ตอนที่2 เมา

เช้าวันนี้เป็นเช้าของอีกวันที่ฉันต้องตื่นนอนตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะไปบริษัทที่ฉันควบคุมดูแลอยู่ ถึงแม้จะเป็นบริษัทเล็กๆ ที่ไม่ได้ใหญ่มากนักและเป็นบริษัทที่เกือบจะล้มละลายอยู่รอมร่อแต่พ่อก็ยกบริษัทนี้ให้กับฉันดูแลจัดการสานงานต่อให้มันพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ ตามบริษัทอื่นๆ

พนักงานทุกคนต่างใจดีกับฉันหมดตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาจึงทำให้ฉันไม่สามารถละหน้าที่ตรงนี้ได้เลยจริงๆ และพยายามที่จะพัฒนาตัวเองให้ไปไกลมากกว่านี้

ฉันเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเพื่อที่จะเตรียมตัวออกไปทำงานที่บริษัทโดยเลือกที่จะไม่ได้สนใจแม่เลี้ยงของฉันที่ยืนทำอาหารอยู่ที่ห้องครัว

"น้องแอลลูก ทำไมวันนี้ไปเช้าจังล่ะมาทานข้าวก่อนไหมน้าทำไว้เยอะเลย"หญิงสาวเอ่ยทักฉันเหมือนอย่างเคย เธอเรียกได้ว่าแทบจะเป็นแม่ชีอยู่แล้ว เธอดีไปหมดทุกอย่างแต่สำหรับฉันแล้วจะดียังไงถ้าเธอไม่เข้ามาเป็นเมียอีกคนของพ่อฉันตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่โกรธหรือเกลียดอะไรเธอไปมากกว่านี้แน่

ฉันทำเป็นนิ่งเงียบและไม่ได้สนใจอะไรในคำพูดของเธอเลยทำเหมือนกับว่ามันคือธาตุลมซะมากกว่าก่อนที่เธอจะเดินมาหาฉันอีกครั้งและใช้มือเรียวบางยื่นเข้ามาจับข้อแขนของฉันไว้เบาๆ ฉันค่อยๆ หันไปมองและฝืนยิ้มให้กับเธออย่างไม่พอใจมากนักจนคนเป็นพ่อเดินลงมาพร้อมกับพี่ชายคนละพ่อคนละแม่ของฉัน

"แอลรีบอ่ะค่ะ"

"ที่รักเช้านี้ทำอะไรคะ"ฉันยืนมองพ่อตัวเองที่ยืนกอดกับแม่เลี้ยงอย่างนิ่งๆ เพราะเคยชินแล้วแต่ภายในใจมันดันตรงข้ามเพราะสิ่งนี้ทำไม่เป็นแม่ฉันที่ควรจะได้รับ ฉันค่อยๆ ตั้งสติแล้วเดินออกไปทันทีโดยมีแม่นมของฉันที่เดินออกมาส่งฉันด้วย

"แม่นมไม่ต้องมาส่งแอลก็ได้นะคะ"

"ไม่ได้หรอกค่ะ คุณแอลจะกลับบ้านไหมคะวันนี้"

"แอลคงไม่กลับอ่ะค่ะพอดีแอลต้องไปต่อกับเพื่อนกะจะนอนคอนโดเลย ยังไงแอลไปทำงานก่อนนะคะแม่นมสวัสดีค่ะ"ฉันยกมือไหว้ท่านอย่างเคารพและเดินเข้าไปสวมกอดท่านอย่างเคย ตั้งแต่เด็กจนโตแม่นมก็คือแม่นมฉันรักท่านเหมือนแม่แท้ๆ ของฉันเพราะแม่นมคอยเลี้ยงดูฉันอยู่ตลอดไม่ว่าฉันจะเป็นอะไรท่านก็ดูแลและให้คำปรึกษาฉันมาตั้งแต่เด็กๆ และแทบจะทุกเวลาเลยด้วยซํ้า

พอรํ่าลาแม่นมจบฉันก็ขับรถปอร์เช่สีขาวที่เก็บเงินซื้อมาเองออกจากคฤหาสน์นั้นออกไปทันทีเพื่อที่จะไปรับยัยขิงที่คอนโดด้วย ฉันกับยัยขิงทำงานที่เดียวกันและฉันให้ยัยขิงเป็นเลขาส่วนตัวของฉันอีกด้วยแถมนางก็ยังยอมอีกต่างหาก

