บททั้งหมดของ SENSUAL REVENGE (FILIPINO): บทที่ 11 - บทที่ 20

MASASABI kong malaki ang pagkakaiba ng dinner na iyon kung ikukumpara sa ginawa namin kahapon ng gabi ni Marius. Siguro nga dahil officially ay magkaibigan na kaming dalawa. “Okay ka na?” tanong sa akin ni Marius nang mapuna niyang tapos na akong kumain. Tumango ako saka sa panghuling pagkakataon ay uminom ng tubig sa baso ko. “Yeah, grabe nabusog ako ng sobra,” pagsasabi ko ng totoo saka ko iyon sinundan ng mahinang tawa. Nakita kong nangislap ang maiitim na mga mata ni Marius habang nanatili siyang nakatitig sa akin. Nasa mga iyon ang paghanga na aware naman akong noon pa mang umpisa ay hindi na niya itinago sa akin. “Gusto mo na bang umuwi?” tanong niya sa akin nang naglalakad na kaming dalawa patungo sa kinapaparadahan ng kotse niya. Mabilis akong nagkibit ako ng mga balikat bago nagsalita. “Okay lang naman sa akin kung gusto mong maglakad-lakad muna sa park,” sabi ko. Hindi kasi malayo sa kinaroroonan namin ay tanaw ang isang parke na may nangilan-ngilan ring naglalakad. Paw

PAGKATAPOS naming magsimba ay sa mall ako niyaya ni Marius. Nagkape muna kami sa isang coffee shop at doon napasarap ng husto ang aming kwentuhan.“Bakit hindi tayo doon sa coffee shop ninyo nagkape?” tanong niya sa akin.Nang mga sandaling iyon ay kasalukuyan kong ine-enjoy ang bibingka na inorder ko kasama ang black coffee sa nasa aking tasa.Nagkibit ako ng mga balikat saka humigop ng kape bago sinagot ang tanong ni Marius.“Ayoko lang kasing isipin ng mga empleyado namin na nag-i-store visit kami.,” sagot ko. “At isa pa, gusto ko ring matikman ang kape at bibingka nila dito para naman magkaroon ako ng idea kung paano namin sila matatapatan,” dugtong ko pa saka ko sinadyang hinaan ang huli kong sinabi para hindi marinig ng kahit sino.Tumawa si Marius sa sinabi kong iyon. At masasabi kong naging mas attractive siya sa paningin ko. Although hindi iyon ang unang beses na narinig ko ang kanyang tawa na totoong nagmimistulang musika sa aking pandinig.“Negosyante ka nga,” sagot niyang

GINISING ako kinagabihan ng masarap na amoy ng pagkaing niluluto ni Marius sa kusina. Napangiti nalang ako nang makita kong unan na ang totoong nakasapo sa ulo ko. Talagang napasarap ng husto ang tulog ko. Bumangon ako saka sinulyapan ang suot kong wrist watch. Pasado alas seis na ng gabi.Noon ako napamulagat sa pagkagulat. Grabe, apat na oras akong tulog?Tuluyan na nga akong tumayo saka tinungo ang kusina kung saan naroon ang gwapong nilalang na busy sa paghahanda ng makakain namin sa kusina.Noon ko nga napansin na nakaligo na pala si Marius. Simpleng white shirt nalang ang suot nito na humapit ng kaunti sa maganda nitong pangangatawan. At pang-ibaba naman nito ay sweat pant.“Gising kana pala,” nang maramdaman nito marahil ang presensya ko doon . Inilapag niya ang dalawang plato sa mesa at pagkatapos ay hinila ang isang silya na alam kong para sa akin saka ako doon pinaupo.“Bago kita ihatid sa inyo gusto kong kumain ka muna. Okay?” aniyang hindi na nagsayang pa ng panahon.Agad

KINABUKASAN ng before lunch ay nasa office na ako ni Marius. Hindi naman ako nahirapan dahil sa entrance pa lamang ng building kilala na ang ng mga guwardiya. Sinabi ko lang ang pangalan ko sa kanila gaya ng instruction na ibinigay sa akin ni Marius. “Samahan ko nalang po kayo, Ma’am sa office ni Sir,” iyon ang mabait pang alok sa akin ng lady guard na naroroon. Tumango ako bilang pagsang-ayon sa gusto nitong mangyari. Nasa pinakaitaas at pang anim na palapag ng gusaling iyon ang opisina ni Marius. Sa may lobby kung saan inabutan ko ang isang lalaking sa tingin ko ay nasa pagitan ng twenty-one to twenty-two years old. Naisip ko sa puntong iyon na mabuti na rin at lalaki ang assistant ni Marius. Dahil kung sakali, well. Noon ako wala sa loob na napangiti nang maalala kong tinawag niya akong babaeng selosa nang unang beses niya akong dalhin sa unit niya. “Hello, good morning,” bati ko para kunin ang atensyon ng lalaki na nakita kong abala sa harapan ng computer nito. “Ah, good mornin

TINAWAGAN ako ni Marius pasado alas siyete kinagabihan. Mas maaga iyon kumpara sa inaasahan ko. Alam naman niya ang address ng bahay ko dahil ibinigay ko na ito sa kanya kanina. Iyon ang dahilan kaya sa mas malapit na hotel sa bahay ko siya nag-check in. Anyway, mas mabuti na rin ang ganoon. Hindi malayo sa mismong project site. Dahil gaya ng nasabi ko na rin sa kanya noon pang una. Katabi lang ng lote ng resthouse ko ang lote ng pagtatayuang branch ng Scott’s Café.“Na-miss kita, alam mo ba?” Iyon ang naging bungad sa akin ni Marius nang magkita na nga kami. Ngumiti lang ako kahit deep inside gusto kong sabihin sa kanyang kung ano ang nararamdaman niya ay ganoon rin ako. Pero gawa ng hindi pa rin naman kami magkasintahan ay nagpigil ako.“Kain tayo? May alam akong masarap na kainan.”Iyon ang sa halip ay isinagot ko sa kanya. Kasabay ng paglapad ng ngiti ni Marius ay ang pagkislap ng mga mata niya. “Talaga? Oh, eh ano pang hinihintay natin? Halika na!” aniyang umakmang hahakbang