Novels by พีช มะกรูด

"โอ๊ยย เชี้ยเอ๊ย"เสียงร้องของเพิร์ทที่ไม่อาจห้ามได้เมื่อมันเจ็บมากกว่าที่คิด เขาแทบจะไม่ทันตั้งตัว ไอ้เกมเข้ามาจับมือเขาเบาๆอย่างระมัดระวัง ราวกับไม่อยากทำให้เขาเจ็บมากไปกว่าเดิม"เป็นไงบ้างเนี่ย โหมือพองหมดแล้ว ปะเดี๋ยวไปทายา"ไอ้เกมพูดออกมาอย่างห่วงใย แววตาของมันเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้แค่พูดอย่างไร้ความหมายมันดูจริงจังเหมือนกับว่ามือของเพิร์ทคือสิ่งที่ต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด ไอ้เกมรีบพาเพิร์ทไปที่มุมร้านอย่างรวดเร็ว ก่อนที่แผลจะลุกลามมากกว่านี้"อือ"เพิร์ทพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับที่ไม่สามารถแสดงออกไปมากกว่านี้ได้ในขณะนั้น ความเจ็บปวดจากมือที่ลวกทำให้เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เคยสงบมันหายไป จนเขาไม่สามารถโฟกัสกับอะไรได้มากไปกว่าความรู้สึกที่อยู่ภายในใจเมื่อถึงที่ทำแผลไอ้เกมก็จัดการทายายาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ระมัดระวังให้มากที่สุด มันทายาแล้วพันผ้าก๊อซรอบมือที่บวมขึ้น สีหน้าไอ่เกมไม่ได้เต็มไปด้วยความเครี

08.00น.ตึ้ดดดดดเสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นในห้องที่เงียบสนิท ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที หัวใจเต้นแรงราวกับเพิ่งวิ่งหนีบางสิ่ง ผมกดปิดเสียงนาฬิกาแล้วกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องด้วยความงุนงงและสับสน สภาพห้องยังเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกบางอย่างยังหลงเหลืออยู่ในใจผมลุกขึ้นนั่งช้าๆพลางยกมือขยี้ตาความรู้สึกเพลียจากเมื่อคืนยังคงเกาะติด ผมมองไปรอบห้อง ก่อนจะรู้ตัวว่าเมื่อคืนผมผลอยหลับไปที่โซฟาเสื้อผ้าที่ใส่ยังคงเหมือนเดิมและผ้าห่มที่วางอยู่บนตัวผมก็ไม่รู้ว่าไปโผล่มาได้ยังไง"เออว่ะ ลืมไปเลย..."ผมพึมพำกับตัวเอง พลางลุกขึ้นไปจัดเก็บที่นอน หยิบของใช้ส่วนตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำภายในความฝันภาพในฝันของผมยังคงชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นจริงๆมันแปลกจนผมไม่อาจละทิ้งความรู้สึกนั้นไปได้ง่ายๆ ในฝันผมเห็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาใส่เสื้อสีขาว กางเกงสีขาว ร่

เวลาผ่านไปสองปีสำหรับผมมันเหมือนฝันที่ไม่เคยตื่นรู้ตัวอีกที ไอ้เกมที่เคยอยู่ข้างๆ กลับไปจากผมแล้ว เสียงหัวเราะของมันน้ำตาที่เคยหลั่งในตอนที่เราเข้าใจกัน มันหายไปจากชีวิตผมเหลือแต่ความเงียบเหงาที่เคยคุ้นเคย และถึงแม้เวลาจะผ่านไปมากแค่ไหน ความเจ็บปวดก็ไม่เคยจากไปจากใจผมจริงๆผมยังคงคิดถึงมันทุกวัน รู้สึกเหมือนกับมันยังคงอยู่ที่นี่ อยู่ในทุกๆ ความคิดของผมแม้จะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม ทุกอย่างที่เกี่ยวกับมันยังคงแฝงอยู่ในความทรงจำไม่ว่าจะเป็นเสียงหัวเราะหรือแววตาที่มันมองผมในตอนนั้น ตอนที่เรามีความสุขด้วยกัน ตอนนั้นมันคือช่วงเวลาที่ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว และก็เหมือนทุกสิ่งจะกลับมาหลอนผมอีกครั้ง เมื่อผมได้พบกับมันอีกครั้งในสถานการณ์ใหม่สองปีที่ผ่านมามันเร็วมากจริงๆ ถ้ามองจากมุมหนึ่ง เวลาเหมือนผ่านไปไว แต่ในอีกมุมหนึ่ง เวลาเหล่านั้นเต็มไปด้วยการเรียนรู้ที่จะทำใจให้รับความจริงว่ามันจากไปแล้ว ที่น่ากลัวที่สุดคือมันเหมือนกับเรายังมีอะไรบางอย่างที่ยังไม่ได้ลบไปจา

