เด็กน้อยเซ็ตตี้ผงะถอยหลังด้วยความตกใจ มือเล็กกำเงินเหล่านั้นไว้อย่างงุนงง“ฉันรวยมาก” เจย์เอ่ยพลางโมโห พร้อมแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่พวกต้มตุ๋นหลอกเด็กเซ็ตตี้ยื่นเงินคืนให้ร่างสูง ก่อนจะเอ่ยปากขอโทษแผ่วเบา “หนูขอโทษค่ะ หนูจะไม่เรียกคุณว่าแก๊งลักเด็กอีกแล้ว และหนูก็ไม่ต้องการเงินพวกนี้”ชายหนุ่มแปลกใจ ถึงแม้เด็กน้อยจะยังเด็ก แต่ว่าเธอกลับรู้ที่จะไม่รับของจากคนแปลกหน้าหรือสิ่งที่จะส่งผลเสียต่อเธอการปรากฏตัวของเจย์ต่อหน้าโรสและลูกของเธอทำให้เธอรู้สึกหายใจแทบไม่ออก “เซ็ตตี้จ๊ะ คุณผู้ชายคนนี้คือเจ้านายใหม่ของแม่” เธอกระแอมบอก “ลูกไปเล่นรอแม่ก่อนนะ แม่ขอคุยกับเขาก่อน”เมื่อเด็กน้อยรู้ถึงสถานะของชายตรงหน้ากับแม่ของเธอ เซ็ตตี้น้อยเริ่มต่อรองเจรจาทันที “คุณผู้ชายคะ คุณช่วยลดงานให้คุณแม่ได้ไหมคะ? คุณแม่เหนื่อยมากเลยนะ”ถึงจะไม่อยากยอมรับเธอ เจย์ก็หยุดตัวเองไม่ให้รู้สึกอิจฉาหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ โรสมีลูกสาวที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเธอ ช่างหน้าอิจฉาจริง ๆ อย่างไรก็ตาม อารมณ์ครุกกรุ่นที่มีอยู่ในใจกลับเป็นสิ่งที่ไม่เคยลดลง ชายหนุ่มปฏิเสธคำขอของเซ็ตตี้น้อยอย่างไร้เยื้อใย “จำนวนของงานที่ได้ไปมันเหมา

เจนสันมองไปยังร่างสูงตรงหน้า “แล้วพ่อจะให้เธอมาไหมครับ?”เจย์ลุกขึ้นพลางเดินเข้าไปหาลูกชาย เขาอธิบายกับเจนสัน “เจนสัน คุณลอยล์เธอมีลูกที่ต้องดูแล เพราะฉะนั้นเป็นเด็กดีเจนสัน พ่อจะหาพี่เลี้ยงที่ดีกว่านี้ให้ลูก โอเคไหม?”เจนสันส่ายหัวด้วยความโกรธ “ผมไม่ต้องการแบบนั้น” ดวงตาของเด็กน้อยเริ่มคลอไปด้วยหยดน้ำตาร่างสูงกอดเด็กน้อยไว้อย่างปรอบโยนจิตใจและความรู้สึกของเจนสันที่กำลังใกล้จะพังลง “เจน พ่อจะหาแม่ให้ลูก ตกลงไหม?”“ไม่เอา” เจนสันตอบอีกครั้ง ทว่าเด็กชายกลับผลักเจย์ออกไปก่อนจะเดินหันกลับไปทางสวนที่เขาได้เจอกับร็อบบี้ตลอดชีวิตของชายหนุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่เจย์ผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกตกต่ำถึงเพียงนี้เจนสันต้องการแม่ ถ้าโรสคือคนที่เหมาะสมจริง ๆ บางทีเขาคงจะโน้มน้าวตัวเองให้เลือกแค้นเคืองเพื่อเติมเต็มสิ่งที่เจนสันต้องการ แต่ว่าโรสนั้นคือจอมโกหกหลอกลวงที่เต็มไปด้วยมลทิน เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงแบบนั้นเข้าใกล้เจนสันได้อย่างไร?เจนสันนั่งลงบนชิงช้าอย่างเฉื่อยชา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าค่อย ๆ ไหลผ่านแก้มลงเรื่อย ๆ ไม่หยุดเมื่อเห็นสภาพที่น่าสงสารของลูกชาย ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจอย่างแผ่วเบาขณะเดียวกัน

