๆ ตามใจของเขา

             “อย่ามาทำอย่างนี้กับฉันนะออสติน” มลชญาดุออสตินขึ้นมาเมื่อเขารุกล้ำร่างกายของเธอ

           “ทำไมฉันจะทำไม่ได้เพราะอีกไม่นานเธอก็จะได้เป็นคู่หมั้นของฉันแล้ว” ออสตินไม่ได้พูดแค่อย่างเดียวเขาจับเธอขึ้นมานั่งตักของเขาแล้วเขาก็กอดเอวของเธอไว้แน่นแล้วเขาก็พ่นลมหายใจรดต้นคอขาวเนียนของเธออย่างตั้งใจ

           เมื่อลมหายใจร้อนๆ ของเขาสัมผัสโดนต้นคอของเขาขนกายของเธอก็ลุกซู่ไปทั้งตัวแต่ที่ทำให้ออสตินรู้ว่าเธอยังรู้สึกกับเขาไม่เปลี่ยนนั้นคือเสียงของหัวใจของเธอที่ตอนนี้มันเต้นแรงมากๆ จนเขาได้ยินเสียงของหัวใจของเธอ

           “เธอยังไม่ได้ลืมฉันและต่อจากนี้เธอก็จะไม่มีวันลืมฉันอีกต่อไป” ออสตินพูดแล้วก็เริ่มจูบที่ต้นคอของเธอเบาๆ แม้ว่าเธออยากต่อต้านเขาแต่ร่างกายของเธอกลับปล่อยให้เขาทำอย่างนั้นไปเรื่อยๆ ตามใจของเขา