"เพิร์ท..."เสียงนั้นดังขึ้นในความเงียบ น้ำเสียงคุ้นเคยจนผมสะดุ้งเล็กน้อย มันเป็นเสียงที่อบอุ่น อ่อนโยน... น้ำเสียงที่ครั้งหนึ่งเคยปลอบประโลมใจผมในวันที่ทุกอย่างดูเหมือนพังทลาย เสียงที่ผมไม่เคยคิดว่าจะทำให้หัวใจผมสั่นไหวได้มากขนาดนี้"พี่ตี๋..."ผมเรียกชื่อเขาเบาๆก่อนจะโผเข้าไปกอดเขาทันที แขนของผมรัดรอบตัวเขาแน่น เหมือนเด็กที่หมดหนทางพึ่งพิง เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ระเบิดออกมาในที่สุด น้ำตาของผมไหลอาบแก้มเปียกเสื้อพี่ตี๋ไปหมด"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรนะ"พี่ตี๋ลูบหัวผมเบาๆ สัมผัสของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนเหมือนจะพยายามดึงผมขึ้นมาจากความเจ็บปวด"ไม่ร้องนะ ปล่อยเค้าไปอ่ะดีแล้ว..."ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาสายตาของผมเต็มไปด้วยคำถาม แต่กลับไม่มีคำพูดใดออกมาน้ำตายังคงไหลไม่หยุด มือของพี่ตี๋ที่ลูบหลังผมอยู่ช่วยให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย แต่ในใจลึกๆผมยังคงไม่อยากเชื่อว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นจริง"พี่

ณ ร้านกาแฟ coffee brownieผมทำงานเงียบๆของตัวเองไปมือเช็ดแก้วทีละใบอย่างไม่รีบร้อน บรรยากาศภายในร้านในฤดูหนาวช่างสงบอากาศเย็นแผ่วที่ลอดผ่านช่องประตูไม้เก่าเข้ามาปะทะกับไออุ่นจากเครื่องทำความร้อน กลิ่นกาแฟคั่วสดลอยคลุ้งผสมกับกลิ่นขนมปังอบใหม่ที่วางเรียงรายอยู่ในตู้โชว์ไฟสีส้มอ่อนจากโคมไฟเหนือเคาน์เตอร์ช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้กับร้านเล็กๆ แห่งนี้ผมหยุดชั่วครู่มองผ่านกระจกหน้าร้านที่เริ่มมีไอหมอกเกาะจนเห็นวิวด้านนอกไม่ชัดเจน ด้านหลังฝ้าสีขาวนั้นคือถนนสายเล็กที่ปกคลุมไปด้วยละอองหิมะ ผมเผลอเหม่อลอยไปถึงเรื่องราวที่แสนไกล ทั้งความฝันเก่าๆและความคิดที่วิ่งวนไปมาในหัว จนกระทั่งเสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นคล้ายเป็นสัญญาณเรียกความสนใจ ผมสะดุ้งเล็กน้อยเงยหน้ามองไปทางประตูกริ่งกร่อง"เพิร์ท ทำไมเมื่อวานไม่กลับห้อง"เสียงของมันดังขึ้นด้วยความสงสัย น้ำเสียงนั้นไม่ใช่การตำหนิแต่แฝงไปด้วยค

