All Chapters of ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: Chapter 1701 - Chapter 1710

“เอาล่ะ ทีนี้คุณมีอะไรจะพูดไหมครับคุณผู้จัดการทอมป์สัน?” ฮาร์วีย์ถามด้วยความใจเย็นเลนนี่ที่กำลังจะเดินจากไปชะงักในฝีก้าวของเขาและหันไปมองทามารา ผู้สมรู้ร่วมคิดที่ไร้ประโยชน์ของเขาก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ และถามด้วยความเย็นชาว่า “คุณหมายความว่ายังไงเหรอฮาร์วีย์?“ก็เธอเพิ่งจะยอมรับเองว่าเธอเป็นคนเอาเพชรมาใส่กระเป๋าผมด้วยความตั้งใจว่าจะใส่ร้ายผม“คุณไม่มีอะไรจะอธิบายจริง ๆ เหรอ?”ฮาร์วีย์พูดต่อด้วยร้อยยิ้มที่เย้ยหยัน“เหรอ? คุณเอโบนี่พูดอย่างนั้นเหรอ?” เลนนี่แสร้งทำเป็นตกใจ “พวกคุณได้ยินเหมือนกันไหม?”ไบรอันเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นและออกความคิดเห็น “ก็ไม่นะ!”“ใช่ คุณเอโบนี่คือเหยื่อ เธอจะเป็นคนเอาเพชรไปใส่กระเป๋าคุณได้ยังไง?“ในกระเป๋าคุณก็ไม่ได้มีของกลางสักหน่อย คุณพูดมาได้ยังไงว่าเธอตั้งใจจะใส่ร้ายคุณ?”สตีเว่นตอบโต้อย่างฉะฉานทามาราใช้โอกาสนี้ในการแก้ไขข้อผิดพลาดของตนเองและตะโกนด้วยความโกรธว่า “หยุดเหลิงได้แล้วยอร์ก! ฉันแค่หลุดปากพูดไปเฉย ๆ!”“เหตุผลเดียวที่คุณเข้ามาในพาราเมาท์ได้เป็นเพราะฉัน ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะให้คนมาไล่คุณออกไปเดี๋ยวนี้!”เลนนี่ส่งเสียงเยาะเย้ย “ใช่แล้วคุณเ

ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที…บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถง พวกเขาต่างดูแข็งแกร่งและดูเหมือนพวกที่สามารถต่อยได้หลายร้อยปอนด์ฮาร์วีย์จิบน้ำผลไม้ในขณะที่หรี่ตาสำรวจเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เขาสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าผู้คนเหล่านี้เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมจากท้องถนนเลนนี่กุมศีรษะของตนเองหลังจากที่เห็นพวกเขากำลังเดินเข้ามา สายตาอาฆาตแค้นของเขาจับจ้องไปที่ฮาร์วีย์ชายหัวโล้นคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้า เขาดูเหมือนว่าจะสูงมากกว่าหกฟุต เขาไม่มีขนคิ้ว ผิวของเขาซีดมากและเขาเปล่งความดุร้ายอย่างประหลาดเขาก้าวไปข้างหน้าและมองฮาร์วีย์นิ่ง ๆ ก่อนที่จะหยิบไวน์แดงหนึ่งขวดและกระดกดื่มมันหลังจากที่เขากระดกไปมากกว่าครึ่งขวด เขาก็หรี่ตามองฮาร์วีย์แล้วเย้ยหยัน “ไอ้หนุ่ม ได้ยินว่าคุณกล้าตีหัวผู้จัดการทอมป์สันที่พาราเมาท์ของเราอย่างนั้นเหรอ? ที่นี่คือถิ่นของเรา คุณก็น่าจะรู้ คุณนี่ช่างกล้าจริง ๆ!”ฮาร์วีย์พูดอย่างเฉยเมยว่า “ขอบคุณสำหรับคำชม”ชายหัวโล้นหรี่ตาเป็นการขู่ “ไอ้หนุ่มนี่ไม่เลวแฮะ แต่คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”ฮาร์วีย์ยังคงเฉยเมย “ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะว่าคุณเป็นใคร?”ชายหัวโล้นแสยะยิ้ม

บิ๊กฟลายไม่คิดว่าไพ่ตายของเขา ซึ่งเป็นนักสู้ที่เก่งกาจที่เขาพามาในคืนนี้ จะไม่มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อเจอกับชายหนุ่มคนนี้ทักษะของเขาน่ากลัวมาก!น้อยครั้งนักที่บิ๊กฟลายจะได้เห็นชายผู้มีความสามารถเช่นนี้ แม้จะอยู่บนถนนของมอร์ดูมานานหลายปีแล้วก็ตามอย่างไรก็ตาม เขาเป็นหนึ่งในหัวหน้าใหญ่ของท้องถนน หลังจากที่พ่ายแพ้แล้วเขาจึงไม่ได้คิดที่จะระดมใครมาเพิ่มเขารู้ดีว่าในขณะนี้คนของเขาไม่สามารถเอาชนะฮาร์วีย์ได้อยู่แล้วเว้นแต่ว่าเขาจะโทรขอความช่วยเหลือจากเดนเซล วอชิงตันหรือลูคัส ฌองอย่างไรก็ตาม เขาจะต้องอับอายอย่างยิ่งหากเขาขอให้คนใหญ่คนโตสองคนนั้นช่วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เมื่อคิดได้ดังนั้น บิ๊กฟลายก็ระงับความโกรธของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ผมจะทำเป็นไม่รู้เห็นเรื่องของคืนนี้ แต่ผมรับรองไว้เลยว่าเราจะได้เจอกันอีกแน่”ฮาร์วีย์ไม่สนใจเรื่องนั้นแต่อย่างใด “ขอโทษผมและให้การรตัดสินที่น่าพึงพอใจกับผมก่อน”“ผมขอโทษครับ คืนนี้ผมสะเพร่าเอง!”เมื่อพูดจบบิ๊กฟลายก็เริ่มตัดนิ้วหัวแม่มือของเลนนี่ ไบรอัน และทามาราด้วยตัวของเขาเองนิ้วที่ขาดสามนิ้วถูกวางลงตรงหน้าฮาร์วีย์ บิ

