Kanina pa ako nagpalinga-linga sa loob ng restaurant. Sinilip ko ang aking cellphone at nakita ang oras doon. Mag-aalas dos na nang hapon at mukhang hindi na sisipot ang taong aking kikitain. Napabuntong hininga ako at handa na sanang umalis. Dinayal ko rin ang numero ni Olive para kausapin ito. Hinintay kong may sumagot sa kabilang linya ngunit nabigo rin ako. Tumayo ako upang lisanin ang lugar ngunit natigil ito ng isang kamay ang pumigil sa akin mula sa likuran. "Sorry, I'm late!" sambit nito habang tinatapik ang aking balikat. Agad itong lumipat sa aking harapan kaya tuluyan ko itong nabistahan ng mabuti. "Attorney Kraius Montreal at your service." dagdag pa nito. Nakangiti nitong inilalahad ang kaliwang kamay sa akin na agad ko namang tinanggap. "Laura Moran," wika ko. "Yes! Of course, I know you." sabi nito at pinakawalan ang

Nang tuluyan akong makasakay sa kotse ni Andrew ay agad niya iyong pinasibad. Ilang segundo ang namagitan sa amin bago ko pinakawalan ang isang halakhak. Nakita ko pa sa gilid ng aking mga mata kung paano ito napatingin sa akin."Ayos ka lang?" tanong nito.Tumigil ako at tiningnan siya. Bakas sa kaniyang mukha ang pagtataka. Habang ako naman ay may nakapaskil na isang ngisi sa labi. Kapagkuwan ay napailing ako sabay nguso upang palisin ang nagbabadyang paghalakhak muli."Ang sarap pala sa pakiramdam kapag nagawa mo ang isang bagay na gusto mong gawin," makahulugang wika ko.Habang nagmamaneho ay napakunot ang noo nito. Ngumisi ako dahil doon. Alam kong naguguluhan si Andrew sa aking sinabi. Naisip kong kahit kailan si Andrew ang taong pwede kong pagkatiwalaan nang walang halong pagpapanggap."Ano ka ba, Andrew!" wika ko sabay tampal sa kaniyang balikat. "Huwag mong seryosohin ang mga sina

Love is pure. Love is free.Kasabay nang paghalik ko kay Bernard ay ang pagbuhos ng ulan mula sa langit. Katumbas ng pagpatak ng ulan ay ang nakabibinging tunog ng aking naghuhurumentadong puso. Ang bawat hagod ng kaniyang labi sa akin ay pawang nagsisilbing paalala sa akin. Isang paalala para sa aking sarili na ang nakalipas ay hindi na maaari pang balikan.Itinulak ko si Bernard ng bahagya pagkatapos ko siyang halikan. Bakas sa kaniyang mukha ang pagtataka. Maging ang kaniyang mga mata ay sumasalalim ng kaguluhan. Mariin itong nakatitig sa akin at naghahanap ng kasagutan."Pasensya ka na," wika ko kapagkuwan. Inayos ko ang aking sarili at hinarap ang kinalalagyan ng aming anak.Bawat pagkabog nang puso ko ay katumbas ng isang walang kamatayang sakit at lungkot. Akala ko naiahon ko na ang aking sarili mula sa masaklap na ala-ala. Akala ko naibaon ko na sa limot ang lahat. Ngunit, sadyang mapaglaro ang aki

"Pahinga lang po ang kailangan mo, Misis Guerrero. Uso po ang lagnat ngayon dahil sa panahon." wika ng doktor na tumingin sa akin.Tumango ako habang pinagmamasdan itong nagliligpit ng mga gamit nito. Kanina habang pauwi kami ng mansion ay gusto sana ni Bernard na dalhin ako sa hospital ngunit, tumanggi ako. Alam kong marami siyang ginagawa at abala ang lahat kaya ayaw ko nang makaabala pa. Mas mabuti na rin para sa akin ang manatili sa bahay dahil hindi naman malala ang aking pakiramdam. Sadyang hindi lang talaga maiwasan na lagnatin ako dahil na rin sa madalas na pagkakabasa sa ulan."Ayos lang ba talaga ang asawa ko, Doc. Reyes?" tanong ni Bernard. Nakaupo ito sa aking paanan habang malamlam ang mga matang nakatitig sa akin."Yes! Mayor. Kung may problema man ay pwede niyo akong tawagan kahit anong oras." Nakangiting sagot naman nito kay Bernard.Tumango si Bernard at napailing. Pinagmasdan ko pa sila n

Hindi ko na hinintay na ipagtulakan pa nila ako paalis. Mabilis ang aking mga hakbang habang nagpupuyos ng sakit sa aking dibdib. Lakad takbo ang ginawa ko para lamang makaalis sa lugar na iyon. Hindi ko rin alam kung dapat ko bang paniwalaan ang sinabi ni Lara sa akin kanina.Habang sinasabi niya ang mga katagang 'yon ay ang pagkadurog din ng aking pagkatao. Nasasaktan ako sa mga nangyayari. Naguguluhan ako sa lahat. Sa direktang pagtakwil ni Nanay sa akin at sa rebelelasyon ni Lara na hindi ko alam kung totoo. "Mayora? Ano po ang nangyari sa inyo?" tanong ng isang tricycle driver.Ikinurap-kurap ko ang aking mga mata. Hindi ko na namalayan na nakarating na pala ako sa Toda ng mga namamasada. Sa sobrang sakit ng dibdib ko parang may sariling isip din ang mga paa ko kung saan ako dadalhin nito.Babalik na naman ba ako sa dati? Magpapakaalipin na naman ba ako sa sakit?Pakiramdam ko n