เจย์แสดงจุดยืนของตัวเองโดยไม่ลังเล "พ่อ เธอมีครอบครัวใหม่และมีลูกด้วยกันแล้ว เธอไม่มีทางมอบรักของแม่ที่แท้จริงให้เจนสันได้ ได้โปรดอย่าบอกว่าเธอเป็นแม่ของเขา อย่าสร้างความหวังให้เขา สุดท้ายเขาจะผิดหวัง"ชายชราดูโกรธ เขามองหน้าลูกชายแล้วคัดค้าน "เจย์ ถึงแกจะเกลียดเธอ แต่เธอก็เป็นแม่ของเจนสัน สายสัมพันธ์แม่ลูกไม่มีวันถูกทำลาย แกจะไม่เปิดใจแล้วให้พวกเขารู้จักกันหน่อยหรือยังไง? นี่ก็เพื่อประโยชน์ของเจนสันนะ"เมื่อเจย์ออกมาจากห้องหนังสือของชายชรา เขารู้สึกสับสนมากกว่าที่เคยมันดึกมากแล้วในตอนที่พวกเขาออกจากบ้านของคุณปู่และคุณย่า เจย์เดินออกมาจากคฤหาสน์ อุ้มร็อบบี้น้อยไว้ด้วยแขนข้างเดียว ร็อบบี้น้อยโบกมือลาให้คุณปู่และคุณย่าอย่างกระตือรือร้น "ลาก่อนครับคุณปู่ ลาก่อนครับคุณย่า ลาก่อนครับน้าโจเซฟิน"หลังจากจบการร่ำลา ร็อบบี้น้อยก็กอดคอของพ่อ 'คุณพ่อแข็งแรง เขาอุ้มเราได้ด้วยมือข้างเดียว' เขาคิด ร็อบบี้น้อยมีความสุขกับความรู้สึกเมื่อมีพ่อ"คุณพ่อ ผมอยากขึ้น ขึ้นไป!" ร็อบบี้น้อยนั้นอิจฉาเด็กคนอื่นที่ขี่คอพ่อเสมอ ในที่สุด เขาก็จะได้รับประสบการณ์ด้วยตัวเองแล้วใบหน้าของเจย์จริงจังขึ้นเล็กน้อย

เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แม่ของเขาร้องไห้ แต่เขาตกลงกับร็อบบี้น้อยแล้วว่าจะทำให้คุณแม่ยอมรับการทำงานที่แกรนด์เอเซียเจนสันไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรดี เขาจึงพยายามใบ้นิด ๆ ผ่านการวาด พยายามสื่อว่าเขาต้องการแม่มากแค่ไหนเขาหวังว่าแม่จะเข้าใจข้อความที่เขาต้องการสื่อผ่านภาพวาดและตกลงรับการรับสมัครของแกรนด์เอเซียในตอนนั้น เจย์พยายามโทรหาเธอ โรสมองไปที่เบอร์ที่ไม่คุ้นบนจอมือถือของเธอและเมินมัน"คุณแม่ โทรศัพท์เข้า!" เจนสันแหกปาก แล้วส่งมือถือให้แม่ของเขาเบอร์ที่ไม่ระบุชื่อนี้เจนสันคุ้นเคยเป็นอย่างดี เขารู้อยู่แล้วว่าใครเป็นผู้โทรเข้ามา มันคือสายจากคุณพ่อของเขาเจนสันช่วยนำมือถือให้โรสและส่งมันเธอ เมื่อไม่อยากทำให้ลูกชายของเธอผิดหวัง เธอหยิบมือถือขึ้นมาแล้วรับสาย"โรส..."เมื่อเสียงเย็นยะเยือกของเจย์ผ่านเข้ามาในสาย โรสก็สะดุ้งเล็กน้อย"เธอสนใจจะทำงานในแกรนด์เอเซียรึเปล่า?" เสียงของเจย์นั้นราบเรียบ"ทำงานในแกรนด์เอเซีย?" โรสประหลาดใจ ถ้าเธอรับข้อเสนอนี้ในฐานะแองเจลีน มันจะไม่น่าแปลกใจเลยทว่า ตอนนี้เธอคือโรส! ในหัวของเจย์ เธอคือภรรยาป่าเถื่อนที่ไร้การศึกษา!"ท่านอาเรส คุณทำแบบนี้ทำไม?"