"นี่มึงโกหกกูมาตลอดหรอ เกม!"ผมตะโกนใส่มันด้วยเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาผมเต็มไปด้วยความผิดหวังน้ำเสียงนั้นทั้งโกรธทั้งเจ็บ มันมองผมด้วยสายตาที่ตกใจและสับสน ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับนิ่งไป"ไหนมึงบอกกับกูว่ามึงเป็นคนที่กามเทพส่งมาไง แล้วไหงมึงเป็นกามเทพซะเอง มันหมายความว่าไง นี่มึงโกหกกูหรอ!"ผมถามต่อน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้เริ่มเอ่อขึ้นมาหัวใจผมเหมือนถูกบีบจนแน่น ไอ้เกมหรือคามินก้าวเข้ามาหาผม น้ำเสียงของมันสั่นอย่างเห็นได้ชัด"เพิร์ท มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือ... กูอธิบายได้อ่ะ!"เสียงของไอ้เกมเต็มไปด้วยความร้อนรน ดวงตาของมันมองมาที่ผมอย่างเว้าวอน ใบหน้าของมันที่เคยยิ้มแย้มตอนนี้กลับมีแต่ความกลัวและความสิ้นหวัง มันยืดตัวขึ้นเล็กน้อย มือข้างหนึ่งกำแน่นอยู่ข้างลำตัวเหมือนพยายามจะควบคุมตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถทำได้"มึงกลับโลกของมึงไปซะ!"ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะพังทลาย เมื่อมันยังคงยืนอยู่ตรงนั้นราวกับจะเข้าใจทุกอย่างแต่ไม่ยอ

"ตื่นได้แล้วครับ เมื่อคืนเหนื่อยหรอหื้มม"สามีของฉันที่ตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมาก็ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล และนี้ก็เวลา7โมงกว่าแล้วและเมื่อคืนกว่าจะนอนได้ก็ดึกมากๆเลยด้วยจึงทำให้ฉันอ่อนเพลียไม่ค่อยมีแรงที่จะลุกตื่นขึ้นมาในวันนี้แต่ด้วยความเป็นแม่และภรรยาฉันก็พยายามค่อยๆลุกและจะเดินลงจากเตียงแต่ก็ถูกสามีของฉันอุ้มขึ้นทันทีและพาไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆโดยฝีมือของสามีอันเป็นที่รัก"วันนี้พี่ไม่ไปทำงานนะคะ อยากจะอยู่กับเมียกับลูกๆ ได้ข่าวว่าจะทำเค้กกันเลยไม่ไปทำงานดีกว่า""พี่รู้หรอ ไม่เซอร์ไพรส์เลย""อยากให้เซอร์ไพรส์ก็ใส่ชุดเมดมายั่วผัวสิ""แล้วอยากเจอไหมล่าคะ"ถึงความเจ็บจะยังไม่หายแต่ทว่าความกล้าของฉันมันยังคงยั่วยวนเขาอยู่ วันนี้เป็นวันเกิดของเขาฉันตั้งใจจะใส่ชุดเมดแม่บ้านสาวขยี้หัวใจผัวมายั่วยวนมามีถึงเตียงอยู่แล้วจึงใช้มือหยอกล้อเรือนร่างกายของเขาอย่างเสียวสุดๆ"ทำแบบนี้อยากเอาหรอคะคนสวย""หึ รอไปก่อนนะคะ ไปหาลูกแล้ว"พูดจบฉันก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้องนอนและเดินลงไปชั้นล่างเพื่อตามหาลูกๆและพบเข้ากับทั้งสามที่กำลังนั่งเล่นของเล่นกันอย่างป