@บริษัทprowgg

"นี้อ่าข้าวทานซะยัยแอลสภาพแกนี้นะ"ยัยขิงเดินเข้ามานำอาหารให้กับฉันที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่ที่โต๊ะทำงานของฉันก่อนที่มันจะเดินออกไปทำงานด้านนอกทันที ฉันพยายามคุยกับมันพยายามอีกที่จะให้มันเข้ามาด้านในแต่มันก็ไม่ยอมเพราะไม่อยากลํ้าเส้นนู่นนี่นั่น ฉันให้คนขนโต๊ะเข้ามาก็แล้วมันก็ยังให้คนขนออกไปอีกจนฉันจนปัญญากับมันจริงๆ

ฉันยังคงนั่งทำงานอยู่ที่เดิมและฟุบลงกับโต๊ะสักพักเพราะฉันแฮงค์หนักมากในตอนนี้ดีที่ฉันยังตื่นมาทำงานได้อยู่ แต่สภาพฉันตอนนี้คือไม่ไหวแล้วจริงๆ ก่อนที่เสียงผลักประตูจะดังขึ้นมาแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะคงจะเป็นยัยขิงแน่ๆ

"ขิงมีอะไรอีกอ่า ฉันปวดหัวมากเลยอะ....พลูโต"ฉันค่อยๆ เหงยหน้าขึ้นไปมองก็พบเข้ากับคนตัวสูงที่ตอนนี้นั่งกอดอกพิงเก้าอี้อยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของฉันแล้ว ฉันได้แต่นั่งนิ่งตกใจเพราะจู่ๆ เขาก็โผล่เข้ามาที่นี่หรือฉันแฮงค์จนเบลอไปแล้ว

"เบลอหรอวะเนี่ย"

"พลูก็แค่อยากจะมาเตือนแอลอ่ะ อย่าลืมนะคีย์การ์ดแอลอยู่ที่พลู ถ้าแอลอยากได้คืนแอลก็ต้องมาหาพลูก่อนเที่ยงคืนนะไม่งั้น....พลูไม่คืนให้"ใบหน้าคมคายที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขามันชัดเจนเอามากๆ

"ได้เดี๋ยวแอลจะไปเอากับขะ.....//ไปคนเดียวด้วยนะ"ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบเขาก็พูดแทรกออกมาทันทีก่อนที่คนตัวสูงจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดอีกครั้ง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจและนั่งทำงานต่อที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

"ทำไมถึงกลับมาอ่า อยากไปจากเรามากไม่ใช่หรอแอลก็รู้ถ้าแอลอยู่ไทยแอลจะไม่มีวันได้ไปจากเรา"ฉันหยุดนิ่งมองจอคอมอย่างสตั้น ทุกคำพูดและการกระทำนี้ของเขาเพราะนี่คือคำขู่ของเขาตั้งแต่วันที่ฉันบอกเลิกแฟนเก่านิสัยแย่คนนี้

"เราไม่จำเป็นต้องบอกเธอ ไม่มีธุระอะไรแล้วออกไปเหอะ พอดีเรามีคุยงานต่ออ่ะ"ฉันเลือกที่จะเปลี่ยนสรรพนามที่จะคุยกับพลูโตจากการใช้ชื่อเรียกแทนกลายมาเป็นเธอและเรา เหมือนที่เคยเรียกกันก่อนที่จะได้มาคบกันแบบนี้

"คืนนี้เราไปผับอ่ะ มาหาสัก....4ทุ่มนะแอล อ้ออีกอย่างอย่ามาช้านะเพราะความอดทนพลูตํ่า"พูดจบคนตัวสูงก็เดินออกไปจากห้องทำงานของฉันทันทีอย่างท่าทีนิ่งเฉย ฉันปรายตามองแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างแปลกไปเพราะตั้งแต่เลิกกันเขาก็แสดงตัวแบบนี้กับฉันอยู่ตลอดเวลา แต่ยังไม่ทันไรยัยขิงก็รีบมุ่งตรงเข้ามาหาฉันทันทีอย่างหน้าตาตื่น

"ยัยแอลยังไงวะ"

"เรื่องมันยาวอ่ะ เตรียมตัวเร็วเราจะต้องไปคุยงานกับคุณกมล"ฉันหันไปพูดกับเพื่อนสนิทที่นั่งจ้องมองหน้าฉันอย่างคาดคำตอบ ฉันยืนเก็บของใส่กระเป๋าสะพายหรูสีขาวจนหมดและเตรียมตัวเดินออกไปจากห้องทำงานทันทีอย่างเร่งรีบ

และตลอดทางฉันก็ต้องปริปากบอกมันทุกอย่างเพราะยัยเพื่อนสนิทของฉันมันดันเซ้าซี้และถามนู่นนี่นั่นไปมาแถมยังทำหน้ายักษ์ดุใส่อยู่ตลอดเวลา ฉันเลยต้องจำใจที่จะบอกมันไป แต่พอลงมาจากรถที่จะเดินเข้าไปคุยกับลูกค้าพวกฉันก็จัดการกับเสื้อผ้าหน้าผมก่อนที่จะเดินเข้าไปคุยกับลูกค้าอย่างเช่นเคย

@คอนโดชั้น8ของนํ้าขิง

พอมาถึงที่คอนโดทั้งฉันและมันก็ต่างพากันไปแต่งตัวโดยมีชุดที่นํ้าขิงเลือกให้โดยเป็นเดรสสายเดี่ยวสีดำสั้นและรองเท้าส้นสูงสีดำ ส่วนมันใส่เดรสเกาะอกสีดำสั้นและเลือกดันทรงให้เห็นถึงความอกอวบของมันก่อนที่พวกเราจะพากันแต่งหน้าพร้อมกับพูดคุยกันไป

"หึคอยดูนะวันนี้ละฉันจะลากผู้ให้ได้เลย"

"ใจเย็นยัยขิง แกนี่มันจริงๆเลยนะ"ฉันส่ายหัวตอบกลับเพื่อนสาวที่มันจะประชดประชันกับแฟนเก่าอยู่แบบนี้อยู่แล้ว ยัยนํ้าขิงไม่เคยมีอะไรกับใครเลยแต่มันแค่ยืนยั่วกับผู้ในผับแค่นั้นแล้วก็จบไม่มีทางที่จะไปต่อกับใครเด็ดขาด

"แล้วแกจะเอาไงเรื่องพลูโต"

"เดี๋ยวฉันไปเอาเอง แกไม่ต้องห่วงหรอกพลูโตไม่กล้าทำไรฉันหรอก"ฉันพูดออกมาให้เพื่อนสนิทได้ฟังถึงแม้จะรู้ตัวว่าต้องโดนอะไรมั้ง แต่พลูโตคงไม่คิดจะกินของเก่าเด็ดขาดแต่คงจะแค่แกล้งยั่วโมโหฉันเท่านั้นเอง

ฉันและมันเดินพากันออกไปที่รถของยัยขิงตลอดทั้งทางยัยนั้นเอาแต่ชวนคุยเรื่องพลูโตไม่เว้นหว่างเพราะความเป็นห่วงแต่ฉันและไม่อยากจะพูดหรือคุยกันในเรื่องของเขาเลย แถมเรื่องมันก็จบไปนานแล้วและยังแยกย้ายกันไปแล้วอีกต่างหาก

พอมาถึงผับฉันก็เดินออกมาจากรถพร้อมกับมันแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเข้ากับพลูโตที่เดินจะเข้าไปในผับเช่นกันพร้อมกับชายฉกรรจ์ที่เดินรายล้อมเข้ามา หัวใจของฉันเต้นรั่วอย่างบอกไม่ถูกเมื่อสายตาของเรามันดันบรรจบกันแต่ฉันกลับเลือกที่จะไม่สนใจและลากยัยขิงเข้าไปที่ผับแต่มันก็ช้าไปเมื่อมีคนชุดดำคนหนึ่งวิ่งเข้ามาดักหน้าฉันและยัยขิงไว้ก่อนที่มือหนาของใครบางคนจะเข้ามาจับข้อมือเรียวฉันไว้

"จะหลบหน้าพลูทำไมล่ะ พลูไม่ได้ทำไรแอลสักหน่อย ไอ้บอส"พลูโตเหมือนส่งซิกอะไรสักอย่างให้กับบอดี้การ์ดของเขาก่อนที่ชายคนนั้นจะลากยัยขิงให้เดินออกห่างไกลไปจากฉัน

"ขิง! พลูมีอะไรก็ว่ามา"

"ใส่สั้นขนาดเนี่ยแอลคงอยากมากสินะ อย่าแหกก่อนที่จะไปหาพลูล่ะพลูไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร"พลูโตทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่จะจะเดินจากไปทิ้งฉันไว้แบบนั้นไม่นานยัยขิงก็วิ่งเข้ามาหาฉันและสำรวจร่างกายของฉันไปอย่างรุกรน