ไบรอันหายใจเข้าลึก ๆ และเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว “พี่เดนเซล เรื่องมันเป็นอย่างนี้!”เขาเล่าเหตุการณ์ที่โชคร้ายเมื่อคืนนี้ให้เดนเซลฟังและจบด้วยข้อความเศร้าใจว่า “พี่เดนเซล ไม่ใช่ว่าผมทำอะไรไม่ได้นะ แต่ไอ้สารเลวนั่นต้องมีของดีแน่นอน!“แม้แต่บิ๊กฟลาย ที่เป็นถึงลูกน้องหมายเลขหนึ่งของพี่ ก็เกือบจะถูกเขาฆ่าแล้ว!“จนสุดท้าย เขาทำให้บิ๊กฟลายตัดนิ้วผมด้วย!“พี่เดนเซล เขาไม่ให้เกียรติพี่เลย พี่ต้องคืนความยุติธรรมให้ผมนะ!”“เขามาจากไหน?” เดนเซลจ้องไบรอันที่รู้สึกอายอย่างมาก “ในเมื่อเขากล้าที่จะสร้างปัญหาในพาราเมาท์ เขาคงจะมีแบ็คอัพ ถูกไหม?”เปลือกตาของไบรอันกระตุก “นายน้อยวอชิงตัน ผมสืบเรื่องนี้เมื่อคืนแล้ว เขาไม่มีแบ็คอัพเลย เขาเป็นเพียงบอดี้การ์ดที่มีทักษะที่ดี“เมื่อคืนนี้รุ่นน้องของพี่บิ๊กฟลายต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส ผมกลัวว่าเรื่องมันจะบานปลาย ผมจึงไม่ได้บอกให้คนของเราลงมือ“นอกจากนี้ ตอนนั้นคุณวอล์คเกอร์ก็อยู่ที่เกิดเหตุด้วย เราไม่สามารถใช้อาวุธปืนอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ไอ้สารเลวนั้นจึงได้กล้าอวดดี!”เดนเซลนั่งลงบนเก้าอี้ทรงกลมที่มีที่เท้าแขนก่อนที่จะจิบชาและพูดว่า “คุณต้องการให้ฉัน

ที่วิลล่า บ้านเลขที่ 1 ในแฟรเกรินท์ ฮิลล์ซีนเธียร์ในกางเกงขาสั้นกำลังนั่งอยู่ที่บาร์ในห้องนั่งเล่นเช้านี้เธอตื่นขึ้นมาด้วยเป้าหมายที่ชัดเจน ไม่ว่าจะอย่างไรเธอจะต้องได้คำตอบในเรื่องบางอย่างฮาร์วีย์เปิดเตา “ซีนเธียร์ ให้ฉันต้มบะหมี่ให้ไหม?”“ฉันไม่กิน!”ซีนเธียร์ตะคอกและพูดต่อ “พี่เขยยังไม่ได้อธิบายอะไรให้ฉันฟังเลย พี่กับไคท์ วอล์คเกอร์เป็นอะไรกัน? พี่ยังให้เธอเป็นแฟนพี่ด้วย! พี่ไม่กลัวว่าพี่สาวฉันจะรู้เรื่องเหรอ?”ฮาร์วีย์เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “หยุดยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ได้แล้วเด็กน้อย”“และถ้าเธอนั่งที่บาร์อีก ฉันจะลากเธอลงมาและตี“พี่ไม่เคยบอกอะไรฉันเลย!“พี่เขย พี่กับไคท์ วอล์คเกอร์เป็นอะไรกันรึเปล่า?!”ฮาร์วีย์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าฉันบอกว่าไม่ คุณจะเชื่อฉันไหม?”ซีนเธียร์พยักหน้าทันที “เชื่อสิ!”“แต่พี่ต้องบอกความจริงกับฉันทั้งหมด ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่สบายใจ!”“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันฟ้องพ่อแม่และพี่สาว!“พวกเขาจะมามอร์ดูเร็ว ๆ นี้ พี่คิดจริง ๆ เหรอว่าเพียงเพราะมอร์ดูอยู่ไกลพวกเขาจะไม่สามารถควบคุมพี่ได้?”คำพูดของซีนเธียร์ทำให้ฮาร์วีย์ปวดหัว เขาถอนหายใจแ