ต่อจ๊วฟ จ๊วฟ จ๊วฟมือของฉันไม่ได้หยุดนิ่งแต่อย่างใดแต่ยังคงทำงานเลื่อนลงไปชักเล่นท่อนเอนของเขาอย่างว่าเล่น ช้าเนิบๆนาบๆโดยที่ไม่ได้สนใจคนพี่เลยว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร คนอย่างเขายิ่งฉันทำแบบนี้ยิ่งรุนแรงขึ้นเท่าตัวและผลักฉันให้นอนราบไปกับเตียงนอนขนาดใหญ่ยังไม่ทันที่จะได้พักคนตัวสูงพลิกร่างฉันให้เป็นฝ่ายคุมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาก็ลุกขึ้นดูดนมบีบนมฉันเล่นอย่างมันมือ"อย่าบีบสิคะ เดี๋ยวหนูทำให้"พอพูดจบฉันก็ค่อยๆเลื่อนลงไปหาเจ้าตัวปัญหาของฉันที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันใช้มือชักรูดมันก่อนที่จะค่อยๆก้มลงไปดูดเลียท่อนเอ็นอย่างชำนาญมือเรียวลิ้นบางค่อยๆลากตั้งแต่ปลายจรดยังไข่สองใบและเลียมันเล่นอย่างสนุกสนาน ส่วนมือก็ไม่อยู่เปล่าเพราะค่อยๆชัดท่อนเอ็นชักขึ้นลงอย่างเร็วๆ"ซี๊ดดดด เงี่ยนโว้ยยย""ชอบไหมคะ""ชะ....ชอบครับคนสวย"ฉันแสยะยิ้มออกไปถึงความเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะก้มตัวลงไปครอบงำลูกชายของเขาและขยับหัวเข้าออกตามจังหวะ มือหนาเลื่อนมากดหัวของฉันให้เข้าออกตามจังหวะขอ

หลังจากที่ฉันและเพื่อนพูดคุยกันจนเพลิดเพลินและมาฟอร์ก็ไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวเลยเพราะเขา อยากให้ความเป็นส่วนตัวของพวกเราก่อนที่เพื่อนๆจะพากันกลับบ้านและฉันก็พาลูกๆดื่มนมจนหลับใหลไป สองเท้าค่อยๆย่างก้าวเดินเข้าไปในห้องทำงานของมาฟอร์อย่างช้าๆชายหนุ่มที่นั่งกุมขมับหลับพักสายตาพิงพนักพิงที่เก้าอี้โดยมีเอกสารและหน้าจอคอมพิวเตอร์และไอแพดตั้งโชว์ด๋าอยู่อย่างกระจัดกระจาย ฉันเดินเข้าไปตรวจดูงานอย่างถือวิสาสะเพราะถึงยังไงแล้วฉันก็คือเลขาของเขาซึ่งฉันก็มีสิทธิ์ที่จะต้องตรวจดูงานด้วยแต่ยังไม่ทันที่จะได้อ่านเอกสารจบจู่ๆมือหนาก็กระชากตัวฉันให้นั่งลงบนตักของเขาและสวมกอดไว้แน่นทำเอาฉันตกใจแทบแย่"อาบน้ำไม่รอเลยนะครับที่รัก""แล้วนี้งานมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ ให้หนูช่วยไหม"มาฟอร์ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดแต่เลือกที่จะสวมกอดฉันไว้แน่นกว่าเดิม ฉันทำได้แค่ปล่อยให้เขากอดอยู่แบบนั้นก่อนที่สายตาจะเหลือบหันไปมองกล่องแหวนที่คับคล้ายคั

@คฤหาสน์แม่มาฟอร์หลังจากวันนั้นจนเวลาผ่านไปเนิ่นนานแต่ก็ไม่ได้นานมากสักเท่าไหร่ตอนนี้ฉันท้องลูกของเขาได้3เดือนแล้วด้วย ฉันแทบจะไม่แพ้ท้องเลยด้วยซํ้าแต่จะเป็นฝั่งของมาฟอร์มากกว่าที่แพ้ท้องขั้นหนักแต่ก็ไม่ใช่อะไรเพราะเขารังแกฉันนั้นแหละมั้งส่วนทางราเชลล์ตอนนี้พี่ฟ้าได้พาไปรักษาตัวอยู่ที่ลอนดอนแล้ว ฉันและมาฟอร์พากันไปเยี่ยมน้องบ่อยๆอีกด้วยพอหายก็คงกลับมาวิ่งเล่นที่ไทยได้แล้ว"เป็นไงบ้างลูก แพ้ท้องหนักไหม""ไม่เลยค่ะแม่ คนที่แพ้คงจะเป็นพี่มากกว่าค่ะ""ดีแล้วลูกที่หนูไม่เป็นอะไรมาก ตามาร์ฟคงรังแกหนูตามที่พ่อเค้าบอกล่ะสิ"แม่พูดออกมาและหันไปจ้องมองพ่อและมาฟอร์สลับกันไปทำเอาฉันรับรู้ได้เลยว่าที่เขารังแกฉันตลอดแทบจะทุกคืนเพราะแผนของใครและหลังจากพูดคุยกันไปพวกเราก็พากันไปทานข้าวกันไปพูดคุยกันไปต่อจนแยกย้ายกันไปขึ้นห้อง

