All Chapters of WIFE SERIES: TEARS OF A WIFE: Chapter 11 - Chapter 20

Kanina pa ako gising pero ramdam ko ang kagustuhang hindi bumangon. My mind is being clouded with so much uncertainties. Mga tanong na hindi ko alam kung dapat ko pa bang alamin o hayaan na lang. Napabuntong-hininga ako. Kasabay nito ay sinilip ko rin si Atlas na nasa kabilang gilid ng aking kama. Nakatalikod ito sa akin at mukhang tulog pa rin. Napasarap sanang isipin na ang mag-asawang tulad namin ay nagtatabi sa kama kapag gabi. Na tulad nang karamihan ay normal kaming nagsasama. Mag-aaway, magkakatampuhan pero sa huli sa isat-isa pa rin kami uuwi. Sana ganoon na nga lamang kadali ang lahat para sa amin ni Atlas. Hindi na sana kami nagkakasakitan. Hindi na sana lalalim ang sugat sa puso ko. Hindi na sana ako nagtitiis na mang-amot nang pagmamahal. I sighed and looked at the bedside table beside me. Alas-sais na nang umaga pero mas gusto ko pang matulog na lamang ulit. Gayunpaman, ay pinilit ko ang s

I drunk until my hearts content. Sadyang malakas ang tolerance ko sa alak dahil kahit marami ang nainom ko ay kaya ko pa ring maglakad ng tuwid. Malinaw pa rin ang paningin ko kaya nga lamang medyo masakit na ang aking ulo.Tiningnan ko ang relong pambisig. It's exactly twelve midnight but the bar is still alive. Maging si Atlas at Trina ay kanina pa umalis. Kahit masakit sa akin ay pinilit kong sundan ang dalawa  ng tingin habang papalayo.Masokista ako dahil kinaya ko ang sakit. Tinanggap ko na rin na kahit kailan hindi ako nanalo pagdating kay Atlas. Talo ako parati hindi pa man nagsisimula ang laban.Napailing ako at napangiti ng mapait. Kanina pa ako sa loob ng aking sasakyan pero hindi ko alam kung saan ako uuwi. O may uuwian pa ba ako. Hindi ko alam kung saan ba talaga ako lulugar. Kung ano pa ang dapat kung gawin.Pagod na ako. Pagod na pagod na.Sa huli, pinili kong umuwi sa

Kung noong mga nakalipas na taon ramdam ko ang kalungkutan tuwing sasapit ang Pasko, mas doble ang nararamdaman ko ngayon. Ito na yata ang pinakamalungkot para sa akin. Sa mga nakalipas na araw wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak ng tahimik. Magkulong sa silid para makapag-isip at magmuni-muni sa kung ano ba ang dapat kong gawin."Aba, Olive! Kanina ka pa tulala d'yan 'Nak. May problema ba?"I looked at Atlas mom. She was beside me and very busy. We are both busy doing our Noche Buena for later. She was chopping the meat while I was cutting some veggies. Atlas mom's seemed very happy that I felt guilty for feeling this way. Itinigil ko ang ginagawa at ngumiti ako dito. "Wala naman, Mama. Nalulungkot lang po kasi ako dahil uuwi na kayo bukas. Tahimik na naman ang bahay," pagsisinungaling ko.Itinigil nito ang ginagawa. "Naku! H'wag ka nang malungkot. Ayaw mo n'on, masosolo mo na ang anak ko

Napakatahimik ng gabi. Tanging mga hagulgol ko lang ang maririnig sa buong bahay. I am punching Atlas chest with my right hand while I am holding his shirt with my left hand. Hindi ko alam kong may lakas ba ang bawat hampas ko sa dibdib nito. Ang tanging alam ko lang gusto ko ring saktan si Atlas katulad ng sakit na pinaparanas niya sa akin sa loob ng sampung taon. For making me feel worthless. I cried my heart out. Hindi na ako nahiya kahit pa makita niya ang kahinaan ko na matagal ko nang tinatago. Kahit pa mawala ang poise ko sa harap nito. Ang alam ko lang, gusto kong umiyak nang umiyak dahil sa sakit at paghihirap na nararanasan ko simula nang magdesisyon akong mahalin si Atlas. Simula nang ipilit kong makasal kami. I am dying and hurting inside from the pain that only me can understand. It's unbearable for me but I am trying. Gusto kong sa pagkakataong ito ay may magawa naman akong pabor para sa sarili ko at para kay Atla

Halos hindi ko na marinig ang lahat ng ingay na nililikha nang sasakyan mula sa trapiko sa kahabaan ng EDSA.  Halos hindi na rin ako makahinga sa antisipasyon na dulot nang pangyayari na naging dahilan kung bakit kami magkasama ni Daddy ngayon sa loob ng kaniyang sasakyan.My heart is beating wildly. Mas mabilis at mas malakas na hindi ko alam kung ano ang dapat kong gagawin. I am out of words when my Dad asked me to go out with him. Mabilis akong nagbihis. Iniwan ko rin si Jenny sa unit na tulog. Nag-iwan lang ako ng note para sa kaniya. I know it's crazy trusting a person that you just met but my instinct is telling me to. The fact is- I can see myself to Jenny. The pain and suffering. We may have different sentiments but we are the same. We are wounded. We are wounded by the man that we love.Habang nasa byahe ay panay ang sulyap ko kay Dad. Naroon pa rin ang awra niyang galit ngunit alam kung pinipigilan niya ang sarili para na ri