บททั้งหมดของ Ang Munting Asawa ni Mr. Tremont: บทที่ 1401 - บทที่ 1410

Dumating si Mark sa loob ng Tremont Tower makalipas ang ilang sandali. Mula sa entrance hanggang sa forty-sixth floor, ang kanyang presensya ay sinusundan ng mga nanlalaking mga mata habang nakatutok sa kanya ang atensyon ng lahat habang siya ay naglalakad sa kanyang opisina. Kung hindi dahil kay Henry, ang tapat na butler na sumusunod sa likuran ni Mark, walang maniniwala na siya ang tunay na Mark Tremont.Nagulat si Mark nang hindi niya mahanap si Arianne, kaya tinanong niya ang natulala na si Davy, "Nasaan siya?"Na-overwhelm si Davy kaya nauutal siyang sumagot. “S-Si M-M-Madam, uh, umuwi na siya, sa tingin ko? Tuwang-tuwa na sumugod sa kanya si Sylvain, kaya malamang narinig niya ang tungkol sa iyong pagbabalik... Um, Mr. Tremont, okay ka lang ba?""Mukha bang hindi ako okay?" mataray na sinabi ni Mark.Habang nagsasalita siya, pumasok siya sa kwarto at umupo sa likod ng mesa. Amoy na amoy niya ang bango ng katawan ni Arianne. Namangha siya dahil gumagamit na siya ng pabango; m

Nahihiyang tumitig si Arianne sa kanyang mga mata. “Ikaw ay... pumayat. Ano ang pinagkakaabalahan mo nitong mga nakaraang buwan?"Iba si Mark sa kanya. Hindi naman siya nahihiya kaya matapang siyang tinitigan, pinagmasdan siya mula ulo hanggang paa. Hindi sapat ang isang tingin lang. “Naanod ako sa malapit na baybayin pagkatapos ng pagkawasak ng barko. Masyado akong nainom ng tubig dagat at sobrang lamig. Ako ay namamatay, ngunit isang mangingisda ang nagligtas sa akin. Ito ay isang maliit, mahirap na maliit na lugar. Gumamit ng primitive na gamot ang pamilyang kumuha sa akin para iligtas ang buhay ko. Ngayon na binanggit ko ito, medyo nakakatawa. Ang mga tao doon ay may kakaibang paniniwala. May pinakiusapan pa silang magsagawa ng ritwal. Sa palagay ko ito ay parang… pangkukulam? Na-drag ito sa loob ng ilang buwan. Akala ko mamamatay na ako sa pagkaantala. Thank goodness nakontak ko si Henry. Dinala niya ako sa ospital noon. Ako ay nasa masamang kalagayan. Hindi ko alam kung mabubuha

Galit na nagngangalit si Arianne. “Yung hypocrite. Sana namatay na siya! Buti na lang hindi nakasama si Sonya. Ibinigay niya ang kanyang mga bahagi sa akin."“Mm,” sagot ni Mark, saka bumaba sa kama at pumunta sa banyo. Awkward niyang iniwas ang tingin ngunit hindi niya maiwasang magnakaw pa ng ilang sulyap.Pagkatapos ng almusal, dumiretso si Mark sa opisina. Si Arianne ay nakatayo sa pintuan kasama si Aristotle, pinapanood ang kanyang sasakyan na umalis. Para silang dinala pabalik sa nakaraan, isa pang tipikal na umaga.Siyempre, narinig ni Seaton ang pagbabalik ni Mark. Hindi niya inaasahan ito, hindi sa isang libong taon. Ang kanyang plano ay ganap na nabigo at ang kanyang kumpiyansa ay nawala sa isang bugso ng usok. Ang pagbabalik ni Mark ay hudyat ng pagbabalik ng Tremont Enterprises sa kasagsagan nito. Wala siyang kapares para doon. Mabilis niyang ibinenta ang kanyang mansyon at tumakas mula sa bansa, itinatago ang kanyang sarili hangga't maaari. Dahil kilala nila si Mark sa

“Lahat tayo matatanda dito,” tumawa si Tiffany. “Bakit parang nahihiya ka? Pinag-uusapan natin ang lahat."Bumalik sila sa private room pagkatapos makipag-ayos sa mga maliliit. Ang anak na babae ni Melanie ay humahagulgol, at si Melanie ay nakahawak sa sanggol, sinusubukang hikayatin siya sa pamamagitan ng paghingi ng tawad sa kanyang mukha.Matapos ang isang mahabang pagtatangka, si Melanie ay nasa dulo ng kanyang talino. "Siguro dapat ko na siyang iuwi? Hindi siguro siya sanay sa kapaligiran. Kaya pala siya umiiyak.”Inabot ni Alejandro ang sanggol sa kanyang mga bisig. "Ayos lang. Kumain ka. haharapin ko siya. Bihira kaming lumabas para sa hapunan; bakit kailangan mong umuwi sa kalagitnaan?"Bumilis ang tibok ng puso ni Melanie. Ito ang unang pagkakataon na ipinakita ni Alejandro ang kanyang konsiderasyon sa harap ng mga tagalabas. Sa unang pagkakataon na pinapansin niya ang nararamdaman niya.Dahil sa maingat at matiyagang pagsuyo ni Alejandro, unti-unting tumigil sa pag-iyak

Gaya ng dati, may mala-bagyong rapcity sa halik ni Alejandro. Itinulak siya ni Melanie sa gulat, sumigaw, “Ako… aalis na ako! Ikaw, um, magpahinga ka rin ng maaga!"Bago pa siya makabangon ay hinawakan siya ni Alejandro sa bewang. "Gusto kita ngayong gabi."Nahihirapang sagutin siya ni Melanie. Isang bahagi ng kanyang tinanggap ang imbitasyon, ngunit ang isang malaking bahagi sa kanya ay tinanggihan nito. Ito ay isang kakaibang pagtanggi na kahit papaano ay nahasik mula nang ipanganak si Melissa. Sa katunayan, paminsan-minsan ay nabubuo sa kanyang isipan ang mga salpok ng laman, ngunit ayaw niyang malaman ang mga iyon. Sa tuwing may pagkakataon na magpakasawa sa pakikipagtalik, siya ay makaramdam ng pagkasuklam at sa halip ay nais na tumakas.Kung kailangan niyang i-pin ang dahilan sa isang bagay, ituturo ni Melanie ang kanyang daliri sa panganganak. Minsan na siyang nag-search sa internet tungkol sa kanyang kalagayan at nalaman na may mga babae na nakaranas ng parehong bagay, nguni