หลังจากวันนั้นจนเป็นเวลาหลายเดือนต่อมาตอนนี้ฉันท้องลูกของมาฟอร์ได้7เดือนแล้วและลูกในท้องของฉันนั้นเป็นลูกแฝดแต่เป็นแฝด3ด้วยและอีกอย่างหนึ่งคือน้องราเชลล์ได้ทำการเปลี่ยนหัวใจใหม่แล้วเป็นที่เรียบร้อย เนื่องจากหัวใจของน้องได้มีคนบริจาคให้กับเด็กสาวคนนี้โดยที่ทุกคนต่างพยายามพลิกแผ่นดินตามหาหัวใจที่เข้ากับน้องได้จนสำเร็จเด็กสาวร่าเริงคนนั้นได้กลับมาแล้วอีกครั้งน้องมาพักอยู่กับพวกฉันบ้างในบางครั้งและยังคงตื่นเต้นที่จะมีน้องไปทั้ง3คนอีกต่างหาก"แด๊ดดี๊ ราเชลล์อยากเห็นน้อง""เดี๋ยวน้องก็คลอดแล้วลูก""ราเชลล์มาทานข้าวได้แล้วลูกมั๊มมี๊ทำของโปรดไว้ให้หนูเยอะแยะเลยคนเก่ง"ฉันที่อยู่ในห้องครัวเพื่อทำอาหารกับแม่บ้านที่มาฟอร์ได้จ้างมาให้กับเด็กน้อยและสามีได้ทานราเชลล์ที่นั่งพูดคุยกับมาฟอร์ที่โซฟาในห้องรับแขกนั้นรีบวิ่งกรู่มาหาฉันทันทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อาหารจานโปรดของเด็กน้อยกลิ่นลอ

วันต่อมาฉันและมาฟอร์นัดกันที่จะไปเยี่ยมราเชลล์แต่เช้าแต่อาการแพ้ท้องของฉันมารุนแรงอย่างหนักจึงต้องไปสายหน่อยโดยมีสามีของฉันที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเองฉันและเขาพากันเข้าไปในห้องที่ตอนนี้เด็กน้อยกำลังเล่นของเล่นอยู่บนเตียงกับพี่เลี้ยงอย่างเงียบๆพอเห็นฉันและมาฟอร์กลับยิ้มดีใจและพยายามจะมาหาพวกเรา"มัมมี๊ แด๊ดดี๊ ราเชลล์คิดถึงมัมมี๊กับแด๊ดดี๊ที่สุดเลยค่ะ คิดถึงมากๆ""มัมมี๊กับแด๊ดดี๊ซื้อของเล่นมาฝากราเชลล์ด้วยนะคะเยอะแยะเลย""ตั้งแต่ราเชลล์เข้าโรงพยาบาลรอบนี้ทุกคนดูใส่ใจราเชลล์มากๆเลย"คำพูดของเด็กน้อยไร้เดียงสาพูดออกมาทำเอาพวกฉันถึงกับนิ่งไม่รู้ว่าเด็กน้อยจะรู้รึป่าวว่าตัวเองอาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน แต่ฉันก็เลี่ยงที่จะคุยกันเรื่องนี้เพราะตอบไม่ได้จริงๆ"มัมมี๊คะ ราเชลล์อยากได้น้อง มัมกับแด๊ดบอกว่ามีน้องน้อยให้ไม่ได้แล้ว""มัมมี๊ของหนูกำลังมีน้อ

