บทที่ 272 ไม่ควรที่จะใจอ่อน

ฝนยังคงตก และลมก็พัดแรงมาก แต่คน ๆ นี้กลับเอาแต่บอกว่าไม่หนาว

“ขึ้นรถไปกับฉัน” เธอพูดโดยไม่อธิบายกับตัวเอง และขยับตัวออกจากอ้อมแขนของคน ๆ นี้

เธอเดินตัวสั่น ๆ กลับไปที่รถที่อยู่ห่างออกไป ในขณะที่เธอลงจากรถ และเดินเข้าไปหาเขาการเดินทางของเธอนั้นยากลำบากมาก อย่างไรก็ตามการเดินทางไปกลับรถนั้นมันง่ายกว่ามาก ๆ

เจนเปิดประตูเบาะหลัง

“ไม่”

คน ๆ นั้นพูดว่า “ไม่!” การแสดงออกของเขาหนักแน่น เขายืนอยู่ข้างประตูและไม่ยอมขยับตัว

"ทำไมล่ะ?"

“ผมไม่อยากนั่งที่นี่” ผู้ชายคนนั้นก็ทำตัวเหมือนเด็ก เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า“ผมไม่อยากนั่งที่นี่ ผมอยากนั่งตรงนั้น” เขาชี้ไปที่ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า

เจนตะลึง เธอมองผู้ชายข้าง ๆ เธอด้วยความงุนงง “แค่นั้นเอง…เพื่อ?” เขาไม่อยากขึ้นรถเพียงเพราะอยากนั่งเบาะผู้โดยสารด้านหน้าเองหรอ? '

บุคคลนี้เป็นกลายเป็นเด็กอย่างแท้จริง ทำไมเธอถึงรู้สึกสับสนกับสิ่งที่เขาคิดมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก?

“ผมอยากใกล้ชิดกับคุณมากยิ่งขึ้นพี่สาว” คนนั้นดูจริงจัง เมื่อดวงตาที่ไร้เดียงสาของเขามองมาที่เธอ และพูดด้วยความมุ่งมั่นหัวใจของเจนก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเ