ชุมชนเจิดจรัสเมื่อโรสได้รับสายโทรศัพท์จากโรงพยาบาลแกรนด์เอเชียอย่างกะทันหัน เธอหวาดกลัวทันทีว่าโรงพยาบาลจะปฏิเสธที่จะรักษาแม่ที่ป่วยหนักของเธอ"คุณโรส เรามียินดีที่จะแจ้งให้คุณทราบว่าใบสมัครที่คุณได้ส่งไปยังโรงพยาบาลของเราเมื่อวานนี้ได้รับการยอมรับแล้ว เนื่องจากกรณีของแม่ของคุณมีลักษณะพิเศษทางโรงพยาบาลจึงได้ยกเว้นให้เธอได้รับรักษาตัวในโรงพยาบาลแกรนด์เอเชีย เราได้ย้ายผู้ป่วยไปที่โรงพยาบาลไว้ล่วงหน้าแล้ว กรุณาจ่ายค่ารักษาในโรงพยาบาลสามแสนหยวนภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้ค่ะ"โรสนิ่งอึ้งไปเมื่อเธอไปที่แกรนด์เอเชียเพื่อยื่นใบสมัครให้แม่ของเธอเข้ารับการรักษามื่อวานนี้ เธอถูกเจ้าหน้าที่ปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ไม่เข้าใจหลายประการ อย่างไรก็ตามจากนั้นแกรนด์เอเชียได้ย้ายแม่ของเธอไปโรงพยาบาลอย่างน่าอัศจรรย์ในวันนั้นเองโดยไม่ได้แจ้งให้เธอทราบมีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้น—เจย์มีส่วนร่วม โรสต่อว่าไปที่ปลายสายทันทีด้วยความโกรธ "ใครให้คุณอนุญาตให้ย้ายแม่ของฉันไปโรงพยาบาลโดยไม่ได้รับอนุญาต คุณควรพาแม่ของฉันกลับไปยังที่ที่เธอย้ายมาดีกว่าไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องร้อง"ทันใดนั้นเสียงเย็นชาก็ดังมาจากปลายสายของอี

ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม โรสคงไม่กล้าระบุตัวตนกับเจนสัน การได้เห็นเขานั้นเป็นพรที่เธอรู้สึกขอบคุณ"ฉันยอมรับ!" โรสกล่าวอย่างแน่วแน่เสียงดังและชัดเจนขณะที่เธอจ้องเข้าไปในดวงตาที่เป็นปฏิปักษ์ของเจย์สายตาของเธอจ้องมองไปที่ปากกาในมือของเจย์ แต่เจย์ก็จับมันแน่นราวกับว่าเขาไม่อยากจะให้เธอยืมมันเลยโรสเปิดกระเป๋าถือหนังที่ละเอียดละออของเธอเพื่อหาปากกาเซ็นสัญญาเจย์เฝ้าดูอย่างใกล้ชิดขณะที่โรสหยิบของในกระเป๋าออกมาทีละชิ้นแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงาน ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ตกลงไปที่ขวดเครื่องสำอางใสและเขาก็ขมวดคิ้วมองของเหลวที่มีฟองผิดปกติอยู่ข้างในนั้น‘สเปรย์พริกไทย?'ในที่สุดโรสก็รู้สึกได้ถึงปากกาที่ก้นกระเป๋าและใส่ของทั้งหมดกลับเข้าไปทีละชิ้น เมื่อเธอหยิบสเปรย์พริกไทยขึ้นมาเธอก็เห็นเจย์เย้ยหยัน“ฉันคิดว่ามีแต่ผู้หญิงที่สวยไร้สมองที่บอบบางเท่านั้นแหล่ะที่พกของแบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงทุกคนเป็นเจ้าของมัน!” เจย์หัวเราะเยาะโรสไม่โกรธ แต่ยิ้มแทน "ฉันไม่ค่อยได้เอามันออกไป มันขึ้นอยู่กับว่าฉันไปที่ไหนและเจอใคร"รอยแตกปรากฏบนใบหน้าเย็นชาของเจย์ ‘เธอกล้าปากดีกับฉันเหรอ?’"เซ็นสัญญาซะ แล้วออกไปจากที่

“เด็ก ๆ ไม่ควรสบถ” โรสตำหนิเจนสันอย่างติเตือนเจนสันจ้องมองเธอและเดินขึ้นไปชั้นบนล็อคประตูห้องของเขาข้างหลังเขาโรสจ้องไปที่ประตูที่ปิดอยู่และถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ‘ฉันจะทำอย่างไรกับเจนสันดี?’เขาเป็นลูกที่เธอเป็นติดค้างมากที่สุดเธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรเพื่อชดเชยความรักของมารดาที่เขาถูกปฏิเสธมาหลายปีเธอเหลือบมองนาฬิกาและตระหนักว่ามันกำลังจะสายแล้วโรสเดินไปที่ห้องครัวและตัดสินใจที่จะปรุงอาหารกลางวันแสนอร่อยให้กับเจนสันตู้เย็นเต็มไปด้วยส่วนผสมต่าง ๆ แต่โรสไม่รู้ว่าเจนสันต้องการอะไร ในขณะนั้นเธอไม่เคยรู้สึกเสียใจกับเจนสันมากขึ้น—เธอล้มเหลวในฐานะแม่ของเขาในตอนสุดท้ายเธอทำอาหารสองสามอย่างที่ร็อบบี้น้อยน่าจะชอบ ‘เนื่องจากร็อบบี้น้อยและเจนสันมียีนที่เหมือนกันพวกเขาอาจมีสัมผัสรสชขาติที่เหมือนกันก็ได้!’ เธอคิดอย่างมีความหวังโรสเตรียมอาหารคาวประกอบด้วยซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน เนื้อตุ๋นน้ำแดง“มดไต่ต้นไม้” บะหมี่มันเทศหมูสามชั้นและซุปไข่ใส่สาหร่ายโดยทั่วไปอาหารเหล่านี้ทำในบ้านที่ต่ำต้อยโดยปกติแล้วครัวเรือนที่มีฐานะร่ำรวยเช่นตระกูลอาเรสจะไม่ค่อยมีอาหารประเภทนี้ให้กับพวกเขา

ในเวลาตอนเย็น เจย์กลับมาโรสนั่งบนโซฟาใบหน้าบวมและจมูกเขียวในขณะที่เธอถือหนังสือบทกวีไว้ในมือ มีผ้ากอซหนาพันรอบมือขวาของเธอ เธอจ้องมองเจย์อย่างขมขื่น“ดูเหมือนว่าคุณจะคิดมากเมื่อคุณขอให้ฉันทำความสะอาดชามในตู้ด้านล่าง” โรสกล่าวอย่างไม่พอใจเจย์เดินมาหาเธอแบบลวก ๆ ถอดเสื้อสูทที่ตัดเย็บพิเศษด้วยมือ ปลดเนกไทสีดำของเขาและจ้องมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บนโซฟา“ทำหน้าแบบนั้นคืออะไร? คุณพยายามแบล็กเมล์ฉันเพื่อเงินหรือเปล่า” ริมฝีปากที่เซ็กซี่และมีเสน่ห์พ่นคำที่ฟังเเล้วขัดหูออกมาอีกครั้งผิวของโรสซีดมาก ดูเหมือนว่าการทุบเพียงเล็กน้อยจะทำให้เธอช้ำได้อย่างง่ายดายด้วยความที่เจนสันดึงตัวเธอออกไปด้วยความรุนแรงขนาดนี้นอกจากเขาจะเขวี้ยงบล็อกของเล่นใส่หน้าเธอแล้ว ใคร ๆ ก็นึกได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอับอายแค่ไหนโรสลุกขึ้นยืนทันที เงยหน้าขึ้นมอองไปที่เจย์ เธอดีดนิ้วกลางของเธอและคำรามว่า "ท่านอาเรสถ้าคุณต้องการแก้แค้นฉันอย่าได้ลังเล แต่อย่างน้อยโปรดใช้สมองของคุณด้วย เมื่อคุณทำมันก็อย่าเกี่ยวข้องกับเด็กที่ไร้เดียงสา"รูม่านตาของเจย์ขยายออก—ทันใดนั้นเขาก็คว้ามือเล็ก ๆ ของเธอไว้ โรสอ้าปากค้างด้วยความเจ

เจนสันหยุดเดินและจ้องมองไปที่เด็กที่ทำร้ายเขาแววตาที่ดูเป็นผู้ใหญ่และทรงพลังในแววตาของเจนสันคือดวงตาของผู้ใหญ่ที่พร้อมจะลงมือฆ่าได้เด็กขี้ขลาดตกใจกลัวรีบซ่อนตัวอยู่ในอ้อมอกแม่เมื่อผู้ปกครองเห็นที่มาของความกลัวของลูกเธอจึงตะโกนใส่เจนสันว่า "เธอจ้องอะไร? แม่ของเธอไม่เคยสอนเลยหรือว่าการจ้องคนอื่นนั้นหยาบคาย?"ผู้ช่วยรู้สึกเสียใจกับเจนสันและก้าวไปข้างหน้าเพื่อกันตัวเขาออกไปแนนซี่ดึงเธอกลับมาและพูดว่า "อีโก้ของเด็กคนนั้นใหญ่เกินไป มันจะเป็นเรื่องดีที่จะให้เขาเรียนรู้บางอย่าง ถ้าไม่อย่างนั้นอารมณ์ของเขาจะไม่เปลี่ยนไป ถ้าเขายังคงเป็นแบบนั้นฉันจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก เมื่อฉันแต่งงานกับตระกูลอาเรส”โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจนสันเกลียดคนพูดไม่ดีเกี่ยวกับแม่ของเขา แม่ของเด็กคนนั้นเหยียบกับระเบิดเข้าเเล้ว“คุณอย่ามาพูดถึงแม่ของฉันเชียวนะ!” เจนสันส่งเสียงคำรามราวกับหมาป่าตัวเล็กที่คลั่งไปหาผู้หญิงที่พูด"เด็กคนนี้เป็นบ้าเหรอ? ใครคือพ่อแม่ของเขา? พ่อแม่เขาดูแลลูกของตัวเองไม่ได้เหรอ?" หญิงสาวคว้ามือของเจนสัน เพื่อป้องกันตัวเองจากการโจมตีของเขาเมื่อไม่มีใครตอบกลับเธอก็ผลักเจนสันลงไปที่พื้น ศีรษ