"แม่ครับ ยุเหงาจังเลยครับแม่มาเล่นกับยุหน่อย""ได้สิลูก"ฉันปิดเอกสารลงและเดินลงไปเล่นนํ้ากับลูกแทน ซึ่งอีกไม่นานลูกก็จะได้ไปเรียนแล้วและฉันก็คงอยู่เหงาๆ คนเดียวแน่นอน"ฟิ้วว สนุกจังครับ""สาดนํ้าใส่แม่หรอ หื้มมตัวแสบ"ฉันทำเป็นว่ายนํ้าเข้าไปหาลูกชายที่อยู่ในห่วงยางและกำลังจะว่ายหนีด้วยเช่นกัน"ว่ายนํ้าเร็วจริงๆ ตัวแสบ""ตามให้ทันสิครับ ฮ่าๆ"ตู้มมมมเสียงกระโดดลงนํ้าของใครคนหนึ่งกระโดดลงมาร่วมเล่นกับพวกเราด้วยเช่นกัน"พ่อมาแล้ว ฮ่าๆๆ เล่นนํ้าๆ""มาแข่งว่ายนํ้ากัน"พวกเราทั้งสามต่างพากันสนุกกันในเรื่องราวความฝันของฉันที่ถูกสร้างขึ้นโดยห้วงแห่งนิทราพอฉันตื่นขึ้นหัวใจตอนนี้ก็สั่นเป็นอย่างมาก

"พอเหอะ ไอว่ายูเลิกเล่นละครเหอะสงครามไม่งั้นยูจะได้เสียอะไรไปมากกว่านี้แน่"ผู้หญิงคนนั้นบอกออกมาพร้อมกับพยายามผลักพี่สงครามให้ออกห่างออกมาให้ได้มากที่สุด"หมายความว่ายังไง""คือ.....""ไอกับสงครามไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก สงครามแค่เล่นละครหลอกเธอเพื่อลองใจเท่านั้น"พอได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมาแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บไปมากขึ้น เขาหลอกฉันอีกแล้วงั้นหรอ ผู้ชายคนนี้ตั้งใจจะหลอกฉันงั้นหรอ"ลองใจงั้นหรอ สนุกมากปะ!!!""เฌอเอมพี่....""พี่ต้องการอะไรงั้นหรอ ตั้งแต่พี่กลับเข้ามาในชีวิตเฌอพี่ทำเฌอร้องไห้และเจ็บปวดไม่เว้นวัน พี่สนุกมากงั้นหรอวะ!!!"ฉันร้องโวยวายและผลักไหล่ของเขาออกพร้อมกับจับคอเสื้อของเขาไว้แน่น ร่างกายที่อ่อนตัวลงฉันร้องไห้และฟุบหน้าลงกลางอกของเขาอย่างหมดแรงแล้วจริงๆ"พี่ขอโทษ พี่อธิบายได้นะเฌ

และหลังจากวันนั้นพี่สงครามก็เริ่มแยกตัวห่างจากฉันตอนนอนถ้าลูกจะนอนกับฉันก็มานอนที่ห้องฉัน แต่ถ้าลูกอยากนอนกับพ่อเขาก็ไปนอนที่ห้องลูกเราสองคนไม่มีแม้แต่บทสนทนาที่ดีต่อกันเลยสักนิดจนฉันเริ่มรู้สึกถึงความห่างเหิน แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอแต่ทำไมฉันกลับเสียใจอยู่แบบนี้กันล่ะ"แม่ครับ แม่มาเล่นทรายกับยุสิครับ ยุเหงามากๆ เลยครับ""ได้ครับ ทำอะไรอยู่เอ่ย""เซอไพรส์//เซอไพรส์"เสียงคนกลุ่มหนึ่งเดินมาจากทางด้านหลังฉันและนั้นคือพวกเพื่อนๆ ฉันนั้นเอง ฉันรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดเพื่อนทันทีเพราะพวกเราไม่ได้เจอกันนานมากพอสมควร"คิดถึงพวกแกจัง""คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงตัวเล็กด้วยหล่อขึ้นนะเรา""สวัสดีครับ"ลูกชายยกมือไหว้เพื่อฉันอย่างมีมารยาทก่อนที่พวกเราจะพากันเล่นนู้นเล่นนี้ด้วยกันอย่าสนุกสนาน