เจย์ประเมินเธอต่ำไปมันมีคอมพิวเตอร์มากมายในศูนย์ใหญ่ของแกรนด์เอเซีย คอมพิวเตอร์บนโต๊ะบริการที่ชั้นล่างนั้นไม่ได้มีระบบป้องกันที่หนาขนาดนั้น ด้วยระบบแบบนั้น แม้แต่เซ็ตตี้เองก็ยังสามารถเจาะได้อย่างง่ายดายในเมื่อเขาดูถูกเธอ เธอก็จะทำให้เขาเห็นว่าเขาคิดผิด...เจย์กำลังอยู่กลางการประชุมและกำลังอธิบายในขณะที่แล็ปท็อปของเขาที่ฉายภาพให้จอหลักอยู่พลันดับลง"เกิดอะไรขึ้น" ทีมบริหารระดับอาวุโสของแกรนด์เอเซียนั้นอยู่ในการประชุมด้วย ปัญหาทางเทคนิคนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่มันไม่ใช่สำหรับแกรนด์เอเซีย ทุกคนเริ่มตื่นตระหนกเล็กน้อยเกรย์สันกระวนกระวายและเริ่มเหงื่อไหล มันเป็นครั้งที่สองแล้วที่แกรนด์เอเซียถูกแฮ็คเกอร์เจาะระบบในเดือนเดียว คุณอาเรสแทบจะถลกหนังเขาทั้งเป็นครั้งก่อน เขาสั่นสะท้านเมื่อคิดว่าคุณอาเรสจะทำยังไงกับเขาเมื่อเกิดครั้งที่สอง"คุณอาเรส ผมจะไปตรวจสอบดูเดี๋ยวนี้ครับ!" เกรย์สันพูดอึกอักสายตาของเจย์จดจ้องไปที่แล็ปท็อป จุดสว่างพลันโผล่ขึ้นมาจากหน้าจอดำมืด มันดูเหมือนกับปรากฏออกมาจากขอบฟ้า ทันใดนั้น มันก็เข้ามาใกล้แล้วระเบิดออกกลายเป็นดวงดาวนับล้านดวงในกาลอวกาศ ดวงดาวนับพันกระพริบ

ดวงตาของเจย์หดแคบลงในขณะที่เขาครุ่นคิดว่าเขารู้อะไรเกี่ยวกับความลับของโรสบ้างไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาจ้างคนไปสืบเธอ เธอปลอมเรื่องการศึกษาอันต่ำเตี้ยไม่ได้แน่ เธอเรียนเอกวรรณกรรมและวารสารศาสตร์สมัยมหาวิทยาลัย มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับความมั่นคงทางไซเบอร์สักนิดแล้วเธอไปเรียนเทคนิคแฮ็คกิ้งอันร้ายกาจแบบนั้นมาจากไหน?โรสคิดได้ว่าหากเธอไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนกับเจย์ ความสงสัยของเจย์จะคงอยู่ตลอดไป ถ้าเขาส่งใครมาสืบเรื่องของเธอเพราะเรื่องนี้ เขาจะต้องรู้เรื่องของร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยแน่ ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะเสียเปรียบมากกว่าได้กำไร"ฉันเรียนรู้ด้วยตัวเอง" โรสรีบตอบเจย์มองไปที่ดวงตาของเธอด้วยความสับสนในหัว "เธอเก่งขนาดนี้เพราะเรียนด้วยตัวเอง?" เขาถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนักนักศึกษาวิทยาลัยขนาดเล็กชั้นสามที่ไม่ได้มีคุณภาพนัก เรียนด้วยตัวเองว่าต้องแฮ็คอย่างไรถึงแฮ็คเข้าเครื่องเขาได้?'หรือว่าเธอเป็นอัจฉริยะแฝงตัว?'สายตาของเจย์สอดส่องเข้าไปในดวงตาของโรส ขนตายาวเป็นแพของเธอสั่นไหวอย่างนุ่มนวล เขามั่นใจ นี่เธอโกหกอีกแล้ว?"จำไว้ด้วยว่ามาทำงานให้ทันในวันจันทร์หน้า" เจย์พูดออกมาหลังจากเงี

"แต่ถ้าคุณหายไป คุณพ่อจะลงโทษผมอย่างไร?" ร็อบบี้น้อยถามอย่างใสซื่อเกรยส์สันลดการป้องกันลงเพราะคำถามของเขา "ถ้าผมหายไป" เขากล่าวเสียงน่าขนลุก "คุณอาเรสคงจะไม่ได้คิดมากอะไร"ร็อบบี้น้อยขยิบตาใส "โอ้ ถ้าอย่างนั้นมันคงดีกว่าถ้าคุณหายไป"เกรย์สันมองร็อบบี้น้อยด้วยความสงสัย "ฮึ่ม นี่ดวงอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกรึเปล่าวันนี้? คุณดูแปลกไปเล็กน้อยนะครับ ท่านเจนสัน"ร็อบบี้น้อยลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหาเกรย์สันพร้อมแขนที่กำลังบิดขี้เกียจ มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าจองเขา"คุณผู้ชาย มันเป็นเพราะวันนี้ผมพูดมากรึเปล่า?""ไม่ใช่แค่นั้นครับ ใบหน้าของคุณเองก็ดูมีความรู้สึกมากขึ้นในวันนี้เช่นกัน" เกรย์สันกล่าวด้วยความคิดร็อบบี้น้อยเดินไปหาเขา "คุณผู้ชาย ถ้าคุณชูมือขึ้น มันมีเซอร์ไพรส์เกิดขึ้นอีกล่ะ!"เกรยส์สันค่อย ๆ ยกมือของเขาขึ้นโดยไม่ถาม ทันใดนั้น ร็อบบี้น้อยก็ดึงไทออก แล้วมัดแขนของเกรย์สันแนบคอของเขาไปด้วย"ท่านเจนสัน คุณกำลังทำอะไรครับ?" เกรย์สันส่งเสียง"ไม่ต้องกลัวนะ คุณผู้ชาย ผมก็แค่อยากเล่นเกมกับคุณ" ร็อบบี้น้อยเอาเชือกมาจากในห้องทำงานแล้วมัดเกรย์สัน"เจนสัน คุณกำลังพยายามทำอะไร?""คุ