บททั้งหมดของ ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: บทที่ 2581 - บทที่ 2590

ในปัจจุบัน ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ว่าดาบยาวเล่มนั้นเป็นของใครกันแน่มันดูค่อนข้างผุพังและดูเหมือนจะไม่มีค่าเท่าไหร่ในฐานะของสะสมหลังจากพิจารณาอย่างใกล้ชิด ลูกค้าผู้มั่งคั่งหลายคนก็รู้สึกว่าดาบยาวเล่มนี้ไม่คุ้มที่จะประมูลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อราคาเริ่มต้นของมันอยู่ที่หนึ่งล้านห้าแสนดอลลาร์ในขณะนั้นฮาร์วีย์รู้สึกได้ว่าชารอนตัวสั่นอยู่บนที่นั่งของเธอ เธอมองไปที่ดาบยาวด้วยสายตาที่หลงใหล ราวกับว่าเธอกำลังมองบิดาผู้ให้กำเนิดของตัวเองฮาร์วีย์เข้าใจทันที เธอรู้ดีว่าดาบยาวเล่มนั้นเป็นของใครในที่สุดก็เป็นไปตามคาด ถ้าใครรู้ว่าตำนานที่มีชีวิตของประเทศ H เคยใช้ดาบนี้มาก่อน ผู้คนนับไม่ถ้วนหาทางครอบครองมันอย่างไม่มีที่สิ้นสุดมันจะดีกว่าถ้าดาบยาวเล่มนั้นไม่ตกไปอยู่ในมือของคนอื่นฮาร์วีย์แตะไหล่เลสลี่อย่างไม่ลังเล“เราจะซื้อดาบเล่มนี้”เลสลี่ชำเลืองมองฮาร์วีย์ เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอไม่รู้ว่าทำไมฮาร์วีย์ถึงอยากได้ของชิ้นนี้ แต่เธอก็ชูป้ายขึ้นโดยไม่รีรอ“หนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์”สภาพแวดล้อมที่ผ่อนคลายกลายเป็นน้ำแข็งในทันทีผู้ประมูลหลายคนมองมาด้วยความสงสัย พวกเขาไม่เข้าใจ

ทุกคนอ้าปากค้างแม้ว่าเจ้าของดาบหักจะได้รับสิทธิ์ในการขออะไรก็ได้จากหัวหน้าผู้ฝึกสอน แต่เงินสามร้อยล้านดอลลาร์ก็คือเป็นราคาที่สูงลิ่วด้วยการมีดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินคอยหนุนหลังชารอนอยู่ ใครจะกล้าแข่งกับเธอ?ต่อให้พวกเขาจะมีเงินมากมาย แต่พวกเขาก็กลัวว่าประเทศนั้นจะแก้แค้นและแว้งกัดพวกเขาภายหลังแต่ถึงแม้จะมีเรื่องนี้ กลับมีคนกล้าพอที่จะเสนอราคาแข่งในทันทีแบบนี้ด้วยสี่ร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์ เป็นจำนวนที่ไม่น้อยเลย!เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้ทุกคนงุนงง'เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้กล้าเกินไปหน่อยหรือเปล่า!'“ฮาร์วีย์ ไอ้สารเลว!”เมอร์ฟี่จ้องฮาร์วีย์อย่างโกรธเกรี้ยว“นี่คิดจะกวนประสาทเราใช่ไหม?! นายมีเงินมากขนาดนี้เลยหรือไง!“ถ้าไม่มี ก็แปลว่านายกำลังทำลายผลประโยชน์ของผู้จัดงานด้วยการเสนอราคาเพิ่มโดยไม่มีเหตุผล!"ใครก็ได้! โยนผู้ชายคนนี้ออกไป!”ชารอนจ้องมองฮาร์วีย์อย่างหนักหน่วง ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความเกลียดชัง“อย่าทำอะไรโง่ ๆ เพียงเพราะนายต้องการทำร้ายคนอื่น ฮาร์วีย์”“ไอ้คำว่าคิดจะกวนประสาทเธอนี่มันหมายความว่ายังไง“เสนอราคาเพิ่ม?“ทำร้ายคนอื่น?”ฮาร์วีย์ส

“ของชิ้นนั้นเป็นของผม! ผมจะซื้อมันมาด้วยราคาเจ็ดร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์!“ตามกฎของการประมูล ผู้เสนอราคาสูงสุดจะเป็นผู้ชนะเสมอ“แล้วถ้าคิดที่จะปิดประมูล คุณก็ต้องเอ่ยเรียกราคาสามครั้งก่อนที่จะกระแทกค้อน!“แต่คุณกลับทำการปิดการประมูลในราคาที่ต่ำกว่าโดยไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นเสนอราคาเพิ่มเนี่ยนะ?“นี่มันหมายความว่ายังไง!“พวกคุณสมรู้ร่วมคิดกับดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินเพื่อขายสิ่งที่เป็นของชาวประเทศ H ให้พวกเขาหรือ?!“รู้ใช่ไหมว่าของชิ้นนี้มันมีความหมายยังไง!“นี่เป็นสิ่งของของหัวหน้าผู้ฝึกสอน!“พวกคุณที่นี่หยามเกียรติเขามากพอแล้วที่เอาของแบบนี้มาประมูล…“แถมตอนนี้ยังมาล็อกคนซื้ออีก?! นี่เป็นการดูหมิ่นหัวหน้าผู้ฝึกสอนเกินไปหรือเปล่า!”“กล้าดียังไง ไอ้สารเลว!” นักบวชหญิงวัยกลางคนกรีดร้องอย่างหน้าตาย“นายรู้ไหมว่าการใส่ร้ายวิหารคุณธรรมทั้งห้าจะมีผลอะไรตามมา!”นักบวชสาวแห่งวิหารคุณธรรมทั้งห้าปรากฏตัวขึ้นจากทุกทิศทุกทาง พวกเธอต่างจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชาหากฮาร์วีย์พูดใส่ร้ายวิหารคุณธรรมทั้งห้าอีก พวกเธอจะลงมือในทันที“คุณบอกว่าผมใส่ร้ายเหรอ?” ฮาร์วีย์เย้ยหยัน ด้วยท่าทีรังเกียจ

“ดาบหักเล่มนี้เป็นของหัวหน้าผู้ฝึกสอน แต่มันก็เท่านั้นแหละ“ไม่ได้มีความพิเศษอื่นใด“มันก็เป็นแค่ขยะที่หัวหน้าผู้ฝึกสอนทิ้งเพราะมันพังลงระหว่างสงครามยูโร-อเมริกา“ใครจะไปรู้ว่าจะมีคนไร้ยางอายหยิบของแบบนี้ขึ้นมาประมูล“เธอคิดว่าจะขออะไรจากหัวหน้าผู้ฝึกสอนได้จากขยะชิ้นนี้งั้นเหรอ? น่าขำจริง ๆ“มีสมองคิดสักหน่อยได้หรือเปล่า“ถ้าคิดว่าดาบหักเล่มเดียวจะขออะไรจากเขาได้?“เลิกละเมอได้แล้ว!“แต่ก็ทำได้แค่นำดาบเล่มนี้กลับบ้านเท่านั้น เพราะยังไงซะ นี่เป็นอาวุธที่คร่าชีวิตผู้คนมานับไม่ถ้วน“ดูจากแขนขาที่ผอมบางของเธอ ถ้าไอสังหารจากดาบเล่มนี้ทำให้เธอต้องอกสั่นขวัญแขวนก็อย่ามาโทษหัวหน้าผู้ฝึกสอนล่ะ”ฮาร์วีย์ไม่แยแส เขามีหลายสิ่งหลายอย่างในครอบครอง แล้วทำไมต้องใส่ใจกับอีแค่ดาบหักเล่มเดียว?เขาเพียงต้องการป้องกันไม่ให้ดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินได้ครอบครองสิ่งนั้นจากการประมูลครั้งนี้ก็เท่านั้นแต่เนื่องจากวิหารคุณธรรมทั้งห้าเล่นไม่ซื่อกับพวกเขาก่อน ฮาร์วีย์จึงไม่รังเกียจที่จะเปิดเผยสิ่งที่เรียกว่า "คุณค่า" ของดาบหักเล่มนี้ออกมาหลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ ทุกคนต่างมองด้วยสายตาไม่เชื่ออย

ฮาร์วีย์และเลสลี่กลับไปที่ห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทในครึ่งชั่วโมงต่อมาใบหน้าของเลสลี่มีสีหน้าแปลก ๆ เมื่อเธอเข้ามาในห้อง เธอลังเลว่าจะพูดหรือไม่พูดดีโทบี้เคาะประตูก่อนจะสบตากับฮาร์วีย์ เขามีท่าทางแปลก ๆ เช่นเดียวกับเลสลี่จากนั้นฮาร์วีย์ก็ชำเลืองมองเลสลี่อย่าเงียบ ๆในทางกลับกันโทบี้ก็หัวเราะออกมา ก่อนที่จะเดินเข้าไป“ได้โปรดอย่าตำหนิเลสลี่เลยนะ น้องยอร์ก ถึงแม้เธอจะไม่บอกฉัน แต่ด้วยความสามารถของฉัน พรุ่งนี้เช้าฉันก็จะต้องได้รู้เรื่องนี้อยู่ดี”“แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่ได้หักหลังคุณหรอกนะ”ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ“คุณเกรงใจกันเกินไปแล้ว ที่เธอบอกคุณทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของผมเอง ผมเข้าใจในเรื่องนั้นดี ดังนั้นผมก็ไม่โทษเธอหรอก”"ดีแล้วล่ะ"โทบี้เทชาใส่ถ้วยแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“น้องยอร์ก… ยังไงซะเราก็ถือเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เรามาพูดกันตรง ๆ เถอะนะ นายคือหัวหน้าผู้ฝึกสอนในตำนานจริง ๆ เหรอ?” เขาถามอย่างแผ่วเบา “นายบอกฉันได้ใช่หรือเปล่า?“ฉันก็แค่อยากจะแน่ใจ!“ว่าถ้านายเป็นเขาจริง ๆ ฉันจะได้กล้าทำทุกอย่างที่ฉันอยากทำในฮ่องกง!”เมื่อมองไปที่ท่าทางกระตือรือร้นของโทบี้ ฮาร์วี