สายวันต่อมาฉันแทบจะไม่มีแรงเลยด้วยซํ้าเพราะดูเหมือนว่าจะติดไข้จากอีกคนมาจนได้ พอฉันตื่นขึ้นมาก็รีบลงไปหาลูกทันทีที่ตอนนี้มีเสียงหัวเราะคิกคักกันอยู่ด้านล่างพี่สงครามที่แต่งตัวด้วยชุดธรรมดาเสื้อยืดสีขาวและกางเกงวอร์มขายาวสีดำโดยที่ผมไม่ได้ถูกเซ็ท มันชั่งทำเอาใจฉันสั่นแทบจะหยุดไม่อยู่"พายุรักคุณพ่อนะครับ""พ่อก็รักลูกครับ""พ่อครับ ยุอยากได้น้องเพื่อนยุมาอวดยุว่ามีน้องแล้วครับ"ฉันยืนมองทั้งสองที่กำลังคุยกันอยู่ก่อนที่สองพ่อลูกจะหันหน้ามามองฉัน เด็กน้อยรีบวิ่งเข้ามาสวมกอดฉันทันทีและทำสีหน้ามึนงงอีกด้วย"ทำไมคุณแม่ตัวร้อนครับ คุณพ่อหายแล้ว""สงสัยแม่เค้าติดพ่ออ่ะลูก เฌอขึ้นไปอาบน้ำเหอะเดี๋ยวพี่พาออกไปเที่ยว""วันนี้เฌอไม่ว่างมีธุระ"พอพูดจบฉันก็หันหลังเดินขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทันที วันนี้กะว่าจะเข้าไป

"แม่ครับ พ่อกลับมารึยังครับ""ยังเลยลูก"เด็กน้อยเอ่ยถามหาผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ก็คํ่ามากแล้วแต่ก็ยังไม่กลับมาถึงบ้าน ในใจของฉันก็เป็นห่วงเขาอยู่ตลอดเวลากลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปรึเปล่าแต่การกระทำของฉันมันกลับทำเป็นไม่สนใจอะไรเขาเลยสักนิด"แม่ไม่ห่วงคุณพ่อหรอครับ แม่โทรหาพ่อหน่อย""วันนี้พ่อเขาอาจจะไม่กลับมาก็ได้ อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะพายุ"พอฉันพูดออกไปแบบนั้นลูกชายตัวน้อยก็หงอยลงไปก่อนที่จะมีเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นและพบกับคนตัวสูงที่ดูใบหน้าออกซีดๆ ด้วยแกร๊ก"พ่อครับ พายุคิดถึงพ่อที่สุดเลยครับ""พ่อก็คิดถึงยุกับแม่ที่สุดเลย พ่อซื้อข้าวมาด้วยนะ"พอพูดจบพี่สงครามก็เดินนำถุงอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะอาหารและเดินไปนั่งเล่นกับลูกของเขาที่โซฟาแทน"ทำไมพ่อตัวร้อนจังครับ"

เช้าวันต่อมาหลังจากเมื่อคืนที่กินข้าวเสร็จฉันก็เข้านอนทันทีพร้อมกับคนตัวสูง เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยสักนิดเพราะฉันเอาที่เอาแต่เงียบและนิ่งกับเขามากจนเกินไป ความสัมพันธ์ของเราฉันยังไม่แน่ใจเลยด้วยซํ้าว่ามันจะไปได้ไกลกันมากแค่ไหน หรือมันจะต้องถึงจุดแตกหักกันอีกครั้ง"กลับไปแล้วงั้นหรอ"ตื่นเช้ามาข้างเตียงของฉันที่ดูโล่งๆ พอเดินไปดูที่ห้องนํ้าก็ไม่เจอใครเลยด้วยซํ้า ฉันไม่ได้คิดอะไรและคิดว่าเขาคงจะกลับบ้านของเขาไปแล้วจึงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวและจะพาลูกกลับมาที่บ้านแต่พอเดินลงบันไดมาได้เพียงไม่กี่ก้าวฉันก็ต้องหยุดและแอบยืนฟังเสียงคนคุยกันและนั่นคือเสียงของพี่สงครามและลูกชายของเขานั่นเอง"พายุไม่มีพ่อครับ แม่บอกว่าพ่อของพายุตายไปแล้วครับ""พ่ออยู่นี่ไงลูก พ่อเป็นพ่อของพายุนะ"เขาพูดออกมาด้วยความเสียใจที่ลูกชายไม่ยอมรับว่าเขาเป็นพ่อ แต่ถ้าจะให้ผิดก็ผิดที่ฉันเต็มๆ ที่ไปหลอกลูกแบ