เธอยืนอยู่ที่เดิม ถึงกระนั้นเจนก็ไม่ได้ตะโกนเรียกดอส และคนอื่น ๆ เพื่อไล่เธอออกไป แต่เธอก็เหลือบไปมองที่หญิงสาวที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น และเธอจ้องมองหญิงสาวคนนั้นอย่างเงียบ ๆ เธอไม่สามารถช่วยค้นหาเรื่องไร้สาระนี้ได้ อะไรทำให้คนในบ้านเล็กบ้านน้อยคนนี้ กล้าที่จะเข้าหาลูกสาวของภรรยาที่ถูกต้องเพื่ออ้อนวอนขอความเมตตาจากเธออะไรทำให้ภรรยาน้อยของพ่อเธอ มั่นใจที่จะคิดว่าเจนเป็นคนที่คุยด้วยง่าย ๆ !เจนมองไปที่สาวสวยที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพูดด้วยหน้าตาเฉยเมยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “คุณแค่บอกว่าคุณผู้หญิงต้องการให้คุณ และลูกชายของคุณตายหรอ? เรากำลังอยู่ในสังคมที่ปกครองโดยกฎหมาย ฉันแน่ใจว่าคุณผู้หญิงไม่มีความกล้าที่จะทำแบบนั้นหรอก ใช่ไหม? คุณอาจจะเหน็ดเหนื่อย คิดมาก ฉันขอแนะนำให้คุณลองไปพบจิตแพทย์ในโรงพยาบาลจิตเวชดู คุณอาจสามารถควบคุมมันได้ด้วยความช่วยเหลือของยา”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ใบหน้าของหญิงงามก็ซีดลง "เจน…""หยุด" เจนพูดห้วน ๆ ตัดบทของผู้หญิงคนนั้น และคำรามเบา ๆ "ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน โปรดเรียกฉันว่าคุณดันน์"ด้านหลังของเธอ ฌอนพูดอย่างกะทันหัน "คุณหญิงสจ๊วต ถึงจะถูกต้อง" เสี

"จะเป็นอย่างไรหรอ ...?” จินนี่รู้สึกกลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเจน การแสดงออกของผู้หญิงคนนั้นดูแปลกมากจนทำให้เธอตัวสั่น"ถ้าคุณปู่ยังอยู่" เจนพูดช้า ๆ "คุณจะต้องตาย"เธอเห็นแววแห่งความสงสัยฉายออกมาจากดวงตาของจินนี่ จากนั้นเธอก็จ้องไปที่จินนี่อย่างใจเย็น เพื่อที่เธอจะอธิบายว่า "อย่าแกล้งโง่หน่อยเลย มันเป็นอย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหล่ะ”“ความชั่วร้ายต่าง ๆ ที่มนุษย์คนหนึ่งจะสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ ภัยพิบัติ ภัยธรรมชาติ คุณคิดเอาเองแล้วกัน”“รวมไปถึงสิ่งที่คุณอาจจะคิดไม่ถึงด้วย”“อุบัติเหตุทางรถยนต์ ตกจากตึก การจมน้ำเสียชีวิต เจ็บป่วย ไฟไหม้ การลักพาตัว ... ”"กรี๊ด!" ก่อนที่เจนจะทันได้พูดจบ จินนี่ก็กรีดร้องด้วยความกลัว ราวกับว่าเลือดได้ไหลออกมาจากใบหน้าของเธอจนหมด เธอหน้าซีดพรางเอ่ยขึ้น "พอแล้ว ไม่ต้องพูดอีกแล้ว!" เธอจ้องไปที่เจนอย่างหวาดกลัว จะมีบุคคลที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างไรในโลกใบนี้!เธอสามารถพูดสิ่งเลวร้ายพวกนี้ออกมาได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยนี่มันคือการ ‘ฆาตกรรม’ ที่เธอกำลังพูดถึงอยู่!ตามที่คาดคิดไว้ เจนไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน เธอคือฆาตกร!เธอรู้ว่าล