"อะไรขิง มีอะไร"

"มันทำไรแกปะเนี่ย"ฉันส่ายหน้าตอบกลับก่อนที่จะเดินพายัยของเข้าไปในผับ และมันก็เป็นอย่างเช่นเคยเมื่อเข้ามาถึงสายตาของผู้ชายทุกคนต่างจ้องมองมาไม่หยุดหย่อนและท่าทีเจ้าเล่ห์จนฉันเบือนหน้าหนีแทบไม่ทันและพายัยขิงมาที่โต๊ะโซนใกล้ๆ แฟนเก่าของมัน

"แกไม่เป็นอะไรใช่ปะแอล"

"อือไม่ทำอะไรหรอกหน่า อย่าสนใจเรื่องฉันเลยเอาเรื่องแกเหอะ"ฉันพูดกับยัยขิงออกไปพลางกับจิบเหล้าแบบเซ็งๆ อยู่ที่โต๊ะก่อนที่จะมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาทางพวกฉันแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะจะให้อิขิงแอ้วเพื่อยั่วแฟนเก่ามันแทน

"สวัสดีครับผมบาสนะครับ"ชายหนุ่มคนนั้นพูดออกมากับยัยขิงแต่สายตาดันเหลือบมามองทางฉันอย่างเอาเรื่องแต่ฉันก็ยังคงทำเป็นไม่สนใจและจิบเหล้าต่อ

"ขิงนะคะ นี่...แอลค่ะ"

"สวัสดีครับแอล"ฉันหันไปมองและส่งยิ้มแบบจางๆ ให้กับเขาไปอย่างฝืนๆ แต่ก็กลับมาคุยต่อกันที่โต๊ะอย่างสนุกสนานรวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วยที่เอ่ยปากบอกจะจ่ายให้และดื่มกับพวกฉันต่อเพราะยัยขิงขอไว้เพื่อยั่วแฟนเก่านาง

พอเริ่มเมาสติสตังก็เริ่มหายฉันเริ่มโยกตัวไปมาบ้างเล็กน้อยสัมผัสที่เอวของฉันสื่อถึงว่ามีใครคนหนึ่งจับเอวคอดของฉันไว้พอก้มลงมองก็เจอมือเรียวยาวของบาสที่โอบเอวฉันไว้และจิบเหล้าอย่างเพลินๆ แต่ตอนนั้นเองฉันเมามากจนไม่ได้ทักหรือต่อว่าอะไร

"ดูเหมือนบาสจะชอบเพื่อนเรานะ ยัยแอลยังไม่มีแฟน อ่านี่ไอจีมัน"ยัยขิงที่เห็นท่าทีของบาสก็เลยเป็นแม่สื่อให้ฉันกับเขาซะเลยแต่มีหรอคนเมาอย่างฉันจะสนใจแถมยังหันไปคล้องคอชายหนุ่มอย่างขาดสติ

ใบหน้าอ่อนหวานเหงยขึ้นไปจ้องมองเขา ภาพตรงหน้าค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปเป็นชายหนุ่มที่คุ้นเคยอย่างพลูโต ฉันลอบยิ้มออกมาเมื่อเห็นแบบนั้นความทรงจำดีๆ ที่มีต่อกันค่อยๆ หวนกลับคืนมา ฉันจ้องมองสายตาคู่นั้นไม่หยุดหย่อนเพราะไม่อยากจะละสายตานี่ไปได้อีกแล้ว

"ยัยแอลฉันไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะ"ฉันพยักหน้าตอบกลับเพื่อนสาวที่เดินออกไปจากโต๊ะและหันไปหยิบแก้วเหล้ามาดื่มอีกครั้ง

"เมามากแล้วนะครับ ให้บาสไปส่งแอลไหม"

'เมามากแล้วนะครับ ให้พลูไปส่งแอลไหม' สิ่งที่เขาพูดกับสิ่งที่ฉันได้ยินมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ไม่รู้ว่าฉันดื่มมากไปรึเปล่าหรือเพราะอะไรทำไมมันกลับกลายเป็นแบบนี้

ฉันพยักหน้าตอบกลับเขาไปก่อนที่ทางบาสเองจะค่อยๆ ก้มตัวลงมาทางฉันเล็กน้อย ใบหน้าของเราค่อยๆ ใกล้กันจนตอนนี้มันห่างกันแค่ไม่กี่เซนเอง

"งั้นเดี๋ยวให้บาสไปส่งนะครับ"

"อย่าเ_ือก!!!"