“Naks, guwapo talaga.” Nakangiting titig niya sa salamin. “Iba talaga.” Ibinaling pa niya sa magkabilang gilid ang mukha.      Nasa katamtamang laki siya ng silid na mula rito nakikita niya ang sarili sa salamin. Natatanaw rin niya ang kama na kasya ang dalawang tao

Nai-iling siyang nakaupo sa bench na nakukulayan ng maroon. May lawak itong labinlima na kataong puwudeng maupo ng tabi-tabi, maging sa itaas ay ganoon din. Sa suma-total tatlumpo na katao ang puwede mamalagi sa lugar na iyon. At nang mapatingin kaliwang dako hindi nakaligtas sa kaniya ang buong lugar.          Napapalibutan ito ng bulaklak na kalatsutsi na may iba’t ibang kulay na siyang bahagya niyang ipinagtaka. Bukod kasi sa mga bulaklak na ito, puwede namang rosas o ano pang puwedeng gamitin pangdesenyo na lang sa paligid ngunit mas pinili pang ito ang gamitin. Weirdo lang.           “Tsk!” Sa huli binalewala na lang niya at nagpatuloy sa pagkakadekuwatro sa tabi ng malaki at matandang punong nagpapakubli sa bench na iyon. Makapal at maagap ang pag-ugoy ng sanga ng puno kaliwa’t kanan na siyan

Habang nasa biyahe siya halo-halong emosyon ang nararamdaman niya, dama niya ang pakiramdam na parang sinasakal siya na hindi malaman, animo’y may nagtutulak sa kaniyang huwag ng tumuloy at umatras na lang, ngunit malakas ang loob niyang kakayanin niya ang kung anumang magaganap dahil ginusto niya ito. Siya ang pumili nito para sa sarili kaya wala ng atrasan pa.        Ganoon naman kasi dapat, kung anuman ang desisyong gagawin o susundin, handa rin sa maaring maging kinalabasan lalo’t hindi pa nakikita ang kalalabasan, pero sabi nga nila, kung hindi lalabas sa comfort zone o sa familiar place na nakasanayan paano malalaman ang hinaharap. Paano makikita ang liwanag sa kadiliman kung sasanayin na lang ang sarili sa dilim. Paano makikita ang araw kung tatakpan ang mga mata. Paano malalaman ang pakiramdam na mapaso, malamigan, masarapan kung hindi nanaising sumubok na maramdaman.  

“Nasaan na kaya ’yon?” bulong niyang palinga-linga sa paligid. Kanina pa siya paikot-ikot pero hindi pa rin mahanap ang Business building na pupuntahan. Tumingin pa siya sa suot na relos. “Geez, Alas-Nuebe na? Shit!”         Mula ng makapasok sa higanteng tarangkahan kanina pa siya palinga-linga. Tumitingin-tingin din siya sa bawat departamento nagbabakasakaling ito na ang kanina pa hinahanap. Natatanaw rin niya ang nagtataasang gusali na purong maroon na may itim na poste at lining sa buong paligid. Mula rin sa kinatatayuan kita niyang tig-anim lang ang bawat palapag na pari-pariho ang kulay.         Gayon din, ang isa pang dahilan kung bakit interesanti ang lugar, noong nag-apply siya for enrollment isang normal na eskuwelahan ang nasa litrato kabaliktaran sa itsura nito ngayong parang puzzle building. Mula sa

Pagpasok sa loob ng klasrum bumungad sa kaniya ang malawak na silid. “Wow,” naibulalas niya.          Nagmukha kasing nag-aaral siya sa ibang dimensyon dahil sa angking kakaiba at ganda ng nakikita. Naghalo rin ang tema ng pagiging kahima-himala at misteryoso dahil sa kulay nitong malabnaw na maroon na may malaking itim na pakpak sa buong paligid maging sa itaas nila. Sa sumatotal walo ang bawat pakpak na animo’y nakapila ba o iisa lang ang nagmamay-ari.          “Sindy, punta na tayo roon,” pukaw ni Alily na kanina pa pala siya tinatawag. “Ano ka ba, nakakahiya, oh.” Hatak nito sa kaniya na siyang sumunod na lang.          Saka lang din niya napansin na nakatulala na pala siya sa harapan ng buong kaklase na b