หลังจากนั้นจินนี่ไปหาเจนอีกครั้ง เธอเดินตรงไปที่อาคารของ ดันน์ กรุ๊ปเจนนั้นค่อนข้างตะลึง เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากพนักงานต้อนรับเร็วขนาดนั้นเลยหรอ?จินนี่ ... ซื่อตรงรักษาคำพูดขนาดนั้นเลยหรือ?เธอตอบให้พนักงานต้อนรับ ให้พาจินนี่ขึ้นมาพบเธอเมื่อผลการทดสอบของออกัสตินวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเจน เธอก็เงียบไปสักพักจินนี่ไปที่โรงพยาบาลจริง ๆ เจนเงยหน้าขึ้น "ไปทำการทดสอบอีกครั้ง" เธอไม่ไว้ใจจินนี่มากนัก หากไม่มีพยานแสดงตัว เธออาจแกล้งทำแบบทดสอบปลอมขึ้นมาสีหน้าของจินนี่เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย โชคดีที่เธอยังมีสติ และตอบกลับอย่างรวดเร็ว "โอเค" หลังจากที่คิดแล้ว เธอก็พูดว่า "ฉันรู้ ว่าคุณมีข้อสงสัยดังนั้นเรามาลองดูกันใหม่แล้วกัน“ในความเป็นจริง ฉันก็เข้าใจได้ว่า ทำไมคุณถึงสงสัยในเรื่องนี้นัก”"คุณต้องเชื่อฉันบ้าง ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนเห็นแก่ตัวนิดหน่อย แต่ฉันก็ยังมีความเป็นแม่คน ฉันเห็นแก่ตัวเพียงเพราะฉันเป็นแม่ของออกัสติน ความเห็นแก่ตัวของฉันนั้น มันเกิดจากการที่ฉันกังวลเรื่องสุขภาพของออกัสตินมาก ๆ “แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ที่จริงแล้วออกัสตินและเจสันเป็นพี่น้องทางชีววิทยาเท่านั้น ถ้าออกั

เมืองเอสเป็นย่านที่เฟื่องฟูที่สุด ณ ห้างสรรพสินค้าระดับไฮเอนด์ที่มีแบรนด์ดัง ๆ แพง ๆ มากมาย ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอพูดขึ้นว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อเลือกชุด"พนักงานที่ดูแลสินค้าแบรนด์เนมส่วนมากมักจะชอบตัดสินรูปลักษณ์ของผู้อื่นจากภายนอก ในสายตาของพวกเขาผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามานั้นคือคนพิการ อย่างไรก็ตามหญิงพิการคนนี้ยืนยันที่จะยืดหลังของเธอให้ตรง มันทำให้เธอดูน่าอึดอัดยิ่งขึ้นในภาพรวมเธอไม่ได้สวมใส่สินค้าแบรนเนมด์ใด ๆ เลย บนร่างกายของเธอ ทุกสิ่งที่เธอใช้หรือสวมใส่เป็นเพียงสิ่งของธรรมดา ๆ ที่คนทั่ว ๆ ไปสวมใส่พนักงานขายตัวสูงไม่ยอมขยับเขยื้อน นิ้วเรียวของเธอชี้ไปที่ตรงมุม ๆ หนึ่ง "ทุกอย่างมีส่วนลด 30% ตรงนั้น"เธอไม่แม้แต่จะขยับตัวแม้แต่น้อยอย่างไรก็ตามในเสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าของเธอก็บึ้งตึง หญิงพิการกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยดวงตาที่เยือกเย็นเจนมองไปที่พนักงานขายที่ประตูด้วยความเงียบ ไม่มีการติอว่าและไม่มีร่องรอยของความโกรธเลยหัวใจของเธอตอนนี้เป็นรูพรุน แต่ไม่มีสิ่งใดใส่เข้าไปได้ และไม่มีสิ่งใดรั่วไหลออกมา"ฉันมาที่นี่เพื่อเลือกของขวัญ" เธอจ้องมองไปที่พนักงานขายอย่างใจเย็น แววตาท

เอลิออร์ และเรย์ไม่รู้ว่าเจนรู้สึกอย่างไร ตลอดเวลาที่เธออยู่ลำพังกับฌอนเมื่อประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง ฌอนอาการโคม่าต้องการความช่วยเหลือด่วนมีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งตรงทางเดิน ทุกคนต่างตื่นตระหนกไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน และ ในที่สุดแพทย์ก็ประกาศว่าวิกฤตได้รับการแก้ไขแล้วหลังจากนั้นไม่นานอย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่จุดจบ ในช่วงเวลาห้าวันห้าคืนที่เธออยู่กับเขา วิกฤตใกล้ตายนี้ยังคงอยู่รอบ ๆ ตัวเขาห้าวันห้าคืนอาการทรุดถึง 11 ครั้งเธอนับและ ทุก ๆ การช่วยเหลือเร่งด่วนทุกครั้งมันจะทิ้งตัวเลขไว้ในใจของเธอเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้เธอไม่รู้ว่าเธอมีพลังที่จะรู้สึกต่อต้านเขาในใจหรือไม่เธอไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ แล้วเธอจะไปเข้าใจฌอนได้อย่างไร?ในเช้าวันหนึ่งพวกเขามีความหวังเธออยู่ข้างเตียงของเขา เธอเคยชินกับการจ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวและไร้ชีวิตชีวาของเขาตลอดทั้งคืน เธอมักจะจ้องดูเขาเงียบ ๆ เธอจะไม่กล้าหลับ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถจัดการกับความเหนื่อยล้าได้ก็ตามในความกลางดึกของคืนนั้นเธอนั่งข้างเตียงของเขา และมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยซึ่งเธอจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต บางครั้งมันก็เหมือนกับว่าเ