บทที่ 672

เจเรมี่ตกใจ เขาไม่รับรู้เลยว่ามีบางคนเดินเข้ามาใกล้เขา ยิ่งไปกว่านั้น คนนั้นยังเป็นคนที่เขารักหมดใจอีกด้วย

“เจเรมี่ ฉันถามคุณอยู่นะ ทำไมถึงไม่รับสายฉัน?” เมเดลีนเอ่ยถามด้วน้ำเสียงเรียบเฉย

ผ่านไปหลายวินาทีก่อนที่เจเรมี่จะตอบ “ผมไม่รู้ว่าคุณโทรหาครับ คุณมอนต์โกเมอรี และดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเราไม่มีเรื่องอะไรต้องพูดกันอีกแล้วด้วยนะครับ”

เมื่อได้ยินความคิดอันเย็นชาและเฉยเมยของเขาที่ราวกับว่าเขาต้องการตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างเขากับเธอ ในหัวของเมเดลีนก็มีแต่คำพูดพวกนั้นวนเวียนไม่จบไม่สิ้น

แม้จะชัดเจนแล้วว่าเธอเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา แต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถเอ่ยถึงมันได้อีก

เมเดลีนหัวเราะ แต่ดวงตาของเธอร้อนผ่าวขณะที่เอ่ยขึ้น “เจเรมี่ คุณแน่ใจแล้วเหรอ ว่าไม่มีอะไรจะพูดกับฉันแล้วจริง ๆ?”

เจเรมี่ส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่มีสักคำเดียว”

“ก็ดี เจเรมี่ ถ้าคุณพูดแบบนั้น…” เมเดลีนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง “ถ้าอย่างนั้น ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะเจอหน้ากัน ตั้งแต่นี้ต่อไป คุณกับฉันจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก พวกเราจะได้ไม่ต้องคิดถึงกันอีก”

เจเรมี่นั่งฟังราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มือ