ฝนยังคงตก และลมก็พัดแรงมาก แต่คน ๆ นี้กลับเอาแต่บอกว่าไม่หนาว“ขึ้นรถไปกับฉัน” เธอพูดโดยไม่อธิบายกับตัวเอง และขยับตัวออกจากอ้อมแขนของคน ๆ นี้เธอเดินตัวสั่น ๆ กลับไปที่รถที่อยู่ห่างออกไป ในขณะที่เธอลงจากรถ และเดินเข้าไปหาเขาการเดินทางของเธอนั้นยากลำบากมาก อย่างไรก็ตามการเดินทางไปกลับรถนั้นมันง่ายกว่ามาก ๆ เจนเปิดประตูเบาะหลัง“ไม่”คน ๆ นั้นพูดว่า “ไม่!” การแสดงออกของเขาหนักแน่น เขายืนอยู่ข้างประตูและไม่ยอมขยับตัว"ทำไมล่ะ?"“ผมไม่อยากนั่งที่นี่” ผู้ชายคนนั้นก็ทำตัวเหมือนเด็ก เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า“ผมไม่อยากนั่งที่นี่ ผมอยากนั่งตรงนั้น” เขาชี้ไปที่ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าเจนตะลึง เธอมองผู้ชายข้าง ๆ เธอด้วยความงุนงง “แค่นั้นเอง…เพื่อ?” เขาไม่อยากขึ้นรถเพียงเพราะอยากนั่งเบาะผู้โดยสารด้านหน้าเองหรอ? 'บุคคลนี้เป็นกลายเป็นเด็กอย่างแท้จริง ทำไมเธอถึงรู้สึกสับสนกับสิ่งที่เขาคิดมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก?“ผมอยากใกล้ชิดกับคุณมากยิ่งขึ้นพี่สาว” คนนั้นดูจริงจัง เมื่อดวงตาที่ไร้เดียงสาของเขามองมาที่เธอ และพูดด้วยความมุ่งมั่นหัวใจของเจนก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเ

คาลเลน เฟโรซ มองไปที่มือที่ยื่นออกมา เธอดูผอมลงกว่าเมื่อก่อนไปเยอะเขายื่นมือออกไปเพื่อจับฝ่ามือที่บอบบาง มันดูเหมือนไม่ค่อยเข้ากันด้วยซ้ำเมื่อฝ่ามือที่ดูแข็งแรงได้คว้าฝ่ามือที่ดูบอบบางนั้น และจับมือเข้าด้วยกันหัวใจของเขาปวดร้าวด้วยความรู้สึกไม่สบาย ใจ... ‘เธอผอมลงมาก’‘บางทีถ้าฉันให้เธอ 500,000 เหรียญในตอนนั้น เธอก็คงไม่เป็นแบบนี้ในวันนี้’ปลายนิ้วของเธอปัดมือเขาเล็กน้อย ...“คุณชายคาลเลนโปรดให้ความเคารพกันบ้างค่ะ"คาลเลนชะงัก ... ‘เคารพหรอ? เธอขอให้ฉันเคารพเธองั้นหรอ? 'เขาวางมือที่จับฝ่ามือของเธอด้วยความไม่เต็มใจเล็กน้อยเขาจ้องลงไปบนรอยแผลเป็นบนหน้าผากของเธอ มันทำให้เขานึกถึงเวลาที่เขารู้สึกคันปากของเขาเมื่อเขาจูบที่แผลเป็นของเธอเบา ๆ เขาหันหน้าไปทางอื่นทันทีเพื่อป้องกันตัวเองจากการสัมผัสแบบนั้นอีกครั้ง“รอยแผลเป็นนี้ ... ”"คุณชายคาลเลน ฉันคิดว่าฉันอาจคาดคะเนการทำงานร่วมกันของเราในครั้งนี้ผิดพลาด " ขณะที่เธอจัดเสื้อผ้าลงให้เข้าที่ เธอก็พูดว่า "งั้นฉันขอตัวนะคะ"ถ้าเธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับความช่วยเหลือของฌอน เธอจะยอมรับความช่วยเหลือของบุคคลนี้หรือไม่?เธอเหลือบมองไปที่โ

“คุณทำเหรอ?” เจนระงับความโกรธของเธอ สายตาของเธออ่านความยุ่งเหยิงในสถาณที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังถามว่าชายคนตรงข้ามเธอทำให้เกิดเรื่องยุ่งนี้หรือไม่"ฉันขอโทษ"ชายหนุ่มขอโทษด้วยเสียงกระซิบอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างไรก็ตามเจนเกือบจะหัวเราะด้วยความโกรธ เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มที่อยู่หลังอ่าง เขาเคยเป็นคนที่น่าภูมิใจอย่างมากที่จะยอมรับความผิดอย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้ เขาทำอย่างรวดเร็วอย่างไรก็ตาม ในสายตาของเจน มีความโกรธอีกแบบหนึ่งที่มาจากส่วนลึกของหัวใจของเธอ ไม่ใช่แค่ความโกรธ แต่เป็นคลื่นแห่งความโกรธจาง ๆ ที่มาจากหัวใจเธอไม่รู้ แน่นอน ว่าความโกรธของเธอในตอนนี้ไม่ได้พุ่งตรงไปที่ผู้ชายที่ทำเรื่องวุ่นวายในบ้านของเธอเท่านั้นเธอแสดงท่าทางเย็นชาให้กับชายหนุ่มคนนี้ และรีบหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาจากกระเป๋าเป้โดยไม่พูดอะไร"ฉันเอง เอลิออร์ นี่คุณจะมาถึงกี่โมง?" เธอถามคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสาย ร่างสีดำพุ่งเข้าหาเธอจากด้านข้าง โทรศัพท์ในมือของเธอร่วงหล่นลงกับพื้นเสียงดัง ความโกรธที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจของเธอเริ่มลุกโชนขึ้นอย่างรุนแรง และเธอตะโกน

ขณะที่พวกเขากำลังลงลิฟต์ เจนมองไปที่ชายหนุ่มข้างหลังเธอ ครู่หนึ่งเธอคิดว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติในหัวของเธอเช่นนั้น เขาได้รบกวนเธอเพื่อตกลงที่จะพาเขาออกไปเสื้อผ้าที่เขาใส่นั้นมาจากเมื่อวาน ในขณะที่เขาตากเสื้อผ้าของเขา และรองเท้าและสวมใส่มันเธอก็กังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับการถูกจำได้ "ก้มหัวคุณลง"เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอหันมาเขาก็ก้มหน้าอย่างเชื่อฟังต่อหน้าเธอเผยให้เห็นด้านหลังศีรษะของเขา ถึงกระนั้นเธอก็ต้องเขย่งเล็กน้อยเพื่อดึงฮู้ดของแจ็คเก็ตของเขาออก "เวลาไปซุปเปอร์มาร์เก็ตทีหลังอย่าวิ่งไปมา และอย่าดึงฮู้ดของคุณออกเชียวนะ"“ได้เลยครับ” เจนรู้สึกโล่งอกเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มพยักหน้าอย่างหนักเขาเดินตามเจน และเปิดประตูข้างคนขับก่อนจะเข้าไปเขายังทำตามสิ่งที่เจนทำเมื่อเห็นเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเจนทำหน้าเฉยเมยตลอดทางด้วยความโกรธตัวเองที่เสียคำพูดของเธอเอง ทำไมเธอถึงยอมเขา?เธออยากจะโกรธคนข้าง ๆเธอ แต่ก็ไม่พบสิ่งใดที่จะทำให้เธอโกรธได้เธอไม่สามารถแม้แต่จะพบความผิดที่เล็กน้อยที่สุดหลังจากขับรถมานานเธอตั้งใจเลือกซูเปอร์มาร์เก็ตที่ค่อนข้างเล็ก และค่อนข้างห่างไกลเพราะกลัวว่าจะเจอคนรู้จักพวกเ

เจนมองดูเขากินชามบะหมี่จนเสร็จด้วยสีหน้าขมขื่น เขากินแม้กระทั่งน้ำซุปจนหมด และแอบมองเธออย่างระมัดระวัง เขาคิดว่าเธอไม่สามารถเดาความคิดที่เล็กน้อยที่สุดได้เจนยืนขึ้นช้า ๆ แล้วหยิบจานบนโต๊ะขึ้นมา“อย่าขยับนะ เจนนี่”"ฉันจะล้างจาน"“ไม่ใช่ เจนนี่ ฌอนจะทำ” เขาพูดขณะที่รีบไปล้างจานเจนมองด้วยความหวาดกลัว เป็นความคิดที่ไม่ดีเลยที่จะให้ฌอนล้างจาน อย่างไรก็ตาม โชคดี ที่ครั้งนี้พวกเขาไม่ต้องหาไปทั่ว อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ท่วมและทำให้สถานที่นั้นยุ่งเหยิงเธอหันหลังและมุ่งหน้าไปทางห้องน้ำ น้ำอุ่นไหลลงศีรษะบนหัวของเธอ ล้างเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะนั้น เธอเห็นฉากวุ่นวายมากมายต่อหน้าต่อตาของเธอฉากตอนที่คุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ และตอนที่เธอกำลังยึดมั่นกับผู้ชายคนนั้นอย่างมั่นใจ ตอนนั้นเธอยังเด็ก และมีพลัง เธอคิดเสมอว่าเธอทำงานหนักและดีพอ ฌอน สจ๊วตจะชอบใครถ้าไม่ใช่เธอ?เมื่อเปลี่ยนฉากตอนนี้เธอก็เห็นร่างของโรซารีน ร่างที่เย็นของเธอนอนอยู่ตรงหน้าเธอ และดวงตาคมของชายหนุ่มก็แทงทะลุเธออย่างไร้ความปรานีเป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ ยกเว้นเพื่อบูชาบรรพบุรุษ เธอคุกเข่าลง ในคืนที่ฝนตก อากาศหนาวจริง ๆ สายฝนเย็น