เจนสันพยักหน้ากลับไปตามเดิมโรงเรียน ซิตี้เซ้าท์ มอนเตสซอรี่ เด็กน้อยร็อบบี้จ้องมองไปยังโรงเรียนที่ดูหรูหราโอ่อ่าตรงหน้า ก่อนที่นัยน์ตาจะทอประกายแสงแห่งความตื่นเต้นออกมาชัดเจน “ที่นี่คือโรงเรียนของพวกเด็กรวย ๆ สินะ?”เมื่อหนุ่มน้อยก้าวเท้าเข้ายังยังโรงเรียนด้านหน้า ก็มีเพื่อนนักเรียนสองสามคนเดินผ่านกระแทกไหล่ของเขาไป เด็กพวกนั้นคงคิดว่าร็อบบี้น้อยคือเจนสันผู้เงียบครึมซึ่งง่ายต่อการกลั่นแกล้ง พวกเขาเริ่มเคลื่อนตัวมาล้อมร่างของร็อบบี้ไว้ ก่อนเอ่ยกลั้วหัวเราะ “นี่พวกนายดูสิ ไอ้เด็กประหลาดมันมาเรียนอีกแล้ว” ร็อบบี้น้อยเริ่มมีน้ำโห นี่คงเป็นวิธีที่พวกนายรุมแกล้งเจนสันสินะเจนสันคือพี่น้องของเขา ร็อบบี้จะไม่ยอมให้ใครมาแกล้งเจนสันเด็ดขาด เด็กชายพุ่งเข้าใส่กลุ่มเพื่อนร่วมห้องอย่างไม่เกรียงกลัว ก่อนคำรามเสียงดัง “ขอโทษเดี๋ยวนี้!”ทว่าเด็ก ๆ เหล่านั้นกลับหัวเราะออกมาเสียงดัง หนึ่งในเด็กที่ดูตัวสูงใหญ่ และยากที่จะต่อกรกว่าเด็กคนอื่นก้าวเท้าออกมาพร้อมใช้มือผลักร็อบบี้อย่างแรง พลางเต๊ะท่าคุกคามขู่ขวัญร็อบบี้น้อยให้กลัว “นี่ไอ้ขี้แพ้ ถ้านายอยากให้พวกเราขอโทษ ก็คลานมากอดขาขอร้องฉันสิ”ร

อุณหภูมิภายในห้องพลันลดลงหลายองศาทีเดียวเขาไม่เคยคิดเลยว่าเจนสันจะถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมในโรงเรียนดี ดีมาก!เจย์กลายเป็นมัจจุราช ราชาแห่งนรกไปแล้ว เขาทิ่มแทงครูสาวด้วยสายตาอำมหิต"ผมคิดว่าคนที่จะต้องกลับบ้านไปพักน่าจะเป็นคุณมากกว่านะ" เจย์กล่าวเสียงเย็น เขาหยิบมือถือออกมาโทรครูสาวดูชอบใจ ชัดเจนเลยว่าชายหนุ่มคนนี้กำลังเสียขวัญและกำลังโทรหาใครสักคนเพื่อให้ช่วยเจนสันยังอยู่ในโรงเรียนต่อยังไงก็ตาม ครู่ต่อมา เธอก็ได้รับสายที่ไม่คาดคิดจากผู้อำนวยการเมื่อเห็นความสงบและท่าทางอันจองหองของเจย์ ความรู้สึกไม่สบายใจก็เริ่มก่อตัวขึ้นในอกเธอ เธอหยิบมือถือออกมาและเริ่มมีเหงื่อไหลการพูดอันหยิ่งยะโสพลันเปลี่ยนเป็นสุภาพนอบน้อมทันที "ผู้อำนวยการ มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ?""คุณเพิ่งจะล่วงเกินตัวตนที่ทรงพลังและสำคัญมากไป" ผู้อำนวยการคำราม "เก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!"ผู้อำนวยการควันออกหู ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง! เธอกล้าดีที่จะล่วงเกินมัจจุราชผู้โด่งดัง เทพแห่งความตาย—ท่านอาเรส เธอยังกล้าถึงขนาดทำให้นายน้อยผู้เป็นที่รักของตระกูลอาเรสต้องอับอาย!มันก็สมควรแล้วที่เธอจะโดนฝังลงหลุมไป

เจนสันสะดุดเล็กน้อย ถ้าใครก็ตามที่มีนิสัยแบบเซ็ตตี้ เจนสันจะดูถูกคนแบบนั้นแน่นอน แต่เจนสันรู้สึกช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าน้องสาวของเขานั้นน่าเอ็นดูเอามาก ๆพี่ชายน้องสาวมาถึงห้องเรียนในที่สุด คุณครูได้แจกกระดาษวาดเขียนและดินสอให้แก่เด็ก ๆ เจนสันวาดภาพคุณแม่ของเขา เพราะถึงแม้ว่าบุคลิกของเจนสันจะค่อนข้างเงียบ แต่ทักษะการวาดของเขานั้นล้ำหน้าทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ไปไกลตั้งแต่เด็ก ๆเมื่อมองดูภาพวาดคุณแม่ที่สวยงามไร้ที่ติอย่างชื่นชม เซ็ตตี้ก็ขอร้องเจนสัน "พี่ชาย รูปคุณแม่ที่พี่วาดสวยมากเลย พี่วาดหนูด้วยได้ไหม?"เจนสันพยักหน้า "อ่าฮะ"เมื่อถึงเวลาเก็บงาน คุณครูนั้นแปลกใจมากกับภาพวาดของเจนสัน "ร็อบบี้น้อย เธอพัฒนาขึ้นมากเลยนะเนี่ย"เพื่อเป็นรางวัล คุณครูได้มอบคุกกี้โอริโอ้ถุงใหญ่ให้ "ร็อบบี้น้อย"เจนสันส่งคุกกี้ให้เซ็ตตี้ทันที "น้องชอบมันไหม?"เซ็ตตี้รับมันมาอย่างดีใจ เธอฉีกถุงออก ก่อนจะยัดชิ้นแรกเข้าปากเจนสัน "กินก่อนเลย พี่ชาย"หลังจากนั้น เซ็ตตี้ก็แบ่งขนมให้เเพื่อนคนอื่น ๆ เมื่อวนมาถึงรอบของเธอ มันก็ไม่มีคุกกี้เหลือแล้ว แต่เซ็ตตี้ก็ยังอารมณ์ดี "คุณแม่บอกว่าเราต้องแบ่งปันสิ่งดี ๆ